Και τώρα τι δηλαδή; Να κάνουμε πως δεν το είδαμε; Να σφυρίξουμε αδιάφορα και να πάμε παρακάτω; Όχι. Γιατί είναι ακριβώς η αδιαφορία, το «δε βαριέσαι» που τρέφει τα τέρατα. Το πανό που εμφάνισε μερίδα οπαδών του Παναθηναϊκού πριν από το χθεσινό ντέρμπι με την ΑΕΚ συνιστά τεράστια κηλίδα.

Ντροπή για το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαιρικού μικρόκοσμου. Και απόδειξη ότι μερικοί δεν ξεχνάνε μόνο και μόνο για να θυμούνται λάθος (τα) πράγματα. Υπό το δικό τους πρίσμα, με βάση μόνο το συμφέρον και την πάρτη τος.

Έτσι είναι. Ο οπαδός, κάθε οπαδός και αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει με χρώματα, θολώνει από το φανατισμό. Βλέπει ένα και μόνο πράγμα. Αυτό που του επιτάσσει το τυφλό πάθος, όχι για την ομάδα που υποστηρίζει, αλλά για την ομάδα που ανήκει.

Δεν είναι δηλαδή, εν προκειμένω, ο Παναθηναϊκός που νοιάζει τους εμπνευστές του πανό στήριξης προς τους προφυλακισμένους Κροάτες χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Το οπαδικό είναι που βγαίνει μπροστά. Αυτό στηρίζουν, αυτό υποστηρίζουν. Free the Boys (εκ του Bad Blue Boys), είπαν. Ελευθερώστε τους γιατί είναι δικοί μας, μέσω αδελφοποίησης. Επειδή επίσης, στα μάτια τους, είναι αθώοι, και πληρώνουν τη «συμπαιγνία των ΑΡΔ (σ.σ.: αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι…) και της Αστυνομίας»…

Κι όλο αυτό με παρούσα στο γήπεδο τους απέναντι, ακριβώς εκείνη την ομάδα που είδε έναν δικό της άνθρωπο να δολοφονείται εξαιτίας της καθόδου των χούλιγκαν που υποστήριζε το πανό. Είναι απολύτως κατανοητό το γιατί η ΑΕΚ απείλησε να μην κατεβεί να παίξει αν δεν αποσυρόταν το πανό – το οποίο βέβαια δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε μπει στη Λεωφόρο.

Το πανό δεν εκφράζει τους πολλούς – Και αυτό πρέπει να βγει μπροστά

Το παρήγορο είναι πως η συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων των Πρασίνων αντέδρασε. Πολλοί εξ αυτών ντράπηκαν, στεναχωρήθηκαν, αηδίασαν. Κι ας μην είναι οι πράξεις των λίγων που θα έπρεπε να κρίνουν τους πολλούς. Είναι άδικο να συνδεθεί ολόκληρος ο Παναθηναϊκός με αυτό το γεγονός.

Το (πιο) άσχημο είναι πως αυτοί οι λίγοι αριθμητικά κάνουν (τη) φασαρία. Ακούγονται πολύ. Και κάπως έτσι οι πράξεις τους αποκτάνε πολλαπλάσια ισχύ, έχουν πολύ μεγαλύτερη του αρχικού μεγέθους επιδραστικότητα.

Δεν είναι όμως το να αφήσουμε στην άκρη ως γεγονός, η λύση. Η όποια ελπίδα λύσης, τέλος πάντων. Επιμένουμε: Είναι λάθος να κάνεις σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο Παναθηναϊκός επίσης, επισήμως ως σύλλογος θα έπρεπε ιδανικά να αντιδράσει δυναμικά και καίρια, να μην αφήσει ό,τι έγινε να περάσει στο ντούκου. Για να κάνει ξεκάθαρη τη θέση του, τη στάση του, για να κάνει τη διαφορά.

Δεν είναι προφανώς μόνο «πράσινο» το φαινόμενο. Είναι ένα κακό που δηλητηριάζει τον ελληνικό αθλητισμό, όχι μόνο το ποδόσφαιρο, εδώ και πολλά χρόνια, σε όλες τις οπαδικές αποχρώσεις. Γιατί ακούγονται και κάποια συγκριτικά, του στιλ «γιατί δεν λέτε για τότε που εκείνοι έκαναν αυτό» ή «για τότε που οι άλλοι έβγαλαν εκείνο το πανό» και πάει λέγοντας. Πηγαίνοντας τη συζήτηση σε εντελώς λάθος πλαίσιο. Δηλαδή ξανά στο οπαδικό. Στα «σας δείραμε, σας τρέχαμε, σας κάναμε, σας ράναμε». Φαύλος κύκλος βίας και φανατισμού.

Photo Credits: Eurokinissi