Το ότι ο Παναθηναϊκός κατέκτησε πέρσι την Ευρωλίγκα, δε σημαίνει πως ήταν μια άτρωτη ομάδα. Σημαίνει πως ήταν μια ομάδα που είχε την ικανότητα να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες στη διάρκεια της χρονιάς, να φτάσει στην καλύτερή της κατάσταση στον τελευταίο ενάμιση μήνα της κανονικής διάρκειας, να βγει δεύτερη και να βρεθεί στην τελειότερη κατάσταση στο final-4.
Γνωρίζοντας όμως πως δε μπορεί κάθε χρονιά να εξελίσσεται όπως η περσινή, στην οποία ο Παναθηναϊκός είχε πολλούς μικρούς και μεγάλους τραυματισμούς, αλλά είχε την ευλογία στη μία θέση (5) που δεν τον έπαιρνε να τραυματιστεί ο ένας που είχε (Λεσόρ), να μην υπάρξει τραυματισμός, συν το ότι οι Γκραντ-Γκριγκόνις-Ναν-Μήτογλου που πήραν πολλά 30λεπτα, δεν υπέστησαν κάποιον σοβαρό τραυματισμό, οι Πράσινοι κινήθηκαν το καλοκαίρι με τέτοιον τρόπο, ώστε να θωρακίσουν το ρόστερ. Με στόχο να μειώσουν το ρίσκο που υπήρξε την περσινή σεζόν.
Και με τις κινήσεις που έκαναν, λογικά θεωρούνται ως το φαβορί για την κατάκτηση. Αυτό βέβαια πρέπει να επιβεβαιώνεται μέσα στο γήπεδο και ο Παναθηναϊκός, παραπάνω από το να επιβεβαιώνει πως είναι το φαβορί, οφείλει να μπορεί να διαχειρίζεται τις ήττες που θα έρθουν και να μην τρέχει το μυαλό του στον Απρίλιο και τον Μάιο. Η παρουσία του Αταμάν και του Σλούκα αποτελεί ένα εχέγγυο για να μη συμβεί αυτό.
Ενώ λοιπόν ο Παναθηναϊκός έφερε ένα γκαρντ μεγάλης αξίας, τον Μπράουν, και έχει τρομερή ποιότητα στα γκαρντ, ενώ έφερε τον Γιουρτσεβέν που αναβαθμίζει κατά πολύ τη θέση πίσω από τον Λεσόρ και μπορεί να παίξει και ως βασικός σε ματς που δεν βγαίνουν στον Γάλλο ή που είναι κουρασμένος, ενώ έφερε και τον Όσμαν για να ενισχύσει τις θέσεις των forward και να έχει πολλές δυνατότητες συνδυασμών παικτών ο Αταμάν, στα δικά μου μάτια υπάρχει μια 4η μεταγραφή, ένας άλλος παίκτης που μπορεί να βάλει σφραγίδα αναβάθμισης. Και φάνηκε στο ματς απέναντι στην Άλμπα στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας.
Όταν ο Παναθηναϊκός έφερνε πέρσι τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, πολλοί περίμεναν να δουν έναν παίκτη που θα βαράει 20άρες σε κάθε ματς ή θα σκοτώνει τον αντίπαλο με το τρίποντό του. Οι πρώτοι μήνες ήταν απογοητευτικοί για τον Ισπανό, ήρθε και ο τραυματισμός και έβαλε ένα γκρίζο σύννεφο από πάνω του, σε συνδυασμό με το ότι ο κόσμος γνώριζε το συμβόλαιό του. Γιατί με βάση αυτό κρινόταν.
Είναι όμως πάντα δύσκολο για έναν Ισπανό να παίζει σε περιβάλλον εκτός Ισπανίας, περισσότερο για τον Χουάντσο που δεν είχε ξαναπαίξει Ευρωλίγκα στη ζωή του. Μόλις ο Παναθηναϊκός άρχισε να ρολάρει, ο Αταμάν βρήκε πώς ακριβώς θα του φανεί χρήσιμος ο Ισπανός και αυτό συνέβη.
Past is past και στο σήμερα, ο Παναθηναϊκός βλέπει έναν άλλον Χουάντσο, από την προετοιμασία ως τα φιλικά και σε αυτά τα πρώτα επίσημα ματς. Οκ, μικρό το δείγμα, αλλά και πέρσι από την πρώτη στιγμή φαινόταν εκτός τόπου και χρόνου. Φαίνεται να έχει συμβάλλει στον ψυχισμό και την πνευματική του συγκέντρωση ότι ταιριάζει με τους συμπαίκτες του, ότι πέτυχαν μαζί πέρσι, μοιάζει να έχει κάνει fit in.
Απέναντι στην Άλμπα ήταν το 4άρι που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός για να δένει την πεντάδα, για να προσφέρει με τις κινήσεις του και με την αντίληψή του στους 4 συμπαίκτες του τη δυνατότητα ακόμα και να πάρουν μερικές ανάσες παραπάνω. Και μοιάζει να είναι πιο σίγουρος για το σουτ του. Δεν λέω πως θα βάζει σε κάθε ματς 3 τρίποντα όπως χθες, θα του φεύγουν και τα τούβλα. Αλλά θα κάνει όσα χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για να μπορούν να αναδειχθούν ο Λεσόρ, ο Ναν, ο Σλούκας, ο Γκραντ, ο Λορέντζο.
Σε μια περίοδο στην οποία ο Μήτογλου δείχνει να μην είναι σε καλή κατάσταση (από πέρσι τον Μάρτιο είναι αρκετά κακός σε πολλές αποφάσεις του επιθετικά, φάνηκε και στον τελικό του Super Cup), ο Χουάντσο δείχνει ότι πρέπει να είναι, σε αυτό το διάστημα τουλάχιστον, το 4άρι των 20 λεπτών μίνιμουμ και τα υπόλοιπα να μοιράζονται σε Μήτογλου-Οσμάν-Παπαπέτρου.
Ο Παναθηναϊκός, όπως τον αντιλαμβάνομαι αυτή τη στιγμή, πιστεύω ότι θα ξεκλειδώσει το υψηλότατο ταβάνι του με τον Χουάντσο να έχει έναν ρόλο-κλειδί για την ομάδα, να είναι ότι είναι ο Παπανικολάου για τον Ολυμπιακό στα καλά του. Κι εγώ απεχθάνομαι τη φράση «να κάνει πράγματα που δε φαίνονται στη στατιστική», κουραστήκαμε να την ακούμε από τους υπέρμαχους του αναχρονιστικού μπάσκετ της ελληνικής σχολής των ετών προ Αντετοκούνμπο, εν προκειμένω όμως θα αναγκαστώ να την χρησιμοποιήσω.
Γιατί όντως, ο Χουάντσο γίνεται κατανοητός ως χρησιμότητα, ως αναγκαίος για την ομάδα, αν παρατηρήσεις το πώς κινείται. Είναι δε χαρακτηριστικό της αυτοπεποίθησης που έχει, το κάρφωμα που πήγε κι έκανε χθες μπροστά στον Κουμάτζε.
Ξαναλέω, δεν είναι η Άλμπα ο αντίπαλος από τον οποίο θα βγουν ασφαλή κριτήρια, αλλά για τον Χουάντσο είναι ένα δείγμα που δε γίνεται να το θεωρήσουμε αμελητέο. Η γλώσσα του σώματος μιλάει και ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει πως ακόμα κι αν οι 3 μεταγραφές του δεν προσαρμοστούν απόλυτα, θα έχει βρει ήδη το έξτρα που ήθελε πέρσι σε έναν παίκτη που ο ίδιος ο Παναθηναϊκός τον φτιάχνει, που ο Αταμάν τον ανέπλασε.
Έναν παίκτη που το περιβάλλον, η όμορφη ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια, οι εμπειρίες που βιώνει, από τα πανηγύρια για την Ευρωλίγκα πέρσι μέχρι το 3ήμερο στο Costa Navarino και, φυσικά, το τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος στο Παναθηναϊκό Ατάδιο, του δίνουν κίνητρο και του παρέχουν πνευματική-ψυχική ηρεμία για να δίνει αυτό που έχει.
* Κεντρική φωτογραφία: Mathias Renner / City-Press GmbH Bildagentur via Getty Images
