Περιεχόμενα

  1. Η απώλεια που τον διέλυσε, το αλκοόλ ως ψευδαίσθηση, δηλητήριο
  2. Ο καρκίνος ήταν μέγα σοκ – αλλά και η σωτηρία για τον Ατσέρμπι
  3. Ένας άλλος άνθρωπος, αγάλι αγάλι

Το κορεό των τιφόζι της Ίντερ ήταν επιβλητικό, τεραστίων διαστάσεων. Από τις πρώτες εικόνες που έδειξε η τηλεόραση εκκινώντας τη ζωντανή σύνδεση με το «Τζουζέπε Μέατσα». Ένας ιππότης πρότασσε την ασπίδα του, αποκρούοντας τα βέλη που οι εχθροί του είχαν εξαπολύσει εναντίον του. Κοιτώντας το, ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι, το ένιωσε σε κάθε του κύτταρο. Η εικόνα αυτή, ήταν η ζωή του όλη.

Με το σφύριγμα της λήξης του δεύτερου ημιτελικού με τη Μίλαν, έπεσε στα γόνατα, άδειος όσο και γεμάτος. Θα τα είδε όλα ξανά, σαν σε ταινία, μπροστά από τα μάτια του. Και τι δεν ξεπέρασε για να καταφέρει να γιορτάζει σήμερα την πρόκριση στον τελικό του Champions League, στα 35 του. Ως βασικό στέλεχος των «νερατζούρι» μάλιστα, όχι «πρώτη πετσέτα» στον πάγκο.

Η δύναμη που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος είναι κάτι που μέχρι αποδείξεως του εναντίου καμία τεχνητή νοημoσύνη δεν μπορεί να ματσάρει, να «καταλάβει». Κατάθλιψη, πένθος, αλκοολισμός και καρκίνος, η λίστα των όσων νίκησε ο Ιταλός αμυντικός σε κάνει να υποκλίνεσαι στο σθένος και την ανθεκτικότητά του. Και να λες πως οι πραγματικοί νικητές είναι αυτοί που τα έβαλαν, χωρίς να φοβηθούν, με τους δαίμονες τους.

Η απώλεια που τον διέλυσε, το αλκοόλ ως ψευδαίσθηση, δηλητήριο

Είναι γέννημα-θρέμμα Μιλανέζος ο Ατσέρμπι. Άργησε μάλιστα να εμφανιστεί στη μεγάλη σκηνή. Ήταν 22 χρόνων όταν έκανε ντεμπούτο στη Serie A. Με τη φανέλα της… Μίλαν. Στην οποία ήταν οργανωμένος από μικρός. Οπαδός της, φανατικός.

Όνειρο που έγινε πραγματικότητα; Ούτε καν. Λίγο πριν πάει τους «ροσονέρι», πεθαίνει ξαφνικά ο πατέρας του. Από καρδιά. Τον υπεραγαπούσε. Ναι, τον πίεζε. Ναι, είχαν τις κόντρες τους και ένα μάλλον ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας. Αλλά πάνω από όλα, ήταν ο ένας για τον άλλον.

Χωρίς τον άνθρωπο που του έδινε κίνητρο όσο κανείς άλλος, ο Ατσέρμπι χάθηκε. Ανήμπορος να διαχειριστεί το πένθος και βυθιζόμενος στην κατάθλιψη, νόμισε πως θα βρει καταφύγιο στο αλκοόλ. Πήγαινε στις προπονήσεις μεθυσμένος, παραπατούσε εντός και εκτός γηπέδων. Οι άνθρωποι της Μίλαν κατανοούσαν το προσωπικό του δράμα, αλλά δεν είχαν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν παραπάνω.

Πώληση στην Τζένοα, δανεισμός εξ αυτής στην Κιέβο, ο Ιταλός ποδοσφαιριστής συνεχίζει αλλού να πατάει κι αλλού βρίσκεται. Να είναι και να μην είναι. Απορίας άξιο πώς η Σασουόλο, σε αυτή τη χρονική στιγμή, πείστηκε να τον αγοράσει, να του δώσει μια νέα ευκαιρία.

Ο καρκίνος ήταν μέγα σοκ – αλλά και η σωτηρία για τον Ατσέρμπι

Ήταν, αποδείχτηκε, πολλαπλά σωτήριο. Μια ευλογημένη στιγμή. Μέσω ξανά πάντως του δράματος. Στις καθιερωμένες ιατρικές εξετάσεις, κάποιοι δείκτες δεν ήταν καθόλου όπως θα έπρεπε. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Καρκίνος στον αριστερό όρχι, η διάγνωση. Υποβάλλεται σε εγχείρηση αφαίρεσης αυτού.

Λίγο καιρό μετά, οι εξετάσεις δείχνουν εκ νέου πρόβλημα. Αυτή τη φορά στον δεξί όρχι. Κάνει χημειοθεραπείες για 2,5 μήνες. Κι όμως, το αντιμετωπίζει με κουράγιο, σχεδόν με χαμόγελο. Δεν φοβάται πια. «Αυτό το ξεπέρασα μετά την πρώτη φορά», θα πει.

Ο καρκίνος, γαρ, ήταν ένα μεγάλο σοκ. Αλλά κι ένα μεγάλο ξύπνημα. Όπως το έθεσε ο ίδιος: «Ο καρκίνος με έσωσε. Βρήκα ξαφνικά κάτι που έπρεπε να καταπολεμήσω, ένα όριο που έπρεπε να ξεπεράσω». Πόσο δύσκολο να το δει κανείς τόσο κυνικά και με τέτοια δύναμη. Πόσο σπουδαίο (είναι) που αυτός το κατάφερε. Από το 2014 κι ύστερα, είναι καθαρός από την ασθένεια. Υγιέστατος. Χιλιόμετρα μακριά επίσης από το ποτό και την κατάθλιψη. Είναι, από πολλές απόψεις, ένας άλλος άνθρωπος.

Ένας άλλος άνθρωπος, αγάλι αγάλι

Αφήνοντας πίσω του κάθε βαρίδι, στη Σασουόλο έχτισε όνομα. Στους «νεροβέρντι», ήταν κάθε χρόνο και καλύτερος. Η αρρώστια έδιωξε μακριά την αδράνεια και τις τύψεις, τον έκανε να βάζει συνεχώς νέους στόχους. Βήμα βήμα, λιθαράκι λιθαράκι. Κάπως έτσι έπαιξε στην Εθνική Ιταλίας. Πρώτα το 2014 και μετά στο μαγικό Euro 2020, όταν και αναδείχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τους «ατζούρι».

Στο μεσοδιάστημα, μετά από μια γεμάτη 5ετία στη Σασουόλο, είχε πάρει μεταγραφή στη Λάτσιο, το 2018. Στην Ίντερ μετακινήθηκε στις αρχές της σεζόν, ως δανεικός. Τον ήθελε πολύ ο Σιμόνε Ιντζάγκι, τον είχε στους «λατσιάλι» και ποτέ δεν σταμάτησε να τον θεωρεί «κελεπούρι».  

Ο Ιταλός τεχνικός πάντως, όσο φαν του παίκτη κι αν ήταν, δεν θα φανταζόταν ποτέ πως έβαζε έτσι έναν 11αδάτο στόπερ στη «μηχανή» του. Όμως ο Ατσέρμπι, με τις εμφανίσεις του, με τη διάθεσή του, εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς στους «νερατζούρι».

Ήταν φοβερός και στον χθεσινό ημιτελικό με τη Μίλαν, leader σε όλα του. Πάντα πρώτος στην μπάλα, πάντα σωστός στις επεμβάσεις του, έσβησε τελείως τον Ολιβιέ Ζιρού – και όχι μόνο.

Μπήκαμε στον πειρασμό να γράψουμε και ότι ήταν ατρόμητος, αλλά το σκεφτήκαμε καλύτερα και δεν το κάναμε. Τι να του πει η αγωνία για ένα τόσο δευτέρων πράγμα όσο το ποδόσφαιρο όταν κοίταξε στα μάτια και έβαλε κάτω μερικούς από τους πιο μεγάλους φόβους που μπορεί να τύχουν σε έναν άνθρωπο.

Δεν ξέρουμε, προφανώς, αν η Ίντερ θα το πάει μέχρι τέλους, κάνοντας δικό της το Champions League στις 10 του προσεχούς Ιούνη. Φαβορί σίγουρα δεν είναι, όχι όμως και χαμένη από χέρι. Ο Ατσέρμπι πάντως, το γνωρίζουμε από τώρα και το λέμε δυνατά, έχει ήδη νικήσει.