Περιεχόμενα
- Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Τα ερωτήματα που σηκώνουν μόνο μία απάντηση
- «Σιγά μωρέ, πρώτη φορά πέφτει κροτίδα σε γήπεδο και κάνετε έτσι;»
- «Ο Παναθηναϊκός γιατί δεν αποχώρησε πέρσι στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ;»
- «Στη Λεωφόρο αν γίνει κάτι παρόμοιο τι θα πείτε;»
- «Όλα ήταν υπερβολικά. Δεν τραυματίστηκε σοβαρά ο Χουάνκαρ, δεν τον χτύπησε η κροτίδα. Προς τι λοιπόν το «θέατρο» και η φασαρία;»
- «Και οι δικοί μας έχουν φάει κροτίδες και ένα σωρό άλλα στο παρελθόν, αλλά στάθηκαν όρθιοι, αντρικά…. Εσείς γιατί είστε τόσο “κότες”;»
- «Θέλετε να το πάρετε στα χαρτιά. Φοβάστε να τα βάλετε στα ίσα στο γήπεδο με μας…»
Σε τελική ανάλυση, το χειρότερο είναι πως έπαψε εδώ και καιρό να μας προξενεί εντύπωση. Δεν μας σοκάρει, δεν μας παραξενεύει. Περιμένουμε πως θα γίνει κάπως έτσι. Πως ο φανατισμός θα σαρώσει οποιοδήποτε ψήγμα κοινής (λέμε τώρα…) λογικής. To χθεσινό (22/10) Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, σε πλαίσιο Super League, δεν παρεκκλίνει εκατοστό από αυτό που έφτασε να συνοψίζεται ως «τι να κάνουμε, αυτός είναι κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου».
Η κουβέντα γυρίζει γύρω από τον γιατρό. Αν άλλαξε ή όχι γνωμάτευση σχετικά με τον τραυματισμό του Χουάνκαρ. Με ποιους είχε βγάλει φωτογραφίες όλα τα προηγούμενα χρόνια, τι είδους επαγγελματίας είναι.
Το τι έγινε ερμηνεύεται μέσα από το διαθλαστικό φακό του πάθους – στην αρνητική του έννοια. Τυφλωμένοι από το χρώμα των οπαδικών γυαλιών που φοράνε δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν τίποτα άλλο. Και αυτό πάει και σε – τρομάρα τους – υπηρέτες της ενημέρωσης.
Κι όμως, το τι ισχύει πραγματικά δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον που θέλει να (προσπαθήσει να) καταλάβει. Σε κάποιον που (τους) έχει βαρεθεί, αλλά δεν μπορεί και να απαρνηθεί την αγάπη του για κάτι τόσο όμορφο όσο το ποδόσφαιρο. Στην όποια καφρίλα, από όπου κι αν προέρχεται, η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη…
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Τα ερωτήματα που σηκώνουν μόνο μία απάντηση
«Σιγά μωρέ, πρώτη φορά πέφτει κροτίδα σε γήπεδο και κάνετε έτσι;»
Προφανώς και όχι. Αυτό δεν σημαίνει και πως το θεωρούμε νορμάλ. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτήν την κουταμάρα. Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ με ευχολόγια ή με παραινέσεις, το εμπεδώσαμε πια για τα καλά. Χρειάζεται δραστική αντιμετώπιση. Όπως έκαναν σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Τι σημαίνει αυτό με μια λέξη; Τιμωρία. Ο φόβος έστω αυτής. Και για αυτούς που κάνουν ό,τι τους καπνίσει στο γήπεδο επειδή πιστεύουν πως δεν θα έχουν την παραμικρή κύρωση. Και για τις ομάδες που δεν κάνουν αυτό που πρέπει ώστε να ελέγξουν τους οπαδούς τους. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν νόμοι. Είναι πως δεν εφαρμόζονται. Αυτό το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός θα μπορούσε άραγε σε κάποιο παράλληλο ελληνικό σύμπαν να γίνει τομή ως προς αυτό;
«Ο Παναθηναϊκός γιατί δεν αποχώρησε πέρσι στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ;»
Κακώς δεν το έκανε το «Τριφύλλι». Έπρεπε να μη δεχτεί να γίνει εκείνο το ματς. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το ότι αντιμετωπίστηκε κάτι με λάθος τρόπο στο παρελθόν δεν συνεπάγεται και επανάληψη του φαινομένου εις το διηνεκές. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Γενικώς και ειδικώς. Κι αυτό ισχύει για οποιαδήποτε κλαμπ βρεθεί μελλοντικά στη θέση των Πρασίνων.
«Στη Λεωφόρο αν γίνει κάτι παρόμοιο τι θα πείτε;»
Το ίδιο ακριβώς χωρίς να αλλάξει ούτε κόμμα. Ότι πρέπει να αποχωρήσουν οι ομάδες κι ας μην υπάρχει τραυματίας. Δεν έχει σημασία, καμία, το γήπεδο, ποιανής ομάδας είναι ο οπαδός που έριξε το αντικείμενο. Σημασία έχει η πράξη.
Πρέπει να το τονίσουμε, παρότι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Δεν μας λέει τίποτα το ποιος πέταξε τι, το ποιος έκανε τι. Σήμερα είναι οπαδός του Ολυμπιακού, αύριο μπορεί κάλλιστα (συγνώμη, χείριστα) να είναι οποιαδήποτε άλλης ομάδας.
Το πρόβλημα είναι γενικό και πηγαίνει, σαν τοξικό δηλητηριώδες φυτό, στο σύνολο σχεδόν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξεχάσαμε κιόλας τι έγινε το καλοκαίρι έξω από την OPAP Arena με τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη;
«Όλα ήταν υπερβολικά. Δεν τραυματίστηκε σοβαρά ο Χουάνκαρ, δεν τον χτύπησε η κροτίδα. Προς τι λοιπόν το «θέατρο» και η φασαρία;»
Η κροτίδα έσκασε δίπλα στον Ισπανό ποδοσφαιριστή και δυνητικά θα μπορούσε να πάθει κάτι πολύ άσχημο, κάτι πολύ χειρότερο. Το ότι πήγε λίγο παραπέρα δεν αλλάζει την ουσία. Η πράξη, αυτή καθαυτή, ήταν άκρως επικίνδυνη. Είναι σαν να λέμε «δεν πειράζει που πήγε να τον μαχαιρώσει, αφού δεν τον πέτυχε». Να θυμίσουμε πως ποινικά διώκεται και η απόπειρα…
Δηλαδή τι πρέπει να πούμε; Πως δεν έγινε τίποτα και να προλειάνουμε έτσι το έδαφος για την επόμενη φορά που ο όποιος οπαδός της όποιας ομάδας θα κάνει κάτι παρόμοιο και θα ‘ναι πιο εύστοχος; Να «νομιμοποιήσουμε» τους επόμενους;
«Και οι δικοί μας έχουν φάει κροτίδες και ένα σωρό άλλα στο παρελθόν, αλλά στάθηκαν όρθιοι, αντρικά…. Εσείς γιατί είστε τόσο “κότες”;»
Το κλασικό επιχείρημα της ψευτοπαλικαριάς. Απαρχαιωμένων αντιλήψεων περί «ανδρισμού», «παντελονάτων», «φλώρων» και δε συμμαζεύεται. Αυτή η τοξικότητα που εν έτει 2023 θα έπρεπε να είναι κάτι που απλώς θα προσεγγίζαμε ως αντικείμενο μελέτης αλλοτινών εποχών, επιμένει. Ειδικά σε ένα ματσό χώρο όπως ο συγκεκριμένος.
Κι ύστερα, πώς μπορεί κανείς να ξέρει ακριβώς τι έπαθε και πώς ένιωθε ο Χουάνκαρ; Ακόμα και αν υποθέσουμε πως δεν χτύπησε σοβαρά, γιατί υποτιμάμε ή παρακάμπτουμε έτσι το ψυχολογικό παράγοντα;
«Θέλετε να το πάρετε στα χαρτιά. Φοβάστε να τα βάλετε στα ίσα στο γήπεδο με μας…»
Κανείς δεν επιθυμεί τα παιχνίδια να κρίνονται στις δικαστικές αίθουσες και όχι στο φυσικό τους χώρο. Αλλά αν γίνονται παρατυπίες ή προκύπτουν φαινόμενα ανωτέρας βίας, κάπως πρέπει να προκύψει μια κατάληξη.
Οι νόμοι, το είπαμε, το ξαναλέμε, υπάρχουν για να εφαρμόζονται. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Δεν τους χρησιμοποιούμε ανάλογα με τι μας βολεύει κάθε φορά. Δεν θα έπρεπε έστω.
Photo Credits: Eurokinissi
