Και στην Ολλανδία έχασε η Εθνική από τους «οράνιε» και στην Αθήνα έχασε. Αλλά τι σχέση είχε η μια ήττα από την άλλη; Καμία! Η μέρα με τη νύχτα ήταν το ένα παιχνίδι από το άλλο. Στο πρώτο εκείνο ματς, η Εθνική παραδόθηκε άνευ όρων. Στο δεύτερο, παλέψαμε με ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, απέναντι σε μια – καταφανώς – καλύτερη ομάδα. Με τον Βλαχοδήμο να κάνει το παιχνίδι της ζωής του, με τη μεσοαμυντική γραμμή να «πεθαίνει» στο χορτάρι για μια κερδισμένη μπάλα, με τον Ιωαννίδη να είναι συγκινητικός, με όλους τους παίκτες να δίνουν ό,τι είχαν και δεν είχαν, κυνηγώντας μέχρι το τέλος το γκολ που θα μας έστελνε στο Euro.
Η επιλογή του Πογέτ
Ο προπονητής της Εθνικής κλήθηκε να πάρει μια κρίσιμη απόφαση: να βάλει έναν παίκτη παραπάνω στο κέντρο, δίνοντας τη μάχη εκεί ή να «φορτώσει» την άμυνά του με τρίτο κεντρικό αμυντικό, δίνοντας μέτρα στους Ολλανδούς και «προσκαλώντας» τους να μπαίνουν στην περιοχή μας; Επέλεξε το δεύτερο, με την ελπίδα ότι η άμυνά μας θα αναχαίτιζε τις επιθέσεις τους, ότι με κάποιον τρόπο θα κρατάγαμε το «μηδέν» πίσω και ότι τελικά θα βρίσκαμε κάποιες φάσεις, είτε από στημένες μπάλες είτε σε κάποια αντεπίθεση, για να «κλέψουμε» τη νίκη.
Λειτούργησε το σχέδιο, διότι ο Βλαχοδήμος έμοιαζε με τη θεά Κάλι που έχει καμιά δεκαριά χέρια. Και η ομάδα αμύνθηκε παθιασμένα – όχι μόνο οι πέντε αμυντικοί αλλά και τα εξτρέμ που έδιναν βοήθειες πίσω. Υποφέραμε βέβαια στο κέντρο, Κουρμπέλης και Μάνταλος είχαν και περισσότερους και ποιοτικότερους παίκτες να αντιμετωπίσουν, αλλά σταθήκαμε όρθιοι – όταν μάλιστα ο Βλαχοδήμος έπιασε το πέναλτι, γιγαντώθηκε η πίστη ότι κάπου θα βρούμε ένα γκολ και θα τους ξεράνουμε.
Φώτη Ιωαννίδη, τι τους έκανες;
Η εμφάνιση του Ιωαννίδη, είχε τα πάντα – εκτός από το γκολ: ντρίπλες, κερδισμένες μάχες, κερδισμένα φάουλ, μπούκες, κράτημα μπάλας – ο Ακέ σίγουρα θα τον βλέπει στον ύπνο του για πολλά βράδια. Ο Πογέτ άφησε στον πάγκο τον σκόρερ της Ιρλανδίας, τον Γιακουμάκη και δικαιώθηκε από τα πράγματα που έκανε ο Ιωαννίδης στο γήπεδο. Και όταν το ματς μπήκε στο τελευταίο του κομμάτι, τα έπαιξε όλα για όλα: μέσα ο Φούντας, μέσα ο Γιακουμάκης, μέσα ο Παυλίδης, όλοι τους γύρω από τον Ιωαννίδη, μπας και καταφέρναμε να πετύχουμε γκολ.
Στο ποδόσφαιρο βέβαια κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, ανάλογα με τις επιλογές σου: η Εθνική μας «δυνάμωσε» επιθετικά αλλά «αδυνάτισε» αμυντικά. Και όταν χρειάστηκε να μαρκάρει ο – άμαθος αμυντικά – Παυλίδης, έκανε το πέναλτι που σφράγισε την αναμέτρηση – είναι αλήθεια πάντως ότι και τα δυο πέναλτι τα έδωσε ο ρεφ με χαρακτηριστική «άνεση» και «ευκολία».
Κερδισμένη η Εθνική παρά την ήττα
Μπορεί να μην κερδίσαμε και να μην καταφέραμε να προκριθούμε στο Euro μέσω των προκριματικών, αλλά θα έχουμε ακόμα μια «ζαριά» μέσω Nations League. Κυρίως, η Εθνική, που απαξιώθηκε πριν μερικές εβδομάδες από τον κόσμο, τα ΜΜΕ, ακόμα και τους παράγοντες των ομάδων που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν πολιτική ή μικροπολιτική στις πλάτες της Εθνικής, ανέκτησε το σεβασμό και την αγάπη από τον κόσμο, που γέμισε την «Αγιά Σοφιά», στήριξε την Εθνική παθιασμένα και πανηγύρισε με την ψυχή του κάθε κόρνερ, κάθε πετυχημένο τάκλιν και κάθε κερδισμένο φάουλ.
Δεν έγινε «υπερομάδα» η Εθνική και δεν θα γίνει ποτέ, διότι «αυτή η στάνη/ αυτό το γάλα βγάνει». Ξαναβρήκε όμως τα στοιχεία εκείνα του DNA της, που μας αρέσει να βλέπουμε: έγινε ξανά σφιχτή αμυντικά, οι παίκτες έπαιξαν στο 101% αυτού που μπορούσαν, το κλίμα ανάμεσα στους διεθνείς δείχνει να μην επηρεάζεται από την τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπάρχει πάθος, σφιγμένες γροθιές, φλέβες που πετάνε στο λαιμό και όλα αυτά που γουστάρουμε να βλέπουμε όταν παίζει η Εθνική.
Η Εθνική του Ρεχάγκελ θα βρίσκεται πάντα στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο και δεν θα ξεπεραστεί ποτέ αυτό που πέτυχε ο Ότο και οι παίκτες του, αλλά αν μπορούμε να βλέπουμε μια βερσιόν της Εθνικής που να μας θυμίζει εκείνη του Σάντος, μια χαρά ευχαριστημένοι θα είμαστε. Από την προσπάθεια, την αυταπάρνηση, το πάθος. Κι αν υπάρχουν όλα αυτά και ο κόσμος δίπλα στην ομάδα, τότε μπορεί να έρθει και η πρόκριση στο Euro μετά από πολλά – πολλά χρόνια, μέσω Nations League.
