Περιεχόμενα
Κάποιος, σκωπτικά ίσως αλλά σίγουρα όχι μακριά από την πραγματικότητα, θα μπορούσε να το αποδώσει ως εξής: Σαουδική Αραβία – Κατάρ 4-1. Ασχέτως ή μάλλον παραλλήλως του σε «τι χέρια» ανήκουν, ο χθεσινός (4/10) θρίαμβος της Νιούκαστλ επί της Παρί Σεν Ζερμέν στο Champions League αντιπροσωπεύει ένα κραυγαλέο παράδειγμα αντίθεσης μεταξύ νεόπλουτων, καθώς και μοντέλων που αυτοί επιλέγουν στο κυνήγι της επιτυχίας.
Όταν, το 2021, το αγγλικό κλαμπ εξαγοράστηκε από του πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν απέκτησε τον άτυπο τίτλο του «πλουσιότερου ποδοσφαιρικού συλλόγου στον κόσμο». Οι δυνατότητες και οι πιθανότητες ήταν άπειρες μπρος σε τέτοια οικονομική ισχύ.
Η Νιούκαστλ έκανε ακριβώς αυτό που δεν περιμέναμε – Και μπράβο της!
Μόνο που τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε. Στις «Καρακάξες» δεν επέλεξαν ποτέ μια προσέγγιση του στιλ «αγοράζω ό,τι κινείται και θέλω επειδή μπορώ» – αυτό δηλαδή που έκανε η PSG από το 2012 κι έπειτα, όταν πέρασε στον έλεγχο της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ. Μεταγραφές όπως αυτή του Σάντρο Τονάλι, αντί 70 εκατ. ευρώ από τη Μίλαν, είναι εξαίρεση όχι κανόνας. Παρότι τέτοια ποσά είναι ψίχουλα για το πορτοφόλι τους.
Τελείως αντίθετα με τις προβλέψεις, στη Νιούκαστλ δόμησαν μια στρατηγική «βήμα-βήμα, αγάλι-αγάλι». Το Financial Fair Play είναι σίγουρα μια αιτία γι’ αυτό, όχι η μόνη. Πρόκειται για επιλογή, όχι ανάγκη. Στόχος είναι η ανάπτυξη και σταδιακά το Νο1 σε Αγγλία και Ευρώπη να γίνουν πράξη με ένα έξυπνο, βιώσιμο και διαφορετικό τρόπο.
Οι αποφασίζοντες στους Magpies θέλουν να είναι η ομάδα ο πραγματικός σταρ. Και σέβονται το λαϊκό χαρακτήρα μιας εργατικής πόλης. Στο «Σεν Τζέιμς Παρκ» η ατμόσφαιρα (και) χθες ήταν εκπληκτική γιατί ο κόσμος ταυτίζεται με αυτό που βλέπει. Νιώθει πως τον σέβονται, νιώθει πως εκπροσωπείται.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, η Νιούκαστλ έδειξε στην Παρί Σεν Ζερμέν πώς γίνεται. Υπό μια έννοια είναι αυτό που η γαλλική ομάδα θα ήθελε να είναι. Σκληρή δουλειά, ταπεινότητα, απόλυτη εμπιστοσύνη σε βάθος χρόνου σε έναν προπονητή (δικαίως βέβαια, ο Έντι Χάου κάνει καταπληκτική δουλειά) και κανένας σνομπισμός. Κάπως έτσι παίκτες-εργάτες όπως οι Νταν Μπερν, Φάμπιαν Σερ και Σον Λόνγκσταφ κάνουν τη διαφορά.
Η Σαουδική Αραβία θέλει να γίνει Κατάρ αλλά… αλλιώς
Σε… διπλωματικό επίπεδο, το Κατάρ έχει πετύχει πολλά από τότε που μπήκε γερά στο ποδόσφαιρο. Έφτιαξε πολύ την εικόνα του επικοινωνιακά μετά τη διοργάνωση του Μουντιάλ καταφέρνοντας – δυστυχώς, αν μας ρωτάτε – να «πνίξει» τις φωνές όσων το κατήγγειλαν για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Είδε και έναν τότε δικό του, τον Λιονέλ Μέσι, να σηκώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο στα μέρη του. Όμως αυτή η εξ αντανακλάσεως επιτυχία της Παρί Σεν Ζερμέν δεν πατσίζει ούτε κατά διάνοια την αποτυχία στο Champions League – αναρωτιέται κανείς αν έχει υπάρξει πιο λούζερ ομάδα στη σχέση επένδυση-απόδοση.
Η Σαουδική Αραβία πρακτικά τώρα ξεκινά τη δική της ποδοσφαιρική «επανάσταση». Σε αντίθεση με το Κατάρ, επενδύει περισσότερο στη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού και γεμάτου λάμψη πρωταθλήματος εντός των συνόρων της. Γεμάτο παίκτες-σταρ, πόλους έλξης του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Θέλει μελλοντικά να διοργανώσει και Μουντιάλ για να το δέσει ακόμα περισσότερο ως προοπτική. Κι αν όμως η μεγαλύτερη επιτυχία των Σαουδαράβων αποδειχτεί η Νιουκάστλ; Με εντελώς μάλιστα διαφορετικό τρόπο από αυτόν που θα φανταζόταν κανείς…
