Περιεχόμενα
Το καλοκαίρι, κάναμε όνειρα για δυο ομάδες μας σε ομίλους Champions League – ΑΕΚ και Παναθηναϊκός το πάλεψαν, έφτασαν κοντά, αλλά τελικά μπήκαν στους ομίλους του Europa, μαζί με τον Ολυμπιακό. Την τελευταία ημέρα του Νοέμβρη, συνειδητοποιήσαμε ότι το πάπλωμα, όπου μπορούμε να απλώσουμε τα ποδάρια μας, είναι αυτό του Conference: ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, παρότι ξεκίνησαν με όνειρα, προσδοκίες, μερικά σπουδαία αποτελέσματα (η ΑΕΚ στην Αγγλία, ο Παναθηναϊκός με Βιγιαρεάλ) και πίστη για πρόκριση στο Europa, πρέπει να παλέψουν την τελευταία αγωνιστική αν θέλουν να παίζουν στην Ευρώπη και το 2024 – στο Conference.
Conference League: Γιατί μας χαλάει;
Το «δρόμο» του Conference τον έδειξε ο θαυμάσιος ΠΑΟΚ: όχι μόνο με την πορεία που έχει κάνει φέτος, που τον έφερε με το σπαθί του στην κορυφή του ομίλου του, πρώτο και καλύτερο και αήττητο, αλλά και με την πορεία που είχε κάνει πριν λίγα χρόνια στην ίδια διοργάνωση, που του έφερε ευρωπαϊκό πρεστίζ, κοντά στα 10 εκατομμύρια στα ταμεία του και πολύ καλή διάθεση σε όλο τον οργανισμό της ομάδας.
Και τελικά, ίσως να ήταν και καλύτερα που καμία ομάδα δεν μπήκε στους «χρυσοφόρους ομίλους του Champions League»: έχασαν μεν τα πολλά εκατομμύρια που θα έβαζαν στην τσέπη, αλλά βλέποντας το πώς πήγαν τα πράγματα δεν ξέρω αν η βαθμολογική τους συγκομιδή θα ξέφευγε από το βαρομετρικό χαμηλό. Τα ακριβώς αντίθετα που προσφέρει δηλαδή το Conference.
ΠΑΟΚ να’ σαι και μην φοβάσαι
Είναι απίθανο αυτό που έχει καταφέρει ο ΠΑΟΚ σε αυτό του το ταξίδι στο Conference: έχει γυρίσει εις βάρος του αποτελέσματα με τρόπο επικό, έχει σταθεί όρθιος σε κάθε δύσκολο παιχνίδι, έχει προσφέρει θέαμα, έχει νικήσει δυο φορές το φαβορί Άιντραχτ, δεν έχει «μασήσει» από καμία έδρα – κι όλα αυτά, έχοντας πάντα διάφορα ονόματα στο απουσιολόγιο του Λουτσέσκου.
Κι όμως, όσοι είναι διαθέσιμοι κι όσοι επιλέγονται κάθε φορά από τον Λουτσέσκου, πάντα βρίσκουν τον τρόπο να αφήσουν το θετικό τους αποτύπωμα στο παιχνίδι της ομάδας, να κάνουν κάτι καλό, να γυρίσουν το ματς, να μην τους «πιάσει φουρτούνα» αν δεχτούν ένα αναπάντεχο ή «ψυχρό» γκολ.
Με μπροστάρη τον Ζίφκοβιτς, με την «παλιοσειρά» Βιεϊρίνια να παραμένει συγκινητικός, με τους μικρούς να «κουμπώνουν» υπέροχα με τα μεγαλύτερα παιδιά όπως ο Τάισον και με νοοτροπία Ομάδας, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο θα συνεχίσει στο Conference και τη νέα χρονιά, αλλά ως πρώτος θα «πηδήξει» έναν γύρο και θα περιμένει, χωρίς άγχος, να δει ποιοι θα είναι μαζί του στους «16».
Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που ξαναφτιάχτηκε αυτό το καλοκαίρι, καλωσόρισε κι αποχαιρέτισε ένα σωρό παίκτες κι ακόμα δεν έχει πάρει το μέγιστο από τα «βαριά χαρτιά» που ήρθαν, όπως τον Οζντόεφ, τον Ντεσπότοφ, τον Μέιτε ή τον Μάρκος Αντόνιο. Για μια ομάδα που δεν είχε μαξιλαράκι, αφού αν αποκλειόταν σε οποιαδήποτε φάση των προκριματικών του Conference, θα αποχαιρετούσε για φέτος την Ευρώπη.
Παναθηναϊκέ, άργησες πολύ
Δεν υπήρχε καμιά «απαίτηση» για διπλό στην Ισπανία – δεν είναι κάτι που γίνεται άλλωστε και κάθε μέρα – αλλά υπήρχε τουλάχιστον η απαίτηση ή η προσδοκία για μεγαλύτερη αμυντική συγκέντρωση, για προσήλωση στο πλάνο και ένα καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο σε σχέση με τα πρόσφατα παιχνίδια. Αντί γι’ αυτό, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έφεραν τα Χριστούγεννα νωρίτερα, «δωρίζοντας» γκολ στους Ισπανούς και κινδύνευσαν κάποια στιγμή με συντριβή: όταν είσαι πίσω με 3-0 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, δεν θέλει και πολύ να σε πάρει τελείως από κάτω και να σε παρασύρει το ρέμα.
Αν υπάρχει ένα θετικό από το ματς με τη Βιγιαρεάλ, ήταν η αντίδραση που έβγαλε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς, η αγωνιστική της άνοδος, τα δυο γκολ που έβαλε, οι ευκαιρίες που έφτιαξε και κυρίως ο τρόπος που στρίμωξε τους Ισπανούς στο τέλος, κυριαρχώντας σχεδόν απόλυτα στο γήπεδο. Με άδεια χέρια έφυγε ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να κερδίσει τη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο για να συνεχίσει στο Conference, αλλά τουλάχιστον δεν «διαλύθηκε», δεν διασύρθηκε, ούτε παραδόθηκε, ακόμα κι όταν το παιχνίδι στράβωσε εντελώς.
Το γιατί στράβωσε το παιχνίδι, θα το βρει «η Υπηρεσία», δηλαδή ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και μαζί, φαντάζομαι ότι θα βρει και τους λόγους που επέλεξε να μπει στη λογική του rotation σε ένα τέτοιας σημασία παιχνίδι, όπως δηλαδή κάνει και στα ματς πρωταθλήματος, εκεί όμως που υπάρχει εντελώς διαφορετικός βαθμός δυσκολίας.
Η τοποθέτηση του Αράο δίπλα στον Σένκεφελντ αποδείχθηκε επιζήμια, ο Ρούμπεν στο κέντρο ήταν εκτός ρυθμού, ο Αϊτόρ στην πτέρυγα χρειάστηκε πάνω από ένα ημίχρονο για να πάρει μπρος, ενώ δεν χρειάζεται καν να πούμε για το τι έδωσε ο Ιωαννίδης όταν μπήκε αλλαγή και τι (δεν) έδωσε ο Σπόραρ όσο έπαιξε.
Μια βραδιά που θέλουν στον Ολυμπιακό να ξεχάσουν γρήγορα
Με άλλες βλέψεις πήγε να παίξει με τη Φράιμπουργκ ο Ολυμπιακός και ένα πλάνο «σύνεσης», με τρία χαφ και (υποτίθεται) προσοχή στην μεσοαμυντική λειτουργία. Αλλά όταν τρως τρία γκολ τόσο νωρίς και τόσο εύκολα και συνολικά δέχεσαι πέντε γκολ σε έξι τελικές που κάνει ο αντίπαλος στην εστία σου, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα απολύτως.
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο πνευματικά ανέτοιμος και υπερβολικά χαλαρός, οι αμυντικοί του μάρκαραν με τα μάτια (χωρίς να κοιτάνε καν από πού ερχόταν η μπάλα), τα δυο πρώτα γκολ μπήκαν με ένα «απαλό» πλασέ και μια κεφαλιά όπου ο σκόρερ δεν χρειάστηκε καν να πηδήξει, σε συνθήκες δηλαδή πιο «φιλικές» κι από της προπόνησης και ο Ολυμπιακός έχασε με ένα σκορ βαρύ κι ασήκωτο. Και τώρα πρέπει να κάνει το προφανές: να κλείσει τον όμιλο με μια νίκη απέναντι στην Μπάτσκα Τόπολα, για να συνεχίσει κι αυτός στο Conference.
Τι έγραψε το «μαύρο κουτί» του αγώνα της Γερμανίας; Ότι φταίει ο Μαρτίνεθ – όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ο προπονητής πληρώνει το μάρμαρο. Φταίει σίγουρα και ο προπονητής για την εικόνα της ομάδας, φταίνε όμως και αυτοί, που το καλοκαίρι βάφτισαν τον Ρέτσο «Μπαρέζι», τον Πορόζο «Αλάμπα» και τον Φρέιρε «Σέρχιο Ράμος» και έκριναν ότι η ομάδα ήταν μια χαρά στα μετόπισθεν και δεν χρειαζόταν έναν αμυντικό – σημείο αναφοράς.
Αντίθετα, όλη η σπουδή ήταν η μεσο-επιθετική ενίσχυση, η χαρά ήταν μεγάλη όταν επέστρεψε ο Ποντένσε, στο πρόσωπο του Ελ-Κααμπί βρήκαν τον νέο Μπακαμπού ή τον νεότερο Ελ-Αραμπί και πίστεψαν ότι ο 22χρονος Έσε, ο Αλεξανδρόπουλος και ο Καμαρά, είναι τα χαφ που θα κάνουν κτήμα τους το χώρο του κέντρου σε κάθε ματς. Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι σε μια νέα ομάδα πρώτα ξεκινάς από τα μετόπισθεν και σιγά – σιγά προχωράς προς το κέντρο και την επίθεση, διότι έτσι φτιάχνεις στέρεες βάσεις. Στον Ολυμπιακό ακολούθησαν το ανάποδο δρομολόγιο και το πληρώνουν – σε συνδυασμό με τα καλά αλλά «παραπλανητικά» αποτελέσματα στο πρωτάθλημα στην εκκίνηση της χρονιάς, που ήρθαν κατά βάση στο «Καραϊσκάκης» και με υποδεέστερους αντιπάλους.
ΑΕΚάρα βάλε ένα γκολ…
Τρία ματς στην «ΟΠΑΠ Arena» για τον όμιλο του Europa, δυο ήττες και μια ισοπαλία. Πενιχρός απολογισμός για την ΑΕΚ, που «καλόμαθε» πέρυσι να βλέπει σαν «άπαρτο κάστρο» το γήπεδό της – μόνο που άλλο η Ελλάδα και άλλο η Ευρώπη. Και υπάρχει και μια σημαντική ακόμα διαφορά σε σχέση με πέρυσι: η ομάδα τότε σκόραρε, βρίσκοντας πολλές και διαφορετικές λύσεις στην επίθεσή της.
Με τον Λιβάι Γκαρσία να ταλαιπωρείται από την αρχή της χρονιάς και τον Αραούχο να επιστρέφει μεν, αλλά σε πιο χαμηλό τέμπο, η ΑΕΚ έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από την επιθετική της ορμή. Ο Πόνσε δεν έχει καταφέρει (ακόμα;) να μπει στα παπούτσια τους, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η ΑΕΚ δεν βρίσκει και τα γκολ που έπαιρνε πέρυσι από τους μεσοεπιθετικούς της, που έπαιζαν το ρόλο του «κρυφού κυνηγού»: ούτε ο Γκατσίνοβιτς, ούτε ο νεοαποκτηθείς Πισάρο, ούτε ο Άμραμπατ, ούτε ο Τσούμπερ, ούτε ο Μάνταλος ή και ο Πινέδα, έχουν καταφέρει να παρουσιαστούν φέτος το ίδιο επιδραστικοί όπως πέρυσι.
Αποτέλεσμα; Η ΑΕΚ έφτιαξε ευκαιρίες κόντρα στη Μπράιτον, είχε δοκάρι, άγγιξε το γκολ αλλά είδε τους Άγγλους να σκοράρουν. Κι όταν αποβλήθηκε ο Γκατσίνοβιτς, ο λόφος έγινε βουνό που δεν κατάφερε να ανέβει, παρότι έκανε μια τίμια προσπάθεια στο τέλος, παρότι έπαιζε με 10 παίκτες, να βρει το γκολ της ισοφάρισης. Το πιο στενάχωρο πλέον είναι, ότι παρότι η ΑΕΚ ήταν η ομάδα που άνοιξε εντυπωσιακά τα ματς των ομίλων με διπλό στην Αγγλία, πρέπει την έκτη αγωνιστική να πάει στο Άμστερνταμ και να πάρει αποτέλεσμα κόντρα στον Άγιαξ. Δεν είναι ακατόρθωτο φυσικά, αλλά μοιάζει πλέον αρκετά δύσκολο.
