Περιεχόμενα
Μετά από ένα καλοκαίρι «μεταγραφικού οργασμού» και «προγραμματικών δηλώσεων» για τον Παναθηναϊκό, τη «βόμβα» με τον Σλούκα και την απόκτηση Βιλντόζα, τον ερχομό Ερναγκόμεθ από το ΝΒΑ, του Λεσόρ από την Παρτίζαν, του Γκάι, του Μπαλτσερόφσκι, του Γκραντ, του Κώστα Αντετοκούνμπο, του Μωραϊτη. Μετά την επιστροφή Παπαπέτρου και Μήτογλου. Μετά την έλευση ενός από τους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη, του Αταμάν, φτάσαμε στα τέλη Οκτωβρίου και ένας παίκτης είναι στα χείλη όλων των φίλων της ομάδας: ο Ντίνος Μήτογλου. Διότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλος παίκτης πιο διψασμένος για να παίξει μπάσκετ, πιο ευτυχισμένος που μπορεί και το κάνει ξανά και πιο ευγνώμων, που του δόθηκε ακόμα μια ευκαιρία.
Μήτογλου: Το ταξίδι Αθήνα – Μιλάνο αλέ ρετούρ
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με λεπτομέρειες για ποιους ακριβώς λόγους έφυγε από τον Παναθηναϊκό πριν μερικά χρόνια, καταλαβαίνουμε όμως πολύ ξεκάθαρα γιατί επέστρεψε. Ίσως να έφυγε για να δοκιμάσει κάτι άλλο, σε μια ομάδα με πολλά λεφτά και λιγότερο άγχος όπως είναι η Αρμάνι Μιλάνο, όπου είτε χάνει η ομάδα είτε κερδίζει όλοι χειροκροτούν και ο «Γιώργης ο Αρμάνης» βάζει κάθε χρόνο ένα καράβι λεφτά, κάνει το κέφι του και πουλάει τα ρούχα του, χωρίς να έχει καμιά ιδιαίτερη «ψύχωση» ή «απαίτηση» για final-four και κατάκτηση Ευρωλίγκας. Αυτοί πρέπει να ήταν και οι λόγοι που επέλεξε την ίδια ακριβώς διαδρομή φέτος ο Νίκολα Μίροτιτς, αποφεύγοντας τα «ναρκοπέδια» του Βελιγραδίου ή της Αθήνας.
Τέλος πάντων, το Μιλάνο επέλεξε ο Μήτογλου τότε και εκεί είδε το μπασκετικό του μέλλον, σε μια ηλικία ιδανική για μπασκετμπολίστα – μόλις στα 25, με υψηλές παραστάσεις και εμπειρίες, με ρόλο στον Παναθηναϊκό και την Εθνική, με μεγάλη βελτίωση και καινούργια πράγματα στο παιχνίδι του, με γερό κορμί, με καλύτερο μακρινό σουτ και τη δυνατότητα να παίζει καλά και στο «4» και στο «5».
Το μέλλον του έμοιαζε ρόδινο αλλά η ζωή ενός αθλητή σχεδόν ποτέ δεν είναι στρωμένη με λουλούδια. Ένας τραυματισμός, μπόλικος πόνος, άγχος για να επιστρέψει νωρίτερα και μια γιατρός που του έταξε «ταχεία ανάρρωση», τον έριξαν σε ένα πηγάδι, βουτηγμένο στο σκοτάδι: «Ντοπέ ο Ντίνος Μήτογλου», διαβάσαμε μια μέρα στα σάιτς. Κι όλοι γνωρίζαμε τι σημαίνει αυτό: διαπόμπευση, μάχη για να αποδείξει αν γνώριζε ή δεν γνώριζε τι έπαιρνε, ακροάσεις, καταθέσεις και – κυρίως – ένα χρονικό διάστημα εκτός μπάσκετ. Κάτι σαν «αργός θάνατος» για έναν αθλητή, που είναι υποχρεωμένος να βλέπει τα παρκέ από την τηλεόραση…
Ο Ντίνος συνεργάστηκε με τις Αρχές, αναγνώρισε το λάθος του (ότι πήρε αυτό που του έδωσε η γιατρός δείχνοντάς της τυφλή εμπιστοσύνη, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει τι περιείχαν τα φάρμακα), βοήθησε στην εξιχνίαση της υπόθεσης και περίμενε καρτερικά να μάθει το μέλλον του. Θα έμενε εκτός μπάσκετ για πόσο άραγε; Τέσσερα χρόνια, όσο προέβλεπε η αρχική του ποινή; 32 μήνες;
Τελικά η ποινή του πήγε στους 16 μήνες και ο Ντίνος μπορούσε να αναπνεύσει ελεύθερα. Όχι ότι είναι μικρό διάστημα ο περίπου ενάμισης χρόνος, αλλά είναι σίγουρα καλύτερος από τα δυόμιση ή τα τέσσερα χρόνια με τα οποία κινδύνευε αρχικά να τιμωρηθεί – ουσιαστικά κινδύνευε να αναγκαστεί να παρατήσει το μπάσκετ.
Μήτογλου: Οι ατυχίες δεν τον άφησαν ήσυχο
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, ουσιαστικά επέστρεψε σπίτι του. Σε μια ομάδα που την αγαπά και τον αγαπάει, σε έναν οργανισμό που νιώθει οικεία, σε μια νέα προσπάθεια με πολλές φιλοδοξίες. Το βασικό ερωτηματικό ήταν σε ποια κατάσταση βρισκόταν μετά από τόσο μεγάλο διάστημα απραξίας.
Τα πρώτα φιλικά με την Εθνική, μας έλυσαν κάθε απορία: ο Ντίνος ήταν διψασμένος για να παίξει, αλλά ήταν και fit. Δούλεψε σκληρά όλον αυτόν τον καιρό, χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζει πότε θα έχει ξανά το δικαίωμα να παίξει, αλλά το έκανε ποντάροντας στην ελπίδα ή τον καλό Θεό ή την επιείκεια των Δικαστών ή τη Δεύτερη Ευκαιρία. Δούλεψε το σώμα του και το πνεύμα του. Δυνάμωσε το κορμί και του ατσάλωσε το μυαλό του.
Το πρώτο χτύπημα ήρθε με το ρωγμώδες κάταγμα στο δάχτυλο λίγο πριν το Μουντομπάσκετ. Εκεί όπου ο κάθε γραφικός με το τσολιαδόμετρο ανά χείρας, σχεδόν απαιτούσε να βάλει ο Μήτογλου σε κίνδυνο την υγεία του και να ρισκάρει να μείνει έξω για 3-4 μήνες, σε περίπτωση που πήγαινε στο Μουντομπάσκετ και ξαναχτυπούσε το δάχτυλό του. Ο Ντίνος τα έβαλε κάτω και επέλεξε αυτό που θα επέλεγε το 99% των αθλητών στη θέση του, μετά από 16μηνη απραξία: να μείνει πίσω, να συνεχίσει να δουλεύει και να αποθεραπευτεί ομαλά.
Είχε κι άλλες πίκρες το «μενού» από κει και πέρα: θλάση, απουσία, υπομονή, χαμένες ευκαιρίες να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό αλλά και τον εαυτό του, παίρνοντας ξανά «μυρωδιά» από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Έξω από το Σούπερ Καπ στη Ρόδο, έξω από την πρεμιέρα της Ευρωλίγκας στο ΟΑΚΑ. Απολογισμός; Δυο ήττες – μια εύκολη και μια δύσκολη, στην παράταση χωρίς αυτό το θηρίο στο κλουβί, που περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή του.
Μήτογλου: Το πιο δυνατό φως, βγαίνει μετά το πιο πυκνό σκοτάδι
Το ματς του ΣΕΦ και η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού, φέρει φαρδιά – πλατιά της υπογραφή του Ντίνου Μήτογλου. 20 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 4 τάπες. Κλεψίματα, deflections, ενέργεια απίστευτη, πράγματα που δεν καταγράφει απαραίτητα η στατιστική. Ο Ντίνος επέστρεψε, σαν να μην έλειψε ποτέ. Πολύ σπάνια βλέπεις έναν παίκτη που του έχει λείψει τόσο πολύ το μπάσκετ, να δείχνει την πείνα και τη δίψα του «τρώγοντας» και «καταπίνοντας» κάθε αντίπαλο που βρέθηκε στο διάβα του.
Και τελικά, όσο ακριβώς έλειψε από τον Ντίνο το μπάσκετ, έλειψε κι από το μπάσκετ ο Ντίνος Μήτογλου. Το δικό του ξέσπασμα στα αποδυτήρια, δεν ήταν φωνές, συνθήματα, σφιγμένες γροθιές και αγκαλιές με τους συμπαίκτες του. Ήταν ένα μοναχικό ξέσπασμα σε λυγμούς. Σαν να πέταξε από πάνω του τον ενάμιση πιο δύσκολο χρόνο της ζωής του, σαν να λυτρώθηκε, να ξαναγεννήθηκε μέσα στο ΣΕΦ, να ξαναστάθηκε γερά στα πόδια, δείχνοντας σε συμπαίκτες, αντιπάλους, τον προπονητή του και τον κόσμο της ομάδας ότι είναι εδώ. Ένα «I am Back» τόσο δυνατό, τόσο ξεκάθαρο, τόσο ουσιαστικό, που δεν γίνεται να το αγνοήσει κανείς.
Φωτογραφίες: EUROKINISSI
