Για ένα διάστημα, επικρατούσε μεγάλος ντόρος για το κατά πόσο η Laurel Hubbard θα έπρεπε να συμμετέχει στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μιας και είναι η πρώτη αθλήτρια που έχει δηλώσει ανοιχτά πως είναι transgender και επομένως έχει ένα προβάδισμα δύναμης, εξαιτίας της ανδρικής της φύσης.

Μάλιστα, η αρσιβαρίστρια από το Βέλγιο, Anna Vanbellinghen, που αγωνίζεται στην ίδια κατηγορία με την Laurel, είχε δηλώσει πως αν έπαιρνε το πράσινο φως για το Τόκιο, τότε θα ήταν άδικο για τις γυναίκες. Στηρίζει μεν, την LGBTQI+ κοινότητα, αλλά δεν θα έπρεπε η αρχή της συμπεριληψιμότητας να εφαρμόζεται σε βάρος άλλων, δε.

Η έγκριση τελικά έγινε, ωστόσο δεν θα έπρεπε ποτέ να δημιουργηθεί τέτοιο ζήτημα, μιας και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, είχε εκδώσει το 2015 οδηγίες που ξεκαθάριζαν πως ένας trans αθλητής μπορεί να αγωνιστεί κανονικά στην γυναικεία κατηγορία αγωνισμάτων. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, τα επίπεδα τεστοστερόνης να είναι κάτω από μια συγκεγκριμένη τιμή, 12 μήνες πριν την εμφάνιση στους αγώνες.

Ο αθλητισμός και η αλλαγή φύλου

Η 43χρονη αθλήτρια που εκπροσωπεί τη Νέα Ζηλανδία γεννήθηκε άντρας και από μικρή ηλικία είχε όλα τα φόντα για τον αθλητισμό. Το 1998, ο 20χρονος τότε Gavin Hubbard, έσπασε το εθνικό ρεκόρ στις νεαρές ηλικίες, με το όνομά του να γίνεται γνωστό. Σαν παιδί του δημάρχου, βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής έτσι κι αλλιώς. Το 2001, σε δηλώσεις του είχε πει χαρακτηριστικά πως «ένιωθε ότι ο κόσμος δεν θα δεχθεί ανθρώπους σας εκείνη αλλά θα σεβαστεί πρώτα τον εαυτό της και μετά τους υπόλοιπους». Μετά από αυτή τη δήλωση, δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά σε αγώνες.

Το 2012, σε ηλικία 30 ετών, προχώρησε σε αλλαγή φύλου και έγινε η Laurel. Μαζί με αυτή την μεγάλη αλλαγή όμως, πέρασε και σε ακόμα μια σπουδαία απόφαση, αυτή του να συμμετέχει ξανά στην άρση βαρών. Το 2017 έγινε το comeback, κατακτώντας μάλιστα το χρυσό μετάλλιο στο Australian International & Australian Open στη Μελβούρνη. Κάπως έτσι, έγινε η πρώτη Νεοζηλανδή transgender που κατέκτησε μετάλλιο.

Παρά τις όποιες αρνητικές αντιδράσεις, η Laurel συνέχιζε το όνειρό της. Ένας τραυματισμός, βέβαια, κόντεψε να της κόψει τελείως τα φτερά. Κατά τη διάρκεια των Commonwealth Games του 2018, τραυματίστηκε σοβαρά στον αγκώνα, σε βαθμό που όλα έδειχναν πως η καριέρα της θα τελείωνε έτσι άδοξα. Εκείνη δεν τα παράτησε και το 2019, μετά τα δύο χρόνια της απουσίας της από τον αθλητισμό, αγωνίστηκε στους αγώνες του Ειρηνικού το 2019 στη Σαμόα. Εκεί κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια, στον απόηχο βέβαια πολλών αντιδράσεων ξανά. Κόντρα σε όλα και σε όλους, η Laurel δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τον στόχο της: την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, στην κατηγορία των 87+ κιλών.

Σε συνέντευξη της, είχε απαντήσει στα αρνητικά σχόλια που δεχόταν με τον καλύτερο τρόπο, λέγοντας πως «δεν είναι ο ρόλος μου ή ο σκοπός μου να αλλάξω το μυαλό των ανθρώπων. Εύχομαι να με υποστήριζαν, αλλά δεν μπορώ να τους υποχρεώσω κιόλας».

Από την άλλη, η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας στηρίζει απόλυτα την Laurel, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος Ολυμπιακής Επιτροπής της Νέας Ζηλανδίας Kereyn Smith, είχε δηλώσει πως «εκτός ου ότι είναι απκαλύτερες στην κατηγορία της, η Laurel πληροί τα κριτήρια επιλεξιμότητας του IWF, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βασίζονται στις οδηγίες Δήλωσης Συμφωνίας της IOC για τρανσέξουαλ αθλητές».

«Νιώθω ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα για την καλοσύνη και την υποστήριξη που μου έδειξαν οι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας», είπε η αρσιβαρίστρια με τη σειρά της.

Φωτογραφία: Getty