Πριν βρεθούν στο γήπεδο της Ρόδου το βράδυ του Σαββάτου για τον τελικό του Super Cup οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, υπήρχαν τα εξής δεδομένα: ο Ολυμπιακός είχε κάνει μια περίεργη και ελλιπή προετοιμασία το καλοκαίρι, αλλά παρέμενε η συμπαγής ομάδα, η ομάδα με τις δομές που ακόμα κι αν βγάλεις 4-5 παίκτες και βάλεις νέους, αυτές δεν θα αλλοιωθούν. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, είχε κάνει καλύτερη προετοιμασία, αλλά παρέμενε η εντελώς καινούργια ομάδα, με τον Αταμάν να μη γνωρίζει πλήρως τι μπορούν και τι δε μπορούν οι παίκτες του, ειδικά Μαντζούκας-Καλαϊτζάκης.
Αυτά τα στοιχεία θα συνηγορούσαν σε ένα ποντάρισμα επικράτησης προς τον Ολυμπιακό, αλλά επ’ ουδενί δε θα συνηγορούσαν σε ένα ποντάρισμα επικράτησης του Ολυμπιακού από το 1ο δεκάλεπτο, όταν και προηγήθηκε 16-4 ή από το ημίχρονο, όταν το σκορ ήταν 37-11 και ο Παναθηναϊκός είχε σπάσει όλα τα αρνητικά ρεκόρ με το καλύτερο ρόστερ του την τελευταία 4ετία. Ένα ρόστερ που, βέβαια, είχε μια κομβική απουσία: του Μήτογλου. Κάποιος θα πει ότι είναι ένας μόνο παίκτης, αλλά δεν είναι έτσι. Ο Μήτογλου είναι ο ικανότερος ριμπάουντερ, ένας τομέας στον οποίο ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, λες και έπαιζαν ενήλικες με παιδιά σε αρκετές περιπτώσεις.
Η εικόνα του αγώνα και το ότι ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο παράτησε την οποιαδήποτε έννοια συστήματος και βαρούσε μόνο τρίποντα, άστοχα, έδειξαν πως ο Αταμάν και η ομάδα έχουν να διανύσουν μια τεράστια διαδρομή από πράξεις για να γίνουν μια συμπαγής ομάδα, μέχρι να αρχίσουν πάλι οι μεγαλεπήβολες δηλώσεις.
Ήταν εμφανές στις αλληλοκαλύψεις στην άμυνα πως οι παίκτες δεν έχουν βρεθεί ούτε στο 50% μεταξύ τους, σε επίπεδο συνεννόησης. Ιδίως από τη στιγμή που χθες και στον ημιτελικό μπήκαν στην εξίσωση ο Αντετοκούνμπο και ο Μαντζούκας και αφαιρέθηκε ο Γκριγκόνις, κάτι που άλλαξε τους συνδυασμούς πεντάδων και την όποια μικρή συνήθεια στις αμυντικές αλλαγές είχε βρεθεί στα φιλικά, ιδίως στα δύο τελευταία του τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος.
Τα δύο στοιχεία που έδειξαν γιατί ο Ολυμπιακός είναι δύο σκαλιά πιο πάνω
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της διαφοράς των δύο ομάδων και το τι σημαίνει συμπαγές σύνολο, είναι τα τρίποντα του Λαρεντζάκη. Από τα 5 που έβαλε, τα 3 ήταν παντελώς ελεύθερα. Τα δύο με χέρι πάνω του, αλλά αφού είχε βρει ήδη ψυχολογία. Πάνω κάτω ίδια τρίποντα βάρεσαν και οι πράσινοι στο πρώτο ημίχρονο, ίδια με τα 2 μαρκαρισμένα, αλλά με το ζόρι βρήκαν στεφάνι.
Αυτό είναι ζήτημα μιας ψυχολογίας που προέρχεται από την αίσθηση ασφάλειας που προσφέρει ένα συμπαγές σύνολο. Ο Λαρεντζάκης ήξερε πως αν το χάσει, έχει κάτω από το καλάθι έναν Φαλ, έναν Μιλουτίνοφ, ακόμα κι έναν Σίκμα, για να πάρουν το επιθετικό. Ο Σλούκας, ο Βιλντόσα, ο Χουάντσο, ο Γκάι, ήξεραν πως έπρεπε να σκοράρουν. Κι όσο δεν σκόραραν, τόσο το «πρέπει» μεγάλωνε και βάρυνε.
Ο Γουόκαπ, αυτός ο αρχηγός της αγέλης, που κατάπιε τους πάντες, έδωσε μαζί με τους συμπαίκτες του, πάντοτε υπό την καθοδήγηση του Μπαρτζώκα, ένα πολύ σκληρό και καλό μάθημα στον Παναθηναϊκό. Τόσο για το πώς να ξεπερνάει συγκεκριμένες στιγμές μες στο ματς που μπορεί να τον σοκάρουν και να κλονίζουν την εμπιστοσύνη του, όσο και για το ότι στην αρχή, μέχρι να δέσει, θα πρέπει να προσαρμόζεται στον αντίπαλο κι όχι να πιστεύει ότι θα κάνει το δικό του παιχνίδι.
Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα 4 ετών, ο Παναθηναϊκός ενός μήνα. Το καταλαβαίνει κανείς ακόμα και στον τελευταίο τροχό της αμάξης, που φέτος στο ξεκίνημα φαίνεται να είναι, μετά τον Πάπας, ο ΜακΚίσικ. Μπήκε για λίγο και έβαλε 7 πόντους. Ο αντίστοιχος ΜακΚίσικ του ΠΑΟ είναι ο Καλαϊτζάκης που έκανε δυο τούβλα και φοβήθηκε στο πρώτο ημίχρονο να πάει για το lay up. Το είδε, ακόμα πιο ξεκάθαρα, στην μονομαχία Καναάν-Βιλντόζα. Ο πρώτος χρησιμοποιούσε τέλεια το γυμνασμένο του σώμα για να βρίσκει ισορροπία στον αέρα. Ο δεύτερος είχε εκνευριστεί από την αστοχία που στην άμυνα ήταν ένα ή δύο βήματα πίσω και έβλεπε τον Καναάν να του «κάνει πλάκα».
Συνολικά, στο ρόστερ του Παναθηναϊκού έβλεπε κανείς, εκτός του Σλούκα, πως δεν είχαν πλήρη αντίληψη του τι σημαίνει ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ο Παπαπέτρου μόνο είχε, αλλά δε μπορούσε να ακολουθήσει λόγω του τραυματισμού. Οι υπόλοιποι έμαθαν χθες τι σημαίνει Ολυμπιακός και, η λογική λέει, θα δείξουν σαφώς πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο την Παρασκευή. Όποιος όμως πιστεύει ότι έχουν έστω το 50-50 απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό, μάλλον αιθεροβατεί. Είπαμε: οι ομάδες δεν φτιάχνονται σε ένα καλοκαίρι. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα 4 ετών, ο Παναθηναϊκός 4 εβδομάδων.
ΥΓ. Πριν μερικές ημέρες πίστευα ότι θα ήταν λάθος ο Παναθηναϊκός να κάνει άλλη μεταγραφή. Όπως δείχνουν τα πράγματα, με δεδομένο ότι ο Γκριγκόνις προορίζεται για τη θέση 3 και δείχνει να μη μπορεί, να μην του βγαίνει να υποστηρίξει αυτή τη θέση, θα χρειαστεί σίγουρα ένα τριάρι, ου μην και για βασικό, αφού ο Παπαπέτρου δεν φαίνεται να μπορεί να υποστηρίξει θέση βασικού.
Εκτός κι αν ο Αταμάν αποφασίσει να έχει στο 3 Παπαπέτρου-Καλαϊτζάκη-Μαντζούκα και να αναζητήσει έναν δεύτερο άσο πίσω από τον Σλούκα, αφού ο Βιλντόζα είναι ξεκάθαρο πως είναι περισσότερο δύο, ο Γκραντ επίσης combo. Για τις θέσεις 4-5, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να μετρηθεί απέναντι στον Ολυμπιακό με τον Μήτογλου μέσα για να φανεί αν επαρκεί αυτή η πεντάδα που έχει.
ΥΓ1. Αναμφίβολα δε γίνεται μια ομάδα να φτιάχνεται με βάση μια άλλη, αλλά καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός είναι ο ανταγωνιστής για τους τίτλους, άρα πρέπει να προσαρμόζεται και με βάση αυτό ο Παναθηναϊκός.
