Περιεχόμενα
Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, έκαναν ονειρεμένο ντεμπούτο στους ευρωπαϊκούς τους ομίλους, ο Ολυμπιακός την πάτησε» σε ένα ματς που έμοιαζε «του χεριού του. Ακόμα κι έτσι όμως, η πρεμιέρα της Ευρώπης είχε σασπένς, συγκίνηση, πολλά γκολ, ρόλερ – κόστερ συναισθημάτων, μπόλικη τακτική και αυταπάρνηση, σε μια βραδιά όπου οι 3 στους 4 έκαναν ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την ευρωπαϊκή τους συνέχεια και το ελληνικό ποδόσφαιρο πήρε μια βαθιά ανάσα – όχι μόνο στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, αλλά κυρίως στην διάθεση για να δεις μπάλα. Η Ευρώπη φαίνεται να μας πάει φέτος και όσο οι ομάδες παραμένουν συγκεντρωμένες, τόσο οι «εκπλήξεις» θα γίνονται αναμενόμενες.
Ευρώπη: Βγαλμένος από τις πράσινες εξιστορήσεις
Όσοι είναι μικρότεροι σε ηλικία, έχουν ενδεχομένως στο μυαλό τους τον Παναθηναϊκό ως τον «φτωχό συγγενή» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Που έχει «μια ζωή ολόκληρη» να πάρει πρωτάθλημα, που έχει σχεδόν ξεχάσει από πότε έχει να κάνει πορεία στην Ευρώπη ή έστω να παίξει σε ευρωπαϊκό όμιλο, έναν Παναθηναϊκό που κινδύνευσε με διάλυση πριν μερικά χρόνια.
Οι μεγαλύτεροι όμως θυμούνται. Θυμούνται καλά ένδοξες βραδιές στην Ευρώπη, είτε στο Πρωταθλητριών, είτε στο (μετέπειτα) Champions League, είτε στο (τότε) Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μια τέτοια ήταν η βραδιά κόντρα στη Βιγιαρεάλ: γεμάτο ΟΑΚΑ, παλμός, χαμόγελα, χειροκρότημα και στο τέλος αποθέωση. Διότι η ομάδα του Στρατηγού Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ήταν απέναντι σε μια πραγματικά καλή ισπανική ομάδα ανώτερή της.
Ήταν πειθαρχημένη, απόλυτα συγκεντρωμένη σε όλο το ματς, αμύνθηκε σωστά, επιτέθηκε όπως και όποτε έπρεπε, δεν αγχώθηκε σε κανένα σημείο του αγώνα, δεν «μάσησε» από το όνομα του αντιπάλου και το βάρος της πρεμιέρας στην Ευρώπη.
Δεν κέρδισε απλά ο Παναθηναϊκός τη Βιγιαρεάλ, αλλά κυριάρχησε σχεδόν σε ολόκληρο το 90λεπτο. Ο Γιοβάνοβιτς «διάβασε» το ματς άριστα, οι παίκτες του εφάρμοσαν κατά γράμμα ό,τι τους ζήτησε. Κι όταν χρειάστηκαν παρεμβάσεις και διορθώσεις, φρέσκα πόδια και φρέσκα μυαλά, πάλι ο προπονητής παρενέβη και βοήθησε την ομάδα με τις αλλαγές του και τις «επανατοποθετήσεις» των παικτών στο χορτάρι.
Τα δυο γκολ τα έβαλαν οι δυο επιθετικοί, «αυτοί που δεν σκοράρουν», όπως αποφάνθηκαν οι «σοφοί», μετά την πεντάρα στο Αγρίνιο. Ο Ιωαννίδης έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ζωής του, ο Σπόραρ, που «πήρε αγάπη» και στήριξη μετά τη χαμένη ευκαιρία στην Πορτογαλία, την «ανταπέδωσε» με το γκολ που κλείδωσε τη νίκη. Ο υγιής ανταγωνισμός των δυο αυτών, που παλεύουν για την ίδια θέση στην 11άδα αλλά παρόλα αυτά στηρίζει ο ένας τον άλλον με τρόπο πρωτοφανή, κάνει τους ίδιους να «τεντώνουν» τα όριά τους και την ομάδα να καρπώνεται αυτή τους τη βελτίωση.
Ομοίως συμβαίνει και στις υπόλοιπες θέσεις: ο Κώτσιρας, που είδε φέτος το Βαγιαννίδη να παίρνει φανέλα βασικού, έκανε αμυντικά και επιθετικά ένα υπέροχο παιχνίδι, ο Μλαντένοβιτς εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Χουάνκαρ για να μας δείξει γιατί είναι βασικός στην Εθνική Σερβίας, ο Σένκεφελντ και ο Μάγκνουσον ξέρουν ότι πίσω τους δεν υπάρχει πλέον ο Σάρλια και ο Πούγγουρας, αλλά ο Γεντβάι και ο Πάλμερ – Μπράουν, ο «αναγενημμένος» Μπερνάρ βλέπει αγριεμένο στον Τζούρισιτς από την αρχή της χρονιάς και πάει λέγοντας.
Ευρώπη: Η καλύτερη άμυνα, είναι η επίθεση (της ΑΕΚ)
Ήξερε πολύ καλά ο Αλμέιδα ότι δεν θα μπορούσε να επενδύσει στην σιγουριά της άμυνάς του σε αυτό το παιχνίδι, με Βίντα και Μουκουντί εκτός μάχης. Ότι δεν μπορούσε να καταστρώσει τα πλάνα του, με τη λογική του «να κρατήσουμε το μηδέν πίσω», απέναντι σε μια τόσο ποιοτική και φορμαρισμένη ομάδα, όπως είναι η Μπράιτον και μάλιστα εκτός έδρας. Οπότε επέλεξε κάτι που έμοιαζε «τρελό» και «λογικό» ταυτόχρονα: να παίξει επιθετικά, να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο, να τον «σοκάρει», να τον κάνει να μπει σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Και τα κατάφερε με έναν τρόπο θαυμάσιο: με ποδόσφαιρο και όχι με αντι-ποδόσφαιρο. Με τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο και γρήγορο transition και όχι με «ποδόσφαιρο υπομονής». Αφήνοντας τη μπάλα στα βρετανικά πόδια και αναζητώντας την αντεπίθεση. Και με μπόλικη έμφαση στις στατικές φάσεις. Η ΑΕΚ, τα έκανε όλα σωστά – με εξαίρεση τις αμυντικές απροσεξίες στα δυο πέναλτι που παραχώρησε.
Κι αν ο Λιβάι Γκαρσία είχε λίγα περισσότερα παιχνίδια στα πόδια του, αν είχε προλάβει να τινάξει από πάνω του τη «σκουριά», από την αγωνιστική απραξία που κουβαλούσε λόγω της μακρόχρονης απουσίας του, τότε η ΑΕΚ μπορεί να κέρδιζε ακόμα πιο εύκολα και να μην αγχωνόταν στο τέλος να κρατήσει το 2-3.
Έστω κι έτσι όμως, χωρίς τα βασικά της στόπερ και με παίκτες που ακόμα δεν είναι σε θέση να παίξουν 90 λεπτά σε φουλ ένταση (Γκαρσία, Αραούχο, Γκατσίνοβιτς), η ΑΕΚ έφυγε από την Αγγλία με ένα σπουδαίο διπλό. Ένα τρίποντο που όχι απλά τη βάζει επικεφαλής στον (πολύ δύσκολο) όμιλό της, αλλά της δίνει και ψυχολογία για τη συνέχεια: πλέον μπορεί βάσιμα να πιστεύει ότι impossible is nothing και στην Ευρώπη.
Ευρώπη: H πίκρα της χαμένης ευκαιρίας για τον Ολυμπιακό
Δεν έχει καμία σχέση ο φετινός Ολυμπιακός με τον περσινό και δεν είχε και καμία σχέση το 2-3 με την περσινή «κακή ήττα», πάλι από τη γερμανική ομάδα. Ο Ολυμπιακός είχε σωστή ανάπτυξη, είχε έναν Φορτούνη να ενορχηστρώνει σωστά το παιχνίδι του, τον Ελ Κααμπί να βρίσκεται στην καρδιά της αντίπαλης περιοχής κυνηγώντας κάθε μπάλα για να την μετατρέψει σε γκολ, είχε ένταση στον άξονα και τρεξίματα, αλλά παρουσίασε αμυντικές αρρυθμίες. Τόσες πολλές και τόσο σοβαρές, που ουσιαστικά ακύρωσαν ό,τι καλό έκαναν από τη μέση και μπροστά.
Η Φράιμπουργκ είπε «ντάνκε» σε κάθε λάθος που έκανε η άμυνα του Ολυμπιακού, κάθε γκέλα και κάθε αστοχία, κάθε αβλεψία και κάθε στιγμή έλλειψης συγκέντρωσης. Φρέιρε και Ρέτσος βρέθηκαν σε κακή βραδιά και ο Ολυμπιακός πλήρωσε την «τύφλωση» που του προκάλεσε το καλό ξεκίνημα στη Σούπερ Λίγκα: τα ματς με Πανσερραϊκό, Ατρόμητο και Λαμία και τα εύκολα τρίποντα, απέναντι σε ομάδες που δεν έχουν την ποιότητα ή τη διάθεση να ασκήσουν πίεση στην ερυθρόλευκη άμυνα, έκαναν άπαντες να πιστέψουν ότι το αμυντικό πρόβλημα της ομάδας λύθηκε ως δια μαγείας.
Βάλτε δίπλα και την ισοπαλία στην έδρα της ΑΕΚ (όπου βέβαια χρειάστηκε να κάνει Πασχαλάκης 2-3 εξαιρετικές επεμβάσεις και δεν έμεινε το 1-1 λόγω της εμφάνισης των στόπερ) και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση της «άμυνας – μπετόν».
Η Φράιμπουργκ, χωρίς να πιέσει τρομερά την άμυνα του Ολυμπιακού, κυνήγησε τις φάσεις, είχε τις στιγμές της, έβγαλε αρκετούς παίκτες μπροστά στις αντεπιθέσεις της και στο τέλος δικαιώθηκε. Αφήνοντας τον Ολυμπιακό να αναρωτιέται τι πήγε στραβά, τους φίλους του να λένε «αχ και να σκόραρε ο Μασούρας στο τετ-α-τετ» και τον Μαρτίνεθ να ψάχνει να βρει πώς θα διορθώσει τα πράγματα στην μεσοαμυντική λειτουργία, ώστε να μην παρουσιάσει ξανά η ομάδα του στην Ευρώπη, αυτή την εικόνα στα μετόπισθεν.
Ευρώπη: Το φινλανδικό θρίλερ του ΠΑΟΚ
Έκανε δύσκολη τη ζωή του χωρίς λόγο ο ΠΑΟΚ. Βρέθηκε πίσω στο σκορ, είχε δοκάρι και δυο ακόμα σημαντικές ευκαιρίες να ισοφαρίσει στην επανάληψη χωρίς να βρει στόχο και στη συνέχεια παραλίγο να δεχτεί δεύτερο γκολ και τεθεί νοκ-άουτ, με το δοκάρι του Ραντούλοβιτς και στη συνέχεια το σουτ του ίδιου παίκτη που έβγαλε ο Κοτάρσκι. Όταν όμως βρήκε το γκολ της ισοφάρισης, όλα άλλαξαν – κυρίως η ψυχολογία του και η πίστη ότι θα μπορούσε να φύγει από το Ελσίνκι με κάτι παραπάνω από το βαθμό της ισοπαλίας στην πρεμιέρα των ομίλων στην Ευρώπη.
Τα γκολ του Ντεσπότοφ και του Μπράντον, του έδωσαν ένα τεράστιο διπλό στη μάχη που έχει να δώσει στον όμιλο του Conference, μια που το πέναλτι των γηπεδούχων ήρθε σε ένα χρονικό σημείο όπου η Ελσίνκι δεν προλάβαινε να κάνει κάτι άλλο.
Η ομάδα του Λουτσέσκου δείχνει ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο, ο Ντεσπότοφ δίνει ποιότητα σε μια ομάδα με πολλά νιάτα, ο ΠΑΟΚ είναι δυνατός στις στατικές φάσεις και μένει να βρει τον τρόπο να βρίσκει γκολ από τη θέση «9», για να βάλει ακόμα περισσότερα προβλήματα στους αντιπάλους του.
Είναι φανερό πως αν δεν φορέσει κοντομάνικο στην Ευρώπη, ο πρώτος που θα έχει αδικήσει θα είναι ο εαυτός του.
