Όταν η ρεβάνς με τη Ντνίπρο τελείωσε και ο Παναθηναϊκός σφράγισε τη συμμετοχή του (τουλάχιστον) στους ομίλους του Europa, ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από το στήθος του Ivan Jovanović. Ένας αγώνας δυο ετών, κάτω από αντίξοες συνθήκες, με γκρίνια, εσωστρέφεια, μουρμούρα και αμφισβήτηση στην αρχή, με έναν κόσμο δύσπιστο, μια διοίκηση επιφυλακτική και παίκτες ξενερωμένους (όσους βρήκε στην ομάδα), επιτέλους δικαιώθηκε: μετά από 7 χρόνια ο Παναθηναϊκός του Ivan επιστρέφει καμαρωτός στην Ευρώπη, έναν χρόνο μετά από μια διπλή αδικία που άφησε την ομάδα εκτός Ευρώπης, σε μια προκριματική φάση (τότε) χωρίς VAR.
Τώρα, υπήρχε VAR αλλά υπήρχε και καλύτερο ρόστερ. Και μεγαλύτερη επίπεδο ετοιμότητας. Και συγκέντρωση στο μεγαλύτερο μέρος των δυο αγώνων. Και βάθος στον πάγκο. Γι’ αυτό ο Ivan ξεφύσηξε ανακουφισμένος, μίλησε για μια υπέροχη βραδιά και ευχαρίστησε τους παίκτες του, τον κόσμο που γεμίζει τη Λεωφόρο εδώ και ενάμιση χρόνο και τη διοίκηση που του έδωσε όλα εκείνα τα “όπλα”, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει η χρονιά με το δεξί.
Πραγματοποίησε όλα όσα υποσχέθηκε
Όταν ο Ivan ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, ανέλαβε μια ομάδα ψυχολογικά και αγωνιστικά διαλυμένη. Την ομάδα του Πογιάτος και του Μπόλονι. Αυτοί που είχαν παραμείνει ήθελαν να φύγουν, αυτοί που κυνηγούσε η ομάδα δεν ψήνονταν να έρθουν. Τι έκανε ο Ivan; «Υποσχέθηκε» ποδόσφαιρο κατοχής και όχι παθητικό, αποκρουστικό ποδόσφαιρο. Τρέξιμο και πρέσινγκ. Μπάλα που – σταδιακά – θα χαίρεται ο κόσμος. Επιστροφή στους τίτλους και ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό. Και Ευρώπη, αυτό με το οποίο έχει ποτιστεί το DNA αυτής της ομάδας.
Την πρώτη χρονιά του Ivan, μετά από ένα διάστημα προσαρμογής που η ομάδα έπαιζε μπάλα αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν και τόσο καλά, το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έκανε πρωταθλητισμό, αλλά έκανε ένα πολύ καλό φίνις, βγήκε σε θέση ευρωπαϊκή και πήρε το κύπελλο.
Και παρότι δεν κατάφερε το προηγούμενο καλοκαίρι να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο, ο Παναθηναϊκός του Ivan έκανε σοβαρό πρωταθλητισμό, ήταν πρωτοπόρος σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά, πάλεψε με το προσκήνιο, το παρασκήνιο, τις απουσίες, τους τραυματισμούς και το ελλειμματικό ρόστερ και τελικά τερμάτισε δεύτερος. Και φέτος, η χρονιά ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με 1-3 εκτός με τη Ντνίπρο, 2-2 στη Λεωφόρο, πρόκριση, χαρά στον κόσμο, (περισσότερες) μεταγραφές που έρχονται και στο βάθος Μαρσέιγ. Και βλέπουμε. Διότι το άγχος τώρα, θα το έχουν οι Γάλλοι: αυτοί μόνο έχουν να χάσουν, σε περίπτωση που δεν προκριθούν, όπως ακριβώς στη ρεβάνς με τη Ντνίπρο, αυτός που είχε να χάσει πράγματα, ήταν ο – αγχωμένος – Παναθηναϊκός.
Ο Ivan, ξέρει
Κανείς δεν είναι αλάνθαστος ή “άσφαλτος”, όπως θα έλεγε και η Άντζελα. Και ο Ivan φυσικά δεν είναι τέλειος. Έχει τα σκαλώματά του, αργεί καμιά φορά να πάρει αποφάσεις (είτε για μεταγραφές, είτε για αλλαγές στο ματς), επιμένει σε παίκτες ακόμα κι αν είναι φανερά εκτός φόρμας. Αλλά έχει και χίλια καλά: είναι αξιοκρατικός και ανταμείβει αυτούς που προσπαθούν. Δουλεύει σκληρά και έχει κερδίσει το σεβασμό των παικτών του.
Ο Ivan είναι ήρεμος και μιλάει πάντα “ποδοσφαιρικά”, μπαίνει ασπίδα μπροστά στους παίκτες του και βάζει πλάτη σε κάθε αναποδιά. Τα αποδυτήριά του είναι “εκκλησία”, όχι διότι “γαβγίζει” και βρίζει όπως ο Μπόλονι, αλλά διότι εμπνέει σεβασμό. Και η ομάδα του, έχει αρχή, μέση και τέλος, προσπαθεί να διορθώσει τα ελαττώματά της και να βελτιώσει τα δυνατά της κομμάτια.
Είναι καλός τώρα ο Σπόραρ;
Τον Σπόραρ, τον επέλεξε ο Ivan πέρυσι και η διοίκηση εκταμίευσε γύρω στα 3,5 εκατομμύρια για να τον αποκτήσει. Παρότι τα έβαλε τα γκολάκια του πέρυσι ο Σλοβένος, υπήρχε σχεδόν πάντα μια γκρίνια στη Λεωφόρο. Κάτι μερικά χαμένα τετ-α-τετ, κάτι το χαμένο πέναλτι με τον Βόλο στα play-offs, φτάσαμε στην απόλυτη υπερβολή φέτος να ακούμε “πού πάμε με τον Σπόραρ” και “αυτός δεν έβαλε ούτε ένα γκολ σε 7 φιλικά”, λες και άμα πετυχαίνεις γκολ στα φιλικά, παίρνεις το χρίσμα από τον Θεό του Ποδοσφαίρου ότι θα βάλεις 20+ γκολ μέσα στη χρονιά.
Ο Σπόραρ, η επιλογή του Ivan , απάντησε ποδοσφαιρικά: τρεις τελικές με τη Ντνίπρο, τρία γκολ, Δυο παραλίγο ασίστ. Αδιάκοπο τρέξιμο, κίνηση χωρίς τη μπάλα για να ξεμαρκαριστεί, πρεσάρισμα μέχρι και στον αντίπαλο τερματοφύλακα, πάντα στο κατάλληλο μέρος – την κατάλληλη στιγμή. Ο “χασογκόλης”, ο “πού πάμε με δαύτον;”, πέτυχε τρία γκολ σε δυο παιχνίδια που “έκαιγαν” και έστειλε (μαζί με τον Τζούρισιτς, τον Χουάνκαρ, τον Ρούμπεν και τα άλλα παιδιά) τον Παναθηναϊκό σε ευρωπαϊκούς ομίλους, γεμάτους πρεστίζ και χρήματα.
Φωτογραφίες: ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI
