Περιεχόμενα
Ένα «πού πάει και μπλέκει» υπήρχε στο φόντο όταν, τον περασμένο Απρίλιο, έγινε γνωστό πως ο Έρικ Τεν Χαγκ θα ήταν ο επόμενος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σύμφωνοι ήταν, είναι και θα είναι πάντα dream job, αλλά με τόση τοξικότητα που είχε ποτιστεί η θέση τα τελευταία χρόνια, έφθειρε ανθρώπους και υπολήψεις σαν σαράκι. Η μετά τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον κατάρα, θα έλεγε κανείς. Μια τόσο μεγάλη και πανταχού παρούσα σκιά, το συνεχές βάρος της ιστορίας και της κληρονομιάς να λυγίζει ακόμα και τις πιο δυνατές πλάτες.
Δεν λέμε πως ο Ολλανδός κόουτς θα γίνει ο νέος «Φέργκι». Αυτό και άχρηστο θα ‘ταν τώρα και άδικο και αφελές και όλα τα… στραβά. Είναι, όμως, η πρώτη φορά μετά την εποχή του Σκωτσέζου θρυλικού προπονητή που το κλαμπ βαδίζει σε ένα δρόμο σταθερότητας, σε μια πορεία που ξεπερνάει τα όρια του «βλέποντας και κάνοντας». Κατά πολύ. Υπάρχει όραμα, ελπίδα και προοπτική. Ένα φως που διώχνει στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα το σκοτάδι.
Ο Τεν Χαγκ επιτάχυνε τη διαδικασία, νίκησε το χρόνο
Τόσο που η επιχείρηση «ερχόμαστε ξανά» να έχει τρέξει ήδη πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου. «Είμαστε 5-6 χρόνια πίσω σε σύγκριση με τη Λίβερπουλ», έλεγε πέρυσι ο βραχύβιος κόουτς της Γιουνάιτεντ, Ραλφ Ράνγκνικ, ωστόσο στην πράξη φαίνεται πως το χάσμα μόνο τόσο μεγάλο δεν ήταν. ‘Η μάλλον μπορεί και να ήταν, αλλά ο χρόνος επιταχύνθηκε ακριβώς χάρη στον Τεν Χαγκ. Και της παράλληλης πτώσης των Τσέλσι και Λίβερπουλ, σίγουρα βοήθησε κι αυτό.
Οι «κόκκινοι διάβολοι» έπαιξαν το χαρτί της εντοπιότητας (Ντέιβιντ Μόις), της εμπειρίας (Λουίς φαν Χάαλ), του ενός και Special (Ζοσέ Μουρίνιο), του δικού τους παιδιού (Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ), τίποτα δεν τους βγήκε σε μια 10ετία που πολύ υπέφεραν και άρχισαν να πιστεύουν πως ό,τι κι αν δοκιμάσουν δεν θα έχει αποτέλεσμα. Φαίνεται τελικά ότι η λύση ήταν made in Netherlands. Με ολίγη από Πεπ Γκουαρντιόλα, αφού ο Τεν Χαγκ αποτελεί εν μέρει «πνευματικό παιδί» του Καταλανού κόουτς της Μάντσεστερ Σίτι, συνεργάστηκαν στην Μπάγερν Μονάχου.
Ένα control freak που αγαπάει με πάθος αυτό που κάνει – και αυτό φαίνεται
Στον Άγιαξ, η δουλειά του Ολλανδού κόουτς υπήρξε εντυπωσιακή σε βάθος 4ετίας. Το πώς αξιοποίησε το ταλέντο, το πώς ξεπέρασε μεγάλες μεταγραφικές απώλειες. Είναι αυστηρός, αλλά και δίκαιος. Έχει, επίσης, τη φήμη του control freak. Δεν το κάνει όμως σαν «μπάτσος». Αλλά σαν δάσκαλος, που θέλει να δει τους μαθητές του να προκόβουν, να βγάζουν όλα τα καλά που έχουν μέσα τους.
Ξεκάθαρος, ειλικρινής, αφοσιωμένος, εργατικός, προέρχεται από εύπορη οικογένεια. Το ποδόσφαιρο συνεπώς ήταν πάντα γι’ αυτόν το χόμπι του, η «τρέλα» του. Ο Φαν Χάαλ του είχε πει εμμέσως να μην πάει στη Γιουνάιτεντ επειδή αυτή λειτουργεί περισσότερο ως εμπορική φίρμα παρά ως ομάδα. Ο Τεν Χαγκ όμως, δεν τον άκουσε. Και με όπλο το πάθος για τη δουλειά, την ικανότητά του και το ανοιχτό του πνεύμα, ξυπνάει τον κοιμώμενο γίγαντα.
Το πρώτο τρόπαιο, προάγγελος των επόμενων
Το ότι ήδη πήρε τρόπαιο, το Λιγκ Καπ μετά το 2-0 στον τελικό επί της Νιούκαστλ, τερματίζοντας μια τόσο βασανιστική αναμονή – από το 2017 ήταν δίχως τίτλο ήταν το αγγλικό κλαμπ. Το ότι ακόμα μπορεί θεωρητικά να πάρει τα πάντα (όσο κι αν ένα quadruple είναι ουτοπικό), δεν μπορείς, του βγάζεις το καπέλο. Σε 41 ματς ως επικεφαλής, έχει απολογισμό 30 νίκες, 5 ισοπαλίες και 6 ήττες με τέρματα 79-39 και αυτό μεταφέρει επακριβώς την εικόνα. Το ίδιο και η πρόσφατη ανατροπή κόντρα στη Γουέστ Χαμ στο Κύπελλο Αγγλίας. Μπορεί να την κάνει πράξη μόνο ομάδα που ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση.
Μη βιαζόμαστε βέβαια, ούτε να χάνουμε το μέτρο. Η Γιουνάιτεντ δεν είναι ακόμα πλήρως έτοιμη να γίνει ξανά αυτή που ήταν. Μετά από τόσα χρόνια παρακμής δεν είναι απλό πράγμα μια τέτοια (μετ)εξέλιξη. Αλλά είναι πιο κοντά από ποτέ, στη σωστή κατεύθυνση. Και με τον Τεν Χαγκ ολοένα κερδίζει χρόνο. Αφού πρώτα, χάρη σε αυτόν, έμαθε ξανά να κερδίζει.
