Δεν χρειάζεται να είσαι φανατικός με την Ελλάδα, υπερπατριώτης, για να νιώσεις μια συγκίνηση κι ένα ρίγος, βλέποντας αυτό το τελετουργικό στην Τελετή Λήξης. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι ολοκληρώθηκαν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λος Άντζελες αρχίζουν τις ετοιμασίες, και η ελληνική σημαία, η Ελλάδα, θα έχει πάντα θέση τιμής σε κάθε Τελετή Έναρξης και Λήξης. Όμως, αυτό που έκαναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισίου στη δική τους λήξη, είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχουμε δει.
Δεν ξέρω πόσο άρεσε ή όχι γενικά στον κόσμο, αλλά κάποιες φορές δεν χρειάζεται να τα κρίνουμε όλα με βάση το αποτέλεσμα. Αρκεί να βλέπουμε τη διάθεση, την προσπάθεια, και οι Γάλλοι θέλησαν να κάνουν κάτι πολύ όμορφο, που ήταν κιόλας, κατ’ εμέ, τόσο στο κομμάτι της εικόνας, όσο και στο κομμάτι του ήχου, δηλαδή της μελωδίας του Εθνικού Ύμνου.
Σε ένα μακρινό μέλλον, σε μια δυστοπία, όπου η ανθρωπότητα δεν είναι όπως την ξέρουμε, όπου επικρατεί ομίχλη, καπνός, σκόνη, ένας άνθρωπος με χρυσή στολή, ο Χρυσός Ταξιδιώτης του Μέλλοντος, ψάχνει στη γραμμή του χρόνου και βρίσκει την ελληνική σημαία, στο μακρινό παρελθόν, του τη φέρνει ένα ον με ασημένια ενδυμασία, ένας άλλος φουτουριστικός άνθρωπος ίσως. Κι εκεί ξετυλίγεται το μελωδικό κουβάρι του Εθνικού Ύμνου. Κι ο Χρυσός Ταξιδιώτης αρχίζει να χορεύει, να νιώθει την ανθρωπιά ξανά μέσα του. Η σημαία μπαίνει στο κοντάρι και κυματίζει. Και του την παραδίνουν για να τη μεταφέρει στους αιώνες.
Η ελληνική σημαία είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες όσο και η σημαία με τους 5 κύκλους. Κι αυτό το αναγνωρίζει κάθε πόλη που αναλαμβάνει να τους διοργανώσει. Πίσω από αυτό το τελετουργικό υπάρχει συμβολισμός που έχει ένα κομμάτι αντικειμενικότητας, αλλά κι ένα μέρος που υπόκειται στην προσωπική ερμηνεία του καθενός μας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανέδειξαν την ελληνική σημαία ως σύμβολο ενότητας και δύναμης
Εμείς, αυτό που είδαμε, μας έκανε να δούμε την ελληνική σημαία ως όλες τις σημαίες, ως ένα σύμβολο κάτω από το οποίο οι άνθρωποι είναι μαζί, ένα, δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν περιορισμοί. Ταυτόχρονα όμως, κι ως έναν φάρο δύναμης κι ελπίδας για την ανθρωπότητα μπροστά στα δεινά που επιφυλάσσει για εκείνη το μέλλον. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που βλέπουμε πάλι 4 μέρες τώρα να καίγεται η Αττική, και όχι μόνο. Έχουμε μπροστά μας κινδύνους, προκλήσεις που θα μας πάνε πέρα από τις δυνάμεις μας, τις ψυχικές μας αντοχές.
Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην απώλεια: πράσινου, ζωών. Εκεί όμως που θα νιώθουμε ότι θέλουμε να παραιτηθούμε, θα υπάρχει αυτό το σύμβολο δύναμης για να σταθούμε, να αντέξουμε, να προσπαθήσουμε να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο στους επόμενους, κι ας είμαστε εμείς ρημαγμένοι από τις εικόνες και τις μνήμες.
Κι η εικόνα της σημαίας ξυπνά τη συνείδησή μας, τη μνήμη της φωνής που μας κινητοποιεί να σηκωθούμε όρθιοι και να τιθασεύσουμε την καταστροφή. Ο Εθνικός Ύμνος αποτυπωμένος έξοχα με μελωδία μόνο, από γυναικείες φωνές που έχουν μια εφηβική χροιά.
Ανατριχιαστικά όμορφο θέαμα. Αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
* Κεντρική φωτογραφία: Photo by Michael Reaves/Getty Images
