Το να αντιμετωπίζεις τον επαγγελματικό αθλητισμό σήμερα, δη τον ομαδικό, δη το ποδόσφαιρο, με όρους δικαιοσύνης, είναι αφελές. Μιλάμε για μια τεράστια βιομηχανία, με ποσά που άλλοι για να τα δουν πρέπει να δουλεύουν 20 ζωές. Με κάποιο τρόπο όμως, στο Τσάμπιονς Λιγκ επέρχεται δικαιοσύνη συνήθως και η καλύτερη ομάδα συχνά παίρνει το τρόπαιο. Κι ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο έχει γίνει ένα εργαλείο του χρήματος, εν τέλει, δε ζητάμε δικαιοσύνη, δηλαδή η καλύτερη ομάδα βάσει ονομάτων, αυτή με τους παιχταράδες, να πάρει το τρόπαιο, αλλά ζητάμε εναγωνίως κάθε χρονιά να εμφανιστεί ένα αουτσάιντερ.
Δεν ξέρω αν θα συμβεί φέτος κάτι τέτοιο και μια ομάδα, από εκεί που δεν την περιμένουμε, θα κάνει μια πορεία ως τον τελικό για να πάρει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά βλέποντας την εκκίνηση των διεκδικητών, των 5-6 ομάδων δηλαδή που είναι φαβορί για να κατακτήσουν το τρόπαιο, καταλήγω ότι η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στο κλαμπ των αδίκων, στο κλαμπ των λεφτάδων, θα είναι να επιβραβευτούν δύο πρότζεκτ, της Μπαρτσελόνα και της Παρί Σεν Ζερμέν.
Για την Μπαρτσελόνα θα δοθεί η ευκαιρία στο εγγύς μέλλον να αναλύσουμε περισσότερα, εδώ θα αρκεστώ να πω ότι με ελκύει η ποδοσφαιρική ταυτότητα που της δίνει ο Φλικ, με ελκύει ότι γίνεται με μπροστάρηδες Γιαμάλ, Όλμο και Πέδρι και, αν όχι φέτος, του χρόνου, με την προσθήκη ενδεχομένως του Γουίλιαμς, αυτή η ομάδα θα αρχίσει να κοιτάζει μια νέα εποχή κυριαρχίας αντίστοιχη με αυτή της εποχής Μέσι.
Για την Παρί Σεν Ζερμέν, στην οποία θα επικεντρωθώ, η εικόνα της τη φετινή χρονιά είναι πιο όμορφη, αλλά λιγότερο φανταχτερή, επειδή δεν διαθέτει κανέναν υπεραστέρα όπως είχε τα περασμένα χρόνια. Και το ποδοσφαιρικά όμορφο θα είναι ακριβώς αυτό, να δικαιωθεί που άφησε έξω τις τοξικές βεντέτες που είχε μαζέψει για καθαρά εμπορικούς λόγους, οι οποίες στερούνταν ουσίας, και να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ στην πρώτη της χρονιά κιόλας χωρίς τον Εμπαπέ, ο οποίος όσα προσέφερε τόσα προβλήματα προκαλούσε.
Ένα Τσάμπιονς Λιγκ θα «τιμωρήσει» τον Εμπαπέ
Στο ξεκίνημα της φετινής Ligue 1, η ομαδα του Ενρίκε έχει το απόλυτο με 4/4 νίκες, με 16 γκολ υπέρ και 3 κατά, ήτοι 4 γκολ ανά παιχνίδι, και σχηματίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα επιθετική σύνθεση με Μπαρκολά-Ντεμπελέ-Ασένσιο και Κόλο Μουανί (παίζουν οι 3 από τους 4 μαζί), ενώ έχει ισχυρούς πυλώνες σε κάθε γραμμή, με τον πρωταθλητή Ευρώπης Ρουίθ στο κέντρο, που μαζί με Βιτίνια και Νέβες (4 ασίστ φέτος) συνθέτουν μια πολύ εντυπωσιακή 3άδα και στην άμυνα υπάρχουν ο Σκρίνιαρ, ο Μπεράλντο, ο Χακίμι με τις τρομερές επιθετικές αρετές και ο Νέβες αριστερό μπακ, επίσης με καλά ανεβάσματα. Και στο τέρμα ο Ντοναρούμα.
Η Παρί χωρίς τις βεντέτες βγάζει μια υγεία στο γήπεδο, παίζει πολύ πιο ωραίο στο μάτι ποδόσφαιρο, έχει και το απαραίτητο βάθος πάγκου, ενώ ο Ενρίκε φαίνεται να έχει κερδίσει πόντους στο γκρουπ του με το πώς διαχειρίστηκε τις κρίσεις του Μπαπέ πέρσι.
Γενικά, στη χρονιά που η λογική έλεγε ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε τόσο σπουδαία πράγματα, η Παρί έχει τις πιο στέρεες βάσεις της από τότε που την ανέλαβε ο Κελαϊφί και, παρόλο που εξακολουθούμε να μιλάμε για μια ομάδα του χρήματος, χρήματος από το Κατάρ, οπότε καμία ικανοποίηση στον αγνό φίλαθλο δε θα μπορούσε να προσφέρει η επιτυχία της, θεωρητικά, έστω ως ψευδαίσθηση, φέτος θα ήταν μια ποδοσφαιρική ονείρωξη να το πάρει.
Όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για να επέλθει μια Νέμεση στον Κιλιάν Μπαπέ για τον τρόπο που συμπεριφερόταν θεωρώντας εαυτόν μεγαλύτερο από το κλαμπ που αγωνιζόταν, κάτι που δεν μπορεί, σαφώς, να το κάνει φέτος στη Ρεάλ, αφού είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αλλά δε γίνεται και να το παίρνει συνέχεια, όσο κι αν ο Κάρλο Αντσελότι γνωρίζει καλύτερα από όλους τον τρόπο.
Το Τσάμπιονς Λιγκ, στην πρώτη χρονιά του League Stage, στην πρώτη χρονιά ενός φορμάτ που θέλει να εξαφανίσει τις εκπλήξεις, ίσως ζήσουμε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μακάρι!
* Photo credits: Getty Images/Shutterstock
