Όταν ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι , το «μότο» ήταν «να μπούμε σε όμιλο οποιασδήποτε ευρωπαϊκής διοργάνωσης». Δηλαδή, έστω και Conference. Να επιστρέψει η ομάδα μετά από 7 χρόνια στην Ευρώπη, να εξασφαλίσει ότι θα παίζει μεσοβδόμαδα τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβρη, να «ψηλώσει», να μεγαλώσει, να δώσει προοπτική στους (υπάρχοντες) παίκτες, να δώσει στους κίνητρο στους υποψήφιους στόχους, να δώσει κέφι στον κόσμο, να (ξανα)λανσάρει το brand-name-Panathinaikos.
Με την πρόκριση επί της Ντνίπρο, όχι απλά επετεύχθη ο ευρωπαϊκός στόχος, αλλά ο Παναθηναϊκός στρογγυλοκάθισε στους ομίλους του Europa. Καλύτερα χρήματα σε σχέση με το Conference, μεγαλύτερο πρεστίζ, καλύτεροι και πιο εμπορικοί αντίπαλοι. Οπότε ο Παναθηναϊκός, στη διπλή αναμέτρηση με τη Μαρσέιγ, δεν είχε κανένα μεγάλο «πρέπει» πάνω από το κεφάλι του. Ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του δεν έβλεπαν καμία ταμπέλα που να γράφει «οπωσδήποτε», κανένα άγχος «μην τυχόν και δεν περάσουμε». Σαφώς και υπήρχε ισχυρό κίνητρο, σαφώς και η πρόκριση θα είχε πολλαπλά και μεγάλα οφέλη (για τα ταμεία της ομάδας, για την χρηματιστηριακή αξία των παικτών, για το σύλλογο) αλλά υποχρέωση δεν κουβαλούσε κανείς.
Ο αουτσάιντερ Παναθηναϊκός
Κι όταν μια ομάδα πάει ως αουτσάιντερ, έτοιμη αγωνιστικά και πνευματικά, δουλεμένη από τον ίδιο προπονητή εδώ και δυο χρόνια, βελτιωμένη από σεζόν σε σεζόν και με βαθύτερο ρόστερ από πέρυσι, τότε είναι ικανή για μεγάλες ζημιές. Ειδικά αν έχει απέναντί της μια ομάδα με όλα τα «πρέπει» του κόσμου: η Μαρσέιγ του καινούργιου προπονητή και των αστραφτερών μεταγραφών, η πλούσια Μαρσέιγ, η μοναδική γαλλική ομάδα που έχει κατακτήσει το Champions League, η «διψασμένη» να περάσει, να «καταπιεί» τη Μπράγκα και να μπει στους ομίλους, αυτή με τον πολύ κόσμο και το πυρωμένο «Βελοντρόμ», είχε πολλά να χάσει αν αποκλειόταν.
Και παρότι έκανε τη ζωή της εύκολη με το πρώτο γκολ στο «έμπα» του παιχνιδιού και το δεύτερο στο «φεύγα» του πρώτου ημιχρόνου, ήταν εκείνη που είχε το πρόβλημα στην επανάληψη – το έδειξαν και οι αλλαγές του Μαρθελίνο και τα «πίσω βήματα» που έκαναν οι παίκτες του από το 65’ και μετά. Η εύκολη και κάπως απλοϊκή ανάγνωση, λέει πως η Μαρσέιγ άφησε τη μπάλα στα πόδια του Παναθηναϊκού, ο οποίος έψαχνε το γκολ, για να τον βρει ανοιχτό στο ξέφωτο και να του βάλει τρίτο γκολ τελειώνοντας το ματς και την πρόκριση.
Μα δεν είδαμε τελικά αυτό: αν ο Μαρθελίνο ήθελε αυτό ακριβώς να κάνει, δεν θα «ξεδόντιαζε» την μεσοεπιθετική του γραμμή και δεν θα έβγαζε τον Ομπαμεγιάνγκ, που είχε δυο γκολ και μια παραλίγο ασίστ, στο γκολ που ορθώς ακυρώθηκε. Αντιθέτως, θα εκμεταλλευόταν τη «θολούρα» του Παναθηναϊκού, το σοκ από το 2-0 του πρώτου ημιχρόνου, το δυνατό ξεκίνημα της ομάδας του στην αρχή του δεύτερου και θα «απαιτούσε» τρίτο γκολ.
Δεν το «απαίτησε» η Μαρσέιγ το τρίτο γκολ και τελικά το έφαγε κιόλας. Στάθηκε τυχερός ο Παναθηναϊκός αλλά ήταν και ανθεκτικός. Κινδύνεψε αλλά και απείλησε – με τον Παλάσιος, τον Γέβνταϊ, τον Μαντσίνι. Ο Παναθηναϊκός «σώθηκε» σε μερικές περιπτώσεις στην κανονική διάρκεια από τον «Μίστερ Ψύχραιμο» Μπρινιόλι, από τον Μάγκνουσον που απέκρουσε πάνω στη γραμμή κι από τα κακά τελειώματα των γηπεδούχων, αλλά άντεξε.
Και βρήκε την δικαιοσύνη που του «χρωστούσε» το Ποδόσφαιρο από πέρυσι, στα δυο ματς με τη Σλάβια, τότε που δεν υπήρχε VAR και είδε τόσο εκτός έδρας, όσο και εντός, να του στερούν οι διαιτητές αυτό που άξιζε. Τώρα, υπήρχε VAR. Και το χέρι στο φινάλε δεν πέρασε ούτε απαρατήρητο, ούτε ατιμώρητο. Ούτε τα δυο γκολ της Μαρσέιγ, όπου υπήρχε οφσάιντ. Αυτά, για τους «νοσταλγούς» και τους «against modern football», που ξορκίζουν το VAR και τη βοήθεια της τεχνολογίας…
Ο κυνικός Παναθηναϊκός
Φτάνοντας πια στα πέναλτι ο Παναθηναϊκός, είχε το πάνω χέρι: είχε γυρίσει από την Κόλαση, είχε αντέξει στην παράταση έχοντας παίκτες που δεν μπορούσαν καλά – καλά να περπατήσουν, είχε «ξενερώσει» τον κόσμο στις εξέδρες και είχε μεταφέρει το 95% της πίεσης στην πλευρά της Μαρσέιγ.
Ο Μαρθελίνο, μετά τις αποτυχημένες αλλαγές και τις μπερδεμένες εντολές που έδωσε στην ομάδα του, συνέχισε να κάνει «δώρα» στον Γιοβάνοβιτς: πρώτα, αλλάζοντας τερματοφύλακα, ενώ είχε ήδη στο γήπεδο τον Λόπεθ, που ήταν «ζεστός», είχε κάνει δυο σημαντικές επεμβάσεις και ήταν εντελώς στο κλίμα του αγώνα. Και δεύτερον, στέλνοντας τον Γεντουζί, τον μοιραίο Γεντουζί, να εκτελέσει το πρώτο πέναλτι για την ομάδα του. 0 στα 2 για τον Μαρθελίνο, ο Μπρινιόλι έκανε τη μια και καθοριστική απόκρουση, ο «σωτήρας» δεύτερος τερματοφύλακας έμεινε στο «παραλίγο να πιάσω του Κλεϊνχέισλερ» και η μπίλια έκατσε στο πράσινο.
ΠΑΟ μπορείς…
Και τώρα; Τώρα ένα ακόμα ζευγάρι παιχνιδιών για τον Παναθηναϊκό χωρίς κανένα άγχος, απέναντι σε μια Μπράγκα που είναι ακόμα καλύτερη ομάδα από τη Μαρσέιγ, πιο δεμένη, πιο «compact», πιο καλά δουλεμένη και πιο «μοντέρνα». Τι μπορεί να κάνει απέναντι στους Πορτογάλους ο Παναθηναϊκός; Το παιχνίδι του – κι όπου βγει.
Έχει την ψυχολογία, την ανεμελιά, την άγνοια κινδύνου, (θα) έχει ακόμα πιο ποιοτική λύση στα χαφ του, αφού υπογράφει ο Αράο, η διάθεση του κόσμου είναι ανεβασμένη, οπότε όλα είναι υπέρ του. Στη χειρότερη, να παίξει στους ομίλους του Europa, περιμένοντας να βάλει στα ταμεία του πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που είναι 7 χρόνια εκτός Ευρώπης και πριν λίγα χρόνια είχε απαγόρευση μεταγραφών και τριετή τιμωρία από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια…
Φωτογραφία: EUROKINISSI
