Περιεχόμενα

  1. Η Ίντερ δεν κάνει θόρυβο, αλλά όπως αποδεικνύεται ξανά, τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι…
  2. Η Μίλαν δεν ήταν για κάτι περισσότερο

Διαχείριση. Το λένε και το ξαναλένε προπονητές και παίκτες. Έχει να κάνει με το πώς προσεγγίζεις τις καταστάσεις, ειδικά σε do or die σημεία. Ήταν ένα σεμινάριο της Ίντερ περί του πώς γίνεται, αυτό που κατέθεσε στο «Μεάτσα» στο δρόμο για την πιστοποίηση της πρόκρισης στον τελικό του Champions League εις βάρος της Μίλαν.

Έτσι αξιοποιείς ένα προβάδισμα, έτσι πας παραπέρα. Το 2-0 του πρώτου αγώνα έδινε στους «νερατζούρι» τον πρώτο λόγο, στη ρεβάνς το «τέντωσαν» στο καλύτερα δεν γίνεται. Παράδεισος γι’ αυτούς, κόλαση για τους απέναντι.

Οι «ροσονέρι» λίγο λίγο και τελικά πολύ, έσβησαν. Ο Λαουτάρο Μαρτίνες μετά την ασίστ του Ρομέλου Λουκάκου (τι πολυτέλεια για μια ομάδα να τον ρίχνει μέσα ως αλλαγή…) τελείωσε όποια αγωνία τυχόν επιβίωνε ακόμη. Με δεύτερη νίκη (1-0), απαντήθηκε οριστικά το «σε ποιον ανήκει το Μιλάνο». Μετά από ένα ονειρεμένο για την Ίντερ 4/4 απέναντι στη συμπολίτισσα στην τρέχουσα σεζόν.

Η Ίντερ δεν κάνει θόρυβο, αλλά όπως αποδεικνύεται ξανά, τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι…

Δεν θα είναι φαβορί η ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι στον τελικό της 10ης Ιουνίου. Κάθε άλλο. Θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα αουτσάιντερ στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης. Μάντσεστερ Σίτι ή Ρεάλ Μαδρίτης, όποιος εκ των δύο περάσει απόψε, αυτός θα ξεκινάει με σαφές αβαντάζ για την κούπα, βάσει ποιότητας.

Όμως η Ίντερ, εννοείται, μόνο χαμένη από χέρι δεν (θα) είναι. Πρόκειται για ένα σύνολο ξεκάθαρα δομημένο, με ταυτότητα, πειθαρχία και πλάνο. Δεν είναι η πιο εντυπωσιακή ομάδα εκεί έξω, αναμφίβολα. Αλλά είναι ομάδα. Σκέτο. Όσο και σημαντικότατο. Της αρέσει να μην την υπολογίζουν, της αρέσει να προχωρά ενόσω οι άλλοι νομίζουν πως δεν έχει κάτι να δώσει.

Με παίκτες από ατσάλι, με παίκτες γεμάτους πίστη, με παίκτες που νικάνε το χρόνο όπως ο 37χρονος Τζέκο, ο 35χρονος Ατσέρμπι και ο 34χρονος Μχιταριάν. «Τα πάντα μπορεί να συμβούν σε ένα ματς», όπως είπε και ο Ιντζάγκι, δίνοντας το σύνθημα για ακόμη μια φορά.

Όταν ο 47χρονος Ιταλός κόουτς ανέλαβε αντί του Αντόνιο Κόντε, είχε τη σύνεση και την οξυδέρκεια να εξελίξει αυτό που κληρονόμησε. Με τον τρόπο του, με το χρόνο του. Αποδείχτηκε λοιπόν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει η Ίντερ. Φαίνεται, ξεκάθαρα, τώρα. Μπορεί εντός συνόρων να χάθηκαν τα πρωτεία, αλλά το ευρωπαϊκό επίτευγμα του τελικού παραείναι μεγάλο για να μην καλύπτει οτιδήποτε άλλο.

Η Μίλαν δεν ήταν για κάτι περισσότερο

Και η Μίλαν; Ποτέ δεν έπεισε πως ήταν για παραπάνω, και τα ημιτελικά πολύ της ήτανε. Της έλειπαν κραυγαλέα ένταση, ιδέες και φαντασία, τελείωσε το β’ μέρος, που τα έπαιζε όλα για όλα, με μια μόνο τελική. Εκεί που έπρεπε να βγάλει καλώς εννοούμενη τρέλα, παραδόθηκε στο λήθαργο.

Βασικά υποτάχθηκε σε καλύτερο. Της λείπει ακόμη πείρα και βάθος ρόστερ για να το πήγαινε αλλιώτικα. Ο Στέφανο Πιόλι μοιάζει να έφτασε στα όρια του τι μπορεί να προσφέρει σε αυτήν την ομάδα. Έδωσε πολλά, αλλά δεν πείθει πως μπορεί να δώσει περισσότερα.