Ντέρμπι – κροτίδα: 7 πράγματα που μας έμαθε το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός

Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Το ντέρμπι των ντέρμπι. Το ελληνικό «el classico». Η «μητέρα όλων των μαχών». Αυτές και άλλες κοινοτυπίες – κλισαδούρες – σαχλαμάρες συνοδεύουν πάντα ένα ελληνικό ντέρμπι. Που σχεδόν ποτέ δεν είναι «διαφήμιση του ποδοσφαίρου», ούτε από το θέαμα που προσφέρει, ούτε από την ατμόσφαιρα, τις κροτίδες, τα βεγγαλικά, τους πυρσούς, τα καπνογόνα, τις εντάσεις, τα επεισόδια με την Αστυνομία και όλα τα υπόλοιπα «χαριτωμένα» που βλέπουμε, όχι μόνο στα ματς ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, αλλά και με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και γενικά. Το ντέρμπι πάντως της Κυριακής, πέρα από διακοπή, αντιπαραθέσεις και συνέχεια του «έργου» στις δικαστικές αίθουσες, ήταν και πολύ διδακτικό, καθώς μας έμαθε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα:

Ντέρμπι «αιωνίων»: Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσεις την ομάδα σου, είναι να τη «χαντακώσεις»

Ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε πολύ στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι. Δέχθηκε ένα γκολ, είδε τον Παναθηναϊκό να έχει 4-5 ακόμα ευκαιρίες, απείλησε ελάχιστα, προβλημάτισε, προβληματίστηκε. Κι όταν με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου ισοφάρισε, θα έλεγε κανείς ότι εκείνη τη στιγμή πήρε το momentum του αγώνα. Ότι μέσα στην έδρα του, με τον κόσμο του στο πλευρό του, θα είχε το ψυχολογικό αβαντάζ να κυνηγήσει κι άλλο γκολ, όσο τουλάχιστον οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα παρέμεναν σαστισμένοι.

Κάποιοι «φίλοι» της ομάδας όμως, αποφάσισαν διαφορετικά. Και στέρησαν από την ομάδα «που αγαπάνε» το δικαίωμα και την ευκαιρία να διεκδικήσει στο γήπεδο τη νίκη στο ντέρμπι. «Στην Παγκόσμια Ιστορία της Ανθρώπινης Βλακείας», αυτός που πέταξε την κροτίδα στους παίκτες που έκαναν ζέσταμα, την ώρα που το γήπεδο σειόταν από την ισοφάριση, κέρδισε με το σπαθί του περίοπτη θέση.

Και γιατί παρακαλώ να μαθαίνουμε τι γίνεται στο γήπεδο;

Η συνδρομητική τηλεόραση, που έχει τα δικαιώματα του Ολυμπιακού και πολλών ακόμα ομάδων, επέλεξε αντί να μας ενημερώνει για ό,τι γίνεται ή δεν γίνεται στο «Καραϊσκάκης», να μας δείχνει «μπαγιάτικα» στιγμιότυπα από την προηγούμενη αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ. Λογικά όλοι «καιγόντουσαν» εκείνη τη στιγμή να θυμηθούν τα γκολ στο Σέλτικ – Λάτσιο και να ξαναδούν τη γκολάρα του Πάλμα που τελικά ακυρώθηκε.

Καταλαβαίνω ότι μια τέτοια εξέλιξη κάνει «τζιζ», ότι το (κάθε) κανάλι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό στο τι θα πει και τι θα δείξει, ότι η εντολή είναι «αποφεύγετε να παίρνετε θέση». Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω βέβαια πώς γίνεται αυτός που πληρώνει (και μάλιστα πολλά εκατομμύρια ετησίως) σε ομάδες, να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται σαν να πληρώνεται από τις ομάδες, αλλά ας πούμε ότι το κατανοώ στο τοξικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Το προϊόν όμως που μοσχοπληρώνουν, δεν τους ενοχλεί να το βλέπουν πνιγμένο στους καπνούς και τις εκρήξεις από τις κροτίδες; Δεν νιώθουν την ανάγκη να πουν το παραμικρό, αντί να «πετάνε αετό», φεύγοντας ουσιαστικά από το γήπεδο (πριν ακόμα φύγει ο Παναθηναϊκός…) και στρέψουν τους συνδρομητές τους στα ραδιόφωνα και τα σάιτς;

Τι ομάδα είναι ο γιατρός; Οέο;

Μέγα θέμα έγινε ξαφνικά τι ομάδα υποστηρίζει ο γιατρός. Ο οποίος πιθανότατα έχει φωτογραφηθεί με τις περισσότερες ομάδες του πλανήτη… Ξαφνικά, η επαγγελματική του κατάρτιση, έγινε άμεσα συναρτώμενη από την οπαδική του προτίμηση. Είναι «δικός μας; Άρα είναι καλός γιατρός». Είναι με τους απέναντι; Άρα είναι κακός γιατρός!».

Συν τοις άλλοις, οι γνωστοί θρασύδειλοι, κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο ή ένα smartphone, τον στόλισαν με κατάρες, «καρκίνους» και απειλές, διότι μέχρι εκεί φτάνει ο ανδρισμός τους. Έχουμε δει φυσικά πολλούς «άντρακλες» να πουρπουράνε σαν γατιά, όταν τους φοράνε χειροπέδες και τους πηγαίνουν στα κρατητήρια…

«Δημιουργεί κακό προηγούμενο η αποχώρηση του Χουάνκαρ»

Αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης, στις δηλώσεις του το βράδυ της Κυριακής, μιλούσε μόνο ως Πρόεδρος του Ολυμπιακού, τα λόγια του θα είχαν μια διαφορετική βαρύτητα κι ένα πιο περιορισμένο ακροατήριο: τους οπαδούς της ομάδας του.

Αλλά επειδή μίλησε και ως Πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας, είτε το ήθελε, είτε όχι, απευθύνθηκε στους οπαδούς όλων των ομάδων. Πέραν του ότι σε κανένα σημείο δεν καταδίκασε τη ρίψη κροτίδων, μίλησε για το κακό προηγούμενο που δημιουργεί η αποχώρηση του Χουάνκαρ. Όχι το κακό προηγούμενο που έχει δημιουργήσει η ρίψη κροτίδων εδώ και τόσα χρόνια, όχι για το τι μπορεί να γίνει θεσμικά για να σταματήσει αυτή η αηδία, αλλά για το ότι από δω και πέρα ο καθένας θα μπορεί να «παριστάνει τον τραυματία, να φεύγει και να διακόπτεται το ματς» – αυτό είπε μέσες – άκρες.

Άρα δεν μας ενδιαφέρει να σταματήσουμε τις κροτίδες, αλλά να σταματήσουμε αυτούς που πέφτουν κάτω επειδή έπεσαν κροτίδες. Δεν μας ενδιαφέρει να σταματήσουμε τα πυρομαχικά και τα πολεμοφόδια από το να μπαίνουν στα γήπεδα και να τα πετάνε στους αντιπάλους, αλλά να κάνουμε τους ποδοσφαιριστές πιο ανθεκτικούς – ει δυνατόν, ακόμα και αλεξίσφαιρους.

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν είναι φίλοι…

Έχουμε ακούσει διάφορες γελοιότητες από πέρυσι για «κολλητούς», «συνεταιράκια» και συμμαχίες», ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, Βαγγέλη Μαρινάκη και Γιάννη Αλαφούζο, από γνωστούς κύκλους ομάδων που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και έχουν ως χόμπι να μετράνε δοκάρια και να πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα…

Η αστεία τους προπαγάνδα, έφτασε στο σημείο να λέει ότι ο Ολυμπιακός θα καθόταν να χάσει πέρυσι στο «Καραϊσκάκης» από τους «πράσινους», ώστε να πάρουν το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός και όχι η ΑΕΚ. Το αποτέλεσμα έγραψε νίκη του Ολυμπιακού, πρωτάθλημα για την ΑΕΚ, μόνο που οι αστειότητες περί «κολλητών» συνεχίστηκαν και φέτος, λες και αν δυο ομάδες έχουν πέντε κοινές θέσεις πάνω στην ΕΠΟ ή την ΚΕΔ ή τον αρχιδιαιτητή, σημαίνει πως σώνει και ντε είναι οι καλύτεροι φίλοι. Η αποχώρηση του Παναθηναϊκού από το ντέρμπι δείχνει ότι καμία «φιλία», με τον τρόπο που την εννοούν οι «πονηροί» δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Αν ο άλλος είναι αναπληρωματικός, δικαιούσαι να τον τραυματίσεις

Σύμφωνα – ξανά – με τις δηλώσεις του προέδρου του Ολυμπιακού και της Σούπερ Λίγκας, Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Χουάνκαρ πιθανότατα δεν θα πέρναγε καν αλλαγή στο γήπεδο, καθώς είναι αριστερό μπακ και – αν δεν υπάρξει τραυματισμός – σπάνια οι ομάδες αλλάζουν τα πλάγια μπακ. Με άλλα λόγια, «δεν έχασε και η Βενετιά βελόνι» αν αποχωρούσε από το γήπεδο ή από τον μάταιο τούτο κόσμο και το παιχνίδι θα μπορούσε να συνεχιστεί κανονικά.

Οπότε, συνοψίζουμε: όσοι θέλουν να πετάξουν κροτίδες, φωτοβολίδες, τσιμέντα και καδρόνια σε αντιπάλους, καλούνται να σημαδέψουν προσεκτικά τους παίκτες εκείνους που δεν έχουν κάποιον ρόλο στο ματς. Άρα, σημαδεύουμε πρώτα όσους είναι εκτός αποστολής. Στη συνέχεια, τον τρίτο και τον δεύτερο τερματοφύλακα.

Μετά, πλάγιους αμυντικούς και παίκτες με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής μέσα στη χρονιά, που είναι σχετικά απίθανο να περάσουν αλλαγή. Προσοχή! Αποφεύγουμε τις ρίψεις κροτίδων σε μέσους και επιθετικούς, που έχουν σοβαρές πιθανότητες να μπουν αλλαγή. Τέλος, αν ο αντίπαλος προπονητής έχει ολοκληρώσει τις αλλαγές του, βαράμε αδιακρίτως με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.

«Βρήκε αφορμή να την κοπανήσει ο Παναθηναϊκός για να γλιτώσει την ήττα»

Ένα επιχείρημα που ακούστηκε κατά κόρον από το βράδυ της Κυριακής και κυριολεκτικά με ξεπερνάει. Πώς γίνεται να θέλει να φύγει «μουλωχτά» από το γήπεδο η ομάδα που κυριάρχησε στο πρώτο ημίχρονο, που τις περισσότερες φάσεις, που απείλησε, που κινδύνευσε ελάχιστα και απλά δέχτηκε ένα γκολ στην έναρξη της επανάληψης, απόρροια ενός λάθους που έγινε έξω από την περιοχή της;

Και ποιος «υπογράφει» ότι αυτό το γκολ, θα ήταν το «σάλπισμα της κόκκινης αντεπίθεσης, που θα παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της»; Ο άνθρωπος που πέταξε την κροτίδα, φρόντισε να μην μάθουμε ποτέ πώς θα τελείωνε ένα ντέρμπι, το οποίο στα 50 λεπτά που πρόλαβε να «ζήσει», μας πρόσφερε ένα σωρό ωραία ποδοσφαιρικά πράγματα να συζητάμε.