Περιεχόμενα
Με όλο τον σεβασμό προς τη γενιά του 2004 και όσους έφεραν τη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική στιγμή στην ιστορία της χώρας, αλλά η Εθνική Ελλάδος που είδαμε χθες βράδυ, αυτή που βλέπουμε τους τελευταίους 7-8 μήνες, είναι μια Εθνική Ελλάδος φτιαγμένη για να πετύχει κάτι σπουδαίο.
Προφανώς και δεν εννοώ κατάκτηση του Euro 2024, γιατί δεν είμαστε καν στις 5 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά το ταλέντο που υπάρχει μαζεμένο σε αυτή την ομάδα, η ιδανική μίξη με τους καλούς και τίμιους εργάτες και το μομέντουμ στο οποίο βρίσκεται κάθε ποδοσφαιριστής, είναι στοιχεία που δικαιολογούν την απαίτηση να βρεθούμε στα τελικά του Euro 2024 στη Γερμανία και, γιατί όχι, να περάσουμε και στη νοκ άουτ φάση.
Κατανοώ πως αρκετοί θα διαφωνήσουν, οι πιο παλιοί θα μου μιλήσουν για Χατζηπαναγή, Δομάζο και λοιπά ιερά τέρατα, έχω μύθους στο κεφάλι μου όλους του έπους της Πορτογαλίας, αλλά κρίνοντας τον κάθε έναν στην εποχή του, σε σχέση με το τι ανταγωνισμός υπάρχει, τις απαιτήσεις σε επίπεδο αριθμού αγώνων ετησίως, αυτή η Εθνική Ελλάδος έχει 12-13 παίκτες, τουλάχιστον, που μπορούν να ανταποκριθούν στο πολύ υψηλό επίπεδο και με σημαντική χρηματιστηριακή αξία.
Κι έχει και παίκτες που μπορεί η αξία τους να έχει πέσει κατακόρυφα, αλλά μέσα σε αυτό το σύνολο αποκτούν ξανά τη χαμένη τους αίγλη.
Η Εθνική Ελλάδος έχει πολλούς παίκτες στο limit up της καριέρας τους
Για να μη γράφω λέξεις του αέρα, ας τους δούμε σχεδόν έναν προς έναν.
Στο τέρμα έχουμε Βλαχοδήμο-Πασχαλάκη, δηλαδή έναν τερματοφύλακα που σάρωνε με τη Μπενφίκα και έπαιζε Τσάμπιονς Λιγκ, που έκανε το τραγικό λάθος να πάει στη Νότιγχαμ (ακόμα δεν κατανοώ τι του είπαν οι μάνατζερ του) και τον βασικό γκολκίπερ του Ολυμπιακού.
Στην άμυνα συνανταμε τα λιγότερο δυνατά μας ονόματα, πράγμα πολύ σπάνιο για Εθνική Ελλάδος που είναι μια σχολή που έβγαζε πάντα top class αμυντικούς. Παπασταθόπουλος, Μανωλάς και λοιποί, δεν υπάρχουν πια, έχουμε τον Μαυροπάνο ως υψηλού επιπέδου και μετά τον Χατζηδιάκο και τον Ρέτσο, αλλά και τον rising star Κουλιεράκη. Στα άκρα της άμυνας, δεξιά έχουμε ως επιλογές τον εξαίρετο Μπάλντοκ που είναι ο Έλληνας ΜακΆλιστερ, τον αριστερό μπακ της Λίβερπουλ, τον Τσιμίκα, και ως εναλλακτικές, έχουμε δεξιά τον Ρότα, τον Κώτσιρα και τον Βαγιαννίδη και αριστερά τον Γιαννούλη.
Στο κέντρο είναι που γίνεται η ομορφιά των πραγμάτων. Στη θέση 6 υπάρχει ο Κουρμπέλης, ο Μπουχαλάκης, ο Σιώπης, ο Ζέκα και ως επιλογή ο Κώτσιρας, τρεις αρκετά τίμιες επιλογές. Στη θέση 8 έχουμε τον Μάνταλο που μπορεί να μην είναι βασικός στην ΑΕΚ, αλλά είναι η 12η ή 13η επιλογή και παίζει αρκετά. Αν δεν παίξει αυτός, μπορεί να καλύψει ως 8άρι ο Πέλκας, ο οποίος χρησιμοποιείται στα άκρα.
Στα άκρα, το 10 και την επίθεση έχουμε κατά σειρά:
- Μπακασέτας, αρχηγός Εθνικής και ηγέτης του Παναθηναϊκού
- Μασούρας, άριστος κρυφός επιθετικός, με οξυδέρκεια, που στον Ολυμπιακό τον βρίζουν, αλλά στην Εθνική Ελλάδος είναι 2 φορές καλύτερος
- Γιάννης Κωνσταντέλιας σε breakout season με τον ΠΑΟΚ, με χρηματιστηριακή αξία που αγγίζει τα 20 εκατομμύρια
- Φώτης Ιωαννίδης, τα ίδια με τον από πάνω κύριο, στο limit up της καριέρας του, ώριμος, ευφυής ποδοσφαιρικά, απίστευτος τεχνίτης
- Γιώργος Γιακουμάκης, κορυφαίος σκόρερ εδώ και μια 4ετία σε Ολλανδία, Σκωτία, ΗΠΑ, έρχεται ως αλλαγή από τον πάγκο
- Βαγγέλης Παυλίδης, πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία με 23 τέρματα
- Θανάσης Δουβίκας, σέντερ φορ της Θέλτα, πολύ αξιοπρεπής
- Χρήστος Τζόλης, ξαναβρίσκει τον εαυτό του στη Β’ Γερμανίας, έχει τραβήξει το ενδιαφέρον συλλόγων της πρώτης κατηγορίας
Αν αφήσουμε στην άκρη τις υπερδυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Πορτογαλία, συν τις Βέλγιο-Ολλανδία δεν ξέρω καμία άλλη χώρα που να υπερέχει κραυγαλέα. Η Εθνική Ελλάδος έχει πλέον δυνατά σημεία, οι παίκτες της προσφέρουν στον Πογέτ τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί πράγματα και επιθετικά και να μην είναι της σχολής του 1-0, υπάρχει μεγάλη προοπτική.
Δείτε σε τι ποδοσφαιρικό περιβάλλον παγκοσμίως παίζουν αυτοί οι παίκτες, πόσο έχουν αυξηθεί οι δυνατές ποδοσφαιρικά χώρες, και θα παραδεχτείτε κι εσείς ότι είναι η πιο ταλαντούχα φουρνιά που έχουμε δει.
Ο στόχος της επόμενης 4ετίας
Υπάρχει ένα στοιχείο που κράτησα για το τέλος. Στοιχείο που πιστοποιεί πως η Εθνική Ελλάδος είναι τόσο ταλαντούχα. Αυτό είναι ο κόσμος που επανέρχεται στο να την στηρίξει, που απολαμβάνει να την βλέπει.
Αν αφήσουμε στην άκρη τους παράγοντες, το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ένα αρκετά καλό φεγγάρι και οι συνθήκες για την Εθνική Ελλάδος είναι ευνοϊκές. Η Νέα Φιλαδέλφεια που είναι δυνατή έδρα, το limit up τόσων παικτών, η αύρα, τα μαθήματα που έχουν πάρει όλοι από τις αποτυχίες της προηγούμενης δεκαετίας, όλα συνηγορούν σε κάτι σπουδαίο εφόσον προκριθούμε στη Γερμανία.
Το ότι οι 35άρηδες-40άρηδες γοητεύονται σιγά σιγά ξανά από την Εθνική Ελλάδος, κι ενώ την είχαν παρατήσει μέχρι το 2022 και αρνούνταν να πολυασχοληθούν, δεν έγινε μόνο για τα αποτελέσματα. Έγινε και γιατί βλέπουν το ταλέντο, βλέπουν πως έχουν ποδοσφαιριστές με τους οποίους χαίρονται, που γουστάρουν να τους βλέπουν να παίζουν.
Οι 35+ του σήμερα, είναι αυστηροί, απαιτητικοί, δε χαρίζουν κάστανα. Αν δε βλέπουν ταλέντο, ξέρουν ότι έχουν πολλές επιλογές για να το βρουν και να το απολαύσουν. Ενίοτε και εντελώς εκτός ποδοσφαίρου. Για να βλέπουν την Εθνική Ελλάδος, για να πάνε γήπεδο, κάτι υπάρχει.
Και με λίπασμα τις αστοχίες του παρελθόντος, που, πρώτα ο Φαν ‘τ’ Σχιπ και μετά ο Πογέτ, τις πήραν και τις διαμόρφωσαν ως κίνητρο, ως καμπανάκι για όσους μπαίνουν στα αποδυτήρια αυτής της ομάδας, η Εθνική Ελλάδος γίνεται ελκυστική, γίνεται ωραία και έχει την ευκαιρία με τη Γεωργία, αλλά δεν πρέπει να μείνει σε αυτή. Έχουμε σίγουρα μια καλή διετία ακόμα με αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Ας επενδύσουμε πάνω σε ένα μεγαλύτερο πλάνο, ας αναδείξουμε στα επόμενα 2-3 χρόνια έναν καλό αμυντικό και δύο καλά χαφ και θα διεκδικούμε πάντα την παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις.
Πότε θα την χάνουμε στο τσακ, πότε θα την κερδίζουμε στο τσακ. Αλλά θα ξέρουμε πως έχουμε ανεβάσει τον πήχη μας και πως δεν πέφτουμε ποτέ κάτω από αυτόν. Μπορεί να πέσουμε πάνω του ή να περάσουμε από πάνω του, αλλά ποτέ κάτω.
