Το να είσαι υπεύθυνος σε έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό σύλλογο στην Ελλάδα, απαιτεί να πάρεις δύσκολες αποφάσεις που θα πάνε κόντρα στο λαϊκό αίσθημα. Γιατί; Γιατί το λαϊκό αίσθημα δεν γνωρίζει ποδόσφαιρο και λειτουργεί με το θυμικό. Ο Παναθηναϊκός είχε το καλοκαίρι την ευκαιρία να βάλει στα ταμεία του 20-25 εκατομμύρια, πουλώντας τον Φώτη Ιωαννίδη, αλλά υπάκουσε στις φωνές των φιλάθλων να μην τον πουλήσουν. Σε μια εποχή που μια ομάδα πρέπει να παρουσιάζει έσοδα λόγω FFP, ο Παναθηναϊκός έδωσε 16 εκατομμύρια για μεταγραφές (Ίνγκασον, Τετέ, Πελίστρι), αλλά δεν πήρε ούτε ευρώ από πωλήσεις.

Αυτό, ήταν δεδομένο πως θα τον κρατούσε δέσμιο στις επόμενες μεταγραφικές περιόδους και δε θα μπορούσε να κινηθεί εύκολα για παίκτες. Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός ήθελε να πάει να πάρει εξτρέμ ή κάτι άλλο τον Γενάρη, αλλά ακόμα κι αν ήθελε, χωρίς να έχει να δείξει έσοδα, δε θα μπορούσε.

Έτσι, έμεινε να στηρίξει ως βασικό του επιθετικό τον Φώτη Ιωαννίδη, που δεν είχε ποτέ καλά τελειώματα, που έκανε πέρσι μια χρονιά-πυροτέχνημα και άφησε τόσες πολλές τρύπες στο ρόστερ του, επειδή οι προπονητές του και, κυρίως, το τεχνικό τιμ πίστευε πως αυτοί οι παίκτες είναι επαρκείς για τους στόχους που έχει θέσει η διοίκηση, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τον χειρότερο Παναθηναϊκό που έχουμε δει μετά την εποχή Μπόλονι, ίσως και περισσότερο.

Βασικό αριστερό μπακ, δεν υπάρχει.

Βασικό αριστερό εξτρέμ, δεν υπάρχει.

Βασικό 8άρι, δεν υπάρχει. Ή είναι ο Ουναΐ.

Σέντερ μπακ να παίξει αριστερά, δεν υπάρχει.

Αναπληρωματικό σέντερ μπακ να παίζει δεξιά όταν δε μπορεί ο Ίνγκασον, δεν υπάρχει, διότι ο Γεντβάι είναι μόνιμα τραυματίας, ο Πάλμερ Μπράουν το ίδιο και ο Σένκεφελντ πρώην ποδοσφαιριστής.

Βασικός τερματοφύλακας δεν υπάρχει, διότι κρίθηκε πως ο Ντραγκόφσκι είναι για βασικός.

Και, πάνω από όλα, βασικός σέντερ φορ που να βάζει γκολ, δεν υπάρχει.

Ο Παναθηναϊκός εγκλωβίστηκε από ένα συναίσθημα

Όλα αυτά τα κενά δε θα μπορούσαν να καλυφθούν με το μπάτζετ που έχει ο Παναθηναϊκός και οποιαδήποτε ελληνική ομάδα, σε ένα καλοκαίρι. Αν όμως είχε πωληθεί το liability που ονομάζετας Φώτης Ιωαννίδης, θα είχαν καλυφθεί 3 από αυτά τα κενά και τώρα ο Παναθηναϊκός δε θα είχε πάθει τέτοιο κάζο, να παλεύει από Φεβρουάριο για την 3η θέση, να είναι εκτός Κυπέλλου και να πανηγυρίζει που πέρασε τη Βίκινγκουρ με την ψυχή στο στόμα.

Αν είχε 3 καλούς παίκτες σε 3 από αυτές τις θέσεις, θα είχε κερδίσει τη Μπάνια Λούκα, θα είχε πάρει ισοπαλία με τη Τζουργκάρντεν και στους 16 θα έπαιζε με πιο βατό αντίπαλο.

Όχι. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να κάνει σημαία του έναν ποδοσφαιριστή που, με εξαίρεση 3 ματς φέτος, είναι ο χειρότερος του γηπέδου και στους χειρότερους της Super League, βασιζόμενος σε ένα 5μηνο. Γιατί τόσο ήταν που έκανε παπάδες ο Ιωαννίδης. Από τον περασμένο Ιανουάριο ως τον Μάιο.

Φέτος, τον έχουν εξαφανίσει οι χειρότεροι αμυντικοί που υπάρχουν και δεν μπορεί να κάνει ούτε κοντρόλ.

Το καλοκαίρι, έγινε ένα έγκλημα. Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει από τώρα να κοιτάξει να τον πουλήσει, έστω με 10 εκατομμύρια (διότι παραπάνω σιγά μην πιάσει) και να βρει τους στόχους του για να καλύψει 4-5 από τα 10 κενά που έχει σε θέσεις βασικών και αναπληρωματικών, ώστε του χρόνου να μπει στο League Stage του Conference και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.

Για 2 χρόνια τώρα, ο Παναθηναϊκός μανιωδώς κυνηγά ένα πρωτάθλημα που μόνο με ψέματα μπορεί να το πάρει και χάνει χρόνο να κάνει την αναδόμηση που χρειάζεται, να αλλάξει άρδην το ρόστερ του, για να είναι σε θέση να το διεκδικήσει σοβαρά του χρόνου. Αν χάσει κι αυτό το διάστημα που έχει μπροστά του ως τον Μάιο, κυνηγώντας το ανέφικτο, τότε σε 12 μήνες θα συζητάμε πάλι τα ίδια και θα αναρωτιόμαστε γιατί είναι γεμάτος από ανεπαρκείς ποδοσφαιριστές.