Το μπάσκετ, πέρα από τα συστήματα, την τριβή σε αυτά, την προσαρμοστικότητα στο εκάστοτε παιχνίδι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά και την ομοιογένεια μιας ομάδας, είναι και κάτι άλλο μη μετρήσιμο: η διαθέση, η όρεξη. Ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί στα χαρτιά να έχει αγωνιστικό μπάτζετ 8 εκατομμύρια, αλλά η αξία των παικτών είναι διαφορετική αυτόνομα και πριν αρχίσει η χρονιά και διαφορετική όταν αυτή ξεκινάει.
Μήπως δικαιολογούν ο φετινός Μίσιτς και ο Σέιν Λάρκιν τα 3.5 εκατομμύρια που παίρνουν στην Εφές; Δεν είναι τόσο εξωγήινοι. Μήπως αξίζει ο Φαλ μετά τη φετινή σεζόν όσα του έδωσε πέρσι ο Ολυμπιακός; Όχι. Έχει σίγουρα διπλασιάσει την αξία του. Το ίδιο και ο Ουόκαπ, απλά αυτός έχει πια μεγαλύτερη αξία για τον ίδιο τον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν έχει μια πνευματική προσήλωση που προέρχεται από τη δίψα. Μετά από 4 χρόνια εκτός play offs, μετά από 6 χρόνια δίχως τίτλο, η φετινή σεζόν προσέφερε μια ανάγκη. Ανάγκη που, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, έγινε πιο ξεκάθαρη στον κάθε παίκτη επειδή δεν υπάρχει πια ο Σπανούλης. Όσο κι αν άλλαξε την ιστορία της ομάδας, αν είχε μείνει φέτος στον Ολυμπιακό, έχω την πεποίθηση πως η ομάδα του Μπαρτζώκα θα πάλευε ακόμα για την 8άδα και όχι για την 3η θέση, όπως κάνει τώρα.
Σε συνδυασμό με την ψυχολογική αναπτέρωση που διοχέτευσαν οι πρόεδροι επειδή άλλαξε η ΕΠΟ και ήρθε και η επιστροφή στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός είναι σαν να έβγαλε φτερά στα πόδια του. Είναι πολύ σημαντικό για τους παίκτες που έχουν αυτά τα ματς στο πρωτάθλημα, έστω και τα πολύ εύκολα, για να θυμούνται τη χαρά. Πέρσι, αν ο ΜακΚίσικ έπαιζε 5 λεπτά στην Ευρωλίγκα, έπρεπε να περιμένει μια εβδομάδα για να ξαναπαίξει. Τώρα, περιμένει 2-3 ημέρες και θα παίξει 25 λεπτά.
Ο Ολυμπιακός μπαίνει καλπάζοντας από το πρώτο δεκάλεπτο
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την απόλυτη ευστοχία του Μπαρτζώκα στις επιλογές του, έχουν κάνει τον Ολυμπιακό τη 2η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα. Σε επίπεδο ποσότητας παιχνιδιών στα οποία προσέφερε όμορφο μπάσκετ ακόμα και στον ουδέτερο, προσωπικά την τοποθετώ στην πρώτη θέση. Κι είμαι και Παναθηναϊκός.
Δεν έχει παίξει σε αυτή τη διάρκεια τόσο κυριαρχικό μπάσκετ ούτε η Μπαρτσελόνα, ούτε η Ρεάλ, ούτε η Αρμάνι. Κι αυτό δεν είναι μόνο μια άποψη που δεν βασίζεται σε γεγονότα. Ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει 9 παιχνίδια με τουλάχιστον 15 πόντους και πάνω και στα παιχνίδια με Μακάμπι, Παναθηναϊκό, Βιλερμπάν, Μπάγερν, Μονακό, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κερδίσει με 35 πόντους. Με τη Βιλερμπάν δηλαδή με τόσο κέρδισε.
Το ακόμα πιο τρομακτικό για τους αντιπάλους, είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει φέτος 4 παιχνίδια που στο πρώτο μόλις 10λεπτο είχε πάρει διαφορά 15 πόντων. 35-8 με τη Μακάμπι στο ΣΕΦ, 38-13 χθες με τον Παναθηναϊκό, 28-13 με τη Μπασκόνια στην πρώτη αγωνιστική και 26-10 με τη Μπάγερν. Τα δύο πρώτα από τα 4 αυτά ματς, είχαν και επιθετικό ρεκόρ.
Αυτό δεν το έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στη φετινή Ευρωλίγκα και δυσκολεύομαι πολύ να θυμηθώ ομάδα να το πετυχαίνει στα προηγούμενα 2-3 χρόνια.
Η διάθεση με την οποία μπαίνει ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα των αγώνων, ιδίως στο ΣΕΦ είναι ένα στοιχείο που ανεβάζει ακόμα και την μέτρια αγωνιστική αξία κάποιου παίκτη. Είναι εντυπωσιακό, αλλά αν έβλεπε κανείς κάποιο απ΄αυτά τα 4 ματς, θα θεωρούσε ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ούτε έναν μέτριο παίκτη, ότι είναι όλοι από καλοί εώς σούπερ. Φυσικά και δεν είναι έτσι.
Αλλά μέσα σε αυτό το σύνολο, το τόσο σωστά δομημένο, είναι όλοι προστατευμένοι και μπορούν να αναδειχθούν περισσότερο. Δεν πιστεύω ότι ο Ουόκαπ μπορεί να φανεί το ίδιο εντυπωσιακός έξω από τη φετινή ομάδα. Ούτε ο ΜακΚίσικ. Έξω από τον Ολυμπιακό είναι παίκτες των 600.000 το πολύ, μέσα στον Ολυμπιακό πάνε προς το εκατομμύριο.
https://www.youtube.com/watch?v=L2mPz0wJY7g
ΥΓ. Εννοείται πως ο Πρίφτης πρέπει να αποχωρήσει στο τέλος της χρονιάς και να μην του δοθεί δεύτερη ευκαιρία. Να αποχωρήσει και μάλιστα ως αποτυχημένος γιατί έχοντας ίδιο ακριβώς μπάτζετ με πέρσι, γνώρισε πολλές περισσότερες συντριβές και διέσυρε έναν οργανισμό με την προπονητική του καθοδήγηση και με το μέτριο ως κακό μπασκετικά τιμ του. Εννοείται πως πρέπει να πάρει μαζί του και τον Οκάρο Ουάιτ όπου και να πάει. Αλλά δεν είναι το χθεσινό ματς η αιτία. Για το χθεσινό ματς υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά που δικαιολογούν ακόμα και τη διαφορά. Όταν μια ομάδα έχει να προπονηθεί με πάνω από 10 παίκτες σχεδόν 3 εβδομάδες, αυτό φαίνεται.
Φάνηκε και στον Ολυμπιακό που έχει ένα πλήρες ρόστερ, όταν επέστρεψε από τον κορωνοϊό. 4 ήττες έκανε σε διάστημα ενός μήνα. Ο Παναθηναϊκός που έχει ούτως ή άλλως προβληματικό ρόστερ, ακόμα και οι δύο απουσίες από τις προπονήσεις, ελαχιστοποιούν την αγωνιστικότητα.
Ο Πρίφτης και η φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού έχει κριθεί από καιρό ως αποτυχημένη. Αν αφαιρέσει κάποιος τον Νέντοβιτς και τον Παπαγιάννη, αυτή η ομάδα με το ζόρι θα μπορούσε να βγει στην 8αδα του πρωταθλήματος. Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: μετά τον Πρίφτη ποιος; Ποιος θα έρθει να κάτσει σε αυτή τη θέση και να διαχειριστεί μια άρρωστη κατάσταση που επικρατεί στον οργανισμό; Ποιος θα αναλάβει να πείσει τον φίλαθλο ότι πρέπει να πανηγυρίσει για τη μεταγραφή Σαμοντούροφ όταν αυτό από μόνο του μικραίνει το μέγεθος του συλλόγου που γίνεται ξαφνικά ένα φυτώριο δυνητικά ταλέντων που στην πρώτη ευκαιρία θα τον παρατήσουν;
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Όταν χάνεις από τον 10ο παίκτη του αντιπάλου
