Τα προηγούμενα 3 χρόνια που ο Παναθηναϊκός βόλοδερνε στον βυθό της Ευρωλίγκας και έχασε και δύο πρωταθλήματα με άνεση από τον Ολυμπιακό, αυτό που ενοχλούσε, θαρρώ, περισσότερο τους φιλάθλους του, δεν ήταν ότι δεν κατακτούσε τίτλους ή ότι δεν πρωταγωνιστούσε. Σίγουρα θα το ήθελαν, αλλά περισσότερο ενοχλούσε ότι δεν έβλεπαν μια ομάδα που να αποκτά ταυτότητα, που να θέτει βάσεις ώστε, παρά το χαμηλό οικονομικό ταβάνι, να παρουσιάζεται αξιοπρεπής. Να είναι μια ελληνική Ζαλγκίρις, για να το δώσω με παράδειγμα.
Μόνο την περίοδο Όντετ Κάτας πήγε να χτιστεί μια φιλοσοφία, όπου ο Παναθηναϊκός είχε στο ρόστερ του Παπαπέτρου-Χεζόνια-Μήτογλου-Παπαγιάννη και επέλεγε να παίζει με σχήμα που περιελάμβανε και τους 4 κάποιες φορές, εισήγαγε δηλαδή το πολύ ψηλό σχήμα που έδινε στην ομάδα μια σκληράδα και μια ευελιξία στις αλλαγές. Δεν θα γινόταν φόβος και τρόμος της Ευρώπης, αλλά θα μπορούσε να πατήσει πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία και να προσθαφαιρεί στις επόμενες δύο μεταγραφικές περιόδους, ώστε να γίνει μια ομάδα που θα τη γουστάρουν οι φίλαθλοί της ασχέτως τίτλων.
Το πλάνο αυτό δεν προχώρησε, ο Κάτας έφυγε, ήρθε ο Πρίφτης και από τότε μέχρι το καλοκαίρι του 2023, οι προπονητικές επιλογές κατέληξαν σε φιάσκο. Η περσινή κάκιστη κατάσταση που ήταν και περισσότερο αδικαιολόγητη αφού είχε αυξηθεί κατά πολύ το μπάτζετ, έφερε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στα κάγκελα, με αποτέλεσμα να πάρει την απόφαση για μια νέα εποχή επένδυσης υψηλών ποσών στην ομάδα.
Έφερε τον Αταμάν, πλήρωσε σπουδαία ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάποια αρκετά παραπάνω από την πραγματική τους αξία, μιας και ο Παναθηναϊκός έπρεπε το φετινό καλοκαίρι να κάνει damage control και να φτιάξει ξανά το όνομά του στην αγορά και τώρα, μέσα σε 4 μήνες, δρέπει τους καρπούς της επένδυσης.
Όταν ακούγαμε τον Αταμάν να μιλάει με τόση αυτοπεποίθηση για final-4 και διεκδικήση τίτλων, η αλήθεια είναι πως κρατούσαμε μικρό καλάθι. Πλέον όμως, το καλάθι μεγάλωσε. Δεν αιθεροβατεί, αλλά μεγάλωσε. Κι αυτό είναι η απόδειξη πως στο τέλος της ημέρας, ο φίλαθλος της ομάδας, πάνω από τις κατακτήσεις, θέλει να βλέπει μια ομάδα που να παίζει όμορφο μπάσκετ και να την χαίρεται. Και ξέρει να διακρίνει τις αντικειμενικές δυσκολίες της κάθε περίστασης.
Ο Παναθηναϊκός έκανε την ανατροπή
Το μπάσκετ που παίζει φέτος ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είναι το καλύτερο της Ευρώπης, άλλωστε ο καθένας έχει τα γούστα του. Είναι όμως ένα μπάσκετ με ταυτότητα και δη με ταυτότητα διαφορετική από αυτή που περιμέναμε. Το ρόστερ και η φιλοσοφία του Αταμάν στην Εφές, μας είχε δώσει την αίσθηση πως φέτος θα βλέπουμε μια ομάδα να πηγαίνει όλα τα ματς στους 85-90-95 πόντους και να μην είναι τόσο πιεστική στην άμυνα.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε μια ομάδα που έχει ένα επιθετικό ταλέντο που της επιτρέπει να βάζει 82-83 πόντους μέσο όρο στην Ευρωλίγκα και να είναι 8ος μεταξύ 18 ομάδων, αλλά ταυτόχρονα να έχει ένα πολύ καλό μέσο όρο παθητικό, δεχόμενος 78.4 πόντους ανά παιχνίδι, που στην αναγωγή του ανά 100 κατοχές, πάει στο 109.7 και κρίνεται ως εξαιρετικό.
Για μια νέα ομάδα μάλιστα, όπως ο Παναθηναϊκός των 11-12 νέων παικτών, το πρώτο δίμηνο είναι και κάπως λανθασμένη εικόνα, αφού η ομάδα ψάχνεται, δεν έχει δέσει, ο προπονητής ψάχνει τα κατάλληλα σχήματα και όλα είναι σε διαδικασία χτισίματος θεμελίων. Ο Παναθηναϊκός από το ματς με την Άλμπα εκτός έδρας και μετά, είναι άλλη ομάδα, παρά το ότι έχασε αφελώς από την Παρτιζάν στο Βελιγράδι και από την Εφές των 7 παικτών στην Τουρκία.
Μετά τα ματς με Φενέρ και Μπαρτσελόνα εκτός, όπου είδαμε το χούι των περασμένων ετών, να είναι δηλαδή ωσεί παρών ο Παναθηναϊκός στα εκτός έδρας και να διασύρεται, βλέπουμε μια ομάδα που δεν χάνει με άνεση, που κερδίζει συχνότερα και κερδίζει με σχετική άνεση, μια ομάδα που παλεύει σε κάθε ματς, σε κάθε λεπτό, σε κάθε κατοχή. Δε νομίζω πως μπορεί ένας φίλαθλος να ζητήσει παραπάνω.
Κάθε ματς είναι και μια άλλη ιστορία. Μπορεί να έχεις αφήσει σε ένα ματς τα κόκαλά σου και να χάσεις, μπορεί σε άλλο να έχεις παίξει στο 90% και να κερδίσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει δώσει την αίσθηση ότι έχει παίξει ποτέ κάτω από το 100%.
Ένα ματς θα το χάσει άδικα, όπως στη Μπασκόνια, ένα ματς θα το κερδίσει άδικα, όπως στη Βαλένθια (ο Αταμάν είπε πως η ομάδα άξιζε τη νίκη περισσότερο στη Μπασκόνια παρά στη Βαλένθια), στο τέλος της ημέρας όμως μετράει η εικόνα, η προσπάθεια. Συμβόλαιο με τη νίκη δεν έχει κανείς.
Η καλύτερη επίθεση προέρχεται από μια σπουδαία άμυνα
Το στοιχείο λοιπόν που δείχνει ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε σωστές βάσεις που θα του επιτρέψουν να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί όλο και περισσότερο, είναι ότι έφτιαξε μια ομάδα με πολλά επιθετικά όπλα, που τα έμαθε να νοιάζονται για την άμυνα εξίσου.
Ο Σλούκας για παράδειγμα, κάνει ίσως τη μεγαλύτερη αμυντική προσπάθεια της τελευταίας 5ετίας. Ο Γκραντ έγινε αμυντικό υπερόπλο για πρώτη φορά στην καριέρα του και τρομοκρατεί παίκτες όπως ο Λάρκιν και ο Τζέιμς. Ο Χουάντσο ζει πρωτίστως από την άμυνα. Ο Αντετοκούνμπο, παρά το ότι δεν έχει επιθετικό ρεπερτόριο και είναι άστοχος στις βολές, παίρνει χρόνο γιατί αμυντικά δίνει την ψυχή του.
Όλα τα παραπάνω δεν συνηγορούν κατάκτηση Ευρωλίγκας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το βασικότερο, το διακύβευμα είναι οι φίλαθλοι που πάνε στο γήπεδο να φεύγουν χαρούμενοι και να ξέρουν πως η ομάδα τα έδωσε όλα, πως είχε ένα πλάνο και πως αν ηττήθηκε, έγινε γιατί ο αντίπαλος ήταν καλύτερος σε αυτό το ματς.
ΥΓ. Δεν ξέρω που θα καταλήξει το πρότζεκτ της ομάδας εντός του παρκέ, αλλά το πρότζεκτ εκτός παρκέ, η αναβάθμιση του ΟΑΚΑ, οι υπηρεσίες που προσφέρονται και θα προσφερθούν από του χρόνου, όλες οι δράσεις που γίνονται, καθιστούν την εμπειρία παρουσίας σε αγώνες του Παναθηναϊκού κορυφαία στην Ευρωλίγκα.
