Σαν σήμερα, 21 Ιουνίου 1994. Αργεντινή – Ελλάδα 4-0… Η Εθνική πατούσε τον αγωνιστικό χώρο του «Foxboro Stadium» στη Βοστώνη, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Αργεντινή του Μαραντόνα, του Μπατιστούτα, του Ρεδόνδο, του Σιμεόνε και των άλλων σπουδαίων άσων της «αλμπισελέστε». Για πρώτη φορά στην ιστορία της η «γαλανόλευκη» θα έπαιζε σε αγώνα ενός Μουντιάλ, μοναδικές στιγμές για όλους τους Έλληνες.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βίωσε έναν εφιάλτη σε εκείνο το ματς, αλλά και στα δυο επόμενα με τους Βούλγαρους και τους Νιγηριανούς, δεχόμενο συνολικά δέκα γκολ, το επονομαζόμενο… 4-4-2. Η τελευταία θέση σε όλο το Μουντιάλ ήταν μάλλον φυσιολογική. Η παρουσία στις ΗΠΑ είχε όλα τ’ άλλα εκτός από σωστή προετοιμασία για τρεις μάχες κόντρα σε ισχυρές εθνικές ομάδες.
Κόντρα σε αυτή του Άλφιο Μπασίλε, το τελικό 4-0 ήρθε αβίαστα και ακούραστα. Με το… καλημέρα του αγώνα, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα άνοιξε το σκορ για την Αργεντινή. Έγινε κάτοχος της μπάλας, πλάσαρε με το δεξί τον Μήνου και μόλις στο 2ο λεπτό το 1-0 ήταν γεγονός. Στο 45ο λεπτό, ο ίδιος παίκτης με δυνατό σουτ από το ύψος της περιοχής διπλασίασε τα προσωπικά του τέρματα και της ομάδας του. Πλέον, η Εθνική ήταν στο καναβάτσο…
Στο 60′, ήταν η σειρά του τεράστιου, του ανεπανάληπτου Ντιέγκο Μαραντόνα να σκοράρει με δυνατό αριστερό σουτ και αφού πρώτα… κρύφτηκε η μπάλα μέσα σε λίγα μέτρα. Ο Ντιεγκίτο έτρεξε προς την κάμερα και πανηγύρισε έξαλλα. Αργότερα, έπειτα από έλεγχο που διενεργήθηκε, βρέθηκε θετικός σε εφεδρίνη και αποβλήθηκε από τη διοργάνωση. Ήταν το τελευταίο του γκολ σε τελική φάση Μουντιάλ και γενικότερα με την «αλμπισελέστε».
Ο Ντιέγκο μπορεί να μην ήταν ο total ποδοσφαιριστής του 1986 που έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του σε κάθε ευκαιρία, αλλά προσπαθούσε να καλύψει την όποια αγωνιστική του αποχή παίζοντας έξυπνα. Εξακολουθούσε να υπαγορεύει το ρυθμό του παιχνιδιού, αν και με λιγότερες πινελιές.
Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε στο 89′ από την άσπρη βούλα του πέναλτι ξανά με τον Μπατιστούτα. Ο επιθετικός της Φιορεντίνα εκτέλεσε τον Μήνου από τα 11 μέτρα, έκανε χατ-τρικ και το 4-0 ήταν γεγονός…
«Ονειρεύτηκα ότι παίξαμε στον τελικό με τη Βραζιλία», είχε πει με ειλικρίνεια ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός, ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας, σπεύδοντας φυσικά να σημειώσει ότι δεν είχε την απαίτηση από την Εθνική Ελλάδας να φτάσει τόσο μακριά στην παρθενική της παρουσία στη μεγάλη διοργάνωση.
Τι μένει τώρα, τόσα χρόνια μετά; Η συγκίνηση για το άκουσμα του ελληνικού εθνικού ύμνου σε μία διοργάνωση η οποία για αρκετές γενιές Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων ήταν σαν… απαγορευμένος καρπός. Σπάνια είχαμε πλησιάσει στο όνειρο της συμμετοχής και είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στα Μουντιάλ μόνο τους άλλους. Η Εθνική του Αλκέτα Παναγούλια, όμως, ήταν εκεί. Κι αν δεν κατάφερε να έχει ούτε καν αξιοπρεπή παρουσία, μικρή σημασία, αν αναλογιστούμε όσα ακολούθησαν.
