Περιεχόμενα
- 1. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει φτάσει πολύ κοντά στο NBA σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ακριβώς επειδή οι μεγάλοι αστέρες γαλουχήθηκαν στην Αμερική
- 2. Την ίδια στιγμή όμως, οι Αμερικάνοι δημιουργούν και υπεραξίες
- 3. Δεν ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός στον αντίπαλο
- 4. Δώστε στην Ευρωλίγκα τους μαρκετίστες του NBA και ελάτε μετά να συγκρίνουμε
- 5. Οι προπονητές του NBA δεν θα τα έβγαζαν πέρα με τίποτα έξω από τη φούσκα τους
Δεν είμαι καθόλου μα καθόλου fan του NBA. Το βαριέμαι οικτρά. Αυτό δε σημαίνει πως είμαι ανώτερος και όσοι το βλέπουν είναι κουτοί ή άσχετοι με το μπάσκετ. Όλα είναι θέμα γούστου. Εμένα μου αρέσει η ευφυΐα του ευρωπαϊκού μπάσκετ κι όχι η ανωτερότητα του θεάματος στις ΗΠΑ. Για να το πω καλύτερα, βρίσκω πιο θεαματικό να βλέπω ένα μπασκετικό σχέδιο που έχει μελετηθεί σε κάθε φάση, παρά να βλέπω προπονητές να αφήνουν όλες τις αποφάσεις στους παίκτες. Και το λέω αυτό όντας Παναθηναϊκός, που η μπασκετική ομάδα είναι σε νοοτροπία πολύ κοντά στο NBA.
Ο κόουτς Αταμάν παρέδωσε μια φιλοσοφία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τη χρονιά που πέρασε, επιλέγοντας παίκτες που μπορούν να πάρουν τις αποφάσεις και τους άφησε μεγάλο μερίδιο της ευθύνης. Δεν ήταν όμως απλώς θεατής, όπως ήταν ο Στιβ Κερ, ο Λου Γουίλιαμς, ο Σπέλστρα και όλοι όσοι συνθέτουν το προπονητικό team της Εθνικής των ΗΠΑ στο μπάσκετ, της λεγόμενης Revenge Team.
Μετά το τέλος του τουρνουά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορούν να βγουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, πάντοτε με την καθαρά υποκειμενική μου ματιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι μια απόλυτη αλήθεια. Φτάνω σε αυτά τα συμπεράσματα με βάση την δική μου αθλητική ηθική και δεν σχετίζονται καθόλου με την πανθομολογούμενη ανωτερότητα αθλητών-μπασκετμπολιστών που βγάζει το αμερικανικό μπάσκετ.
1. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει φτάσει πολύ κοντά στο NBA σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ακριβώς επειδή οι μεγάλοι αστέρες γαλουχήθηκαν στην Αμερική
Ο Ντόνσιτς, ο Γιόκιτς, ο Γιάννης, οι Βάγκνερ, ο Σρέντερ, είναι προϊόντα του NBA, όχι της Ευρώπης. Κι αυτό το credit πρέπει να πιστωθεί στους Αμερικάνους.
2. Την ίδια στιγμή όμως, οι Αμερικάνοι δημιουργούν και υπεραξίες
Αδυνατώ, πραγματικά, να καταλάβω πώς ο Γκομπέρ και ο Φουρνιέ έχουν ακόμα συμβόλαια και δη μεγάλα στο NBA, όταν εδώ και μια τριετία είναι μέτριοι μπασκετμπολίστες. Ο Φουρνιέ δεν έχει τίποτε άλλο από το μακρινό σουτ, που κι αυτό το έχει μια στο τόσο. Γενικά, θεωρώ ότι μιλάμε για υπερτιμημένους παίκτες κι ευτυχώς που δεν προέκυψε να πάει στον Ολυμπιακό και να δεσμεύσει 3 εκατομμύρια για να καταστρέψει το παιχνίδι της ομάδας. Αν είχα το μάρκετινγκ του NBA για μένα, αύριο θα με θεωρούσαν Λάρι Κινγκ.
3. Δεν ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός στον αντίπαλο
Όλη αυτή την κουλτούρα του trash talking και τις κινήσεις με το χέρι στο πάτωμα που θέλουν να πουν ότι ο αντίπαλος είναι μικρός, μπορεί στο NBA να τις θεωρούν πλάκα και μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν είναι. Είναι μια διαρκής ύβρης, ξεκάθαρη ασέβεια προς τον αντίπαλο. Ο Κάρι το έκανε πολλές φορές χθες και γι’ αυτό προσωπικά δεν πρόκειται να τον παραδεχτώ με τίποτα. Δεν είναι συμπεριφορά αυτή, αλλά καραγκιοζιλίκι.
Δε θα μπορούσα βέβαια να περιμένω κάτι διαφορετικό από μια Εθνική ΗΠΑ που έχει 10 παίκτες με το μεγαλύτερο Εγώ στον κόσμο. Λεμπρόν, Ντουράντ, Κάρι, Εμπίντ, Έντουαρντς, Ντέιβις, Μπούκερ κουβαλάνε τόση αλαζονεία και έπαρση, παίζουν ξεκάθαρα για τον εαυτό τους και μόνο και για καμία σημαία, που αν αθροίζαμε τον μεγαλοϊδεατισμό και την αυταρέσκειά τους, θα βγάζαμε σε βάρος μια ολόκληρη χώρα.
Δεν πάει να είναι πρώτος σκόρερ του NBA ο Λεμπρόν, αυτά τα πράγματα που έκανε στο Παρίσι, η γενικότερη συμπεριφορά του, είναι 5χρονου ανασφαλούς και στερημένου. Το μεγαλείο σου δεν το επιβάλλεις κ. Λεμπρόν, αφήνεις τους άλλους να το αναγνωρίσουν κι εσύ προχωράς με ταπεινότητα. Δεν θυμάμαι ούτε ημέρα ταπεινότητας από τον Λεμπρόν, ούτε από τον Ντουράντ, ούτε από τους υπόλοιπους προαναφερθέντες. Ικανότατοι μαρκετίστες κι αυτοί, τους νοιάζει να αναδείξουν τον εαυτό τους.
Κι αυτή η κίνηση με τον ύπνο στο τέλος του ματς, από μια ολόκληρη ομάδα, απαράδεκτη για μένα.
Τα καραγκιοζιλίκια που θρέφει το NBA δεν τα βλέπεις μόνο σε παίκτες, τα βλέπεις και στο κοινό. Δείτε για παράδειγμα τον Τζίμι Φάλον, πώς αντιδρούσε σε κάθε καλάθι των ΗΠΑ, έχοντας και προνομιακή θέση μες στο γήπεδο. Σόρι, αλλά εγώ δεν συμβαδίζω με τέτοια νοοτροπία και το NBA. Προτιμώ το κοινό της Ζαλγκίρις, το κοινό του ΟΑΚΑ και του ΣΕΦ, όταν δεν εύχονται καρκίνους και δεν έχουν πανό για ραντεβού για μαχαιρώματα, προτιμώ το κοινό της Μαδρίτης, της Μπασκόνια.
4. Δώστε στην Ευρωλίγκα τους μαρκετίστες του NBA και ελάτε μετά να συγκρίνουμε
Θεωρητικά, όταν μιλάμε για μπάσκετ, θα πρέπει να μας αφορά το μπάσκετ και μόνο. Αν εσείς βλέπετε ότι το NBA είναι μόνο μπάσκετ, τότε μάλλον εγώ έχω τεράστιο πρόβλημα αντίληψης. Όσο κι αν μιλάμε για εκατομμύρια ευρώ, περισσότερο έρωτα για το άθλημα βλέπω στην Ευρώπη, παρά στις ΗΠΑ. Εκεί έχουν τα πάντα, γηπεδάρες ακόμα και στις γειτονιές, έχουν προπονητικά κέντρα, όλα στα πόδια τους. Εδώ, στην Ευρώπη, θα δεις την αγάπη για το μπάσκετ και όχι για το χρήμα.
Στο NBA υπάρχει βέβαια έντονο κοινωνικό background, διότι είναι το άθλημα των μαύρων και όλοι οι μαύροι θέλουν μέσα από το μπάσκετ και γενικώς τις λαοπρόβλητες ιδιότητες, να πουν την ιστορία τους, τον ρατσισμό που έχουν βιώσει, τα γκέτο, τους κινδύνους, τις σφαίρες που έχουν δει να περνάνε δίπλα τους.
Είναι σαν τους ράπερ οι μαύροι αθλητές στις ΗΠΑ, θέλουν να βγάλουν εκατομμύρια για να γυρίσουν να πουν “how you like me now” σε όλους αυτούς που ίσως τους αμφισβήτησαν. Αρέσκονται να δημιουργούν στις ΗΠΑ και ανύπαρκτους εχθρούς, κίνητρα πάνω σε ψευδαισθήσεις, για να έχουν να πουλάνε μια ιστορία υπέρβασης. Δεν έχει σχέση με το μπάσκετ, έχει σχέση με το άφθονο χρήμα που φέρνει το NBA.
Εκεί πάσχει η Ευρωλίγκα, στο μάρκετινγκ. Δεν έχουμε μάθει στην Ευρώπη να πουλάμε φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Μας αρέσει η πεμπτουσία του αθλήματος. Γι’ αυτό έχουμε το ποδόσφαιρο και στις ΗΠΑ ασχολούνται με το baseball, το NFL. Ένας αθλητισμός που χωρίς το μάρκετινγκ δε θα ενδιέφερε κανέναν. Βγάλτε το μάρκετινγκ από την Ευρωλίγκα και το κοινό ελάχιστα θα μειωθεί. Βγάλτε το μάρκετινγκ από το NBA και δείτε να πέφτει το ενδιαφέρον στο 50%, διότι θα μειωθεί τόσο και το χρήμα, άρα και όλοι οι παρατρεχάμενοι που «τρώνε» από αυτό.
5. Οι προπονητές του NBA δεν θα τα έβγαζαν πέρα με τίποτα έξω από τη φούσκα τους
Είδατε εσείς σε αυτό το τουρνουά κάποιο μπάσκετ από τις ΗΠΑ; Εγώ όχι. Βασικά είδα εξ αρχής μια λανθασμένη στελέχωση. Έχει βέβαια καμία σημασία όταν έχεις πάρει το χρυσό; Μάλλον όχι. Αλλά με τόσο ταλέντο μαζεμένο, κι εμένα να έβαζες στον πάγκο, τελικό θα τις πήγαινα τις ΗΠΑ. Ο Κερ είναι αρκετά χρόνια στην Εθνική, αλλά δεν έχει καταφέρει να έχει έναν σταθερό κορμό παικτών. Και φέτος, ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει τον Λεμπρόν και τον Κάρι και να φτιάξει την ομάδα όπως την ήθελαν αυτοί, για να πουν το αντίο τους στην Εθνική με το χρυσό. Να του δώσουμε αυτό το ελαφρυντικό.
Αυτό όμως από μόνο του λέει μια αλήθεια για τους προπονητές γενικά στο NBA. Για το πόσο έρμαια των franchise παικτών τους είναι. Καλά για τον Λεμπρόν το ξέρουν όλοι. Αλλά το ίδιο είναι και ο Κάρι, και ο Τέιτουμ, και ο Ντουράντ, και ο Μπούκερ, και ο Εμπίντ. Και ο Γιάννης, για να τα λέμε όλα. Όχι ότι ο Κολέ που είναι 14 χρόνια στη Γαλλία, με σταθερό κορμό, παρουσίασε κάτι αντάξιο των ονομάτων.
Αλλά άλλες οι απαιτήσεις από τους, υποτίθεται, κορυφαίους παίκτες του, υποτίθεται, κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, κι άλλες από μια ομάδα που έχει 4 παίκτες NBA, αλλά οι 3 δεν ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ρολίστες και ο 4ος μόλις πέρσι έπαιξε πρώτη χρονιά ως franchise player, σε μια ομάδα από τις τελευταίες όμως του NBA.
Αν ο Πέσιτς δεν είχε κάνει το έγκλημα να ξεχάσει τον Αβράμοβιτς, τότε οι ΗΠΑ θα έπαιζαν χθες για το χάλκινο μετάλλιο με τη Γερμανία και οι Σέρβοι, η καλύτερη ομάδα, με το 2ο καλύτερο υλικό παικτών, θα είχε πάει στον τελικό και θα είχε πάρει το χρυσό. Αν δεν είχαμε κι αυτή τη διαιτησία στον ημιτελικό, ακόμα και το έγκλημα του Πέσιτς δεν θα ήταν αρκετό να στερήσει από τους Σέρβους αυτό που άξιζαν περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα σε αυτό το τουρνουά.
Στο τέλος όμως της ημέρας, για μένα που γράφω αυτό το κείμενο, χωρίς να σημαίνει πως είμαι ο σωστός κι οι άλλοι οι λανθασμένοι, αν το μπάσκετ που παίζεις, δεν συμβαδίζει με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με ευγενή άμιλλα, αλλά πάει πακέτο με κοροϊδία και υποτίμηση του αντιπάλου, δε με νοιάζει κι αν βάζεις 120 πόντους με καρφώματα και μαγικές συνεργασίες, θα είσαι πάντοτε «μικρός».
Κι αν είσαι ο Λεμπρόν, ο Κάρι, ο Ντουράντ, που έχετε βγάλει ένα δισ. δολάρια στη ζωή σας από το μπάσκετ και άλλες δραστηριότητες, και πουλάτε μούρη σε παίκτες που δεν έχουν 40 παρατρεχάμενους δίπλα τους να τους προσέχουν, τότε είστε ακόμα πιο μικροί!
* Κεντρική φωτογραφία: Photo by Gregory Shamus/Getty Images
