Περιεχόμενα
Τέλος της τρίτης αγωνιστικής για τις ομάδες μας στο Europa League και το Conference και μπορεί καμία να μην είναι «περασμένη», αλλά καμία επίσης δεν είναι και αποκλεισμένη. Μεγάλος κερδισμένος ο ΠΑΟΚ, που έκανε το 3 στα 3 με τρόπο επικό, κερδισμένος ο Ολυμπιακός που έκανε την πρώτη του νίκη, ήττα για την ΑΕΚ που δεν την εκτροχιάζει και ήττα για τον Παναθηναϊκό που τον βάζει σε μπελάδες, αφού έχει δυο κολλητά εκτός έδρας ματς με Ρεν και Βιγιαρεάλ και «οφείλει» να πάρει κάτι από τα δυο ματς.
Ολυμπιακός: ήταν δίκαιο – έγινε πράξη
Στα πρώτα του δυο ευρωπαϊκά ματς ο Ολυμπιακός πλήρωσε τη χαλαρότητά του, τα λάθη του και τα αμυντικά του κενά. Έχασε στην πρεμιέρα από τη Φράιμπουργκ με τρόπο μάλλον σοκαριστικό, έχασε την ευκαιρία να κάνει διπλό στη Σερβία με τη Μπάτσκα Τόπολα παρότι προηγήθηκε με 0-2 και στο ματς με την Γουέστ Χαμ έπαιζε κάτι που έμοιαζε με το τελευταίο του χαρτί: αν δεν κέρδιζε, θα δυσκόλευε αρκετά η περιπέτειά του στον όμιλο και ενδεχομένως θα έπρεπε να εστιάσει στην τρίτη θέση και τη συνέχεια στο Conference.
Αυτή τη φορά όμως η ομάδα του Μαρτίνεθ ήταν πιο συγκεντρωμένη, πιο αποτελεσματική και χωρίς «black-out» στη διάρκεια του αγώνα, απ’ αυτά που μπορεί να διαλύσουν τα πάντα και ακόμα και όταν οι Άγγλοι μείωσαν σε 2-1, η εικόνα του αγώνα δεν ήταν τέτοια που να «φωνάζει» ότι ο Ολυμπιακός θα οπισθοχωρήσει, θα στριμωχτεί και θα απειληθεί με ισοφάριση.
Είναι «καλύτερη ομάδα» ο Ολυμπιακός απ’ ό,τι ήταν στα δυο πρώτα ματς του ομίλου, όπως συνήθως συμβαίνει σε «καινούργιες ομάδες» με ένα σωρό μεταγραφές: αν υπάρχει ποιότητα, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ τους. Και ο Ολυμπιακός έχει ποιότητα, έχει πλάνο, έχει έναν Φορτούνη που παίζει ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του και πολλές λύσεις, που δίνουν την ευχέρεια στον προπονητή του να επιλέγει τους πιο φορμαρισμένους ή να κάνει διορθωτικές κινήσεις στη διάρκεια του αγώνα τέτοιες, που να αλλάζει πράγματα προς το καλύτερο.
Στα «συν» της αναμέτρησης, η παρουσία του κόσμου και η προστασία της ομάδας από τους οπαδούς της. Μετά τα όσα έγιναν πριν λίγες μέρες με τον Παναθηναϊκό, προφανώς άπαντες κατάλαβαν ότι με την Ευρώπη δεν παίζεις και ότι καμία ιατρική γνωμάτευση που γίνεται «στο γόνατο» δεν θα σε βοηθήσει να τη βγάλεις καθαρή, άπαξ και γίνει κάτι σε αγώνα του Europa. Και τελικά, όποιος θέλει, μπορεί να εξασφαλίσει μια ωραία ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Όποιος δεν θέλει, απλά ψάχνει για δικαιολογίες.
Ο ΠΑΟΚ κατάφερε κάτι που θα μνημονεύεται για χρόνια
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγχωτικό αλλά και πιο «ηδονικό», απ’ αυτό που έκανε ο ΠΑΟΚ στη Σκωτία: πίσω στο σκορ με 2-0 μέχρι περίπου τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, ισοφάριση προς το τέλος του αγώνα και νίκη στην τελευταία φάση των καθυστερήσεων, με πέναλτι που σωστά είδε το VAR και έδωσε ο διαιτητής. Θα ήταν πραγματικά κρίμα να μην πάρει ούτε έναν βαθμό κόντρα σε αυτή την ομάδα ο ΠΑΟΚ, μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο, μερικές στιγμές μαγείας που μας χάρισε ο Κωσταντέλιας και όλη την προσπάθεια που έκαναν οι παίκτες του Λουτσέσκου.
Η μπάλα πήγε να τιμωρήσει τα λάθη και τις αδράνειές τους, αλλά η μπάλα επίσης επιβράβευσε όλα τα σωστά που έγιναν στη συνέχεια: τον τρόπο που άλλαξε πράγματα με τις αλλαγές του ο Λουτσέσκου, τον ορθολογικό τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, τις μεγάλες προσωπικότητες της ομάδας που «βγήκαν μπροστά», την πίστη ότι αυτό το παιχνίδι δεν γινόταν να χαθεί.
Και κάπως έτσι, δικαιότατα, ο ΠΑΟΚ έκανε το 3 στα 3, έχει τους Σκωτσέζους στην Τούμπα την επόμενη αγωνιστική και κρατάει στα δικά του χέρια όχι μόνο την πρόκριση, αλλά και την πρώτη θέση με όλα τα μπόνους που αυτή δίνει.
Η ΑΕΚ δεν χρειάζεται δικαιολογίες
Δεν ήταν κάποια ήττα «εκτός προγράμματος» αυτή από την Μαρσέιγ για την ΑΕΚ, δεν είναι από τα ματς που έχεις κυκλώσει στο μπλοκάκι σου ότι πρέπει σώνει και ντε να τα πάρεις. Μετά την ήττα στο «Βελοντρόμ» όμως, έγινε πολύ μεγαλύτερο το «πρέπει» για νίκη στο επόμενο ματς με τους Μασσαλούς εντός έδρας – διότι η ΑΕΚ κουβαλάει και την εντός έδρας ισοπαλία με τον Άγιαξ. Το ματς στη Γαλλία ήταν «ροκ», έγινε «ροντέο» και ουσιαστικά κρίθηκε από το σοβαρό λάθος του Στάνκοβιτς, που έφερε πέναλτι και αποβολή – το άλλο πέναλτι ήταν από αυστηρό ως ανύπαρκτο, αλλά ούτως ή άλλως η ΑΕΚ δύσκολα θα έβρισκε γκολ ισοφάρισης με 10 παίκτες.
Ο Αλμέιδα, προς τιμήν του για μια ακόμα φορά, έδειξε πόσο μεγάλη υπόθεση είναι οι σοβαροί άνθρωποι, όχι μόνο στο πώς προπονούν αλλά και στο πώς φέρονται μετά από ένα παιχνίδι που πήγε στραβά αλλά και πώς λειτουργούν σαν «ασπίδα» απέναντι σε παίκτες που έκαναν ένα χοντρό λάθος. Σε αντίθεση με οπαδούς, δημοσιογράφους και οπαδούς – δημοσιογράφους που έψαξαν να βρουν τα (βολικά) αίτια της ήττας στη «σφαγιαστική διαιτησία», ο Αλμέιδα ήταν ψύχραιμος, κρατάει από το ματς τα πράγματα που αξίζει να κρατήσει και πετάει τα υπόλοιπα, στρέφοντας το βλέμμα του – και μαζί την προσοχή όλου του οργανισμού της ομάδας – στο επόμενο παιχνίδι.
Παράλληλα, δεν «άδειασε» τον τερματοφύλακά του αλλά ουσιαστικά τον «αγκάλιασε»: λάθη κάνουν όλοι. Κακές στιγμές υπάρχουν στη μπάλα. Όταν έχεις έναν αποδεδειγμένα καλό τερματοφύλακα που είχε μια κακή στιγμή, οφείλεις να τον στηρίξεις, για να «τον έχεις» και στη συνέχεια. Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Αλμέιδα, που επειδή ακριβώς έχει παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο, γνωρίζει και από καλές και από κακές βραδιές και από τον τρόπο που πρέπει να τις διαχειρίζεται ένας προπονητής και μια ομάδα.
Αυτό που λείπει από τον Παναθηναϊκό
Είναι στενάχωρο να παίζεις καλά, να φτιάχνεις ένα σωρό φάσεις, να κυκλοφορείς τη μπάλα καλά, να έχεις ποικιλία στον τρόπο ανάπτυξης, αλλά στο τέλος του αγώνα να φεύγεις από την έδρα σου χωρίς να έχεις πάρει έστω έναν βαθμό. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε από τη Ρεν, αλλά η εικόνα του ήταν καλή, ο κόσμος το αναγνώρισε και τον επιβράβευσε με ένα ζεστό χειροκρότημα, μόνο που οι «πράσινοι» μπήκαν πλέον σε μπελάδες: ακολουθεί ματς στη Γαλλία και μετά στην Ισπανία και με δυο ήττες θα βρεθούν με την πλάτη στα σκοινιά.
Τι του έφταιξε του Παναθηναϊκού: Αν μιλούσαμε για τον περσινό Παναθηναϊκό, που δημιουργούσε πολύ λιγότερες ευκαιρίες και στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στη μεσοαμυντική του λειτουργία, θα λέγαμε «τα λάθη στην άμυνα, ειδικά η αδράνεια στο πρώτο γκολ που μπήκε και πολύ νωρίς». Ο φετινός Παναθηναϊκός όμως παράγει ποδόσφαιρο, δεν πάει για το «δυσκοίλιο» 1-0, δεν ποντάρει στην σφριγηλή του άμυνα και στις λιγοστές ευκαιρίες που φτιάχνει μπροστά, αλλά είναι μια ομάδα με φαντασία, με μεσοεπιθετική ποιότητα και αυτοματισμούς.
Του λείπει μόνο ένα πράγμα: το περιβόητο «εύκολο γκολ», το οποίο φυσικά, κακώς «χρεώνουμε» αποκλειστικά στα φορ, τον Ιωαννίδη και τον Σπόραρ. Το γκολ οφείλει να είναι δουλειά όλων και η ομάδα ενισχύθηκε φέτος ακριβώς με αυτό το σκεπτικό: για να μπορεί να βρίσκει σκορ και από τους πλάγιους αλλά και από τα κεντρικά χαφ, που ανεβαίνουν και απειλούν.
Δεν το βρήκε το «εύκολο γκολ» ο Παναθηναϊκός κόντρα στους Γάλλους και όλη η γκρίνια σχετικά με τον Σπόραρ είναι μάλλον «στείρα» και «άγονη»: αυτόν έχει ο Παναθηναϊκός δίπλα στον Ιωαννίδη, αυτόν θα στηρίξει (και πρέπει να τον στηρίξει) και απλά πρέπει να βρεθούν οι τρόποι ώστε ο Τζούρισιτς, ο Μπερνάρ, ο Παλάσιος, ο Μαντσίνι, ο Αϊτόρ και όλοι οι υπόλοιποι που θα βρίσκονται στο χορτάρι, να διευκολύνουν τη ζωή των φορ: να τραβάνε λίγη προσοχή πάνω τους, ώστε είτε να σκοράρουν οι ίδιοι, είναι να ανασαίνουν λίγο περισσότερο οι συμπαίκτες τους και να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους.
