Περιεχόμενα
Κυριακή 19 Μαρτίου 2023. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και τι καλύτερο από παρέα, καφεδάκι και γήπεδο. Πάμε να δούμε λίγο τι επιλογές είχαμε εκείνη την ημέρα από ντέρμπι. Άρης – ΠΑΟΚ και ΑΕΚ – Παναθηναϊκός στα μέρη μας. Λίγο πιο μακριά Άγιαξ – Φέγενορντ, Λάτσιο – Ρόμα, Ίντερ – Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης.
Από όλα αυτά τα ματς λοιπόν, εμείς επιλέξαμε τη σπουδαία αναμέτρηση ΑΟ Περαχώρας – Βελλερεφών Αρχαίας Κορίνθου. Το ματς έγινε στα πλαίσια της τρίτης και τελευταίας κατηγορίας του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στην Κορινθία και οφείλω να ομολογήσω ότι ανέκαθεν ήμουν πιστός οπαδός αυτής της πιο ρομαντικής εκδοχής του αθλήματος που λατρεύεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Εννοείται πως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του επιπέδου αυτού είναι πως μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεν υπάρχουν απόμακροι σταρ, αλλά ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές. Οι άνuρωποι αυτοί έχουν αφήσει τις δουλειές, τις ξένοιαστες στιγμές με την οικογένειά τους και είναι γνωστοί σου, φίλοι σου, συγγενείς σου. Μέσα σε αυτή την 22άδα ποδοσφαιριστών που πάτησαν το χορτάρι του εξαιρετικού για τα δεδομένα της κατηγορίας γηπέδου «Γιάννης Στέφας» στα Ίσθμια (υπέροχη τοποθεσία με το γήπεδο να βρίσκεται μέσα στα δέντρα, μια ανάσα από τη θάλασσα), όμως υπήρχε ένας που ξεχώριζε.
Ήταν ο παίκτης με τον αριθμό «10» στη φανέλα. Ήταν ο παίκτης που ενώ ξεχώριζε αγωνιστικά και τεχνικά «σαν τη μύγα μες στο γάλα», ήταν ταυτόχρονα ο πιο ταπεινός. Χωρίς φανταχτερές κινήσεις, χωρίς φωνές και γκρίνια σε συμπαίκτες, αντιπάλους και διαιτητή, ήταν πραγματικά μια ατόφια ποδοφαιρική νότα στο για άλλους ρομαντικό και για άλλους cult Κυριακάτικο ποδοσφαιρικό πρωινό.
Κυρίες και κύριοι, ο παίκτης αυτός ήταν ο Ντιέγκο Ρομάνο. Για τους μυημένους στα ελληνικά αθλητικά δρώμενα της προηγούμενης δεκαετίας, ο Ντιέγκο είχε μία αξιοπρόσεκτη καριέρα σε Εργοτέλη, Ηρακλή, Απόλλωνα Αθηνών και Εθνικό Πειραιώς με τους φιλάθλους να έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια τόσο για την παρουσία του στο χορτάρι όσο και για τη συμπεριφορά του.
Πριν από λίγους μήνες, ο ΑΟ Περαχώρας τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Κορινθία, ανακοινώνοντας την απόκτηση του 43χρονου Λατινοαμερικάνου μέσου. Το Intronews.gr βρέθηκε στην προαναφερθείσα αναμέτρηση και μίλησε με τον Ντιέγκο Ρομάνο για τα πάντα.
Για το ξεκίνημα της καριέρας του και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η οικογένειά του. Για την πρώτη φορά στην Ελλάδα που τελικά εξελίχθηκε σε 15 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Για τη μεταγραφή στην Περαχώρα και την «υποχρέωση που έχει απέναντι στον σύλλογο και τους ανθρώπους του». Κυρίως όμως ο Ντιέγκο μίλησε για τα νέα παιδιά και τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν αν θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.
Δημ: Ντιέγκο, πρώτα απ’ όλα να σε ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δίνεις να σε ακούσουμε, αν και κουρασμένος μετά τη λήξη του ματς (ο ΑΟ Περαχώρας επικράτησε με 5-1, με τον ίδιο να αγωνίζεται σε όλο το ενενηντάλεπτο και να βρίσκει δύο φορές τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα). Θέλω να ξεκινήσουμε κάπως διαφορετικά τη συζήτησή μας. Εδώ και μέρες η Ελλάδα είναι βαθιά «τραυματισμένη» από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που στέρησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Προέρχεσαι από μία χώρα, η οποία επλήγη από μία ανάλογη τραγωδία πριν από 11 χρόνια (τη σιδηροδρομική καταστροφή, γνωστή ως Τραγωδία του Όνσε, που συνέβη στις 22 Φεβρουαρίου 2012, όταν ένα τρένο συνετρίβη στο σταθμό Όνσε στη γειτονιά Balvanera του Μπουένος Άιρες, λόγω μη λειτουργίας των φρένων του, με απολογισμό 51 νεκρούς και 700 τραυματίες) Βρίσκεις κοινά σημεία στις αιτίες των δυστυχημάτων αλλά και την κοινωνική αντίδραση;
Ν. Ρομάνο: Οι αντιδράσεις στην Ελλάδα μετά το τραγικό δυστύχημα ήταν εξίσου έντονες με την Αργεντινή. Είδα κόσμο να αντιδράει, όπως και στην πατρίδα μου. Το κακό όμως είναι ότι εκεί γίνεται συνεχώς. Άρα, μετά από λίγο καιρό οι πολίτες ξεχνούν.Ήταν πολύ καλό ότι ο λαός αντέδρασε. Είναι πραγματικά κρίμα μία τόσο όμορφη χώρα, μία χώρα που αγαπάω να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστροφές.
Από πολιτική δεν ξέρω πολλά, αλλά θεωρώ ότι πρέπει η κυβέρνηση να βρει τον τρόπο να μην επαναληφθεί. Δεν ξέρω πώς αλλά πρέπει. Μετά από τόσα χρόνια εδώ νιώθω την Ελλάδα σαν το δεύτερο σπίτι μου. Όλο αυτό που έγινε λοιπόν με πόνεσε πολύ. Δεν άντεχα να διαβάζω και να βλέπω εικόνες από όλο αυτό γιατί πραγματικά με πόνεσε.
Δημ: Δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα λοιπόν. Παρότι υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες σου εδώ και αγωνίζονται σε ομάδες όλων των επιπέδων, εσύ ήρθες τυχαία. Κατ’ αρχάς, μιας και είσαι μισός Αργεντινός και μισός Έλληνας πλέον, υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ των δύο χωρών;
Ν. Ρομάνο: Υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία. Συχνά λέω ότι η Ελλάδα είναι η Αργεντινή της Ευρώπης. Η δική μου πατρίδα είναι πανέμορφη, αλλά βρίσκεται στην άκρη του κόσμου. Αν ήταν στην Ευρώπη, θα ήταν ξεκάθαρα η Ελλάδα. Αν επίσης ήταν στην Ευρώπη, θα είχε βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης (αναφέρεται στη «Μεγάλη Κρίση» του 2001, που έπληξε την Αργεντινή με τον πρόεδρο Φερνάντο ντε λα Ρούα να αποχωρεί με ελικόπτερο και ταραχές να παραλύουν τη χώρα με αποτέλεσμα τον θάνατο 39 ανθρώπων).
Για να γυρίσουμε όμως στα ποδοσφαιρικά, όταν ο ατζέντης με ενημέρωσε για το ενδιαφέρον του Εργοτέλη, του είπα να συμφωνήσει αλλά μόνο για δύο χρόνια. Δεν ήταν εύκολο να φύγω από τη Αργεντινή. Βρισκόμουν σε μια καλή ομάδα (Σαν Μαρτίν Τουκουμάν), την προηγούμενη χρονιά είχαμε κερδίσει την άνοδο και ήμουν πολύ αγαπητός. Είπα όμως να πάω για δύο χρόνια και να γυρίσω ξανά.
Δημ: Ποιος ήταν ο λόγος που σε έκανε να πεις το «ναι» σε μια ομάδα άγνωστη στην Αργεντινή; Η αλλαγή παραστάσεων; Οι οικονομικές απολαβές;
Ν. Ρομάνο: Ο λόγος ήταν ξεκάθαρα οικονομικός. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να φύγω με την οικογένειά μου, αλλά ήμουν ήδη 28 και έπρεπε να κοιτάξω το μέλλον. Τα παιδιά αναγκάστηκαν να αλλάξουν σχολείο και εμείς να έρθουμε σε μία χώρα την οποία δεν γνωρίζαμε καν. Ούτε για διακοπές δεν είχαμε έρθει ποτέ. Όταν ήρθαμε, νομίζαμε ότι όλη η Ελλάδα ήταν η Κρήτη. Αυτή ξέραμε. Σύντομα όμως μας αγκάλιασαν όλοι γι’ αυτό και ποτέ δεν έκανα συμβόλαιο για έναν χρόνο και μετά να φύγω.
«Με τον κύριο Αποστόλη θα παίζαμε στην Ευρώπη»
Δημ: Ντιέγκο, μου κάνει εντύπωση που μιλάς πάντα για το «εμείς» της οικογένειάς σου.
Ν. Ρομάνο: Εννοείται αυτό. Γι’ αυτό αγάπησα αυτή τη χώρα. Δεν αγκάλιασαν μόνο εμένα που έπαιζα μπάλα αλλά και την οικογένειά μου. Και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αποφάσισα λοιπόν πολύ γρήγορα ότι σε αυτή τη χώρα μπορούν και θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Γι’ αυτό και μείναμε τόσα χρόνια στην Ελλάδα.
Δημ: Πάμε λοιπόν να δούμε την παρουσία σου εδώ και να ξεκινήσουμε φυσικά με τον Εργοτέλη. Αν και νομίζω πως Εργοτέλης ίσον Απόστολος Παπουτσάκης (πρόκειται για τον αείμνηστο πρόεδρο και μεγαλομέτοχο του Εργοτέλη, με τον οποίο η ομάδα «μεγαλούργησε». Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία 60 ετών στις 23 Ιουλίου 2012). Τι σήμαινε για εσένα αυτός ο άνθρωπος;
Ν. Ρομάνο: Ήταν άγιος άνθρωπος. Κρίμα που έφυγε τόσο νέος. Η απώλειά του σηματοδότησε και την καταστροφή του Εργοτέλη. Συνεργάστηκα μαζί του για τρία χρόνια και μπορώ να πω σίγουρα ότι δεν έχω συνεργαστεί ξανά με τέτοιο πρόεδρο, με τέτοιο άνθρωπο.
Θα σου πως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν έκανα εγχείρηση και ξύπνησα, η γυναίκα μου μου είπε «τί άνθρωπος είναι αυτός; Όλο το βράδυ ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο». Την επόμενη μέρα, ενώ είμαι ήδη 31 και έχω ένα σπασμένο πόδι μου έφερε το συμβόλαιο της ανανέωσης για να το υπογράψω. Αυτός ήταν ο κύριος Απόστολος.
Δημ: Άρα θεωρείς ότι αν ζούσε ακόμα, ο Εργοτέλης θα βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα;
Ν. Ρομάνο: Σαφέστατα. Είχαμε μιλήσει πολλές φορές και ήξερα τα σχέδιά του. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε, ο Εργοτέλης θα έπαιζε στην Ευρώπη.
«Ήθελα να παίξω στον ΠΑΟΚ»
Δημ: Οι εμφανίσεις σου πάντως με τους Κρητικούς προσέλκυσαν το ενδιαφέρον αρκετών συλλόγων. Είχε ακουστεί πως σε προσέγγισε ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός. Αληθεύει;
Ν. Ρομάνο: Αλήθεια είναι. Τον Νοέμβριο του 2011 είχα πρόταση από τον ΠΑΟΚ για να φύγω τα Χριστούγεννα. Όταν προέκυψε ο ΠΑΟΚ, ακούστηκε και ο Ολυμπιακός. Έμαθα όμως ότι ήθελε να με δώσει δανεικό σε άλλη ομάδα, πράγμα που εγώ δεν ήθελα. Αν με ρωτάς, είχα αποφασίσει να πάω στον ΠΑΟΚ. Με σταμάτησε όμως η οικογένειά μου. Περνούσαμε πολύ ωραία στην Κρήτη, μας αγαπούσαν όλοι και δεν θέλαμε τα παιδιά να αλλάξουν πάλι σχολείο.
Θα σου πω κάτι όμως που δεν έχω πει σε κανέναν. Είχα αποφασίσει να πάω στον ΠΑΟΚ. Είναι μια μεγάλη ομάδα και ήθελα να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου. Τότε όμως έπαθα ρίξη χιαστών και η μεταγραφή χάλασε. Στη συνέχεια, πέθανε ο κύριος Απόστολος, η ομάδα υποβιβάστηκε και δεν μπορούσα να την αφήσω σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Δημ: Νομίζω ότι τότε είναι που λατρεύτηκες από τους φίλους της ομάδας.
Ν. Ρομάνο: Ποτέ δεν σκέφτηκα να φύγω. Αυτή η ομάδα έχει κάνει τόσα για μένα, εγώ τί θα κάνω; Μου ζήτησε τότε και ο γιος του κυρίου Απόστολου να μείνω και το έκανα. Μαζί με όλους τους νεαρούς παίκτες που είχαμε τότε (Μπουχαλάκης, Κοζορώνης, Καρέλης, Τζανακάκης) και ανεβήκαμε ξανά στην πρώτη κατηγορία.
Δημ: Η μοίρα όμως σε ήθελε στη Θεσσαλονίκη, καθώς το καλοκαίρι του 2014 υπέγραψες στον Ηρακλή.
Ν. Ρομάνο: Με λάτιν παρέα μάλιστα (Περόνε, Μπαρτολίνι). Όταν ήρθε η πρόταση, δεν το σκέφτηκα στιγμή. Παρότι ο Εργοτέλης ήταν στην πρώτη κατηγορία και ο Ηρακλής στη δεύτερη, διάβασα την ιστορία της ομάδας και ήθελα να φορέσω τη φανέλα της. Το μόνο μου παράπονο ήταν ότι δεν καταφέραμε να βγούμε στην Ευρώπη. Ακόμα και τώρα όμως βλέπω βιντεάκια και παιχνίδια του Ηρακλή. Την αγαπάω αυτή την ομάδα και τη θεωρώ από τις μεγαλύτερες στη χώρα.
Δημ: Μετά τον «Γηραιό», ακολούθησε ο Απόλλων Σμύρνης, ο Εθνικός Πειραιώς και ο Άρης Βούλας. Απ’ ότι καταλαβαίνω λοιπόν έχεις καλό σερί με τις ανόδους. Θα το συνεχίσεις και στην Περαχώρα;
Ν. Ρομάνο: Νομίζω πως για φέτος δεν υπάρχει ελπίδα, καθώς μαθηματικά μείναμε εκτός της πρώτης δυάδας. Ειλικρινά όμως μου αρέσει το κλίμα εδώ. Μου φέρθηκε εξαιρετικά ο φίλος μου ο Βασίλης Μηνάς (προπονητής του ΑΟ Περαχώρας) και δεν μπορώ να τον απογοητεύσω. Άρα, θα μείνω και την επόμενη σεζόν για να ανέβουμε κατηγορία. Είμαι υποχρεωμένος να το κάνω.
«Δεν αντέχω μακριά από το γήπεδο»
Δημ: Ντιέγκο, τι σε έκανε να έρθεις σε μια ομάδα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Κορινθίας;
Ν. Ρομάνο: Όπως σου είπα, εκτίμησα το πώς μου φέρθηκαν όλοι εδώ. Από τον Βασίλη, που πρώτα τον θεωρώ φίλο μου και μετά προπονητή. Από τη διοίκηση, τους συμπαίκτες, τον κόσμο της ομάδας. Νιώθω ευγνώμων και πιστεύω πως οφείλω να τους βοηθήσω να κάνει η ομάδα το βήμα παραπάνω. Παράλληλα, θέλω να βοηθήσω τα μικρά παιδιά. Γιατί νιώθω πως μαθαίνουν λάθος το άθλημα.
Θέλω να βοηθήσω μικρά παιδιά να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους όπως ακριβώς το έκανα εγώ. Γιατί θέλω να τους πείσω ότι δεν αρκεί το ταλέντο. Χρειάζεται δουλειά και να έχουν το κεφάλι χαμηλά. Βλέπουν τους γνωστούς παίκτες και νομίζουν ότι η ζωή τους είναι εύκολη. Η ζωή όμως ενός ποδοσφαιριστή έχει πολλές δυσκολίες και αυτό θέλω να τους μάθω.
Δημ: Θέλω να μου λύσεις μια απορία που μου δημιουργήθηκε όταν έμαθα ότι θα παίξεις στην Περαχώρα. Είσαι πλέον 43, έχεις δύο παιδιά και μια πολύ σημαντική καριέρα στην πλάτη σου. Τι σε κάνει να έρθεις να παίξεις στην τελευταία κατηγορία της Κορινθίας; Δεν θα μπορούσες να πεις στον προπονητή σήμερα «κόουτς, πονάει λίγο το πόδι μου, δεν θα έρθω»; Και να πάρεις τη γυναίκα σου να πάτε για καφέ στη Γλυφάδα.
Ν. Ρομάνο: Δεν μπορώ να το κάνω. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Από το Σάββατο αρχίζω να φτιάχνω τα πράγματά μου και να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τον αγώνα της επόμενης μέρας. Κοιμάμαι νωρίς, ούτε το Σάββατο δεν βγαίνω. Αν το έκανα, θα ένιωθα πως δεν τους συμπεριφέρομαι σωστά. Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω ακόμα μια χρονιά μπάλα και χρωστάω στη διοίκηση, στον προπονητή και τους συμπαίκτες μου να είμαι στο γήπεδο και να δίνω το 100%.
Δημ: Άρα, ο ποδοσφαιριστής δεν έχει «πεθάνει» μέσα σου. Παρότι ασχολείσαι και με άλλα πράγματα (scouting, camp ποδοσφαίρου για μικρά παιδιά), πώς βλέπεις το μέλλον; Ποδόσφαιρο και τέλος;
Ν. Ρομάνο: Δεν το θέλω, αλλά το κορμί μου λέει ότι πρέπει σε λίγο να σταματήσω. Πιστεύω λοιπόν ότι σε κάποια χρόνια θα είμαι σε κάποιο άλλο πόστο. Πάντα όμως μέσα στο ποδόσφαιρο. Είτε αυτό είναι μέσω scouting είτε μέσω ακαδημιών.
Δημ: Προπονητή θα σε δούμε;
Ν. Ρομάνο: Δεν νομίζω. Μέχρι βοηθός θα το σκεφτόμουν. Όχι πιο πάνω όμως. Αυτό που θέλω είναι να πιάσω ένα παιδί μέσα στο γήπεδο και να του δώσω δύο τρεις συμβουλές. Αυτό ξέρω και αυτό θέλω να κάνω.
Στην Ελλάδα ο Γκαλέτι και ο Μιλίτο;
Δημ: Κάπου διάβασα ότι έχεις δηλώσει «έχω μια συνομιλία στο Whatsapp με παλιούς συμπαίκτες μου στην Αργεντινή, όπως ο Γκαλέτι και ο Μιλίτο». Θα τους προέτρεπες να έρθουν στη χώρα μας και να παίξουν, όπως κι εσύ, σε μια ομάδα χαμηλότερου επιπέδου; Είναι η Ελλάδα ένας προορισμός ιδανικός για έναν Αργεντινό;
Ν. Ρομάνο: Δεν νομίζω πως θα έρχονταν. Αν μιλούσαμε για Super League, σίγουρα θα έλεγαν «ναι». Εξάλλου, όσοι συμπατριώτες μου έχουν περάσει από εδώ (Γκαλέτι, Τσόρι Ντομίνγκες, Κοστάντζο) λάτρεψαν την Ελλάδα. Τους αρέσει εδώ, έρχονται για διακοπές, τη γουστάρουν την Ελλάδα.
Δημ: Η αλήθεια όμως είναι πως για τους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές η Ευρώπη είναι το όνειρο και η Ελλάδα ένας ιδανικός προορισμός. Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό; Έχει να κάνει με το κλίμα; Έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι δύο λαοί μοιάζουν αρκετά;
Ν. Ρομάνο: Ταιριάζουμε πολύ. Γι’ αυτό και όποιος έρθει εδώ, δύκολα φεύγει.
Δημ: Εσύ; Έχεις σκοπό να φύγεις;
Ν. Ρομάνο: Εγώ πλέον ακολουθώ τον μικρότερο γιο μου, τον Τιάγκο (ο μικρότερος γιος του Ντιέγκο είναι 16 ετών και αγωνίζεται στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού). Θέλω να είμαι δίπλα του σε όποια απόφαση πάρει. Αυτό έκανε και ο πατέρας μου σε μένα, αυτό κάνω κι εγώ. Τα ίδια λέω και σε άλλους γονείς. Υποχρέωση του πατέρα και της μάνας είναι να στέκονται στο πλευρό των παιδιών τους. Είτε παίξει εδώ είτε παίξει σε άλλη χώρα, εγώ θα είμαι δίπλα του.
Δημ: Ποια ήταν η στάση σου στην απόφαση του γιου σου να γίνει ποδοσφαιριστής; Γιατί υπάρχουν οι γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να κάνουν την ίδια δουλειά με αυτούς. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που τους αποτρέπουν από κάτι τέτοιο. Εσύ τι έκανες;
Ν. Ρομάνο: Τίποτα από τα δύο. Δεν υπήρχε περίπτωση να πιέσω ποτέ τα παιδιά μου. Για παράδειγμα ο μεγάλος μου γιος δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό. Ο μικρός αντιθέτως αποφάσισε μόνος του να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Τον βοηθάω γιατί βλέπω ότι το αγαπάει, έχει focus. Του έχω πει όμως ότι πρέπει να έχει μια ισορροπία σε όλα. Πρέπει να διαβάζει και όχι να ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο.
Ακόμα και αν αποφασίσει να κάνει κάτι άλλο, να δουλέψει σε ένα περίπτερο για παράδειγμα, η μητέρα του κι εγώ θα είμαστε στο πλευρό του. Γιατί και οι δικοί μας γονείς έκαναν το ίδιο. Μπορεί να μην είχαμε τα βασικά στο σπίτι και η έλλειψη χρημάτων να ήταν το μεγάλο μας πρόβλημα όταν ήμουν παιδί, αλλά δεν ήταν ποτέ μακριά μας. Αυτή είναι η δουλειά μας λοιπόν. Να τον βοηθήσουμε να πετύχει τα όνειρά του.
Τα διλήμματα
Δημ: Ντιέγκο, κλείνοντας προτείνω να βάλουμε και μερικά διλήμματα στη συζήτηση. Ξεκινάω λοιπόν με αυτό που αφορά κάθε Αργεντίνο. Μέσι ή Μαραντόνα;
Ν. Ρομάνο: Κοίτα, ο Μέσι είναι ένας τεράστιος παίκτης με μια καριέρα που δεν έχει κάνει άλλος και κατάφερε να μας οδηγήσει στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Μαραντόνα όμως είναι κάτι άλλο για εμάς. Είναι θεός. Γι’ αυτό και υπάρχουν εκκλησίες που οι άνθρωποι τον προσκυνούν.
Να σου πω κιόλας ότι με την οικογένεια του Μέσι μέναμε στην ίδια γειτονιά. Είμαι στην ίδια ηλικία με τον αδελφό του, τον Ματίας, και πολλές φορές πήγαινα στο σπίτι του, ενώ είχαμε βρεθεί μαζί και στις ακαδημίες της Νιούελς. Ήταν εκεί και ο Λιονέλ αλλά δεν είχαμε κάποια επαφή τότε μιας και ήταν μικρότερος.
Δημ: Νιούελς ή Ροζάριο; Οποιαδήποτε κι αν είναι η απάντησή σου, υπόσχομαι να μην μαθευτεί στην Αργεντινή (οι δύο ομάδες βρίσκονται στην ίδια πόλη και οι οπαδοί τους μισιούνται θανάσιμα, με την ένταση τις μέρες των αγώνων να θυμίζει αυτή του Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ).
Ν. Ρομάνο: Παρότι ήμουν οπαδός της Ροζάριο, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι η Νιούελς ήταν η ομάδα που μου άνοιξε την πόρτα και με βοήθησε να γίνω γνωστός.
Δημ: Αλήθεια, πόσο μοιάζει η ένταση του συγκεκριμένου ντέρμπι με τα αντίστοιχα ελληνικά;
Ν. Ρομάνο: Πάρα πολύ. Είναι πολύ σημαντικοί αγώνες για τους οπαδούς. Τις ημέρες πριν το ματς οι φίλοι της δικής μας ομάδας μας ζητάνε μόνο τη νίκη στο ντέρμπι. Αν κερδίσουμε είναι όλα καλά. Αν χάσουμε όμως δεν βγαίνουμε για μια εβδομάδα από το σπίτι.
Οι ομοιότητες όμως στην έχθρα είναι πολλές. Για παράδειγμα, δεν μπορείς με μια μπλούζα της Νιούελς να περάσεις από τη γειτονιά που είναι οι φίλοι της Ροζάριο.
Δημ: Πάμε λοιπόν και στις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Μάτε ή μπίρα;
Ν. Ρομάνο: Μετά το ματς ξεκάθαρα μπίρα. Το μάτε είναι σαν εθνικό ρόφημα για εμάς και πίνω κάθε μέρα στο σπίτι. Αλλά μετά τον αγώνα που θέλω να χαλαρώσω, μια παγωμένη μπίρα είναι ό,τι καλύτερο.
Δημ: Ας αφήσουμε το αλκοόλ και ας πάμε στο φαγητό. Μπάρμπεκιου στην Αργεντινή ή αντικριστό στην Κρήτη;
Ν. Ρομάνο: Επειδή έχω να πάω τέσσερα χρόνια στην πατρίδα μου, έχω επιθυμήσει το μπάρμπεκιου. Παλιότερα όμως που πήγαινα πιο συχνά, είχα μάθει στον πατέρα μου να κάνει αντικριστό και το τρώγαμε στο σπίτι.
Δημ: Ρομάνο, Ρομανάκης ή Ρομανίδης;
Ν. Ρομάνο: Μετά από έξι χρόνια, δεν μπορώ παρά να διαλέξω το Ρομανάκης. Ακόμα και τώρα μου τηλεφωνούν φίλοι από την Κρήτη και μου λένε «τί κάνεις Ρομανάτση». Είμαι χαρούμενος γιατί και στην Κρήτη και στη Θεσσαλονίκη και στην Κόρινθο που είμαι τώρα βρήκα ανθρώπους να με αγαπάνε και να μου συμπεριφέρονται όμορφα. Και σε μένα και στην οικογένειά μου. Θα είμαι πάντα ευγνώμων σε όλους τους Έλληνες και εύχομαι να πηγαίνουν πάντα τα πράγματα καλά γι’ αυτούς γιατί το αξίζουν. Είναι ένας υπέροχος, πολύ ζεστός λαός και ειλικρινά τους έχω μέσα στην καρδιά μου.
Δημ: Θα κλείσουμε λοιπόν με την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Freddo cappuccino στην Κόρινθο ή φραπέ γλυκό με γάλα στη Λάρισα;
Ν. Ρομάνο: (Γέλια) Έβλεπα ξανά πρόσφατα το στιγμιότυπο αυτό. Αν και με τον κορωνοϊό τώρα, δεν πιστεύω ότι θα το έκανα.
Δημ: Θέλω να μου πεις πώς σκέφτηκες να κάνεις κάτι τέτοιο στις καθυστερήσεις του ματς.
Ν. Ρομάνο: Επειδή θέλαμε να κερδίσουμε και το ματς τελείωνε, είδα το ποτήρι και σκέφτηκα να κάνω κάτι που θα μας βοηθήσει δίχως όμως να προσβάλλω τους οπαδούς της Λάρισας. Επίσης, ήθελα κάτι γλυκό γιατί ήμουν κουρασμένος.
Βέβαια, τότε δεν είχα μάθει τόσο καλά τα ελληνικά και δεν καταλάβαινα τι λένε οι φίλοι της αντίπαλης ομάδας για μένα. Το βράδυ όμως που ήμασταν στο ξενοδοχείο και δεν μπορούσα να βγω γιατί με περίμεναν απ’ έξω ορισμένοι εκνευρισμένοι οπαδοί, κατάλαβα. Είναι πάντως ένα πολύ αστείο περιστατικό και το καταλαβαίνω όσο περνάνε τα χρόνια και με ρωτάνε πολλοί για αυτό.
Δημ: Ντιέγκο, θέλω να σε ευχαριστήσω ειλικρινά για τη σημερινή συζήτηση. Σε είδα πριν στο παιχνίδι και ειλικρινά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η παρουσία σου. Όχι μόνο για το ταλέντο αλλά και για τον χαρακτήρα σου. Και θεωρώ τιμή που βρίσκεσαι ακόμα στη χώρα μας. Νομίζω πλέον μπορούμε να σε θεωρούμε συμπατριώτη μας.
Ν. Ρομάνο: Εννοείται αυτό. Μισός Αργεντινός μισός Έλληνας.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, δεν μπορώ να μην αναφέρω την κουβέντα που μου είπε ο άνθρωπος που έπεισε τον Ντιέγκο Ρομάνο να έρθει να αγωνιστεί με τη φανέλα του ΑΟ Περαχώρας. Όταν ρώτησα τον Βασίλη Μηνά «με τί όρεξη έρχεται ένας 43χρονος παίκτης με εμπειρία χρόνων στην πλάτη του να παίξει στα γήπεδα της τρίτης κατηγορίας της Κορινθίας», μου απάντησε χαρακτηριστικά: «Ο Ντιέγκο λέει ένα πράγμα πριν παίξει. Ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που μου έδωσαν τη δυνατότητα να μπω για ακόμα μία φορά στο γήπεδο». Αυτό νομίζω τα λέει όλα…
