Στην Ελλάδα που όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και από το πόσες μεταγραφές έχει κάνει μια ομάδα, θέλει θάρρος για να μπορέσεις να εστιάσεις στην εικόνα, στο πλάνο μιας ομάδας. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα τρανό παράδειγμα για την αξία του πλάνου. Ίδια ομάδα είχαν οι Μπόλονι και Γιοβάνοβιτς στα χέρια τους πέρσι και πρόπερσι. Τι ποδόσφαιρο έπαιξε ο ένας και τι έπαιξε ο άλλος; Και τι συμβαίνει στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς όταν αλλάζουν οι βασικοί παίκτες έτσι; Το πλάνο παραμένει ακριβώς ίδιο.
Ναι, διαφοροποιούνται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της απόδοσης γιατί ο Βαγιαννίδης δεν είναι Παλάσιος, ο Αλεξανδρόπουλος δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ Γκατσίνοβιτς και ο Καμπετσής δεν είναι ποδοσφαιριστής. Αλλά βλέπεις τις προθέσεις, βλέπεις την κατεύθυνση. Και ο χθεσινός Παναθηναϊκός, αλλά και αυτός της Πράγας, έχει κερδίσει το δικαίωμα να κριθεί με θάρρος, με λογική.
Προφανώς και όλοι θα θέλαμε να υπήρχαν χθες και την περασμένη εβδομάδα ένα δεκάρι ή ένας χαφ επιπέδου Τσέριν και Πέρεθ κι όχι να βλέπουμε τον Αλεξανδρόπουλο να τρέχει σαν κατσίκι στα τυφλά και να μην έχει αντίληψη του τι συμβαίνει δίπλα του, όπως στη φάση που έκανε κλέψιμο και βρέθηκε στην περιοχή σε θέση βολής με παίκτη να έρχεται στα δεξιά του και αριστερά τον Σπόραρ και επέλεξε να κάνει ακατανόητες ντρίμπλες γιατί μόνο αυτό έχει στο ποδοσφαιρικό του DNA.
Ο Παναθηναϊκός όμως κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια Σλάβια Πράγας που είχε ήδη δύο επίσημα ματς στα πόδια της και έχει και μια συνοχή 3 ετών, συν την ευρωπαϊκή εμπειρία. Καμία μεταγραφή δεν θα το άλλαζε αυτό, εκτός κι αν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε τον Μόντριτς και τον Κρόος.
Το πλάνο στο πρώτο ματς ήταν σωστό. Συντηρητική διαχείριση, στόχος το 0-0, στεγανοποιημένη αμυντική παράταξη και εκμετάλλευση του Παλάσιος στην επίθεση. Αν δεν είχε έρθει η απαράδεκτη κόκκινη στην Πράγα, ο Παναθηναϊκός θα είχε φάει στην χειρότερη ένα γκολ. Και μπορεί να είχε βάλει κι εκείνος ένα. Σίγουρα θα είχε χθες τον Παλάσιος διαθέσιμο και όταν θα ήθελε να βγάλει ο Γιοβάνοβιτς τον Αϊτόρ ή τον Αλεξανδρόπουλο, δε θα έβαζε τον Καμπετσή, αλλά τον Βαγιαννίδη.
Στο χθεσινό ματς, ο Παναθηναϊκός που είχε βρει και περισσότερες ανάσες, ειδικά οι παίκτες του που έλειψαν από την ίωση για μια εβδομάδα, έπαιξε μπαλάρα για 60-65 λεπτά, δεδομένης της ποιότητας του αντιπάλου και της εποχής. Ξέρετε πολλές ομάδες στην Ελλάδα να βλέπουν τον αντίπαλο να απενεργοποιεί τον playmaker τους (Πέρεθ) και παρόλα αυτά να βγάζουν 4 μεγάλες φάσεις στο πρώτο ημίχρονο; Ο Παναθηναϊκός το έκανε. Και το έκανε γιατί έχει δύο βασικούς αμυντικούς που είναι ικανότατοι στα ανεβάσματα και στην παραγωγή.
Αν δεν είχε κάνει την ανοησία στο τέλος ο Καμπετσής, ο Παναθηναϊκός θα είχε κερδίσει με 1-0, δε θα είχε προκριθεί, αλλά θα είχε δείξει πως δεν απέχει από τις ομάδες του Conference.
Κι αν υπήρχε και VAR να τσεκάρει το χέρι του αμυντικού της Σλάβια στη δεύτερη σέντρα του Χουάνκαρ από αριστερά, το τράβηγμα του Κατσαμπάρα στον Σπόραρ στο τετ α τετ που είναι κόκκινη και αποβολή ή την δύσκολη φάση στο 41 που ο Μάντοους γκρέμισε τον Σένκενφελντ, τώρα θα συζητούσαμε για το πόσο φαβορί είναι ο Παναθηναϊκός για τους ομίλους.
Πάμε στο μέλλον. Ο Γιοβάνοβιτς ξεκαθάρισε πως η απώλεια της Ευρώπης δεν διαφοροποιεί τις προσθήκες. Δύο χαφ θα έρθουν στην ομάδα, ένα 10άρι κι ένα 8άρι. Αυτό σημαίνει πως ο Αλεξανδρόπουλος θα έρχεται από τον πάγκο, ίσως και ο Τσέριν που ήταν καταπληκτικός χθες, ο Κουρμπέλης θα μπορεί εύκολα να θεωρηθεί αμυντικός και να καλύπτει Σένκενφελντ και Μάγκνουσον όταν λείπουν, ο Σάρλια κρίνεται οκ για back up απέναντι σε ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος και τι μένει; Να μπει στην εξίσωση και ο Βέρμπιτς.
Ο Γιοβάνοβιτς θα μπορεί να βάλει τον Βέρμπιτς εξτρέμ και να φέρει τον Αϊτόρ ως δεκάρι αν αυτός που θα έρθει στο 10 έχει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού, γενικώς θα μπορεί να καλύψει με ευκολία οποιαδήποτε απώλεια.
Η δουλειά που γίνεται στον Παναθηναϊκό δείχνει πως η χθεσινή εικόνα θα είναι ο κανόνας. Αμφιβάλλει λοιπόν κανείς πως αν ο Παναθηναϊκός παίζει για 65-70 λεπτά με αυτόν τον τρόπο απέναντι σε Ιωνικούς και Λεβαδειακούς, δεν θα είναι τουλάχιστον 2ος στο τέλος της διαδρομής;
Κι αν είναι 2ος, του χρόνου θα παίξει πρώτα προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, μετά αν αποκλειστεί Europa και αν αποκλειστεί κι εκεί, θα πάει στο Conference. Ε, σε ένα ζευγάρι απ΄αυτά θα έχει απέναντι του μια ομάδα που μπορεί να αποκλείσει.
Και του χρόνου το καλοκαίρι, με βάση τη λογική, ο Παναθηναϊκός δε θα έχει ανάγκη 4-5 βασικούς, αλλά 1-2 το πολύ. Φέτος, ήδη οι κινήσεις που έχουν γίνει, δείχνουν απόλυτα σωστές. Ο Σπόραρ είναι ο επιθετικός που χρειαζόταν και ο Μάγκνουσον είναι μεταγραφάρα. Αν είναι έτσι και ο Βέρμπιτς με τους άλλους 2 που θα έρθουν, δε βλέπω γιατί να μην εστιάσει κανείς στην αισιοδοξία που γεννά ο Παναθηναϊκός και να πρέπει να γκρινιάζει για έναν αποκλεισμό που η διαχείριση αυτό το διάστημα μου έδειξε πως δεν έκαιγε και ιδιαίτερα τους Πράσινους.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Οι ελληνικές ομάδες θα έπρεπε να μοιάσουν στις ομάδες που υποτιμούν κάθε καλοκαίρι
Και γιατί να μην είναι ο Αντετοκούνμπο «μεγαλύτερος από τον Γκάλη»;
