Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, του σωτηρίου έτους 2013, όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθούσε συγκλονισμένη στις οθόνες του το δράμα του Όσκαρ Πιστόριους: Η σύντροφός του, Ρίβα Στεένκαμπ, είχε δολοφονηθεί στο σπίτι τους, στην Πρετόρια. Την επομένη συνελήφθη, αφού όπως ομολόγησε ήταν εκείνος που την πυροβόλησε, αφού την είχε περάσει για διαρρήκτη, κατά δήλωσή του.
Το επόμενο δράμα ήταν δικαστικό: Ο Πιστόριους κατηγορήθηκε για δολοφονία εκ προμελέτης, η υπέρασπιση υποστήριζε πως πρόκειται ατύχημα. Καταδικάζεται τελικά σε 5 χρόνια φυλάκισης για βαριά αμέλεια, αλλά έπειτα από αναίρεση της προηγούμενης απόφασης, καταδικάζεται στο το 2016 σε φυλάκιση έξι ετών για τη δολοφονία, στο Εφετείο. Το Ανώτατο Δικαστήριο άσκησε και νέα έφεση, πετυχαίνοντας τον διπλασιασμό της ποινής του, σε 13 χρόνια και 5 μήνες.
Στα χρόνια της φυλάκισής του, ο Πιστόριους έχει καταθέσει κατά καιρούς αιτήσεις αποφυλάκισης, επικαλούμενος την καλή διαγωγή που έχει επιδείξει, αλλά απορρίφθηκαν όλες αφού θεωρήθηκε πως παραμένει επικίνδυνος.
Όπως είναι λογικό, ο άλλοτε «Blade Runner» δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργός στον αθλητισμό. Πλέον, έχει στραφεί στα θεία, σύμφωνα με το περιβάλλον του. Έτσι, αναζητά τη συγχώρεση της οικογένειας της Στέενκαμπ, η οποία όμως το 2014 είχε αρνηθεί την οικονομική αποζημίωση που τους είχε προσφέρει.
Παραμένει, όμως, αμετακίνητος στη δική του εκδοχή, πως η δολοφονία της συντρόφου του ήταν ατύχημα, ενώ οι Στέεκνκαμπ δεν μοιάζει έτοιμοι να τον συγχωρέσουν -αφού επιμένει στην εκδοχή του. Αυτή του η επιμονή μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη νέα αίτηση αποφυλάκισης που έχει καταθέσει, με την ακρόαση να πραγματοποιείται στις 31 Μαρτίου.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο του, ο Πιστόριους, έχοντας εκτίσει το μισό της ποινής του, με καλή διαγωγή, πληροί όλα τα κριτήρια για να αποφυλακιστεί. Μόνο που η άρνηση των Στέεκνκαμπ να τον συγχωρέσουν ίσως ανατρέψει τα σχέδια του.
Όσκαρ Πιστόριους: «Ο πιο γρήγορος άνθρωπος χωρίς πόδια»
Ο νοτιοαφρικανός αθλητής έχασε τα πόδια του -από τα γόνατα και κάτω, όταν ήταν 11 μηνών, αφού γεννήθηκε χωρίς αυτά να έχουν περόνη. Παρόλα αυτά, ασχολήθηκε ενεργά με τον αθλητισμό, με την πρώτη του διάκριση να έρχεται στους Special Olympics της Αθήνας, το 2004, κατακτώντας το χρυσό στα 200μ. και το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ.
Ακολούθησε ένας έντονος προβληματισμός: Του έδιναν τα ελαφριά τεχνητά πλεονέκτημα έναντι των άλλων; Έπειτα από ενστάσεις εναντίον της συμμετοχής του σε Ολυμπιακούς Αγωνές, ο νοτιοαφρικανός δικαιώνεται στο Διεθνές Αθλητικό Δικαστήριο της Λωζάνης. «Αφού οι λεπίδες μου δίνουν τόσο μεγάλο πλεονέκτημα γιατί άλλοι αθλητές που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μένα δεν είναι εξίσου γρήγοροι;» αναρωτιόταν.
Έτσι, αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το 2012, γνωρίζοντας την παγκόσμια αποθέωση, για το μεγαλείο της δύναμης και της θέλησης που επιδεικνύει. Η συνέχεια όμως είχε μόνο απογοητεύσεις!
