Περιεχόμενα
Ο Κώστας Σλούκας προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα «μπαμ» του φετινού καλοκαιριού στην Ευρωλίγκα. Η μετακόμισή του από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, προκάλεσε οργή στους από κει και ενθουσιασμό στους από δω, πολλές συζητήσεις, θαυμασμό, απορίες, μπασκετοκουβέντες και συζητήσεις καφενειακού επιπέδου.
Ο Παναθηναϊκός ήξερε καλά τι παίκτη «ψώνισε» και σε ποιον παίκτη έδωσε περίπου 3 εκατομμύρια το χρόνο για τα επόμενα τρία χρόνια. Και ο ίδιος ο Κώστας Σλούκας γνώριζε τι «φορτίο» έχει να κουβαλήσει στην πλάτη του: να ηγηθεί μιας ομάδας «ταλαιπωρημένης» τα τελευταία χρόνια, ενός τεράστιου brand-name που κατρακύλησε στις τελευταίες θέσεις, ώστε όχι απλά να ορθοποδήσει αλλά να πρωταγωνιστήσει. Κι όλα αυτά σε μια ομάδα με μια ντουζίνα νέους παίκτες, καινούργιο προπονητή, «καινούργιο» γήπεδο και πάρα πολύ μεγάλες απαιτήσεις.
«Ο Σλούκας πρέπει πάντα να παίζει σαν παίκτης των 3 εκατομμυρίων»
Είναι αλήθεια ότι συμβόλαια τέτοιου ύψους, δεν συνηθίζονται στην Ευρωλίγκα – εκτός από κάτι ΝΒΑers που «καταδέχονται» να αφήσουν το ΝΒΑ για την Ευρώπη – και δίνονται σπάνια για παίκτες που δεν βαδίζουν στην πρώτη τους νιότη αλλά στα 33 τους. Μόνο που για τον Παναθηναϊκό, η απόκτηση Σλούκα – ειδικά μετά την απόφαση Καμπάτσο να επιστρέψει Μαδρίτη – έμοιαζε με «μονόδρομο»: Έλληνας, παίκτης – ηγέτης, που έχει φάει την Ευρωλίγκα με το κουτάλι, που σκοράρει και κυρίως δημιουργεί για τους συμπαίκτες του και αυτός που ποτέ δεν θα «κρυφτεί» στην τελευταία επίθεση.
Όλο αυτό το «πακέτο», προφανώς και το πληρώνεις ανάλογα – ειδικά όταν πρέπει μαζί να κάμψεις και τις αμφιβολίες, αντιστάσεις και δεύτερες σκέψεις που μπορεί να κάνει ένας παίκτης που πάει από τον έναν «αιώνιο» στον άλλο και σκέφτεται όλα αυτά που θα ακούσει.
Ο Παναθηναϊκός τα έδωσε τα χρήματα και ο Σλούκας την πήρε τη μεγάλη απόφαση κι αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ καλά έκαναν και οι δυο – ειδικά από τη στιγμή που τα χρήματα που δόθηκαν, δεν στέρησαν από τον Παναθηναϊκό προσθήκες σε άλλες θέσεις, ούτε δέσμευσαν ένα μεγάλο μέρος του μπάτζετ.
Μόνο που ο Σλούκας, που πληρώνεται 3 εκατομμύρια το χρόνο, μπορεί καθημερινά να σκέφτεται ότι πρέπει σε κάθε ματς να παίζει σαν τέτοιος, να δικαιολογεί «τα μισθά του», να είναι ο καλύτερος της ομάδας του, να βάζει τα νικητήρια σουτ, να δίνει απαντήσεις.
Απαντήσεις, όμως, σε ποιους;
Στους απέναντι, που τον βρίζουν; Εδώ έχουμε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, που φτάνει μέχρι τα όρια του κόμπλεξ, της εμπάθειας και της εμμονής: ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν καταδέχεται σχεδόν να αναφέρει το όνομά του, προτιμώντας να μιλά – όποτε το κάνει – για την αποχώρηση του Βεζένκοφ και μόνο, λες και ο Σλούκας ήταν ο 12ος παίκτης στο ρόστερ του ή λες και δεν ήταν «συνυπεύθυνος», μαζί με τον Βεζένκοφ για τους μισούς σχεδόν πόντους που πετύχαινε η ομάδα του.
Όσο για κάποιους φίλους του Ολυμπιακού, δεν το συζητάμε καν: τον βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ, κάνουν σχεδόν «βουντού» να χάσει καμιά βολή ή κανένα τελευταίο σουτ για να τον χλευάσουν και έχουν φτάσει στο σημείο αν τυχόν παίζει την ίδια ώρα η ομάδα τους και ο Παναθηναϊκός, να βλέπουν τον Παναθηναϊκό με την κρυφή ελπίδα να το χάσει ο Σλούκας. Αυτό παιδιά λέγεται «το σύνδρομο της απατημένης γκόμενας» και να το κοιτάξετε, παρότι δεν σας «απάτησε» ακριβώς ο Σλούκας αλλά η ομάδα σας τον ενημέρωσε πως δεν τον χρειάζεται. Επίσης συγνώμη κιόλας που απέρριψε τη Φενέρ και πήγε στον Παναθηναϊκό, την άλλη φορά θα σας ρωτήσουμε πρώτα…
Σε ποιους άλλους μπορεί να νιώθει ότι χρωστάει απαντήσεις ο Σλούκας; Στους οπαδούς της νέας του ομάδας; Μα δεν απαίτησε κανείς να βάζει 20 πόντους σε κάθε ματς με 15 ασίστ και μηδέν λάθη. Να νοικοκυρέψει την ομάδα θέλουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, να αξιοποιεί όλα τα καλά στοιχεία των συμπαικτών του, να επαναφέρει το πικ-εν-ρολ στο ρεπερτόριο των επιθετικών συστημάτων (που είχαν σχεδόν ξεχάσει τα τελευταία χρόνια) και να παίρνει τη μπάλα στα χέρια του, όταν αυτή καίει. Άλλοτε θα μπει, άλλοτε όχι – έτσι είναι το μπάσκετ.
Με την Εφές, έκανε μεν το λάθος στην προτελευταία επίθεση, αλλά στην τελευταία μοίρασε στον Μήτογλου για ένα αμαρκάριστο τρίποντο. Με τον Ολυμπιακό πήρε το τελευταίο σουτ που θα μπορούσε να δώσει τη νίκη και να μην πάει το ματς στην παράταση, αλλά το έχασε (με υποψία φάουλ). Σε άλλα παιχνίδια πήρε τη σωστή απόφαση ή έβαλε τις κρίσιμες βολές, σε άλλα όχι. Σάμπως έχει υπογράψει συμβόλαιο κανείς με την απόλυτη επιτυχία;
Κώστα, πάρτο αλλιώς
Όσο ο Κώστας Σλούκας νιώθει πάνω στους ώμους του την αφόρητη πίεση από το υψηλό του συμβόλαιο, τα επικριτικά σχόλια των Ολυμπιακών ή τις απαιτήσεις των Παναθηναϊκών, τόσο δεν θα είναι ο εαυτός του. Θα δοκιμάζει εξεζητημένα πράγματα κάποιες φορές, θα θολώνει το μυαλό του, θα παίρνει τραβηγμένα τρίποντα, θα ζει με ένα άγχος που θα τον τρώει, θα χάμνει ακόμα και κρίσιμες βολές, παρότι παραδοσιακά το χέρι του από τη γραμμή του φάουλ είναι «αλφάδι».
Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, οπότε ούτε ο Παναθηναϊκός θα χτιστεί σε μια μέρα ή δυο μήνες – θέλει χρόνο, καθαρό μυαλό και υπομονή, για να φτάσει εκεί που θέλουν όλοι: η διοίκηση, ο κόσμος και φυσικά οι ίδιοι οι παίκτες και ο προπονητής του.
Και μια που μιλήσαμε για τον προπονητή, τον Αταμάν, κάποιοι θεωρούν ότι τον «έβγαλε στη σέντρα» με τα όσα είπε μετά την ήττα από την Παρτίζαν στο Βελιγράδι: «Δυστυχώς απόψε, δεν είχαμε μεγάλη συνεισφορά από τον πιο έμπειρο παίκτη μας, τον Σλούκα», είπε τότε.
Εύκολο είναι να βγάλεις στρεβλά συμπεράσματα, αν δεν ξέρεις τον Αταμάν ή αν θέλεις να δημιουργήσεις προβλήματα στην ομάδα, αλλά όσοι έχουν «μελετήσει Αταμάν», γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο τρόπος του να τσιγκλάει και να ξυπνάει τους καλύτερούς του παίκτες – το έκανε τόσα χρόνια με τον Λάρκιν και τον Μίτσιτς στην Εφές και δούλεψε, το δοκίμασε πέρυσι και με τον Κλάιμπερν και δεν δούλεψε, διότι ο Αμερικανός είναι «αχάμπαρος» και «άνιωθος». Έτσι λειτουργεί ο Αταμάν και σε όποιον αρέσει – αλλά το να προσπαθούν κάποιοι, σώνει και ντε, να ανακαλύψουν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, είναι από γραφικό, μέχρι χυδαίο.
Ο Σλούκας είναι ένας σπουδαίος παίκτης, σε μια ομάδα under- construction. Όταν θα ηρεμήσει, θα αποτινάξει το άγχος και τα τεράστια «πρέπει» από πάνω του και θα αποκτήσει καλύτερη χημεία με τους συμπαίκτες του, όταν η ομάδα θα παίζει πλήρης με Χουάντσο και Παπαπέτρου κι όταν θα βρεθούν 2-3 ακόμα που θα κάνουν το step-up και θα παίξουν μπάσκετ αντάξιο των προσδοκιών που υπάρχουν απ’ αυτούς, η δουλειά του θα γίνει πιο εύκολη και ο ίδιος πιο λειτουργικός.
Ούτως ή άλλως ο Παναθηναϊκός δεν τον υπέγραψε για τρεις μήνες, αλλά για τρία χρόνια – και ό,τι και να λέει ο Αταμάν για final-four και Ευρωλίγκες φέτος, η πραγματική και ρεαλιστική προσδοκία για τώρα είναι να φτιαχτεί μια ομάδα που θα παίζει ωραίο μπάσκετ, θα προσφέρει θέαμα και θα είναι ανταγωνιστική απέναντι στους «μεγάλους», είτε κερδίζει στο τέλος είτε όχι. Και ο μαέστρος αυτής της ορχήστρας, είναι ο Σλούκας – η δική του μπαγκέτα θα την κάνει να μη «φαλτσάρει», αρκεί να μην χάνει το μυαλό του και δοκιμάζει πράγματα που ενίοτε υπερβαίνουν τις δυνατότητές του.
Φωτογραφίες: Eurokinissi
