Περιεχόμενα
Δεν είμαι αθλητικός συντάκτης και σίγουρα αισθάνομαι αμηχανία όταν ακούω διάφορες εκφράσεις όπως «box and one», «pick ‘n’ pop» ή «shadow», απλά νομίζω πως ο μπασκετικός Ολυμπιακός που έχει φτιάξει ο Μπαρτζώκας τα τελευταία χρόνια είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με θετική αντανάκλαση και αύρα. Δεν είναι μόνο το διασκεδαστικό μπάσκετ που παίζει 2.5 χρόνια, αλλά είναι και η εικόνα μιας ωραίας παρέας παιδιών, τέτοια στην οποία θα ‘θελες να βρίσκεται και το δικό σου παιδί αν ήταν αθλητής.
Οπότε το να πω και τη γνώμη μου δεν το βρίσκω και ένοχο. Άλλωστε, διαβάζω τέτοιες χαζομέρες ώρες ώρες από «ειδικούς» που μου πέφτουν και τα μαλλιά που μου ‘χουν μείνει και παπα-ρολόγους που πριν από κάθε ματς γράφουν όλα τα πιθανά σενάρια και μετά λένε «δικαιώθηκα». Σημειωτέον, διαβάζω εξαντλητικά κάθε μέρα 4-5 αθλητικά σάιτ. Έτσι, ξυπνάω.
Με θυμάμαι πριν 12 χρόνια να κάνω την ίδια μαλ…ια με αυτή που βλέπω συνήθως στα social media. Βέβαια, άλλο το να γράφεις επωνύμως κάτι και άλλο να γράφεις ό,τι μπινελίκι σου κάθεται ή ό,τι ασχετοσύνη/ξερολίαση σου κάθεται μέσα σε δέκα γραμμές και με ψευδώνυμο. Τι έκανα τότε; Ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς είχε ξεκινήσει τη σεζόν με έναν θλιβερό τρόπο. Είχαν διωχτεί εκείνο το καλοκαίρι, το 2011, πολύ μεγάλα ονόματα από τον Ίβκοβιτς, ξεκίνησε από κάτι ξέμπαρκους ξένους και έπαιζε ένα μπάσκετ χειρότερο από αυτό που έπαιξε ο Παναθηναϊκός πριν ένα μήνα στο Super Cup.
Με θυμάμαι να γράφω ότι αυτό δεν ήταν ομάδα, αλλά τσίρκο. Έγραφα τώρα εγώ δηλαδή για τον Ίβκοβιτς και την ομάδα που είχε στήσει. Βέβαια, ήταν χάλια. Αφόρητα χάλια. Σε 6 μήνες έψαχνα τρόπο να καταπιώ, αλλά δεν ήταν σε χαρτί για να το φάω, το κείμενο αυτό που είχα γράψει. Σε 6 μήνες ακριβώς από τότε που έκραζα τον Ίβκοβιτς, ο Ολυμπιακός πήρε την Ευρωλίγκα στην Κωνσταντινούπολη. Με πιτσιρίκια.
Βέβαια, στη μέση της χρονιάς την ψυλλιάστηκε και ο ίδιος και έκανε αλλαγή δύο ξένων, φέρνοντας τον Τζόι Ντόρσεϊ και τον Έισι Λο, δύο τσεκαρισμένα λαχεία. Ο Λο ήταν ίσως το καλύτερο ξένο playmaker που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό.
Το μότο του Ζέλικο θα ισχύει πάντοτε
Το 2ο, το ξέρω καλά από κολλητούς μου Παναθηναϊκούς, είναι τι έλεγε ο Ομπράντοβιτς πέρσι, στα τέλη της χρονιάς, όταν τον έκραζαν στη Σερβία ότι είχε κι αυτός ομάδα-τσίρκο, που έχανε κι αυτός συνέχεια. «Να έρθουν αυτοί που μιλάνε, να κρίνουν την ομάδα αυτή τον Φλεβάρη. Δε γίνονται έτσι ομάδες». Από τον Φλεβάρη, ο Ζέλικο τους πήρε όλους παραμάζωμα. Και για μια μαλακία δεν πήγε στο final-4.
Μέχρι τον αγώνα με την Αρμάνι, όπου Ολυμπιακός έπαιξε θλιβερά και έσπασε τα καλάθια, οι Ολυμπιακοί ζούσαν σε νιρβάνα μετά τις δύο νίκες επί του Παναθηναϊκού. Μετά από την ήττα στο Μιλάνο, άρχισαν οι γκρίνιες. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, όπου έπαιξαν ακόμα χειρότερα, ξέσπασε ο κάθε πικραμένος στην «ασχετοσύνη (!!)» του Μπαρτζώκα για την επιλογή του ρόστερ. Το τι κουταμάρες γράφονται, δεν λέγεται…
Πάλι καλά που αυτή τη φορά χειροκρότησαν όλοι στο τέλος την ομάδα, παρότι έχασε, και δεν εμφανίστηκαν κάφροι που το 2014 είχαν προπηλακίσει τον Μπαρτζώκα, που τους είχε πάρει έναν χρόνο πριν Ευρωλίγκα, γιατί χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο.
Όταν επί δύο χρόνια όλοι οι προπονητές της Ευρωλίγκας έχουν ψηφίσει ως καλύτερο όλων των Μπαρτζώκα, είναι μάλλον και αυτοί ρούκουνες, μπροστά στα σαΐνια που σχολιάζουν στα social και στα αθλητικά σάιτ. Όπως ίσως ρούκουνας να είναι και ο Λάσο, που χάνει με τη Μπάγερν. Ή ο Μεσίνα που με διπλάσιο (αν όχι τριπλάσιο) μπάτζετ από τον Ολυμπιακό, είναι στο 1-4.
Εννοείται ότι φεύγοντας ο Βεζένκοφ και ο Σλούκας, άλλαξε σε μεγάλο βαθμό το DNA της ομάδας και ψάχνει τη νέα ισορροπία. Αλλά θα ήθελα να μου πει κάποιος, σε ποια φάση ήταν ακριβώς ο Βεζένκοφ τη μέρα που επέστρεψε ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό. Πήρε έναν παίκτη που εκείνη τη στιγμή ήταν στην πόρτα της εξόδου για αποδέσμευση και σε δύο χρόνια τον έκανε MVP της Ευρώπης.
Έχω μάθει στη ζωή μου, σε επαγγελματικά, προσωπικά, αθλητικά, να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που έχουν κάνει μεγάλες επιτυχίες. Ακόμα κι όταν αυτοί κάνουν «κοιλιά». Η ζωή δεν είναι μια πορεία προδιαγεγραμμένη να φτάσεις στον ουρανό. Πάει πάνω-κάτω σαν καρδιογράφημα. Στον αθλητισμό ειδικά, όποιος δεν έχει υπομονή, ή είναι βλαξ και άσχετος ή έχει έναν χαρακτήρα παρορμητικό που τον εμποδίζει να δει ακόμα και τι έχει κάνει ο ίδιος στη ζωή του. Όλοι αυτοί που κράζουν, είναι προφανώς κάθε μέρα στη δουλειά τους πολύ γαμάτοι και σίγουρα πολύ πετυχημένοι για να γράφουν 50 σχόλια τη μέρα και να είναι πάνω από το πληκτρολόγιο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Μπαρτζώκας δεν κάνει λάθη; Ούτε κατά διάνοια. Κάνει και πολλά μάλιστα. Είναι και ισχυρογνώμων. Ώρες ώρες κολλάει σε κάποια συστήματα, ακόμα κι όταν δε βγαίνουν. Και; Όπως ειπώθηκε στο «Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό», «Nobody’s perfect». Αλλά με ένα μπάτζετ 10 εκατομμύρια και κάτω, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη επί διετία και πηγαίνοντας σε δύο final-4, χάνοντας έναν τελικό στο σουτ και έναν ημιτελικό πάλι στο σουτ, δεν μπορείς να τον πεις και άσχετο. Μάλλον, πρέπει να τον θαυμάζεις.
Ήθελε να πάρει τον Μίροτιτς και τον Ναν, αλλά ο Ναν κόλλησε στο NBA μέχρι προχθές και ο Μίροτιτς, αφού έκανε τον γύρο της Ευρώπης, άκουσε τον πνευματικό του και κατέληξε στην ηρεμία και το κυριλικί του Αρμάνι. Εκεί χάνεις, κερδίσεις (καταραμένη ομάδα μου φαίνεται, με το ρόστερ που έχει όλα αυτά τα χρόνια), μια χαρά κάνεις τη βόλτα σου στη Via Montenapoleone και πίνεις τον espresso σου.
Γιατί, μήπως ο Παναθηναϊκός δεν έπαθε το ίδιο κάζο; Πήγαινε κι αυτός για Μίροτιτς, Πάντερ, Καμπάτσο, Βίλι Ερνάνγκόμεθ (τον καλύτερο εκ των δύο) και τελικά δεν πήρε κανέναν από αυτούς. Μόνο ο Σλούκας του κάθισε, με μια εξωπραγματική για τα δεδομένα της Ευρωλίγκας και της αξίας των παικτών αμοιβή.
Ο Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα από όλους την ομάδα και δικαιούται το λάθος
Πράγματι, ο Σίκμα μπορεί να μην κάτσει. Αλλά πρώτα άστον να παίξει 4-5 παιχνίδια και μετά τον κρίνουμε. Άσε να γυρίσει ο ΜακΚίσικ και βέβαια, όπως κάνουν όλες οι ομάδες στην Ευρώπη, έχεις καιρό ως τα Χριστούγεννα για να κάνεις και διορθωτικές κινήσεις. Μπορεί να ψάξει για 4άρι, απ’ ό,τι διαβάζω, ή να ψάξει για δυάρι σκόρερ, που απ’ ό,τι φαίνεται, όπως είναι η ομάδα σήμερα, είναι αναγκαίο. Το αναγκαίο το λέει ο δικός μου εγκέφαλος, ο οποίος γνωρίζει περίπου το 1/1000 του μπάσκετ που ξέρει ο Μπαρτζώκας.
Και μάλλον, ο Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποιος παίζει όπως παίζει σήμερα και πώς ο ίδιος ξέρει ότι θα παίζει ο ίδιος παίκτης σε δυο μήνες. Αν δε χάσεις παντελώς το τρένο στην Ευρωλίγκα, έχοντας πολλές ήττες, είναι γελοίο να μιλάς Οκτώβρη μήνα για το πώς θα πάει μια ομάδα στο τέλος της χρονιάς. Πέρα από τον Ολυμπιακό του 2011-2012, το καλύτερο παράδειγμα ήταν η περσινή Παρτιζάν. Τον Φλεβάρη, όπως λέει και ο Ζέλικο, μετράμε τα μπαλάκια μας. Και αυτό αφορά σε όλες τις ομάδες.
Όλοι αυτοί οι ξερόλες των social media, είχαν πολλές προτάσεις για 4άρια αντί του Σίκμα και τα οποία να μην είναι από Eurocup ή G-League; Αρχή του Μπαρτζώκα πια είναι, να μην παίρνει παίκτες χωρίς εμπειρία Ευρωλίγκας, γιατί το έχει πληρώσει τα τελευταία χρόνια. Θυμηθείτε τον Χάρισον π.χ. ή θυμηθείτε τους διάφορους του Παναθηναϊκού την τελευταία 3ετία και τον Μπαλτσερόφσκι φέτος. Ο Γκάι το παλεύει.
Βέβαια, η ευτυχία και η δυστυχία δεν είναι ότι οι «εικονοκλάστες» αυτού του τύπου είναι μόνο Ολυμπιακοί. Το τι έχουν ακούσει στον Παναθηναϊκό τον προηγούμενο μήνα, μέχρι το ματς με τη Μπασκόνια, δε λέγεται. Τώρα, οι ίδιοι πανηγυρίζουν και πλάκα έχει να δούμε τι θα κάνουν σε δύο βδομάδες, αν η ομάδα δεν πάει όπως θέλουν. Λες και μια ομάδα με 11 καινούργιους παίκτες, με έναν 12ατο τώρα, μπορεί να στρώσει σε έναν μήνα. Του Μπαρτζώκα του πήρε ενάμιση χρόνo να φτιάξει την ομάδα. Ο Αταμάν τι είναι, ο Κόπερφιλντ;
Eίμαι πολύ χαρούμενος που ο Μπαρτζώκας είναι προπονητής της ομάδας μου. Και τυχερός. Κατά τη γνώμη μου, ό,τι και να γίνει, ο Μπαρτζώκας πρέπει να γίνει ο Φέργκιουσον του μπασκετικού Ολυμπιακού. Μέχρι να βαρεθεί ο ίδιος. Γιατί απ’ ό,τι έχει αποδείξει, τελικά δεν είναι και τόσο ξεροκέφαλος, συν τοις άλλοις. Μπορεί να παίξει και 2 και 3 διαφορετικά είδη μπάσκετ. Ο Φέργκιουσον έμεινε 26 χρόνια στη Γιουνάιτεντ και έχασε 13 πρωταθλήματα. Και πήρε μόνο 2 Champions League. Αποτυχημένος ε;
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα που για μένα είναι ο καλύτερος προπονητής εδώ και μια 15ετία στον πλανήτη, προπονώντας τρεις από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Σίτι), έχει πάρει 3 Champions League. Σύμφωνα με τον κάθε ρούκουνα των social, ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάει τον Παναθηναϊκό στο 50-0 και κάθε χρόνο να φτάνει τελικό Ευρωλίγκας. Όλες οι άλλες ομάδες στην Ευρώπη παίζουν για κομπάρσοι. Ή ο Παναθηναϊκός θα συνέχιζε να ζει τα χρόνια της μιζέριας. Ήταν σαφές ότι θα επέστρεφε. Και αυτό, αν το δει κανείς σωστά, είναι δώρο και για τον Ολυμπιακό.
Και για να το κλείνουμε, αυτός που νοιάζεται πιο πολύ από τον οποιονδήποτε από μας για το αν θα πάει καλά η ομάδα, είναι ο ίδιος ο Μπαρτζώκας, γιατί γι’ αυτόν είναι το πρεστίζ, ο εγωισμός, το επάγγελμά του, η ζωή του. Για εμάς είναι διασκέδαση. Κι απ’ ό,τι φάνηκε από το χειροκρότημα στο τέλος του ματς προχθές, πρέπει να υπάρχουν και πολλοί άλλοι να συμφωνούν μαζί μου. Κάνει τα «πειράματά» του, περιμένει τον ΜακΚίσικ και τον Σίκμα, κάνει τις δοκιμές, όπως ο Τόμας Έντισον που πρώτα έκαψε 1.000 λάμπες και μετά πέτυχε αυτή που ανάβει.
