Περιεχόμενα
Σε αυτό το διάστημα της παραμονής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού, ειδικά τους τελευταίους μήνες που υπήρχαν αρκετοί να του προσάπτουν αδυναμία σε πολλά κομμάτια της διαχείρισης και του πρότζεκτ εν γένει, με εξαίρεση τα άμυαλα ανήλικα και κάτι λίγους καμμένους, η συζήτηση ήταν καθαρά ποδοσφαιρική.
Όσοι γούσταραν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τον γούσταραν πρωτίστως γιατί τους είχε κερδίσει με την επαναφορά του Παναθηναϊκού σε ρόλο πρωταγωνιστικό και εν δευτέροις γιατί με τον χαρακτήρα του πρέσβευε όσα ζητάει ο μέσος φίλαθλος από τους ανθρώπους που εκπροσωπούν την ομάδα του.
Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει άλλος προπονητής σε πάγκο μιας εκ των 4 μεγάλων που να μην είχε το παραμικρό λιθαράκι στο κάστρο της τοξικότητας. Κάθε προπονητής του Ολυμπιακού έχει εναρμονιστεί με την φιλοσοφία της ΠΑΕ και του γραφείου Τύπου να διασπείρει τοξικότητα με αφορμή μια διαιτησία, ο Αλμέιδα, σε μικρότερο βαθμό, έχει ακολουθήσει κι αυτός την ρητορική επίσης του γραφείου Τύπου της ομάδας που διακρίνεται για αυτή τη φιλοσοφία, ο δε Λουτσέσκου, όσο προπονητάρα κι αν έχει αποδείξει ότι είναι, έχει σύρει μόνος του τον χορό.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν το έκανε ποτέ, ούτε ακόμα κι όταν προκλήθηκε. Υπερασπιζόταν την ομάδα του όπου έβλεπε ότι χρειάζεται, αλλά δεν τον άκουσα ποτέ να ουρλιάζει για μια διαιτησία ή για πράγματα που ξεφεύγουν από το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι που βοήθησε τους παίκτες να μην αναζητούν δικαιολογίες αλλά να κοιτάζουν την ομάδα και μόνο.
Η ποδοσφαιρική κριτική στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς δε σημαίνει «μη αναγνώριση»
Όσοι από την άλλη είχαν παράπονα από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν τα είχαν για τον χαρακτήρα του, ούτε ήθελαν να τον λιθοβολήσουν. Αναγνώριζαν τι έχει καταφέρει, αναγνώριζαν ότι έχει εμποτίσει τον Παναθηναϊκό με μια αισθητική υψηλού επιπέδου που σε γοητεύει να στηρίξεις το όραμά του και να εντοπίζεις τα λάθη του όχι με διάθεση αποκεφαλισμού, αλλά με στόχο να τον βοηθήσεις να δει πιο καθαρά.
Επειδή από χθες έχει ξεκινήσει ένας εμφύλιος, ως απόρροια της τραγικής διαχείρισης της ΠΑΕ, μην τρελαθούμε τελείως πως δεν επιδέχεται κριτικής σε ποδοσφαιρικό επίπεδο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Μια χαρά έκανε πολλά πράγματα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αλλά είχε και κάμποσα άλλα στα οποία δεν πέτυχε. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι από τις μεταγραφές που έκανε ο ίδιος, έπιασε μόνο ο Τσέριν, άντε και ο Παλάσιος που είναι όμως εξαιρετικά περιορισμένου επιπέδου παίκτης και σίγουρα όχι για βασικός, αφού είναι ατσούμπαλος κι ατάλαντος που μόνο κατά λάθος σκοράρει και βγάζει ασίστ.
Από την άλλη, ο Σπόραρ είναι ένα μεγάλο αγκάθι και, κατά την άποψή μου, δεν φταίει ο ίδιος ο παίκτης. Το λέω αυτό διότι ο Σπόραρ είναι επιθετικός περιοχής, να του βγάζεις 3-4 καλές φάσεις να σκοράρει τη μία στις νορμάλ μέρες ή τις δύο στις πολύ καλές. Ενίοτε και καμία.
Το στυλ παιχνιδιού του Παναθηναϊκού σε αυτά τα 2.5 χρόνια, το στυλ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, θέλει τον επιθετικό να βγαίνει με πλάτη 10-15-20 μέτρα εκτός περιοχής και να αφήνει τους εξτρέμ να κάνουν κίνηση προς τα μέσα. Γι’ αυτό ο Αϊτόρ και ο Παλάσιος είναι οι πιο συχνοί σκόρερ, παρά ο Σπόραρ και ο Ιωαννίδης. Ήταν επομένως σαφές πως αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είχε διάθεση να προσαρμόζει το παιχνίδι του στο στυλ του Σπόραρ, ο Σλοβένος θα ήταν περιττός.
Όσο για τις υπόλοιπες μεταγραφές, εφόσον πάρουμε ως δεδομένο πως είναι δικές του και δεν του φορτώθηκαν υπό την πίεση του κόσμου για μεταγραφές (που κι αυτό δικό του ζήτημα είναι), είναι ελάχιστα τα πράγματα που έχουν προσφέρει. Μπερνάρ, Βέρμπιτς, Τζούρισιτς, Μλαντένοβιτς, Γεντβάι, Τσοκάι, Κλεϊχέισλερ, Πάλμερ-Μπράουν, Μαντσίνι, Πέρεθ, Αράο είναι με εκλάμψεις και σε λογική «μια του ύψους, μια του βάθους».
Γι’ αυτό και είναι άτοπο εντελώς το επιχείρημα «με αυτό το ρόστερ τι θέλατε να κάνει παραπάνω;». Ποιος το έφτιαξε το ρόστερ; Επιλογές του δεν ήταν; Όποιος πιστεύει ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ζητούσε μεταγραφές εκατομμυρίων και του έλεγε η διοίκηση «βολέψου με Βέρμπιτς και Παλάσιος», μάλλον ζει σε δική του πλάνη.
Δεν είναι επίσης τυχαίο πως ο Παναθηναϊκός που ήταν πέρσι πρώτος στην βαθμολογία για 33 αγωνιστικές, δεν είχε πολλούς παίκτες στην δεκάδα σε στατιστικές κατηγορίες, δεν ξεχώριζε δηλαδή κάποιος. Ο Πέρεθ ήταν σε μία για αμυντικό ζήτημα και ο Αϊτόρ μέχρι να τραυματιστεί. Στην πορεία ήταν και ο Μπρινιόλι, μα ως εκεί. Ακόμα και ο περσινός Ολυμπιακός με τις 3 αλλαγές προπονητή, με τους 40 παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν, είχε Φορτούνη-Ροντινέι-Χάμες-Μπακαμπού να ξεχωρίζουν. Για την ΑΕΚ ας μη μιλήσουμε. Είχαμε εξηγήσει κι εδώ την άποψή μας επ’ αυτού.
Όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να εκλαμβάνονται από κανέναν ως προσπάθεια αποδόμησης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Καλόπιστη κριτική είναι και ήταν πάντοτε, με εξαίρεση τις κατηγορίες που αναφέρθηκαν στην αρχή.
Δεν συμπεριφέρεσαι έτσι στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς
Ακόμα πιο σίγουρα, δεν γίνεται να αποτελούν πάτημα ώστε η διοίκηση να επιλέγει το τέλος του με αυτόν τον άκομψο τρόπο.
Ό,τι παράπονα κι αν υπήρχαν το τελευταίο διάστημα, όσο κι αν είχε γίνει κατανοητό πως ο Ιβάν δε μπορεί να οδηγήσει στο πρωτάθλημα, που είναι απόλυτος στόχος της διοίκησης (αυτό δείχνει και κάτι που θα εξηγήσω αργότερα), δε γίνεται να βλέπει ο ίδιος τον Τερίμ να δηλώνει μόνος του πως θα κάνει την αυριανή προπόνηση και μετά από 2-3 ώρες να τον καλούν για να του ανακοινώσουν πως τελειώνει η συνεργασία.
Είναι που είναι παντελώς λάθος το timing γιατί έρχεται ένας Ιανουάριος με 4 ντέρμπι, αλλά ας πούμε ότι αυτό δεν είναι κάτι που μας πέφτει λόγος γιατί δεν είναι δική μας η επιχείρηση. Ας πούμε ότι αποδεχόμαστε πως ήθελε να φέρει νέο προπονητή για να αναλάβει γρήγορα και να διατηρήσει την ομάδα σε τροχιά διεκδίκησης και, ιδίως, να την έχει μάθει ως το καλοκαίρι που θα έφευγε ούτως ή άλλως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Πώς μπορεί κανείς όμως να αποδεχτεί ότι ένας άνθρωπος-υπόδειγμα, ένας άνθρωπος που σε επίπεδο κουλτούρας δεν έχει όμοιο του στην Ελλάδα και δεν θα βρει εύκολα και καμία ομάδα από τους 4 μεγάλους, έμαθε ότι αποχωρεί από την ομάδα που ο ίδιος έχτισε, από τα τουρκικά δημοσιεύματα και από την δήλωση του αντικαταστάτη του;
Αυτό όχι μόνο είναι unfair προς τον ίδιο, αλλά φέρνει και αναστάτωση στους παίκτες που έπαθαν δεδομένα σοκ, μιας και σχεδόν όλοι είχαν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ως πατέρα τους. Πώς θα πείσεις κάποιους να επιστρέψουν με πίστη, με διάθεση; Δεν είναι ρομπότ επειδή παίρνουν λεφτά να ορίζουν την ψυχολογία τους. Ο Ιωαννίδης για παράδειγμα, που θα δεχτεί προτάσεις, αν δεν έχει ήδη δεχτεί. Βλέποντας αυτή τη διαχείριση, δεν θα έχει κάθε δίκιο να πιέσει τη διοίκηση να τον δώσει;
Μια διοίκηση που έχει στηρίξει μέχρι αηδίας κάτι Μπόλονι, Στραματσόνι κλπ., πώς γίνεται να αντιμετωπίζει με τέτοιον τρόπο έναν άνθρωπο που αποτέλεσε 2.5 χρόνια την ασπίδα της και που δεν αποδέχτηκε ποτέ να προχωρήσει σε αλόγιστες ή και λελογισμένες σπατάλες, σεβόμενος τα χρήματα της;
Δεν βγάζει πραγματικά κανένα νόημα όλο αυτό, είναι ξεκάθαρα ένα τζογάρισμα, μια κίνηση με πολλά είδη ρίσκου και μειώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις πιθανότητες η ομάδα να διεκδικήσει πρωτάθλημα και κύπελλο. Στον μήνα που κρίνονται τόσα πολλά, με τι ψυχολογία θα μπουν οι παίκτες στο γήπεδο, ιδίως από τη στιγμή που ο αντικαταστάτης είναι ένας προπονητής που φημίζεται για την αγριάδα του, είναι παλαιάς κοπής και Τούρκος. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την ψυχολογία των νέων ποδοσφαιριστών.
Μακάρι ο Φατίχ Τερίμ να πετύχει, μακάρι να μην οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε πισωγύρισμα, αλλά τα δεδομένα όπως είναι τώρα, δείχνουν μια επιλογή που ελάχιστη βεβαιότητα και ασφάλεια προσφέρει. Ξέχωρα δηλαδή κι από το τι θα πετύχει ποδοσφαιρικά, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να έχει στον πάγκο του έναν άνθρωπο με τέτοιο ταμπεραμέντο που θα μιλάει συχνά για διαιτησία και θα συνεισφέρει στην τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν αντέχει συνολικά το ποδόσφαιρο μας αυτή τη στιγμή ακόμα ένα βότσαλο στη λίμνη.
Θα πρέπει με κάθε τρόπο η διοίκηση να διασφαλίζει πως αυτός ο προπονητής θα ανεβάσει μεν επίπεδο ποδοσφαιρικά την ομάδα, αλλά σε επίπεδο κουλτούρας θα πατήσει στο μονοπάτι που έχτισε με τόσο κόπο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δεν γίνεται αλλιώς. Ο μέσος Παναθηναϊκός δεν θέλει στον πάγκο του έναν κλόουν ή μια αντιαισθητική φιγούρα. Θέλει ποιότητα χαρακτήρα, θέλει ήθος μαζί με ποδοσφαιρική ικανότητα. Αδιαπραγμάτευτο αυτό.
ΥΓ. Το ότι, όπως μεταφέρεται, η διοίκηση έχει τέτοια πρεμούρα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, άρα και για την οικονομική ευκαιρία που προσφέρει αυτή λόγω του Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως να σημαίνει πως οτιδήποτε άλλο εκτός της πρώτης θέσης, θα έχει οικονομικές συνέπειες στο μπάτζετ.
