Ο αγώνας της Γαλλίας απέναντι στις ΗΠΑ για το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ έφερε στην επιφάνεια κάτι που δεν είναι ρηξικέλευθο ως συμπέρασμα, αλλά αποτελεί μια τρανή επιβεβαίωση. Η παλιά φρουρά στο NBA φεύγει και η καινούργια που έχει πάρει θέση, είναι άκρως ευρωπαϊκή, γαλουχημένη μεν στο αμερικάνικο στυλ και τρόπο εκπαίδευσης, αλλά και με μπασκετικές αρχές που τις έμαθε εδώ στην Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ έδειξαν μια εικόνα απέναντι στη Γαλλία που εξηγείται από αρκετούς παράγοντες. Πρώτος παράγοντας η συσσώρευση τόσων πρωτοκλασάτων παικτών. Ντουράντ, Λίλαρντ, Μπούκερ, Μίντλετον, Χολιντέι, ΛαΒίν, Τέιτουμ, Γκριν είναι παίκτες με ηγετικό χαρακτήρα, που μιλάνε πολύ και θέλουν και τη μπάλα πολύ. Είναι επίσης παίκτες που δεν βρίσκονται κάθε καλοκαίρι. Για την ακρίβεια, δεν έχουν βρεθεί ποτέ ξανά μαζί. Αυτό σημαίνει ότι για να πάρουν μπρος, να δέσουν, να γίνουν ομάδα, δεν αρκεί ο χρόνος που προσφέρεται μέσα στο τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων ή και της προετοιμασίας.
Δεύτερος λόγος είναι ότι καμία σοβαρή ομάδα δεν γίνεται να κάνει προετοιμασία με συγκεκριμένη σύνθεση και να περιμένει μέχρι μια μέρα πριν το τουρνουά 3 παίκτες που έπαιζαν στα τελικά του NBA. Αυτό περνάει λάθος μήνυμα και στους 3 που δεν έκαναν προετοιμασία, αλλά και σε αυτούς τους 10-12 που έκαναν.
Την ίδια στιγμή, απέναντι από τις ΗΠΑ ήταν μια Γαλλία με Φουρνιέ, Γκομπέρ, Μπατούμ, που έχουν χρόνια καριέρας στο NBA, και οι Ντε Κολό, Γιαμπουσέλε, Πουαριέ με πέρασμα από την κορυφαία λίγκα του πλανήτη. Αν προστεθεί σε αυτή τη σύνθεση και η γνώση που έχουν, η χημεία από τα τόσα παιχνίδια μαζί, τότε μάλλον φυσιολογική μοιάζει αυτή η ήττα, παρά ως έκπληξη.
Δεν είναι όμως μόνο ένα ματς στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ούτε οι 48 πόντοι και 11 ριμπάουντ που έβαλε ο Λούκα Ντόνσιτς απέναντι στην Αργεντινή και έκανε ξανά τον κόσμο να παραμιλάει. Είναι όλη η εικόνα.
Τρεις σερί χρονιές ο MVP της regular είναι Ευρωπαίος. Φέτος, ο πρωταθλητής και MVP των τελικών (Γιάννης Αντετοκούνμπο) είναι Ευρωπαίος. Ο παίκτης που θεωρείται ότι θα κυριαρχήσει στα επόμενα χρόνια (Λούκα Ντόνσιτς) είναι Ευρωπαίος.
Υπάρχει εν ολίγοις μια αρμάδα Ευρωπαίων παικτών που είναι κάτω από 27 έτη και έχουν όλο το πακέτο. Είναι σουπερστάρ, οι ομάδες τους έχουν χτιστεί γύρω τους και διαθέτουν τον χαρακτήρα για να το πάρουν όλο αυτό τους ώμους τους.
Προφανώς, δε μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι Αμερικάνοι δεν θα έχουν σπουδαίους γηγενείς παίκτες στα επόμενα χρόνια, αλλά αυτή τη στιγμή φαντάζει δύσκολο ο ΛαΒίν, ο Μίντλετον, ο Μόραντ ή ο Τέιτουμ να σταθούν ισότιμα δίπλα σε Γιάννη, Γιόκιτς και Ντόνσιτς. Κι αυτό δεν απαντάται από το ταλέντο. Απαντάται από τη νοοτροπία. Η ευρωπαϊκή τριάδα, όσο κι αν συνηθίσει στη νοοτροπία του NBA, έχει πάντα μέσα της το ζιζάνιο της απαίτησης για τη νίκη και της ενόχλησης από την ήττα. Έχει επίσης το χαρακτηριστικό ότι δεν κυνηγάει το χρήμα σε αντίθεση με τους Αμερικάνους που εμποτίζονται από μικροί με αυτή τη νοοτροπία.
Στην προσπάθεια του το NBA να γίνει πιο δημοφιλές, να ανοιχτεί σε κάθε αγορά του πλανήτη, έφερε ένα παιδομάζωμα και πλέον γίνεται σταθερά μια αφαίμαξη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συλλογικών πρωταθλημάτων, αλλά την ίδια στιγμή χτίζονται παίκτες που εκμηδενίζουν την απόσταση σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Το ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 5 χώρες που κοντράρουν στα ίσα τις ΗΠΑ (Γαλλία, Ισπανία, Σερβία, Αργεντινή, Αυστραλία) και άλλες 3-4 που θα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη, δείχνει πολλά.
Το 2006 μια ήττα από την Ελλάδα άλλαξε πολλά στον τρόπο σκέψης των Αμερικάνων. Το 2021 ίσως μια αποτυχία στους Ολυμπιακούς να τους μπολιάσει με μια ακόμα καλύτερη αντιμετώπιση του μπάσκετ.
