Σε μια εποχή που όλα συνδέονται με πολλά άλλα και δεν είναι τίποτα αυτόνομο, το μπάσκετ, ειδικά το NBA, δεν είναι κάτι που σχετίζεται μόνο με το συγκεκριμένο άθλημα. Δεν είναι καν κάτι που σχετίζεται μόνο με τον αθλητισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με το ίδιο το ποδόσφαιρο. Πάνω σε αυτή τη λογική, τα όσα καταφέρνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο υπερβαίνουν τον ίδιο, υπερβαίνουν την Ελλάδα, υπερβαίνουν το NBA ολόκληρο.
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν είναι τα ίδια σε σχέση με πριν 10 χρόνια. Πλέον, βρίσκεις άπειρους αθλητές που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο impact, να παίρνουν εκατομμύρια κάθε χρόνο και να εξασφαλίζουν μέχρι και τα εγγόνια τους. Έχουν ανέβει τα ποσά, έχουν ανέβει τα διαφημιστικά έσοδα και τα αθλήματα τείνουν να γίνουν θεάματα τύποτ Super Bowl, όπου βλέπεις αγώνα 5 λεπτά, διαφημίσεις 15 λεπτά, συζητάς άλλο ένα δεκάλεπτο και επιστρέφεις. Κι αυτό το μοτίβο πάει μέχρι το τέλος.
Τα πρόσφατα δημοσιεύματα που θέλουν τη FIFA να εξετάζει αλλαγές στο ποδόσφαιρο κάνοντας τη διάρκεια ενός ματς 60 λεπτά με δύο 30λεπτα ημίχρονα, είναι μια τάση, ένα δείγμα προθέσεων.
Όλα αυτά που αλλάζουν στα αγαπημένα μας αθλήματα από τους τεχνοκράτες και marketers που τα διοικούν, θα έπρεπε κανονικά να μας απωθούν και να μην παρακολουθούμε. Θα έπρεπε θεωρητικά να μη μας ενοχλήσει καθόλου μια European Super League που θα ήταν μια πιο ειλικρινής λίγκα. Γιατί αν είναι να επιλέξει κανείς ανάμεσα στην UEFA που λέει ότι ενδιαφέρεται για το καλό του αθλήματος ή στην ESL, καλύτερα ένας λύκος παρά ένας λύκος με στολή πρόβατου.
Δεν μας απωθούν όμως. Όχι μόνο γιατί πάντα υπάρχουν δεκτικές πορτοκαλιές με δεκτικά πορτοκάλια (βλ. αμερικάνικη αγορά, Κίνα, Ινδία), αλλά γιατί η αγάπη δεν πεθαίνει όσο κι αν το παλέψεις. Θέλουμε όμως να πιστέψουμε σε κάτι. Θέλουμε να ταυτιστούμε με πράγματα που μας αγγίζουν και ξέρουμε ότι θα γίνουν η ασπίδα μας αν χρειαστεί.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μια τέτοια περίπτωση. Όχι μόνο για ένα παιδί από τη Νιγηρία που ζει στην Ελλάδα. Είναι μια τέτοια περίπτωση για ένα παιδάκι στην Ινδονησία, για ένα παιδάκι στην Ανδόρα, για ένα παιδάκι στη Βενεζουέλα, για ένα παιδάκι στο Μαλάουι.
Είναι η χειρολαβή μας σε ένα λεωφορείο που κινείται παράλογα. Από αθλητές σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο μπορούμε να κρατηθούμε. Όχι μόνο γιατί άφησε πίσω κάθε ρατσισμό και κοινωνική σαπίλα. Αλλά γιατί κι όταν είχε τη δύναμη του χρήματος να τον περικυκλώνει, έβαλε μπροστά κάποια άλλα πράγματα. Βγήκε μπροστά στις πορείες μετά τη δολοφονία του Φλόιντ. Φώναξε «i can’t breathe» και «black lives matter». Το έκαναν και άλλοι, ναι. Όλοι οι άλλοι όμως γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις ΗΠΑ. Ο Γιάννης το έκανε για έναν τόπο που τον ζει λίγα χρόνια. Κάπου πρέπει να μετρήσει κι αυτό.
Στη σύγχρονη αθλητική πραγματικότητα για πόσους αθλητές μπορούμε να πούμε τα ίδια που λέμε για τον Γιάννη; Για τον Μέσσι; Για τον Κριστιάνο; Μόνο αυτοί οι δύο είχαν ένα backstory που κάπως τους συνέδεε με τον κόσμο. Αλλά κι αυτό ξεχάστηκε στο πέρασμα τόσων ετών που παίρνουν 50 εκατομμύρια και βάλε. Κι οι αθλητές που παράγονται πια από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, είναι υποχείρια των ατζέντηδων, άρα του χρήματος και δεν έχουν να μας πουν κάτι που να μετατραπεί σε εσωτερική πίστη. Άντε και λέει ο Μπαπέ να πιστεύουμε στα όνειρα μας. Τι να νιώσει ένας άνθρωπος που στα 19 του έπαιρνε 7-8 εκατομμύρια και στα 23 του παίρνει κοντά στα 20;
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ακολούθησε τα κουτάκια με τον σωστό τρόπο. Βήμα το βήμα, χωρίς να επιδιώκει κάτι περισσότερο πριν την ώρα του. Πήρε τα λεφτά που έπρεπε τη στιγμή που ήταν σε θέση να τα ζητήσει και δεν έδειξε αχαριστία. Δεν κοίταξε να είναι πρώτο το όνομα του στη μαρκίζα ούτε επέβαλλε παίκτες που θα διασάλευσαν τις ισορροπίες. Πίστεψε στην έννοια της ομάδας τόσο που ούτε εμείς οι απ΄έξω δεν πιστεύαμε, ίσως δηλητηριασμένοι από όσα μας έχει εμποτίσει πια ο σύγχρονος αθλητισμός.
Η σημασία της παρουσίας του σε τόσο υψηλό επίπεδο και τούτη τη στιγμή στην κορυφή του κόσμου, είναι τέτοια που αν την αντιλαμβανόταν κι ο ίδιος, μπορεί να τρόμαζε. Δεν αξίζει ένα τέτοιο βάρος σε έναν μόνο άνθρωπο, αλλά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος στην κλειστή λίγκα των σπουδαίων αθλητών, που μπορεί να το αντέξει.
* Φωτογραφία: Getty Images
