Καθόλη τη διάρκεια των αγώνων του Euro 2021 με επικεφαλής τον γραφικό Μπόρις Τζόνσον, τα αγγλικά μέσα αλλά και τα social media ξεσάλωναν, όχι μόνο σε κάθε νίκη μα και σε κάθε γκολ, για τη δικαίωση τους στην υπόθεση του Brexit. Στην ουσία δηλαδή, μας έλεγαν πως η ανώτερη αυτή ράτσα κέρδισε το στοίχημα με την Ιστορία και κλείστηκε ορθά στον εαυτό της. Τίποτα πιο αντιπαθητικό γι΄αυτό το αθλητικό γεγονός, παρότι κι εμείς ως Έλληνες, έχουμε μια προϊστορία σε θέματα «ανωτερότητας» φυλής. Ξέρεις, αυτό με τον Παρθενώνα από τη μία και τις μαϊμούδες στα δέντρα από την άλλη.
Το να κέρδιζε το κύπελλο μια χώρα που δεν θέλει να είναι «ευρωπαϊκή», θα ήταν τελικά ύβρις. Αντίθετα, το να πνίξουν τον καήμο τους σε εκατομμύρια τόνους μπύρας, ταιριάζει πιο πολύ σε αυτή την ανωτερότητα. Εκεί την έχουν. Αυτό βέβαια δεν αφορά πουθενά στους παίκτες της Εθνικής Αγγλίας που απλά παίζουν ποδόσφαιρο κι εδώ που τα λέμε, έπαιξαν αρκετά καλά στο τουρνουά. Οι παίκτες δεν κουβαλάνε την πολιτική ευθύνη γιατί στο φινάλε οι περισσότεροι ήταν ενάντια στο Brexit.
Το αμέσως χειρότερο που συνέβη, ήταν όλος αυτός ο ρατσισμός που ξέσπασε και στην Αγγλία και σε άλλες χώρες, με το αστειάκι ότι τα πέναλτι τα έχασαν τρεις μαύροι. Και καλά, τίποτα ξεπεσμένα ψώνια της εγγλέζικης αριστοκρατίας. Άντε και οι Rednecks που μπεκροκοπάνε έξω από τα γήπεδα.
Το γέλιο ή η τραγωδία είναι ότι βγήκαν και Εγγλέζοι υπήκοοι, εξ Ινδίας ορμώμενοι, να κάνουν bullying στον 19χρονο Σάκα που έχασε το τελευταίο πέναλτι, λέγοντας «go back to your country». Ο Ινδός δηλαδή που υφίσταται τον ρατσισμό των «κατάλευκων», απαντά με ρατσισμό απέναντι σε αυτόν που είναι ένα τόνο πιο σκούρος.
Ο Μάρκους Ράσφορντ, ένας από τους τρεις που έχασαν πέναλτι, βγήκε και δήλωσε ότι «μπορώ να απολογούμαι όλη μέρα για το πώς έπαιξα, το πέναλτι μου δεν ήταν καλό, έπρεπε να πάει μέσα, αλλά δεν πρόκειται να απολογηθώ σε κανέναν για το ποιος είμαι και από πού προέρχομαι».
Το γεγονός ότι οι καλύτεροι παίκτες στο αγγλικό πρωτάθλημα προέρχονται από «εξωτικές» χώρες (ο Ράσφορντ έχει καταγωγή από το St. Kitts), τους αφήνει αδιάφορους. Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο η Premier League, αλλά αυτό οφείλεται σε ξένους προπονητές, ξένους ιδιοκτήτες και σε σταρ που έχουν εισαχθεί από Αφρική, Λατινική Αμερική, ακόμα και την Ασία. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του πρωταθλήματος τους.
Αν είχε παραμείνει το κλασικό british football, θα βλέπαμε ακόμα τσουρουκάδες, με εξαιρέσεις κάτι τύπους σαν τον Τζορτζ Μπεστ, να παίζουν κάτι που θυμίζει ράγκμπι, αλλά με πόδια, και με σέντρες… από τη σέντρα. Σαν ταινία του Γκάι Ρίτσι ήταν το ποδόσφαιρο τους, ίσως γι΄αυτό κι ο Ρίτσι έβαλε σε πρωταγωνιστικό ρόλο τον μποξέρ-ποδοσφαιριστή, αλλά ωραίο τύπο, Βίνι Τζόουνς.
Από κει και πέρα, στο αθλητικό κομμάτι, μια ομάδα που δεν κάνει ούτε σουτ στην αντίπαλη εστία για 110 λεπτά, θα ήταν άδικο να κερδίσει. Οι Ιταλοί, αφού ξεψάρωσαν μετά το κρύο ντους του γκολ στο 2ο λεπτό, κρατούσαν τη μπάλα με μεγαλύτερη άνεση, με τον τσαμπουκά που αρμόζει σε έναν τελικό και όταν πήγαιναν να τη χάσουν, εύκολα ένας 37χρονος Κιελίνι δεν κώλωνε να αρπάξει σαν γύπας από το σβέρκο τον 19χρονο Σάκα που έτρεχε στην αντεπίθεση.
Τελικά, η ιστορία δίνει πάντα την απάντηση. Στο ποδόσφαιρο οι Ιταλοί στα δύσκολα και στους τελικούς συνήθως κερδίζουν. Οι Εγγλέζοι πάντα χάνουν. Με τα χέρια κάτω! Μια φορά το πήραν, το 1966, με γκολ που δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή.
