Δεν παρακολουθώ πόλο ιδιαίτερα συχνά. Τα συλλογικά ούτε που με απασχολούν, βλέπω μόνο κανένα ματς της Εθνικής πού και πού. Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είδα μόνο αυτό με τις ΗΠΑ και με την Ιταλία. Ακόμα όμως κι αν ήμουν φανατικός υποστηρικτής, ακόμα κι αν πλήρωνα για να ακολουθώ την ομάδα και να τη στηρίζω, δε νομίζω πως θα έμπαινα ποτέ σε διαδικασία να ενοχληθώ ή να θυμώσω με τα παιδιά για τον τρόπο με τον οποίο αποκλείστηκαν από τη Σερβία στο Ολυμπιακό Τουρνουά.
Ήταν σοκαριστικό και για εμάς που το βλέπαμε, να έχουμε ισοφαρίσει, να έχει μείνει το όνειρο ζωντανό για μια ομάδα που έδειχνε να είναι στις 2-3 καλύτερες στους Ολυμπιακούς, και μέσα σε 4 δευτερόλεπτα να βλέπουμε ένα σουτ από τα 15-20 μέτρα από τον Σέρβο, να καταλήγει στα δίχτυα.
Αλλά στον ομαδικό αθλητισμό, στον αθλητισμό γενικά, πάντα θα συμβεί μια στραβή εκεί που δεν το φαντάζεσαι και θα σε εκτροχιάσει. Η Εθνική Πόλο έχει αποδείξει, άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια πως είναι μια σπουδαία ομάδα. Και οι σπουδαίες ομάδες χάνουν κι αυτές, δεν υπάρχει καμία ομάδα που να μένει μόνιμα στην κορυφή. Ακόμα κι η Ρεάλ Μαδρίτης πέφτει 1-2 χρόνια, για να επιστρέψει.
Διάβαζα λοιπόν την ανάρτηση του Μάνου Ζερδεβά, του γκολκίπερ της Εθνικής Πόλο και ένιωσα πως τα παιδιά στενοχωρήθηκαν όχι μόνο για τους εαυτούς τους, αλλά και για εμάς. Σαν να πήραν πάνω τους το βάρος της δικής μας προσμονής και να ένιωσαν πως μας πρόδωσαν, πως δεν ανταποκρίθηκαν.
Κι όσο το διάβαζα αυτό το post, τόσο σκεφτόμουν μια φράση από το Lord of the Rings που ταιριάζει τέλεια στους αθλητές της Εθνικής Πόλο.
«Εσείς, φίλοι μου, δεν θα υποκλίνεστε σε κανέναν». Ακριβώς αυτό. Οι πολίστες είναι τα 4 Χόμπιτ του Lord of the Rings. Κάθε χρόνο, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε ματς της Εθνικής, τους βλέπουμε να γουστάρουν να παίζουν μαζί, να βουτάνε στο νερό και να το απολαμβάνουν. Να τους πει τι και ποιος; Επειδή αποκλείστηκαν από ένα τυχερό γκολ; Ή επειδή δεν κέρδιζαν τους Σέρβους με διαφορά, όταν ο αντίπαλος είναι κι αυτός μια από τις κορυφαίες σχολές πόλο στον κόσμο;
Κερδίσαμε τις ΗΠΑ, τους Ιταλούς, σαρώσαμε στον όμιλο. Η ομάδα έπαιξε κυριαρχικά, έδειξε πόσο σπουδαία είναι. Σιγά μην κάτσουμε να την κρίνουμε από ένα ματς, από μια στιγμή.
Δεν ξέρω αν οι ίδιοι μέσα τους κινητοποιούνται για να επιστρέψουν δριμύτεροι και πιο διψασμένοι, πιστεύοντας ότι φάνηκαν «λίγοι» μπροστά στις προσδοκίες μας. Αν ισχύει αυτό, μακάρι να το νιώθουν, γιατί μόνο σε νέα μεγάλα επιτεύγματα θα τους οδηγήσει. Αλλά δεν μπορεί κανείς να τους πει το οτιδήποτε ή να απαιτήσει κάτι περισσότερο. Δόξα τω θεώ, τόσα χρόνια η Εθνική Πόλο μας έχει φορτώσει με χαρές, δεν έγινε και κάτι αν δεν πάρει ένα μετάλλιο μια φορά. Υπάρχουν κι άλλοι που παίζουν και θέλουν να χαρούν. Καλές είναι και οι λύπες στον αθλητισμό, γιατί γίνονται λίπασμα. Όπως και στη ζωή.
Αρκεί, όμως, να μη γίνονται ψυχικό βάρος και να μην προκύπτουν ως τύψεις, ως ένα συναίσθημα πως μας απογοητεύσατε. Είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που μπορούν να μας απογοητεύσουν στον αθλητισμό και η Εθνική Πόλο, μέσα στην πισίνα τουλάχιστον, απέχει παρασάγγας από αυτά.
* Photo credits: Hellenic Olympic Committee/Instagram
