Περιεχόμενα
Ναι, είναι ακόμη αρχή της σεζόν στην Ευρωλίγκα. Ναι, υπάρχουν τραυματισμοί. Ναι, υπάρχουν ένα σωρό καινούργιοι παίκτες που ακόμα ψάχνουν να βρουν πώς θα «κουμπώσουν» στα συστήματα των προπονητών τους και πότε θα «γνωριστούν» με τους συμπαίκτες τους. Ναι, υπάρχει καλό υλικό και στις δυο ομάδες μας και δυο κορυφαίοι προπονητές στην Ευρωλίγκα. Ναι σε όλα τα παραπάνω. Αλλά τα «καμπανάκια» χτυπάνε από νωρίς και κανείς δεν πρέπει να τα αγνοήσει.
Ευρωλίγκα: Κάτι του λείπει του Ολυμπιακού
Είναι σαφέστατα «ομάδα του προπονητή». Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δουλεύει χρόνια με την ομάδα, υπάρχει ένας κορμός που έχει μείνει αναλλοίωτος, υπάρχει ένα σαφές και ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, υπάρχουν «μπασκετικές αρχές» και know-how πρωταθλητισμού. Όλα αυτά έφεραν τον Ολυμπιακό σε δυο final-four, τη μια χρονιά μια ανάσα από τον τελικό και την άλλη ένα σουτ μακριά από την πρωτιά στην Ευρωλίγκα. Κι όλα αυτά είναι η μεγαλύτερη προίκα και παρακαταθήκη για τη χρονιά που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες.
Και κάπου εδώ, ξεκινούν τα «αλλά…» Διότι όσο και να παριστάνουν τους «κουλ» και τους άνετους στην ομάδα, δεν είναι απλό πράγμα να χάνεις τους δυο καλύτερους παίκτες σου – Βεζένκοφ και Σλούκα – μέσα στο ίδιο καλοκαίρι. Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, στον Ολυμπιακό μιλάνε με «αγάπη και νοσταλγία» για τον Βεζένκοφ και σχεδόν δεν μιλάνε καν για το Σλούκα, αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι πως και οι δυο τους λείπουν εξίσου, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν μόνο με πόντους, ασίστ και ριμπάουντ, αλλά και με τη χημεία και την καλή λειτουργία μιας ομάδας, από την οποία αφαιρέθηκαν δυο βασικά εξαρτήματα.
Αντικαταστάθηκαν οι δυο παίκτες; Θεωρητικά και ποσοτικά, ναι. Ήρθε ο Γουίλιαμς Γκος στον «άσο», ήρθε ο Σίκμα στο «4» και ταυτόχρονα αναβαθμίστηκε ο Πίτερς. Ποιοτικά όμως, κανείς από τους «νέους» δεν έχει το ειδικό βάρος, την αξία ή των προσωπικότητα αυτών που έφυγαν. Ο Μπαρτζώκας το ξέρει αυτό καλύτερα απ’ όλους κι αυτός είναι ο λόγος που φέτος επενδύει περισσότερο στη θέση «5», με Μιλουτίνοφ και Φαλ να συνθέτουν ένα φοβερό δίδυμο στην Ευρωλίγκα και περιμένει περισσότερα πράγματα από την περιφέρεια με τον Μπραζντέικις και τον Κάνααν.
Θα μπορέσει ο Ολυμπιακός να είναι το ίδιο καλός και ανταγωνιστικός όπως ήταν πέρυσι και πρόπερσι; Η θεωρία λέει ναι. Αλλά υπάρχουν μερικά ανησυχητικά σημάδια ως τώρα: μπορεί κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός να άντεξε στην τελευταία περίοδο και να είχε περισσότερη ενέργεια στην παράταση, αλλά με Μπαρτσελόνα και Αρμάνι Μιλάνο δεν είχε δυνάμεις στην τελευταία στροφή.
Και αυτή η «κατάρρευση» στο τέλος, κόντρα σε δυο ομάδες με πλούσιο και βαθύ ρόστερ, έχει εξήγηση: ο Γουόκαπ και ο Μιλουτίνοφ, οι δυο βασικοί άξονες της ομάδας, δεν δείχνουν να έχουν στηρίγματα αυτή τη στιγμή, παίκτες που θα τους προσφέρουν σημαντικά λεπτά ξεκούρασης. Ο Μιλουτίνοφ δεν έχει, διότι ο Φαλ είναι ανέτοιμος, ο Γουόκαπ δεν έχει διότι απλά δεν υπάρχει παίκτης με τα δικά του χαρακτηριστικά και τη δική του προσφορά σε άμυνα και επίθεση – ο Γουίλιαμς Γκος, δεν έχει αυτά τα στοιχεία.
Όσο για τους τραυματισμούς που επικαλείται συχνά ο Μπαρτζώκας και τον «αγώνα επιβίωσης» που δίνει η ομάδα του σε κάθε ματς; Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν όλες οι ομάδες στην Ευρωλίγκα, ειδικά μετά από ένα Μουντομπάσκετ που καταπόνησε όλους τους παίκτες που συμμετείχαν και περισσότερο αυτούς που έφτασαν μακριά στη διοργάνωση.
Μόνο που εκείνος «ψώνισε» τους συγκεκριμένους παίκτες, εκείνος επέλεξε να πορευτεί με Τανούλη και Πάπας στο ρόστερ που δείχνει να μην εμπιστεύεται ούτε για δίλεπτα ή τρίλεπτα, εκείνος «έχρισε» τον Πίτερς «αντι-Βεζένκοφ» και πίστεψε ότι ο φετινός Κάνααν θα είναι μια πολύ βελτιωμένη βερσιόν του περσινού Κάνααν. Η απερισκεψία του Αμερικανού με τις δυο τεχνικές ποινές στο Μιλάνο και η αποβολή του, δεν είναι καλό μαντάτο για την πνευματική του εγρήγορση πάντως…
Ευρωλίγκα: Πόσο χρόνο χρειάζεται ο Παναθηναϊκός;
Ολοκαίνουργιο ρόστερ, καινούργιος προπονητής αλλά «παλιό μπάσκετ» ως τώρα. Διότι – με εξαίρεση το ματς με τον Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα, ματς «ειδικών συνθηκών» – αυτό που έχουμε δει ως τώρα, δεν διαφέρει και πολύ από τον περσινό ή προπέρσινο Παναθηναϊκό: ήττα με κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό για το Σούπερ – Καπ, δύσκολη νίκη με Μπάγερν στο ΟΑΚΑ με διάφορα κενά διαστήματα, ήττα στην πόλη από τη Φενέρ ουσιαστικά από την πρώτη περίοδο. Περίπου τα ίδια δηλαδή που βλέπαμε πέρυσι με Ράντονιτς και Σερέλη και ένα ρόστερ πολύ πιο φτηνό, κακοφτιαγμένο και ελλειμματικό σε σχέση με το φετινό.
Ο Αταμάν δεν έχει καταφέρει να βάλει τη σφραγίδα του στην ομάδα ως τώρα, έχει νεύρα, η γλώσσα του σώματος στον πάγκο φανερώνει τουλάχιστον δυσφορία, βγάζει «στον τάκο» παίκτες συχνά – πυκνά και κάνει λόγο για προσθαφαιρέσεις στην ομάδα. Κι εκείνος επικαλείται τις απουσίες (έλειπαν Μήτογλου και Παπαπέτρου, ο Σλούκας ήταν φανερά ανέτοιμος), αλλά όταν έχει φτιαχτεί ένα ρόστερ 15 αξιόλογων παικτών, η απουσία δυο ή τριών δεν μπορεί να σταθεί ως αιτία του κακού. Τι μπορεί να φταίει;
Ίσως όντως να χρειάζεται χρόνο η ομάδα, έναν ή δυο μήνες ακόμα – αρκεί να υπάρχει υπομονή όλο αυτό το διάστημα και όχι γκρίνια, μουρμούρα και αποδοκιμασίες αν έρθουν ήττες «εκτός προγράμματος». Ίσως οι – πραγματικά αξιόλογοι – παίκτες της ομάδας, τελικά να μην είναι «συμβατοί» μεταξύ τους και να μην μπορούν να υπηρετήσουν το πλάνο του Αταμάν.
Ή ίσως να πρέπει τελικά ο προπονητής να βάλει νερό στο κρασί του και να δοκιμάσει ένα άλλου τύπου μπάσκετ απ’ αυτό που είχε στο μυαλό του όταν ανέλαβε την ομάδα. Ένα πλάνο όχι «τύπου Εφές» δηλαδή, αφού δεν έχει ούτε Μίτσιτς, ούτε Λάρκιν, αλλά ένα πλάνο που θα ταιριάζει στο υλικό που έχει στον Παναθηναϊκό – και το οποίο διάλεξε ο ίδιος.
Η ποιότητα του Βιλντόζα δεν αμφισβητείται – αλλά ο Αργεντινός δείχνει φανερά εκτός κλίματος. Η εκτελεστική δεινότητα του Γκάι είναι δεδομένη – αλλά ο Αμερικανός μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό. Ο Χουάντσο μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά σε μια ομάδα που μπορεί να λειτουργήσει σωστά για να βγάλει ελεύθερα σουτ – αλλά κάτι τέτοιο ως τώρα δεν συμβαίνει. Ο Μπαλτσερόφκσι θέλει δουλειά αλλά θέλει κι εμπιστοσύνη – κι ο Αταμάν μάλλον του «κόβει τα φτερά» όταν του δίνει μόλις 5-6 λεπτά στο παρκέ ή τον βγάζει μετά από ένα ή δυο λάθη. Χρειάζεται «στοργή» και «αγάπη» και υπομονή η ομάδα, όχι μόνο από τον κόσμο ή τη διοίκηση αλλά και από τον προπονητή προς τους παίκτες και από τους παίκτες μεταξύ τους.
