Περιεχόμενα
Δέκα χρόνια είναι πολλά – τόσα έχει να βρεθεί σε τελική φάση Euro ή Μουντιάλ η Εθνική. Από τότε στη Βραζιλία, που με τον Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι, βρεθήκαμε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου – και για μερικές λεπτομέρειες και ένα χαμένο πέναλτι ή την κλάση του Κέιλορ Νάβας, δεν περάσαμε την Κόστα Ρίκα και δεν πήγαμε στους «8». Από τότε μέχρι σήμερα, κύλησε πολύ πίκρα στο αυλάκι της γαλανόλευκης προσδοκίας: προπονητές ήρθαν και απήλθαν, ένα σωρό παίκτες φόρεσαν τη φανέλα, άλλοι την τίμησαν, άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι έκαναν αγγαρεία και άλλοι «κόπηκαν» μόνοι τους.
Εθνική: Πάμε Euro;
Το θέμα ήταν ότι όλα αυτά τα χρόνια καταφέραμε να αποτύχουμε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους – όχι μόνο στα προκριματικά Euro και Μουντιάλ, αλλά ακόμα και στο βατό και ολοκαίνουργιο Nations League. Μέχρι τώρα, που αντιμετωπίσαμε με σοβαρότητα και επαγγελματισμό το Nations League, τερματίσαμε πρώτοι και κάπως έτσι χαρίσαμε στον εαυτό μας μια δεύτερη ευκαιρία, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρναμε στον όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία.
Όντως δεν τα καταφέραμε στον όμιλο αυτόν – κι ας ήμασταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς. Με εξαίρεση το εκτός έδρας ματς με τους Ολλανδούς, όπου καταγράψαμε τη χειρότερή μας εμφάνιση, εντός με τους «οράνιε» ήμασταν τίμιοι. Στη Γαλλία χάσαμε εξαιρετικά δύσκολα με 1-0, παίζοντας με παίκτη λιγότερο για αρκετή ώρα και με ένα πέναλτι που εκτελέστηκε δυο φορές. Και με τους Γάλλους εντός φέραμε 2-2, τους εκνευρίσαμε, τους πεισμώσαμε, αλλά τους τη «χαλάσαμε»: μπορεί να ήθελαν να τελειώσουν τον όμιλο μόνο με νίκες, αλλά το χατίρι αυτό δεν τους το κάναμε.
Δεν έχει σημασία πόσο πολύ το ήθελαν οι Γάλλοι το ματς ή πόσο ισχυρό κίνητρο είχαν ή αν έδωσαν το 100% ή το 70 ή το 80 – αυτό είναι δικό τους θέμα και ποσώς μας ενδιαφέρει. Αυτό που αφορά εμάς, την Εθνική μας, είναι ότι προσπαθήσαμε, συνήλθαμε από το γκολ που δεχτήκαμε, βγήκαμε μπροστά με διάθεση αλλά όχι άγαρμπα, τους βάλαμε δυο γκολ και στο τέλος φυσικά σταθήκαμε και τυχεροί που δεν χάσαμε, αφού κάτι τα δοκάρια και κάτι ο Βλαχοδήμος, κράτησαν την ισοπαλία. Μια ισοπαλία που βαθμολογικά δεν προσφέρει κάτι στην Εθνική, αλλά ψυχολογικά μπορούμε – και πρέπει – να την κεφαλοποιήσουμε.
Εθνική: Καθόλου μικρή υπόθεση το «Χ» με Γαλλία
Δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο είναι αυτό που καταφέραμε. Η Γαλλία δεν είναι απλά «η ομάδα του Εμπαπέ». Είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, η φιναλίστ του τελευταίου Μουντιάλ, μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου και ένα γκρουπ γεμάτο πραγματικά σπουδαίους και ακριβούς παίκτες.
Το να τους κρατήσεις στο 2-2, είναι μια κάποια επιτυχία. Το να αναγκαστεί ο Ντεσάν να ρίξει αλλαγή τον Εμπαπέ για να γυρίσει το παιχνίδι, τον ορεξάτο και δραστήριο Εμπαπέ κι όχι έναν βαριεστημένο τύπο που «φύλαγε» τα πόδια του, κάτι σημαίνει: όχι ότι ψηλώσαμε τόσο που μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια ομάδες επιπέδου Γαλλίας, αλλά ότι δεν είμαστε ούτε σάκος του μποξ, ούτε «του κλώτσου και του μπάτσου». Αντιθέτως, είμαστε μια ομάδα που ξέρει να αμύνεται καλά αλλά παράλληλα έχει και τον τρόπο της να επιτίθεται και να δημιουργεί καταστάσεις στην αντίπαλη περιοχή, όχι μόνο μέσα από στατικές φάσεις ή καμιά αντεπίθεση στη χάση και τη φέξη.
Εθνική: Ήρθε η ώρα να πιστέψουμε στον εαυτό μας
Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια – ειδικά εντός των τειχών, καθώς στο εξωτερικό μια χαρά μας πιστεύουν και αρκετές ομάδες εμπιστεύονται τα «ελληνικά προϊόντα», όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ και το MLS. Εδώ, για κάποιο λόγο, μέτριους τους ανεβάζουμε και υπερεκτιμημένους τους κατεβάζουμε, προτιμάμε κάτι αμφίβολους ξένους, τους μπινελικώνουμε τους δικούς μας στο πρώτο λάθος και τους βγάζουμε «άχρηστους» και «βύσματα του προπονητή», αν τύχει να κάνουν δυο κακά παιχνίδια στη σειρά.
Αν το παιχνίδι με τη Γαλλία μπορεί να μας αφήσει μερικά καλά πράγματα, ας αφήσει σε εμάς λίγη αγάπη για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή και στους παίκτες λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους, τους συμπαίκτες τους και τη δύναμη του «εμείς». Διότι δεν έχουμε την ποιότητα αυτή, που θα μας επέτρεπε να παίρνουμε παιχνίδια ή προκρίσεις χάρη στην κλάση, την ποιότητα και τις εμπνεύσεις ενός ή δυο παιχταράδων.
Αλλά η Εθνική είναι ένα σύνολο που δείχνει να δένει από παιχνίδι σε παιχνίδι, με παίκτες που δείχνουν πρόθυμοι να πέσουν στη φωτιά για τον διπλανό ή τον μπροστινό τους. Και όλοι μαζί για τον προπονητή τους – οπότε καλύτερα ας αφήσουμε τον Πογέτ στη θέση του κι ας ξεκόψουμε κάθε κουβέντα ή κουτσομπολιό περί αντικατάστασής του.
Εθνική: Το Καζακστάν δεν είναι φόβητρο
Με το πρώτο ματς στην έδρα μας και αντίπαλο το Καζακστάν, φυσικά η Εθνική ούτε τρομάζει, αλλά ούτε πρέπει να εφησυχάσει. Μια καλή και πειθαρχημένη ομάδα είναι, καμία αντίρρηση. Κι αν είχαμε να ταξιδέψουμε στην κρύα και αφιλόξενη Αστανά, θα κάναμε άλλη κουβέντα. Αλλά στην έδρα μας, με γεμάτο γήπεδο και καρδιές γεμάτες προσδοκίες, όπως και να το κάνουμε, έχουμε ένα μικρό προβάδισμα.
Κι αν τα καταφέρουμε, απομένει ένα ματς μετά, πιθανότατα με τη Γεωργία, που δεν ξέρουμε ακόμα πού θα γίνει, το οποίο μπορεί να μας στείλει στο Euro. Γιατί να μην το πιστεύουμε; Γιατί να μην κάνουμε όνειρα; Μόνη της η Εθνική κέρδισε αυτό το δικαίωμα, με τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις που κάναμε, η ομάδα μας «ζέστανε», φτάσαμε δυο ματς πριν το τέρμα της διαδρομής και είναι πλέον στο χέρι μας να κόψουμε πρώτοι το νήμα.
