Η Ντόρτμουντ με τη μεγάλη ιστορία, με την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ στη βιτρίνα της αλλά και τον παραλίγο υποβιβασμό, η Ντόρτμουντ που κόντεψε να χρεωκοπήσει και σώθηκε από δάνειο της μισητής της αντιπάλου Μπάγερν Μονάχου, η Ντόρτμουντ που ζει μια ζωή ολόκληρη στη σκιά των Βαυαρών, η Ντόρτμουντ των σπουδαίων παικτών που όμως φεύγουν για αλλού και των καλών προπονητών που όμως μεγαλουργούν κάπου αλλού, η Ντόρτμουντ της ποδοσφαιρικής αφέλειας αλλά και της αλεγρίας και του θεάματος, ετοιμάζεται το Σάββατο να πάρει το πρωτάθλημα έπειτα από 11 αναθεματισμένα χρόνια. Κι αυτό, είναι ένας λόγος χαράς για όλους.
«Τα πέτρινα χρόνια»
Δεν υποστήριζα τη Ντόρτμουντ – για την ακρίβεια δεν είχα καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για οτιδήποτε γερμανικό, πέρα από τον Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε, που λάτρευα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Μια όμως από τις πιο δυνατές ποδοσφαιρικές εικόνες που έχω στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια, είναι η Ντόρτμουντ να παραπαίει στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, να φλερτάρει στα σοβαρά με τον υποβιβασμό, να μην μπορεί να ξεκολλήσει από το βυθό της βαθμολογίας και τους οπαδούς της να γεμίζουν σε κάθε αγώνα το γήπεδο και να τους αποθεώνουν ακόμα και μετά από οδυνηρές ήττες.
Ήταν κάτι καταπληκτικό: οι παίκτες να πηγαίνουν προς το «πέταλο» (που μόνο πέταλο δεν είναι βέβαια) με σκυμμένα κεφάλια, για να απολογηθούν ή να χειροκροτήσουν με τα φτερά κομμένα τον κόσμο που ήταν πάντα στο πλευρό τους κι αντί για γιούχα ή «βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δω» ή «σώστε την κατηγορία γιατί θα μας βρείτε έξω από τα σπίτια σας», είχαμε στήριξη. Αγάπη πραγματική. Αποθέωση. Μπιζάρισμα. Κουράγιο για το επόμενο ματς.
Η Ντόρτμουντ τελικά έσωσε την παρτίδα εκείνη τη χρονιά, αλλά από τη σκιά της Μπάγερν δεν κατάφερε ποτέ της να βγει. Οι αχόρταγοι Βαυαροί, ήταν πάντα οι ισχυροί, οι πλούσιοι, οι αλαζόνες και αυτοί που λειτουργούσαν σαν «νταβατζήδες» στο γερμανικό ποδόσφαιρο: σχεδόν όποιον παίκτη γερμανικής ομάδας ήθελαν, τον αποκτούσαν – αυτό φυσικά ίσχυε και για τους παίκτες της Ντόρτμουντ.
Ντόρτμουντ: Βαριά Βιομηχανία Ποδοσφαιριστών
Γενικά η Ντόρτμουντ είχε παραδοσιακά πρόβλημα να κρατήσει τους καλύτερούς της παίκτες, οι οποίοι ευχαριστιούνταν το ποδόσφαιρο εκεί, έπαιζαν όμορφο ποδόσφαιρο, εκτόξευαν τη χρηματιστηριακή τους αξία αλλά το ποδοσφαιρικό τους μέλλον το έβλεπαν μακριά από κει: είτε στη Μπάγερν, είτε σε άλλη χώρα. Λεβαντόφσκι, Χούμελς, Γκέτσε, Γκουντογκάν, Σαχίν, Καγκάουα, Ντεμπελέ, Σάντσο, είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που έκαναν όνομα εκεί, αλλά έφυγαν για κάπου αλλού. Με μεγάλο αντίτιμο συνήθως, φέρνοντας αρκετά εκατομμύρια στα ταμεία, αλλά έφευγαν, αναγκάζοντας τη διοίκηση της ομάδας να κάνει κάθε τρεις και λίγο ένα restart. Ένα αέναο rebuild. Δεν πέτυχαν όλοι εκεί που πήγαν, διότι ίσως το «κάρμα» τους ή η «Ιθάκη» τους ή ο «ο Παράδεισος της απόλυτης ποδοσφαιρικής χαράς» να ήταν η Βεστφαλία.
Μοναδικός φάρος φωτεινός, εξαίρεση στον κανόνα της φυγής, ο αρχηγός Ρόις. Που έκλεισε αυτιά και μάτια σε ένα σωρό προτάσεις και είναι εκεί, «μια ζωή και σήμερα». Για να γιορτάσει, αν όλα πάνε καλά, μετά από 11 ολόκληρα χρόνια ένα πρωτάθλημα που τόσο αξίζει και τόσο λαχταρά αυτή η ομάδα, το Σάββατο, κόντρα στη Μάιντς.
Και το «παραμύθι» γράφτηκε με ακόμα πιο συγκινητικό τρόπο: στο 3-0 της Ντόρτμουντ κόντρα στην Άουγκσμπουργκ, που την έφερε στο +2 από τη Μπάγερν (η οποία «γκέλαρε» με τη Λειψία), τα δυο γκολ τα έβαλε ο Αλέ. Ο άνθρωπος που έκανε το δρομολόγιο «ζωή – θάνατος» αλέ – ρετούρ. Που έδωσε τη μάχη με τον καρκίνο κι όχι απλά τον νίκησε, αλλά τον έβαλε μέσα στα δίχτυα.
Η Βαυαρική αλλαζονεία
Πολλοί θα πουν «δεν το παίρνει η Ντόρτμουντ, το χάνει η Μπάγερν». Ισχύει εν μέρει – αν και το φετινό πρωτάθλημα το «χάριζε» ο ένας στον άλλον σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο γύρο, με τις γκέλες που έκαναν αμφότεροι. Σε τελική ανάλυση κυρία Μπάγερν, ας πρόσεχες: πληρώνεις την αλαζονεία σου και την υπεροπτική σου ματιά, τη νοοτροπία ότι στα δύσκολα κάπως θα πάρουμε τα ματσάκια που χρειαζόμαστε «γιατί είμαστε η Μπάγερν», «θα βγάλουμε χαρακτήρα», «θα σοβαρευτούμε τη στιγμή που πρέπει και οι απέναντι κάπου θα σκοντάψουν».
Όντως, σκόνταψε αρκετές φορές η Ντόρτμουντ αλλά η Μπάγερν σκόνταψε περισσότερες. Και η Ντόρτμουντ ετοιμάζεται να σηκώσει τη «σαλατιέρα», όπως λέγεται η κούπα του πρωταθητή στη Γερμανία, να πανηγυρίσει, να το χαρεί με την ψυχή της και στη συνέχεια να πάθει αυτό που παθαίνει εδώ και τόσα χρόνια: να αποχαιρετίσει παίκτη ή παίκτες.
Ο Μπέλιγχαμ, αυτό το παιδί- θαύμα του αγγλικού ποδοσφαίρου που είναι – δεν είναι 20 ετών, έχει συμφωνήσει με τη Ρεάλ Μαδρίτης και θα ανακοινωθεί μετά το τέλος της Μπουνεσλίγκα, διότι θα ήταν απρέπεια να γίνει αυτό νωρίτερα.
Μπορεί να τον ακολουθήσει κι άλλος ή άλλοι το καλοκαίρι, να χρειαστεί να βγει ξανά στην αγορά η Ντόρτμουντ, να ψωνίσει ταλέντα, να τους «ψήσει», να τους «φτιάξει», να τους μεταγγίσει την ποδοσφαιρική της αλεγρία, να τους κάνει παίκτες των 80 και 100 εκατομμυρίων, για να τους δει να φεύγουν σε ένα, δυο ή τρία χρόνια. Ίσως αυτή να είναι η μοίρα της ή η κατάρα της. Αλλά τουλάχιστον φέτος το καλοκαίρι, θα κάνει το restart και το rebuild της, καθισμένη στο θρόνο του πρωταθλητή. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, σου δίνει ένα άλλο κέφι, μια άλλη φόρα και μια διαφορετική δυναμική για τα επόμενα χρόνια.
