Ο πρωταθλητισμός στα ατομικά σπορ είναι μια άσκηση υψηλής πνευματικής αντοχής. Δεν έχεις άλλον να κατηγορήσεις για τις όποιες αποτυχίες εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν υπάρχει «κακός συμπαίκτης», «προπονητής που με αγνοεί» κτλ. Είσαι, βαρύ κι αν ακούγεται, εντελώς μόνος. Και αυτή η κατάσταση φέρνει ξεσπάσματα όπως αυτό που βίωσε η Μαρία Σάκκαρη.
Η Ελληνίδα τενίστρια ηττήθηκε από την Ισπανίδα Ρεμπέκα Μασάροβα με 2-0 σετ και αποκλείστηκε πρόωρα από τη συνέχεια του US Open. Αναπάντεχο, βαρύ, πόσο μάλλον καθώς τα Grand Slam δεν είναι εκεί έξω κάθε μέρα για να «πατσίσεις» μια κακιά στιγμή σε τέτοιο τουρνουα. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πρώτα η ίδια το αποδέχτηκε.
Η Μαρία Σάκκαρη φορτώθηκε με περιττά βάρη
Όλο αυτό, κυρίως ο τρόπος, την έκανε να λυγίσει σε δημόσια θέα, να αφήσει επίσης παράλληλα ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνει ένα break στις αγωνιστικές της υποχρεώσεις. «Ίσως να πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα, υποφέρω μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορώ να πάρω κάποια απόφαση τώρα, είναι δύσκολο. Δεν έχω καθαρό μυαλό», είπε αρχικά.
Και συνέχισε: «Είναι επίπονο, ντροπιάζω τον εαυτό μου, τους ανθρώπους μου και όλους τους Έλληνες. Θεωρώ ότι το επίπεδό μου ήταν πιο κάτω από το μηδέν, με πονάει πάρα πολύ και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή».
Τα λόγια αυτά φανερώνουν την έντονη ψυχική πίεση που βιώνει η Μαρία Σάκκαρη στην παρούσα φάση. Το πώς φορτώνει τον εαυτό της με περιττά βάρη. Γιατί καμία «ντροπή» δεν προκύπτει από τις εμφανίσεις της για κανέναν Έλληνα. Όπως δεν ισχύει και το «περηφάνια» που συνηθίζουμε να κολλάμε σε περιπτώσεις που εμφανίζεται κάποιος «Τιτάνας» όπως ο Μίλτος Τεντόγλου.
Τα ατομικά σπορ είναι αυτό ακριβώς που φανερώνει ο προσδιορισμός τους: Προσωπική υπόθεση. Όλοι οι άλλοι, προφανώς και σαφώς μπορούμε να νιώθουμε χαρά, ικανοποίηση ή λύπη ανάλογα με τις επιδόσεις ενός αθλητή. Όμως σταματάει εκεί. Δεν είμαστε το ίδιο ούτε είναι αντιπρόσωποί μας.
Το κρίσιμο σταυροδρόμι για τη Μαρία Σάκκαρη
Η 28χρονη τενίστρια πρέπει να ψάξει να βρει λύση στο αδιέξοδο που (αισθάνεται πως) βιώνει χωρίς να κάνει το λάθος να κοιτάει αλλού. Είναι κατανοητό και ανθρώπινο το γεγονός πως κάνει προβολή του ατομικού στο συλλογικό. Η αίσθηση του «ανήκειν» βγαίνει μπροστά – το έχουμε ανάγκη όλοι.
Όμως οφείλει να βρει τη λύση κυρίως μόνη της και μετά μαζί με τους προπονητές και τους δικούς της ανθρώπους. Χωρίς να κάνει αναγωγή σε ένα σύνολο όπως η Ελλάδα και οι Έλληνες. Το «εγώ» είναι ένα με τη φύση του τένις ως ατομικό άθλημα. Να είναι αυστηρή με τον εαυτό της, ναι. Μόνο έτσι προχωράς, μέσω της αυτοκριτικής και της συνεχούς επαγρύπνησης. Αλλά στο μέτρο που πρέπει και στο κάδρο που απαιτείται.
Αν χρειάζεται ένα διάλειμμα, όπως τα γεγονότα αφήνουν να εννοηθεί, καλώς να το πάρει. Είναι και μια κραυγή αγωνίας αυτή που εξέφρασε. Ωστόσο δεν πρέπει να αφήσει τα γύρω-γύρω να δηλητηριάσουν τη σκέψη της και να μην την αφήσουν να γυρίσει σελίδα – κίνδυνος που ελλοχεύει πάντα στα ψυχολογικά μπλακ άουτ.
Ο,τι είναι να (της) συμβεί, θα πρέπει να γίνει πρώτα και κύρια σε εσωτερικό επίπεδο. Μακριά επίσης από τις τοξικότητες που γεννά και η σχέση της με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, δυστυχώς στην Ελλάδα τα κάνουμε συχνά αχταρμά όταν κρίνουμε ανθρώπους και καταστάσεις…
