Περιεχόμενα
Πρώτη φορά το είδαμε στο Μουντιάλ του 2022, με καθυστερήσεις που έφταναν συχνά τα 10 λεπτά (σε κάθε ημίχρονο). Δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ήταν συγκεκριμένη οδηγία της FIFA για να μη χάνεται καθαρός χρόνος παιχνιδιού, να «τιμωρούνται» όσοι ροκανίζουν αγωνιστικά λεπτά. Και ήταν μόνο η αρχή.
Στο πρόσφατο Community Shield και στο ματς ανάμεσα στην Άρσεναλ και στη Μάντσεστερ Σίτι, ο ρέφερι κράτησε 8 λεπτά έξτρα χρόνου. Ενώ με βάση όσα ξέραμε παλιά, δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από 4, βαριά 5. Ωστόσο δεν ήταν έκπληξη. Η Premier League (όπως και η La Liga ή η Ligue 1) έχουν κάνει σαφές πως θα μιμηθούν το παράδειγμα του Κατάρ από τη φετινή σεζόν.
Δίκαιο αλλά εν τέλει…. άδικο
«Δεν είναι δίκαιο αυτό;», σας ακούμε νοερά να ρωτάτε. Θεωρητικά, ναι. Πρακτικά όμως, γίνεται ακόμα μια περίπτωση που γυρίζει γύρω από το μόνιμο πρόβλημα του πώς οι αποφασίζοντες αντιλαμβάνονται το ρόλο του ποδοσφαιριστή.
Κάνουν σαν να μην κατανοούν πως είναι απλώς άνθρωποι. Και η απάντησή τους σε ένα ήδη ασφυκτικά φορτωμένο αγωνιστικό πρόγραμμα, που φέρνει τους παίκτες συχνά στα όρια τους, είναι να… αυξήσουν περισσότερο το χρόνο παιχνιδιού. Κάτι που μεταξύ άλλων αυξάνει τον κίνδυνο τραυματισμών – αφου επιτείνει τον παράγοντα κούραση.
Οι περισσότερες καθυστερήσεις είναι μέρος μιας γενικότερης φιλοσοφίας
Οι αποφάσεις είναι πάντα προς αυτήν την κατεύθυνση. Η δημιουργία του Nations League, το επικείμενο format του Champions League, η αύξηση των ομάδων που θα συμμετάσχουν στο επόμενο Μουντιάλ (από 32 σε 48). Όλα αυτά το ίδιο πράγμα περνάνε ως μήνυμα.
Και οι παίκτες δεν ερωτώνται καν. Παρότι αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, γίνονται οι «μαριονέτες». Κάποιοι εξ αυτών αντιδρούν. Περισσότερα τα λένε για να ξεθυμάνουν βέβαια, βαθιά μέσα τους ξέρουν πως δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα.
