Περιεχόμενα
Σε αντίθεση με το πρώτο ματς στα μέρη της, η Παρί Σεν Ζερμέν δεν απαρνήθηκε τη φύση της. Όχι βέβαια πως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μην παίξει ξανά σαν μικρή ομάδα που πάει να κλέψει το αποτέλεσμα. Το νορμάλ έκανε. Αισθητά πιο συμπαγής και λειτουργική σε διάταξη 3-5-2, πολύ πιο «ταγμένη» στο πρέσινγκ ψηλά στο γήπεδο. Και οι ευκαιρίες ήρθαν. Όχι, όμως, και το γκολ.
Αδεξιότητα, επιπολαιότητα, βιασύνη, η τελική ενέργεια ήταν πάντα λάθος. Δεν το κάνεις αυτό στο τοπ επίπεδο αν θες να ανήκεις εκεί. Ακόμα πιότερο κόντρα σε έναν αντίπαλο όπως η Μπάγερν Μονάχου. Όταν η Παρί έκανε λάθος, οι απέναντι δεν συγχώρησαν. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα διαχείρισης. Τακτική στην οποία οι Βαυαροί, διαχρονικά θα έλεγε κανείς, δεν έχουν ταίρι. Το τελικό 2-0 δεν χωρά αμφισβήτηση. Ούτε βεβαίως το ποιος συνεχίζει στους «8» του Champions League. Ο καλύτερος, είναι.
11 παίκτες, ακόμα και παικταράδες, δεν κάνουν μια ομάδα αν δεν παίζουν σαν ένα σώμα
Η αποτυχία της PSG είναι δομική. Κυνηγάει το Champions League με έναν εμμονικό τρόπο από την πρώτη στιγμή σχεδόν που άλλαξε status περνώντας στα χέρια της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ (2012). Ό,τι και να δοκιμάζει όμως, δεν πιάνει. Όσα λεφτά κι αν έδωσε, όσους σταρ κι αν προσέλκυσε. Η Μπάγερν, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπαρτσελόνα και τόσες άλλες στο πρόσφατο παρελθόν, αποδείχτηκε πιο δυνατή από το κλαμπ της γαλλικής πρωτεύουσας την κρίσιμη στιγμή.
Για να το προσπερνούσε αυτό η Παρί, θα έπρεπε να είναι ένα σώμα, κάθε στιγμή, σε όλα τα σημεία. Να είναι, δηλαδή, ένα σύνολο. Όχι 11 ατομικότητες που φτιάχνουν ένα ετερόκλητο και ανομοιογενές σύνολο. Όσο σπουδαίοι παίκτες κι αν είναι οι περισσότεροι εξ αυτών. Σε τελική ανάλυση, η PSG είναι σαν μια πολλά υποσχόμενη χολιγουντιανή ταινία με καστ που λάμπει, αλλά αποδεικνύεται στην πράξη πεταμένα λεφτά.
Η Παρί Σεν Ζερμέν παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο αποτυχίας
Θα προσπαθήσει ξανά, αναμφίβολα. Πάλι με ηχηρές μεταγραφές, ίσως και με άλλο κόουτς – ο Κριστόφ Γκαλτιέ όλο και ζυγίζεται ελλιπής για τη θέση, εδώ έριξε την ευθύνη για τον αποκλεισμό στο φορτωμένο πρόγραμμα, λες και οι άλλοι παίζουν μια στο τόσο. Με νέες τροποποιήσεις στο γενικότερο project. Σαν έναν κύκλο που συνεχώς ανατροφοδοτείται. Αγόρασες; Απέτυχες; Δεν πειράζει. Αγόρασε και απέτυχε ξανά. Αγόρασε και απέτυχε… καλύτερα. Ακόμα και με τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο. Αφήνοντας έναν παίκτη που έδιωξες επειδή θεώρησες λίγο (Ερίκ Μαξίμ Τσουπό-Μοτίνγκ) να σου βάζει το γκολ-χαριστική βολή. Χωρίς να σκοράρεις σε 180 λεπτά, ενώ θεωρητικά είσαι «1.000+1 τρόποι για να βρεις δίχτυα».
Συνιστά μέγιστη πηγή σύγχυσης, εκνευρισμού και απορίας για την ηγετική ομάδα του γαλλικού κλαμπ, το πώς ενώ έχουν στη διάθεσή τους όλα όσα μπορεί να ονειρευτεί κανείς, η ομάδα στερείται της στοιχειώδους ωριμότητας στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει κερδίσει 29 τρόπαια την τελευταία δεκαετία, αλλά μόνο στη Γαλλία. Ενώ η Παρί υπόσχεται πάντα πως θα τα πάει καλύτερα, δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Η Μπάγερν αντιπροσωπεύει όλα αυτά που ονειρεύεται να γίνει, αλλά δεν μπορεί. Είναι αυτή η κουλτούρα του νικητή. Δεν είναι η φανέλα, παρότι μας αρέσει να το θέτουμε έτσι. Εν έτει 2023 δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τέτοιες αοριστίες για να εξηγήσουμε μια αποτυχία ή μια αποτυχία. Είναι θέμα διαχείρισης. Ξεκινάει από το ανώτερο επίπεδο και διαχέεται στα υπόλοιπα κλιμάκια της ιεραρχίας.
Μια αφόρητη πίεση που λυγίζει ακόμα και τους καλύτερους
Σε τελική ανάλυση το στήσιμο του συλλόγου είναι ανεπαρκές για να ξεπεράσει όλα όσα το κρατάνε πίσω. Είναι ψυχολογικό το ζήτημα; Και αυτό. Η αφόρητη πίεση καταπίνει ακόμα και παίκτες που έχουν ζήσει τα πάντα στο ποδόσφαιρο. Σαν τον Λιονέλ Μέσι. Αόρατος ήταν στο Μόναχο ο Αργεντινός σούπερ σταρ. «Στο Μουντιάλ πήρε μια ολόκληρη ομάδα στις πλάτες του, αλλά στην Παρί δεν είναι το ίδιο, καθώς ως ομάδα δεν έχει ισορροπία», τον υπερασπίστηκε ο Τόμας Μίλερ, ρίχνοντας παράλληλα καρφί στους Παριζιάνους. Ευγένεια και… χώσιμο, πόσο γερμανικό από πλευράς του άσου της Μπάγερν!
Βασικά άμα δεν μπορεί ο Κιλιάν Εμπαπέ, όλα τελειώνουν για τους Παριζιάνους, τόσο απλό τόσο σύνθετο. Και ο Γάλλος δεν μπόρεσε χθες. Οι Γερμανοί τον έκλεισαν πολύ καλά, δεν του άφησαν μισή σπιθαμή χώρου. Εξηγήσεις έχει να δώσει και ο Μάρκο Βεράτι, από δύο δικά του λάθη ήρθαν τα γκολ, ανεπίτρεπτο για την κλάση του Ιταλού μέσου. Και ο Νεϊμάρ; Κλασικά τραυματίας, τέλος η σεζόν – ένα έργο που παίζεται σχεδόν κάθε άνοιξη. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν μαθαίναμε πως δεν είδε καν το ματς στο Μόναχο από την τηλεόραση. Ουδέποτε (μας) έπεισε πως τον νοιάζει περισσότερo η ομάδα από τον εαυτό του.
