Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ως προς το τουρνουά μπάσκετ, θα μας αφήσουν πολλά μαθήματα για τον τρόπο που βλέπουμε το άθλημα. Και τα μεγαλύτερα μαθήματα μας τα έδωσε ο χθεσινοβραδινός ημιτελικός ανάμεσα σε Σερβία και ΗΠΑ, όπου οι Σέρβοι έχασαν την πρόκριση στον τελικό εξαιτίας του προπονητή τους και, σε μικρότερο βαθμό, των διαιτητών.
Θα ήταν πραγματικά κάτι πολύ σπουδαίο για τη Σερβία να κερδίσει χθες τους Αμερικάνους. Μια ομάδα με τα όλα της η Σερβία, με σπουδαίους παίκτες, απέναντι σε 8 ατομικότητες, σε 8 παίκτες που έχουν τεράστιο ταλέντο, αλλά δεν είναι ομάδα και δε θα μπορούσαν να γίνουν και ποτέ διότι είναι πολύ λανθασμένο το μείγμα.
Με ένα σύνολο προπονητών που στο ΝΒΑ είναι κορυφαίοι, αλλά δε γνωρίζουν τίποτα από μπάσκετ όπως παίζεται στον υπόλοιπο κόσμο – αυτό μου έδειξε η διαχείρισή τους σε όλα τα ματς – με έναν Στιβ Κερ να έχει αφήσει τις αποφάσεις στους παίκτες και απλά να παρακολουθεί από τον πάγκο σαν ένας απλός θεατής, αυτή η ομάδα των ΗΠΑ δεν αξίζει να πάρει κανένα χρυσό.
Αν το πάρει, θα το πάρει μόνο και μόνο γιατί έχει αφθονία σε ατομικό ταλέντο, έχει έναν Λεμπρόν που, όσο αντιπαθής κι ασεβής είναι στο παιχνίδι μέσα, είναι τεράστιος παίκτης και ηγέτης, έχει έναν Κάρι που τα έβαλε στη σωστή στιγμή και βρήκε κι έναν Εμπίντ ο οποίος απέναντι στον κουρασμένο Γιόκιτς βρήκε ευκαιρία να σκοράρει και να δείχνει μετά τα μπράτσα του, που δεν είναι και τίποτα, για να πικάρει τους Γάλλους που τον γιούχαραν.
Στις ΗΠΑ είναι μαζεμένοι πολλοί παίκτες που έχουν μάθει στις ομάδες τους να παίρνουν 10-15 σουτ κάθε περίοδο, σε ματς 48 λεπτών. Σε ματς 40 λεπτών όμως, όταν η 12άδα έχει 10 τέτοιους (μόνο ο Χολιντέι και ο Γουάιτ είναι παίκτες οικονομίας), κάποιοι θα εξαφανιστούν. Ο Έντουαρντς που στο Μουντομπάσκετ πέρσι ήταν ηγέτης, φέτος δεν έχει προσφέρει τίποτα, τα ίδια και ο Μπούκερ, ενώ και ο Ντουράντ μπήκε στο τέλος στους διακριθέντες χάρη στα 2 μεγάλα σουτ που έβαλε.
Απέναντι σε αυτή την ομάδα, η Σερβία παρέταξε ομαδικότητα, μια δουλεμένη ομάδα, παίκτες που ξέρουν άριστα ο ένας τον άλλον, και κατέθεσαν όλοι μαζί όλοι τους την ενέργεια. Με εξαίρεση έναν: τον Αβράμοβιτς. Κι αυτός όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί ο προπονητής του, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς, τον άφησε σε όλο σχεδόν το 2ο ημίχρονο εκτός ματς.
Τον ψάχναμε όλοι στο 4ο δεκάλεπτο, αλλά πουθενά ο παίκτης που έβαλε 15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και θα μπορούσε με το θράσος και την διεσδυτικότητα του να προσφέρει λύσεις στη Σερβία, σε ένα διάστημα στο 4ο δεκάλεπτο που είχαν βαρέσει 5-6 τρίποντα μαζεμένα, κατά βάση κακές επιλογές, αλλά και κακά σουτ, ιδίως του Γιόκιτς, που τα είχε φτύσει από τη σωματική επαφή με Εμπίντ και Λεμπρόν.
Ο Αβράμοβιτς είναι το πιο μεγάλο μάθημα για το ελληνικό μπάσκετ. Έπρεπε να το έχουμε πάρει από πέρσι, στο Μουντομπάσκετ, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι μας το έκαναν πιο ξεκάθαρο.
Ο Αβράμοβιτς είναι ένας παίκτης που έλαμψε πέρσι στο Μουντομπάσκετ, αλλά στην Παρτιζάν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν είχε τον χρόνο που του άξιζε. Ο Ομπράντοβιτς έκανε λάθος μαζί του και τώρα ο Αβράμοβιτς ανήκει στην ΤΣΣΚΑ. Ένας παίκτης που στα ματς που παίζει με την Σερβία, μοιάζει καλύτερος του Μίσιτς. Αυτό ήταν χθες, ένας παίκτης ΝΒΑ και ο Μίσιτς ένας ρολίστας της Παρτιζάν. Κι όχι μόνο χθες, σε όλο το τουρνουά.
Κι έρχομαι εγώ να αναρωτηθώ: γιατί η Ελλάδα δεν έχει έναν Αβράμοβιτς; Γιατί δεν έχει έναν Ομπστ;
Ίσως όμως πρέπει να θέσω διαφορετικά το ερώτημα: γιατί όταν έχει στα χέρια της έναν Ομπστ κι έναν Αβράμοβιτς, πάει να τους κάνει κάτι άλλο; Δείτε για παράδειγμα τον Τολιόπουλο. Αν τον βοηθούσε το μέγεθός του, θα μπορούσε να είναι ένας Ομπστ. Έφτασε στα 28 του για να είναι κάτι κοντά σε αυτό. Ο Λαρεντζάκης, που θα μπορούσε κι αυτός να είναι, φαίνεται κάπου να έχει χάσει τον δρόμο του, κι αυτό είναι ευθύνη όχι μόνο δική του, μα και του Ολυμπιακού, αλλά και των ομάδων που ήταν πριν.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να μας ανοίξουν τα μάτια. Είδαμε μια Σερβία που είχε στη 12άδα της Μιλουτίνοφ, Πετρούσεφ, Γκούντουριτς, Ντόμπριτς, Γιόκιτς, Μίσιτς, Μπογκντάνοβιτς, Αβράμοβιτς, Γιόβιτς, Νταβίντοβατς, Μαρίνκοβιτς και έβλεπες κάποιους εξ αυτών, όπως ο Μιλουτίνοφ ή ο Γκούντουριτς, που στις ομάδες τους είναι πρώτα βιολιά, να βάζουν τον εαυτό τους κάτω από την ομάδα.
Η Ελλάδα προφανώς δεν διαθέτει τέτοια πλειάδα παιχταράδων. Είναι αναγκασμένη να κανακεύει τον Παπαγιάννη γιατί είναι ο μόνος σχεδόν επαρκής ψηλός που διαθέτει, κι ας είναι γεννημένος για να κάνει τον ρολίστα των 15 λεπτών κι όχι για να κυριαρχεί και να είναι ψηλός των 25 λεπτών. Άρα, θα πρέπει να βρεθεί η συνταγή εκείνη των παικτών που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον δικό μας Αβράμοβιτς. Τον παίκτη δηλαδή που όλη τη χρονιά τον θεωρούμε αδιάφορο, αλλά που μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύνολο, με τον Γιάννη δίπλα του, μπορεί να κάνει θραύση.
Γιόκιτς δικό μας έχουμε, τον Γιάννη. Μίσιτς έχουμε, αν ενώσεις Καλάθη και Γουόκαπ. Μπογκντάνοβιτς, Γκούντουριτς δεν γίνεται να βρούμε. Αλλά έναν Αβράμοβιτς πρέπει να τον φτιάξουμε!
