Η Ελλάδα μπορεί να πάσχει σε επίπεδο παραγωγής ταλέντων και παιχταράδων στο μπάσκετ τα τελευταία 7-8 χρόνια, αλλά στο παρελθόν έχει βγάλει σπουδαίους. Ο Κώστας Σλούκας ανήκει και με το παραπάνω στην 10άδα των κορυφαίων Ελλήνων μαζί με Γκάλη-Γιαννάκη-Διαμαντίδη-Σπανούλη-Παπαλουκά-Αντετοκούνμπο και βάλτε εσείς τους άλλους τρεις. Επειδή δεν έχω δει μπάσκετ πριν τις αρχές του 2000, δε μπορώ να εκφέρω γνώμη για το πού κατατάσσω τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και τους παλιούς. Θα μιλήσω επομένως για τους μετέπεια.
Οποιαδήποτε σύγκριση και να κάνω, ό,τι κριτήρια και να βάλω, δεν έχω ούτε μία περίπτωση που να χάνει ο Κώστας Σλούκας. Ούτε με Διαμαντίδη, ούτε με Σπανούλη. Τα επιτεύγματά του τα λένε όλα. Ο μόνος Έλληνας με 4 Ευρωλίγες με 3 διαφορετικές ομάδες, με 11 final-4, με τόσες clutch στιγμές. Κατανοώ ότι οι Παναθηναϊκοί θα πέσουν να με φάνε που τον τοποθετώ πάνω από Διαμαντίδη ή οι Ολυμπιακοί λόγω Σπανούλη, όμως δε μου βγαίνει κάποιο επιχείρημα για να το βάλω κάτω από αυτούς.
Ο Διαμαντίδης στα 35 του απείχε πολύ από αυτά που κάνει ο Κώστας Σλούκας στα 35 του. Ο Σπανούλης ήταν σωματικά και παικτικά στα ίδια, αλλά ήταν για 7 χρόνια σε ένα περιβάλλον που απαντούσε στα θέλω του. Ο Σλούκας έπρεπε πέρσι να κατακτήσει και τον κόσμου του Παναθηναϊκού.
Να εμφανίζεσαι έτσι, με αυτό το σώμα και αυτό το πνεύμα, απέναντι σε ομαδάρες, σε μια εποχή του μπάσκετ με 70 ματς τη σεζόν, με τρομερή αθλητικότητα, όπου το μπασκετικό ταλέντο είναι πολλαπλάσια σε σχέση με πριν 10 χρόνια, και παίζοντας απέναντι σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης, έχοντας απέναντι σου τον καλύτερο, βάσει ταλέντου, Ολυμπιακό της τελευταίας 15ετίας και να παίρνεις τα ματς πάνω σου, είτε στο φινάλε είτε σε όλο το ματς.
Ο Σλούκας έφερε το κύπελλο στα χέρια του Ναν
Στο πρωτάθλημα, εμφανίστηκε στο 4ο δεκάλεπτο. Στον τελικό Κυπέλλου ήταν αυτός μπροστάρης, μαζί με τον Χουάντσο, για 32-33 λεπτά, μέχρι που αποφάσισε ο Αταμάν πως είναι η στιγμή να μιλήσει ο Κέντρικ Ναν που, ως τότε, ήταν μάλλον επιζήμιος για την ομάδα.
Παιχταράς ο Κέντρικ Ναν, παιχταράς ο Βεζένκοφ, παιχταράς ο Τζέιμς, παιχταράς ο Καμπάτσο, αλλά νε μα συγχωρούν, αυτό που έχει ως στόφα ο Κώστας Σλούκας, αυτό που έμαθε, υποθέτω, δίπλα σε Σπανούλη και μετά σε Ομπράντοβιτς, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Πάρτε τον Σλούκα αύριο και βάλτε τον στην Εφές ή την Παρτιζάν. Θα τις δείτε στο final-4. Δώστε του ένα κίνητρο αυτού του τύπου και θα δείτε στα επόμενα ματς να παίρνει το παιχνίδι πάνω του.
Είναι τρομερό το πώς μοιράζει τους συμπαίκτες του στο παρκέ και διαχειρίζεται την κάθε επίθεση. Βασικά, με αυτόν μέσα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει όλα τα plays. Χωρίς αυτόν, περιορίζεται τρομερά και βασίζεται περισσότερο στο ταλέντο του Ναν.
Ο Σλούκας ξέρει να διαβάζει πώς θα κινηθούν οι συμπαίκτες του, πώς θα κινηθεί ο αντίπαλος σε κάθε του ντρίμπλα και προσποίηση, έχει την ηρεμία να μην βιαστεί, περιμένει πότε θα πετύχει τους συμπαίκτες του στο σωστό βήμα για να βρεθούν σε θέση βολής.
Εκεί, όμως, που θέλω να σταθώ, είναι στην διάθεση και στην άμυνα, στην αμυντική του αποτελεσματικότητα που φέτος είναι στο ανώτατο όριο της, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ. Είναι εντυπωσιακό πως ο Σλούκας που πέρσι, με εξαίρεση τους τελικούς, ο Ολυμπιακός χτυπούσε αυτόν στην επίθεση, έδινε σε Γουόκαπ ή Γκος να τον παίξουν στο ποστ και να μοιράσουν ή να σουτάρουν, φέτος όμως δεν το έχουμε δει. Όχι γιατί δεν το θέλησε ο Ολυμπιακός, αλλά γιατί δεν το επέτρεψε ο Παναθηναϊκός και γιατί ο Σλούκας έχει καταφέρει να μην τον πάει ο αντίπαλος χαμηλά στο ποστ.
Στον τελικό δε, είδαμε και το ακραίο: να βγαίνουν 4-5 φάσεις που έτυχε να μαρκάρει τον Πίτερς, τον Βεζένκοφ και τον Φαλ. Μόνο από τον Πίτερς θυμάμαι να τρώει καλάθι, τελικά.
Όλα αυτά δεν είναι μόνο ταλέντο. Είναι συνδυασμός ταλέντου με την ηγετική στόφα, με τη στόφα του παίκτη που ξέρει να οδηγήσει την ομάδα εκεί που πρέπει. Φυσικά, δεν είναι μόνος του. Αλλά επειδή ακριβώς δεν στρέφει ποτέ τα φώτα πάνω του, εμπνέει. Ο Ναν δύσκολα θα μπορούσε να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του όπως ο Σλούκας. Μεγαλύτερο εύρος επιθετικού ταλέντου ο Αμερικάνος. Αλλά δείτε τον Χουάντσο. Ποιος τον έκανε τόσο παικτάρα φέτος; Ο Σλούκας. Ως παράδειγμα και ως καθοδήγηση. Ένας Σλούκας που απορροφά μαθήματα στα 34-35 του από τον Εργκίν Αταμάν ως προσωπικότητα και προπονητής.
Γι’ αυτό και ο Χουάντσο έχει διαμορφώσει αυτή τη στιγμή τα στοιχεία εκείνα που θα τον κάνουν αρχηγό όταν θα έρθει το τέλος για τον Σλούκα. Μακριά έφτασα όμως. Το ζήτημα είναι πάντα στο τώρα, να ζούμε τη στιγμή.
Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός θα πάει στο Άμπου Ντάμπι. Μακάρι. Ξέρω όμως πως, αν πάει, ο Σλούκας είναι αυτός που θα φοβούνται οι αντίπαλοι περισσότερο από τον καθένα.
* Κεντρική φωτογραφία: Panagiotis Moschandreou/Euroleague Basketball via Getty Images
