Kobe Bryant: Η γέννηση του Black Mamba

Το να γνωρίσεις έναν μύθο σαν τον Kobe Bryant σε κάνει αυτομάτως τυχερό. Όταν δε η γνωριμία αυτή μετεξελιχθεί σε σχέση ζωής,  δεν είσαι απλά τυχερός αλλά και ευλογημένος.  Ο Kobe Bryant δεν ήταν μόνο ένας αστέρας του μπάσκετ. Ήταν κι ένας τεράστιος τυπάς που έβαζε τρίποντα σε έννοιες όπως «αγάπη», «ισότητα» και «ανθρωπιά». Πλήρως αποκομμένος από υπερβολές του μυαλού και παντελώς απενοχοποιημένος από μετριότητες της ψυχής, έμοιαζε με σοφό. Ίσως και να ήταν.

Αφηγείται ο Νίκος Παπαϊωάννου

Το ανήσυχο πνεύμα του αρκούσε άλλωστε για να ησυχάσει, να τιθασεύσει, να καταλαγιάσει , να πάψει κάθε είδους μικρότητα κάνοντας θόρυβο στο μεγαλείο της ζωής. Ενίοτε και της στιγμής. Έφυγε ξαφνικά, από τον ουρανό προς την γη στις 26 Ιανουαρίου του 2020. Το αντίθετο είχε μάθει να το κάνει εν ζωή. Την είδηση του θανάτου του ακολούθησαν διαδοχικά η αμηχανία, η θλίψη, ο πόνος. Κι αργότερα η αίσθηση ότι μπορείς να νιώθεις γεμάτος από κάποιον ακόμη κι αν είσαι άδειος από την παρουσία του. Φτάνει που τον συνάντησες και που έχεις πράγματα να θυμάσαι.

Δεν έγραψα πουθενά από τότε που σκοτώθηκε ο Kobe. Συνειδητά. Μόνο στο Nitro θα μπορούσα να γράψω, γιατί από εκεί ξεκίνησε το μαγικό μου ταξίδι στο ΝΒΑ, το 1996 στο τεύχος #8 του Ιουνίου (με τον Πέτρο, τον Βλάση και τον Τζίγκερ και  θέμα τους επικείμενους γάμους τους). Τον ίδιο μήνα που ξεκινούσε και το ταξίδι του Kobe στο ΝΒΑ, όταν επιλέχθηκε στο ντραφτ από τους Hornets… Οι ιστορίες που ακολουθούν για όσα ζήσαμε παρέα αλλά και για την σχέση του με τρία αγαπημένα πρόσωπα του μπάσκετ,  τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, είναι ο δικός μου αποχαιρετισμός. Κάτι σαν το αντίο που δεν του είπα ποτέ…

Κάποτε στο Κλίβελαντ…

Τον Kobe Bryant τον γνώρισα στο πρώτο μου All-Star Weekend, το 1997, στο Κλίβελαντ. Ήμασταν και οι δύο πρωτάρηδες και πιτσιρικάδες στην μεγάλη γιορτή του ΝΒΑ. Εκείνος, ένας rookie από τους Lakers, εγώ, ένας άγνωστος δημοσιογράφος από την Ελλάδα που κάλυπτε το γεγονός για τον Active by Nitro και τον Ελεύθερο Τύπο. Η μόνη ατάκα που χρειάστηκε για να σπάσει ο πάγος στη Media Day για το Rookie Game ήταν: «Καλησπέρα, είμαι δημοσιογράφος από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από την Ελλάδα».

Η απάντηση άμεση: «Καλησπέρα, είμαι κι εγώ από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από την Ιταλία». Γέλια! Ο Kobe λάτρευε ν’ απαρνιέται την Αμερικανική του υπόσταση δηλώνοντας Ιταλός ή γενικότερα Λατίνος, λόγω του ότι μεγάλωσε στην Ιταλία και η μετέπειτα σύζυγός του, Βανέσα, είχε μεξικανικές ρίζες.

Έκτοτε, τα λέγαμε πάντα σε All-Star Weekends, στα play offs του ΝΒΑ,  σε αγώνες κανονικής περιόδου, σε events της Nike ανά την υφήλιο. Ενίοτε, τρώγαμε μαζί ή βγαίναμε κατά καιρούς με δυο-τρεις κοινούς φίλους. Ο Kobe ήταν απαιτητικός σε όλα, ακόμη και στην παρέα. Ήθελε να το τερματίζει, να σε τεστάρει στα πάντα.

Σαν να σου έλεγε «Είναι προνόμιο που είμαστε μαζί, θέλω να δω αν μπορείς να με ακολουθήσεις». Δεν θα ξεχάσω βραδιές που ήμασταν έξω για φαγητό μέχρι τις 3 τα ξημερώματα κι όταν φεύγαμε μας έλεγε: «ραντεβού σε δύο ώρες στο δωμάτιό μου για να φάμε πρωινό και να έρθετε μαζί μου στην προπόνηση». Αυτή ήταν η πρώτη προπόνηση της ημέρας, στις 5 το πρωί. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να μπορέσουμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά, για το τρίωρο που εκείνος έκανε προπόνηση σαν μανιακός. Όλοι μας είχαμε κοιμηθεί μόλις δύο ώρες…

Το 2011 βρισκόταν στην Αθήνα, για περιοδεία με τη Nike, και μου ζήτησε να γνωρίσει την οικογένειά μου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι ο σεβασμός και η εκτίμηση που τρέφει κάποιος για το πρόσωπό σου, δεν συνεπάγονται από το πώς φέρεται σε σένα, αλλά το πώς συμπεριφέρεται στους δικούς σου ανθρώπους: «Πρέπει να φέρεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά να τα γνωρίσω», μου είχε πει.

Τους ειδοποίησα να έρθουν στο Hilton, όπου τους παρέλαβε ο υπεύθυνος της ασφάλειάς του και τους οδήγησε στο σαλόνι της προεδρικής σουίτας. Εμείς ήμασταν στο μπαλκόνι μιλώντας για το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας που θα μας έβρισκε στις 6 το πρωί στην Ακρόπολη. Ήθελε να προλάβει να την δει πριν έρθει ο κόσμος. Μετά θα ταξίδευε για Μιλάνο.

Η γυναίκα μου, η κόρη μου και ο γιος μου μας περίμεναν καμιά ώρα στο σαλόνι. Ο χρόνος είχε περάσει χωρίς να το καταλάβουμε. Ο Kobe πήρε δύο σακουλάκια με καραμέλες και κατευθύνθηκε προς την πλευρά τους. Αγκάλιασε τη γυναίκα μου και γονάτισε για να μιλήσει στα παιδιά μου. Τους έδωσε από ένα σακουλάκι καραμέλες και τους είπε: «Συγγνώμη που άργησα, ο πατέρας σας έφταιγε».

Ξεσπάσαμε όλοι σε γέλια. Ύστερα, πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά του και τους αφιέρωσε χρόνο. Τους μίλησε για τις δικές του κόρες, τη Natalia και τη Gigi. Τα αιχμαλώτισε, όπως αιχμαλώτιζε και καθήλωνε τους πάντες, είτε από κοντά είτε από την τηλεόραση. Από εκείνες τις στιγμές, έχουν απομείνει μερικές φωτογραφίες και αναμνήσεις. Ο Kobe, εγώ, η Ντέμπι, η Ισαβέλλα και ο Ίωνας, μια αγκαλιά.

O  Kobe κι εγώ σε τρεις σκηνές

Σκηνή πρώτη

Τέλος Σεπτεμβρίου του 2011, ξημέρωμα στη Βουλιαγμένη, σ’ ένα τραπέζι πάνω στη θάλασσα. Ο Kobe έχει απλώσει τα πόδια του απολαμβάνοντας το πούρο και το κονιάκ του. Εκείνος, εγώ, δύο στενοί του συνεργάτες κι ένας σωματοφύλακας. Έχουμε φτάσει εκεί, περπατώντας από το εστιατόριο Silver Star, χωρίς να υπάρχει ψυχή στο δρόμο. Πρέπει να ήταν 2 το πρωί. «Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που περπάτησα μισή ώρα στο δρόμο με φίλους, χωρίς να μου ζητήσει κάποιος μία φωτογραφία, ένα αυτόγραφο ή ένα χαμόγελο.

Αυτό εδώ με ηρεμεί τόσο πολύ, που δεν θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να το απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται. Φαντάσου ότι κάτι απλό που εσύ δεν το σκέφτεσαι καν, όπως ένας περίπατος στον δρόμο, εγώ δεν μπορώ να το έχω πια. Όμως το έκανα συνειδητά. Αντάλλαξα τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την ταυτότητά μου, το σώμα μου, την ίδια μου την ανθρωπιά για την αγάπη  μου για το μπάσκετ», μου είχε πει τότε, σχεδόν απολογητικά, κοιτάζοντας τη θάλασσα.

Σκηνή δεύτερη

Η αποχαιρετιστήρια τουρνέ του στο ΝΒΑ ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2015 στο Staples Center, πριν το ματς με τους Pacers. Βρισκόμασταν ήδη στα μισά της διαδρομής, όταν γύρισε και μου είπε γελώντας: «Μου αρέσει η εκτίμηση που δείχνει ο κόσμος και οι αντίπαλοι στο πρόσωπό μου, αυτήν την τελευταία σεζόν, αλλά φίλε δεν αντέχω να μας γαμάνε σχεδόν σε κάθε ματς και μετά να μου χτυπάνε την πλάτη κι εγώ να πρέπει να χαμογελάω στον κόσμο και να χαιρετάω προς την εξέδρα.

Με σκοτώνει αυτό, αν και το έχω αποδεχθεί. Τελικά, δεν μπορείς ποτέ να έχεις το τέλος που ονειρεύεσαι». Πόσο τραγική ειρωνεία ήταν να μιλάμε για το μπασκετικό του τέλος, μία κρύα βραδιά στο Σικάγο, τέσσερα χρόνια πριν το δικό του τραγικό τέλος… Ο Kobe δεν ήθελε ποτέ μία αποχαιρετιστήρια τουρνέ, όπως γίνεται συνήθως με τους γερασμένους rockstars. Θα προτιμούσε μία έξοδο ως πρωταθλητής, όπως έγινε με το είδωλό του, τον Michael Jordan.

Σκηνή τρίτη

Είναι περασμένες 11 το βράδυ στο United Center –21 Φεβρουαρίου του 2016- οι Bulls έχουν νικήσει τους Lakers με 126-115, στην τελευταία επίσκεψη του Kobe ως εν ενεργεία παίκτη στο Σικάγο. Προσπαθούμε ν’ απεγκλωβιστούμε από τους διαδρόμους του γηπέδου, όπου όλοι θέλουν να τον σταματήσουν για μία φωτογραφία. Οι τρεις σωματοφύλακές, ένας δικός του, ένας των Lakers κι ένας του γηπέδου, προσπαθούν όσο πιο ευγενικά μπορούν να κρατήσουν μικρούς και μεγάλους, γνωστούς και άγνωστους σε απόσταση ασφαλείας.

Στο γήπεδο, ειδικά για το ματς αυτό έχει έρθει ο παλιός παίκτης του Ολυμπιακού, Dragan Tarlac, για να δει από κοντά ο γιος του, Luka, τον Kobe. Μου λέει πριν το ματς: «Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά θέλω ο μικρός να βγει μία φωτογραφία με τον Kobe». Εκεί, πάνω στον χαμό και λίγο πριν πάμε προς τα δεξιά στη ράμπα όπου μας περιμένει το αυτοκίνητο με τη μηχανή αναμμένη, εμφανίζεται ο πελώριος Tarlac με τον γιο του.

Κάνω σκριν και λέω στον Kobe: «Ο μικρός ήρθε από τη Σερβία για να σε δει». Σταματάει, του χαμογελάει και φωτογραφίζεται μαζί του. Μόλις είχε θαμπώσει άλλη μία ζωή, όπως ακριβώς έκανε σε ολόκληρη την καριέρα του μέχρι τον τραγικό του θάνατο.

Το επόμενο βράδυ οι Lakers παίζουν με τους Bucks στο Μιλγουόκι, περίπου δύο ώρες με το αυτοκίνητο από το Σικάγο, αλλά ο Kobe δεν ταξιδεύει με την ομάδα. Διανυκτερεύει στο Σικάγο και πηγαίνουμε στο αγαπημένο του steakhouse, το Gibsons, για να φάει το καθιερωμένο ribeye και μετά να σβήσει τη γεύση με μηλόπιτα και παγωτό βανίλια…

O Kobe Bryant και ο Γιάννης

Στις 22 Φεβρουαρίου του 2016, το επόμενο πρωί από τον αγώνα των Lakers με τους Bulls, ο Kobe μπαίνει στο πίσω μέρος ενός θηριώδους SUV με προορισμό το Μιλγουόκι, για να συναντήσει τους Lakers, για το τελευταίο του ματς εναντίον των Bucks, του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης λατρεύει τον Kobe κι εκείνο το πρωί, λίγο μετά το τέλος της προπόνησης του Μιλγουόκι, πιάνουμε κουβέντα και του μεταφέρω τα όσα καλά μου είπε ο Black Mamba για εκείνον, ένα βράδυ νωρίτερα στο Σικάγο.

Ο Γιάννης σαστίζει και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μαζί με μία παιδική αφέλεια, μου λέει : «Στην αρχή έλεγα πως μπορεί ο Kobe να μην με ξέρει.  Μια φορά τον έπαιξα αντίπαλο. Δεν ξέρω αν με έχει παρακολουθήσει ποτέ. Αλλά απ’ ό,τι είδα και απ’ ό,τι σου είπε στη συνέντευξη, με έχει παρακολουθήσει και θα είναι πάρα πολύ ωραίο να μπορώ να μιλήσω για δυο-τρία λεπτά μαζί του.

Για να μου πει τι πιστεύει και τι μπορώ να κάνω για να βελτιωθώ. Σίγουρα μετά το παιχνίδι θα πάω να του μιλήσω. Όπου κι αν είναι. Θα πάω, θα τον βρω, θα τον ψάξω σε όλο το γήπεδο. Θέλω να κρατήσω επαφή μαζί του, έτσι ώστε να μπορώ να του μιλάω και να μου δίνει συμβουλές μέσα στη χρονιά».

Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, όπου ο Γιάννης σημειώνει το πρώτο triple double της καριέρας του, βγαίνει από τ’ αποδυτήρια των Bucks, με κοιτάζει και ρωτάει: «Που είναι ο Kobe;». Συνήθως στους εκτός έδρας αγώνες ο Kobe ναι μεν ήταν εντός αποδυτηρίων, αλλά σε ένα ξεχωριστό χώρο, σαν γραφείο, όπου συνήθως προορίζεται για τους προπονητές.

Δείχνω στο Γιάννη την πόρτα, από την οποία λίγες στιγμές νωρίτερα είχαν περάσει η μητέρα του και τ’ αδέρφια του. Ο Kobe Bryant πάντα μιλούσε σκληρά σε όσους αγαπούσε κι ο Γιάννης δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Του έκανε κήρυγμα και τον προκάλεσε να δουλέψει πιο σκληρά: «Αν θέλεις να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις. Πρέπει να δουλέψεις στο τζαμπ σουτ σου. Την πρώτη φορά που σε αντιμετώπισα έκανα πίσω, σου έδωσα χώρο. Σήμερα έκανα το ίδιο. Δεν είδα καμία βελτίωση στο σουτ. Τεστάρω τους πιτσιρικάδες για να δω πού βρίσκονται.

Οπότε το καλοκαίρι είναι η εποχή που πρέπει να κάνεις αυτό το άλμα. Τότε εγώ άρχισα να σουτάρω χίλια σουτ ημερησίως. Κυνήγησε τα όνειρά σου. Μη συμβιβάζεσαι ποτέ με όσα έχεις κατακτήσει. Δεν επέτρεψα ποτέ σε κανέναν να μου πει τι μπορώ να καταφέρω. Δεν άφησα κανέναν να μου πει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το κυνήγησα. Έβαλα όλα τα αβγά μου σε ένα καλάθι. Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι, τότε κάνε κάτι γι’ αυτό». Τρία χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2019 ο Γιάννης κέρδισε το βραβείο του MVP και το επανέλαβε το 2020.

Ο Kobe Bryant και ο Στογιάκοβιτς

Τον Σεπτέμβριο του 2011 όταν ο Kobe Bryant ήρθε στην Αθήνα μίλησε με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς στο τηλέφωνο. Προσπάθησε για άλλη μία φορά να τον ψήσει να πάει στους Lakers, λίγους μήνες αφού τον είχε «σκουπίσει» ο Πέτζα και οι Mavericks, στα playoffs της Δύσης, για να στεφθούν εν τέλει πρωταθλητές. Με βάζει να του τηλεφωνήσω και του λέει: «Προσπαθώ να φέρω τον κώλο σου κάτω στο L.A. Θα έρθεις αυτή τη φορά ή θα με στήσεις όπως το 2006;». Ο Πέτζα του απαντά ότι έχει τελειώσει με το μπάσκετ και πως θα τον περιμένει να σταματήσει για να παίζουν μαζί τένις στην Καλιφόρνια.

Μόλις κλείνουν το τηλέφωνο ο Kobe κουνάει το κεφάλι του και λέει: «Ήθελα πάρα πολύ να πάρουμε τον Πέτζα το 2006, του έγινε πρόταση, αλλά λόγω έλλειψης χώρου στο salary cap οι Lakers του προσέφεραν το 1/3 από αυτά που πήρε από τους Hornets. Είναι από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν κερδίσει το σεβασμό μου, για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή ξέρω ότι για να γίνει αυτό που είναι δουλεύει ατελείωτες ώρες στην προπόνηση. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάντα προετοιμασμένος για τον αγώνα. Αυτό το σέβομαι απεριόριστα γιατί είναι πολύ σπάνιο.

Σε αντίθεση με τον Nowitski ή τον Gasol, ο Πέτζα, όταν ήρθε στο ΝΒΑ ήταν ήδη αστέρι στην Ευρώπη. Για μένα αυτοί οι τρεις είναι οι καλύτεροι και πιο πολυδιάστατοι Ευρωπαίοι που έπαιξαν ποτέ στο ΝΒΑ». Ο Kobe και ο Πέτζα επιλέχθηκαν την ίδια χρονιά, το 1996, στο ντραφτ του ΝΒΑ, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το καλύτερο όλων των εποχών.

Ο Kobe Bryant και ο Σπανούλης

Έχοντας μεγαλώσει στην Ιταλία, όπου ο πατέρας του Joe Bryant, μεγαλουργούσε ως αστέρι του μπάσκετ, ο Kobe λάτρευε πάντα τους διεθνείς παίκτες. Τους έδειχνε μεγαλύτερο σεβασμό, αναγνωρίζοντας ότι ήταν πάντα πιο έτοιμοι από τους Αμερικανούς, επειδή δούλευαν από πολύ μικρή ηλικία στα βασικά του μπάσκετ.

Έτσι, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα το 2011 και αμέσως μετά το τέλος του event της Nike «Τake the Court, The Athens Kobe Tour» στο ΟΑΚΑ, όπου συμμετείχε ο Βασίλης Σπανούλης, έχουμε κανονίσει να πάμε για φαγητό στο Kitchen Bar. Μόλις μπήκαμε στο βαν για να κατηφορίσουμε προς την παραλία μου λέει, «Πες στον Σπανούλη να έρθει. Τον γουστάρω πολύ και είμαι περίεργος να μάθω γιατί έφυγε από το ΝΒΑ».

Γύρω στις 11 το βράδυ φτάνουμε στο Kitchen Bar και ο Kill Bill είναι εκεί. Αγκαλιάζονται και κάθονται δίπλα δίπλα. Για δύο ώρες μιλούσαν μόνο για μπάσκετ. Για τίποτε άλλο.

Κάποια στιγμή ο Kobe του λέει: «Ειλικρινά φίλε πιστεύω ότι έπρεπε να είσαι ακόμα στο ΝΒΑ. Καταλαβαίνω όμως τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν όταν ήσουν εκεί και πως έπρεπε να κάνεις ό,τι ήταν καλύτερο για την οικογένειά σου και για το μέλλον σου. Κάποια στιγμή θα πρέπει να το ξανασκεφτείς. Είσαι ακόμα νέος».

Τον Δεκέμβριο του 2019 μου έστειλε μήνυμα ο team manager του Ολυμπιακού, Χρήστος Μπαφές, που ετοίμαζε ένα βίντεο-αφιέρωμα για τον Βασίλη Σπανούλη ο οποίος θα περνούσε τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και θα γινόταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα. Μου ζήτησε να επικοινωνήσω με τον Kobe, για να μιλήσει στο βίντεο. Όντως μίλησα με τον Kobe και χάρηκε πολύ, λέγοντάς μου: «Πες στον Σπανούλη συγχαρητήρια για το κατόρθωμά του. Είμαι μέσα στην τρέλα τώρα γιατί κυνηγάω τις κόρες μου κι ετοιμαζόμαστε για Χριστούγεννα με την οικογένεια. Να μιλήσουμε τον  νέο χρόνο για να το κανονίσουμε».

Ήταν η τελευταία μου επαφή με τον Kobe Bryant. Μερικές ημέρες αργότερα, στις 26 Ιανουαρίου του 2020, βρήκε τραγικό θάνατο, μαζί με την 13χρονη κόρη του Gigi και επτά ακόμη άτομα, όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαιναν συνετρίβη στην περιοχή Καλαμπάσας της Καλιφόρνιας. Η κληρονομία που άφησε στον χώρο του μπάσκετ, αμύθητη…

** Εικαστικό: Πέγκυ Δαδάκη