Περιεχόμενα
Είμαστε έτοιμοι από καιρό, για την ακρίβεια ονειρευόμασταν κάτι εβδομάδες αυτή τη σειρά των ΝΒΑ Finals: Από τη μια η «παρέα» του Γιόκιτς. Από την άλλη, η «συμμορία» του Μπάτλερ. Ο «Γκρισίνο», η «κολόνα του σπιτιού μας», ο απίθανος Σέρβος που έχει δίπλα του τον Γκόρντον, τον Μπράουν, τον Μάρεϊ, τον Κάλντουελ – Πόουπ, τον Πόρτερ για το Ντένβερ. Και για το Μαϊάμι, δίπλα στον Μπάτλερ «λάμπει» ο Αντεμπάγιο, ο Λάουρι, ο Βίνσεντ, ο Ρόμπινσον – κι ας λείπουν ο Ολαντίπο και ο Τάιλερ Χίρο, που τσάκισε το χέρι του στη σειρά με τους Μπακς.
NBA Finals: Γιόκιτς εσύ Superstar!
Δίκαια είναι οι δυο τους το ζευγάρι των τελικών; Δικαιότατα. Οι μεν Νάγκετς, στηρίχθηκαν σε μια πολύ συγκεκριμένη και πολύ αποτελεσματική συνταγή, βάζοντας τον Νίκολα Γιόκιτς στο κέντρο του σύμπαντός τους και χτίζοντας γύρω του το παιχνίδι τους: ο Γιόκιτς σκοράρει από κοντά κι από μακριά, κάνει eurosteps και hooks, έχει το σουτάκι από μέση αλλά και μακρινή απόσταση. Παίρνει ριμπάουντ και παίζει άμυνα. Κυρίως πασάρει σαν play – maker και έχει την οξυδέρκεια να δει τον ελεύθερο συμπαίκτη του, ακόμα κι όταν στην πραγματικότητα δεν τον βλέπει: περίπου «νιώθει» πού βρίσκεται ο συμπαίκτης του και κάνει το πιο δύσκολο πράγμα να μοιάζει εύκολο, ακόμα κι όταν κατεβάζει τη μπάλα με χάρη oversized χορευτή.
Ο δυο φορές MVP της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ, ο πιο εγκεφαλικός ψηλός, που κάνει πράγματα που ίσως μόνο ο Χακίμ Ολάζουον έκανε στο γήπεδο και κανένας άλλος ψηλός, Αμερικανός ή Ευρωπαίος, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Οι Χιτ θα τον «δείρουν» και θα τον σπρώξουν. Θα προσπαθήσουν να τον εκνευρίσουν και να χαλάσουν το μυαλό του. Να τον φθείρουν με φάουλ και να τον κουράσουν, ώστε να μείνει στο παρκέ όσο λιγότερα λεπτά γίνεται – πολύ απλά διότι χωρίς τον Γιόκιτς να «ανοίγει το γήπεδο» και να απλώνει το παιχνίδι, οι Νάγκετς είναι μια «φυσιολογική», μάλλον προβλέψιμη ομάδα, την οποία μπορείς να αντιμετωπίσεις. Δεν θα είχαν φτάσει ποτέ στους NBA Finals χωρίς εκείνον.
Με τον Σέρβο στο παρκέ από την άλλη, γίνονται κάτι απρόβλεπτο, φοράνε την κάπα του υπερ-ήρωα, αυτός γίνεται ο Μπάτμαν και οι συμπαίκτες τους μικροί Ρόμπιν, αυτός κρατάει τη μπαγκέτα κι εκείνοι παίζουν σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Άρα αν τα πόδια του «βαστήξουν» σε όλη τη σειρά των τελικών, που δεν είναι καθόλου απίθανο να τραβήξει μέχρι και τα 7 παιχνίδια, οι Νάγκετς θα νιώθουν καλύτερα. Χρήσιμη σημείωση: ξεμπερδεύοντας με «σκούπα» απέναντι στους Λέικερς, είχαν χρόνο να ξεκουραστούν και να αποφορτιστούν, βλέποντας τους Χιτ να «σφάζονται» με τους Λέικερς σε 7 ματς. Θα τους έχει κάνει καλό άραγε αυτή η έξτρα ξεκούραση για τους NBA Finals ή μπορεί να τους έχει βγάλει ελαφρώς από το ρυθμό τους;
ΝΒΑ Finals: Οι καυτοί… Χιτ!
Οι Χιτ από την άλλη, δεν είχαν καθόλου περιθώριο ξεκούρασης – από την αρχή άλλωστε της διαδικασίας των play-offs, όταν για την ακρίβεια μπήκαν από το «παράθυρο» των play-in, είναι με το μαχαίρι στα δόντια. Σαν «σκυλιά του πολέμου», ξεπάστρεψαν τους Μπακς, προχώρησαν παρακάτω, πάντα σαν το αουτσάιντερ κάθε σειράς και κάθε αγώνα, έφτασαν στη σειρά με τους Σέλτικς και εκεί έδειξαν ένα πραγματικό μεγαλείο ψυχής: προηγήθηκαν με 3-0, έδειξαν ότι είναι ικανοί ακόμα και να «σκουπίσουν» την παρέα του Τέιτουμ, ισοφαρίστηκαν σε 3-3 και μάλιστα με δραματικό τρόπο, με καλάθι νίκης του Γουάιτ, 0,1΄΄ πριν το τέλος.
Όλο αυτό, θα μπορούσε να διαλύσει έναν «φυσιολογικό οργανισμό»: χάνεις τη νίκη – πρόκριση μέσα στο σπίτι σου μια ανάσα πριν τη λήξη, ισοφαρίζεσαι στη σειρά, πας στην έδρα του αντιπάλου σου για το Game 7, εκεί όπου το γήπεδο βράζει σαν καμίνι, όπου ο αντίπαλος – θεωρητικά – έχει το μομέντουμ, όπου όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον σου. Και τι κάνεις; Πασαρέλα μέσα στη Βοστώνη, παίζοντας ένα μπάσκετ σεμιναριακό. Πειθαρχημένο. Που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον αντίπαλο. Που είναι η εγγύηση για μια σειρά εξοντωτικών αγώνων, όπως όλοι οι ΝΒΑ Finals είναι.
NBA Finals: Οδεύοντας για ένα γκραν γκινιόλ φινάλε
Τι θα δούμε άραγε στη σειρά των τελικών; Καταρχάς σπουδαίους παίκτες και προπονητές, πολλοί από τους οποίους έχουν «ξύσει το ταβάνι τους». Οι ιστορίες για τον Γιόκιτς και πώς δεν τον πίστεψε κανείς όταν στα 19 του πήγε στις ΗΠΑ, είναι γνωστές.
Το ίδιο και οι ιστορίες για τον Γολγοθά που πέρασε στη ζωή του ο Τζίμι Μπάτλερ, για τους 7 undrafted παίκτες των Χιτ που καμαρώνουν πλέον για τη συμμετοχή τους στους τελικούς, τη μαζεμένη και σοφή οικονομική διαχείριση, που τους επέτρεψε να φτιάξουν ένα λειτουργικό ρόστερ χωρίς χαζές υπερβολές.
Σε αυτούς τους τελικούς έφτασαν οι δυο πιο «αντι-σταρ ομάδες», χωρίς φρου – φρου κι αρώματα, χωρίς big-3 παιχταράδων και μπατζετικές υπερβολές, χωρίς τίποτα παλαβές υπερβάσεις του salary – cup και φόρους πολυτελείας.
Έφτασαν στους ΝΒΑ Finals, διότι επένδυσαν στο μπάσκετ το ίδιο και όχι στο «μάρκετινγκ», διότι παρέμειναν ταπεινοί και δεν «ψωνίστηκαν» ποτέ, διότι όταν βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο έβγαλαν νύχια και όχι φόβο. Βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, για να μας χαρίσουν μια σειρά τελικών που αναμένεται ισορροπημένη, ανταγωνιστική, λυσσασμένη και θεαματική. Κυρίως μια σειρά, όπου όποιος κι αν στεφθεί νικητής στο τέλος, κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει για «αδικία». Το θέμα είναι πόσο θα μας τσιτώσουν οι αγώνες και πόσο ψυχόδραμα μας επιφυλάσσει όλη αυτή η ιστορία.
