Περιεχόμενα
Ελληνικό ποδόσφαιρο. Παράγοντες που τσακώνονται συνέχεια, που γίνονται σούπερ τοξικοί και μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Γκρίνια για τη διαιτησία από κάθε μεριά. Φίλαθλοι που δεν εκτιμούν τίποτα, είναι αχάριστοι, είναι φαταούλες και δε χαίρονται με τα συναισθήματα και το ποδόσφαιρο που βλέπουν. Οπαδοί που καταστρέφουν την εμπειρία του γηπέδου με τα συνθήματα, με τα βεγγαλικά και ό,τι άλλο έριχναν μέχρι πρότινος. Κι όμως, σε αυτό το περιβάλλον, βλέπουμε δύο ελληνικές ομάδες να πάμε στους 8 του Conference League, μιας διοργάνωσης που όποιος την υποτιμά, είναι αφελής.
Πριν δύο χρόνια, ήταν μόνος του ο ΠΑΟΚ. Φέτος, είναι μαζί με τον Ολυμπιακό που πάνε στην 8άδα. Κι είναι μια εξέλιξη που την λες φυσιολογική, που την λες «επόμενο βήμα». Είναι οι δύο ομάδες που παίζουν σταθερά Ευρώπη εδώ και μια πενταετία. Του χρόνου, ας ελπίσουμε, να ακολουθήσει η ΑΕΚ παίζοντας μπάλα Μάρτιο και του παραχρόνου ο Παναθηναϊκός, αν το δούμε δηλαδή στο «βήμα το βήμα».
Ναι, το Conference League είναι η 3η τη τάξει κατηγορία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αλλά δεν είναι ότι έχουμε κουραστεί να παίζουμε στο Europa και μας κακοφαίνεται το Conference. Θα πάει δηλαδή ο Ολυμπιακός στους 4 του Conference για παράδειγμα, δε θα πάρει πρωτάθλημα, δε θα βγει ούτε 2ος, και θα γυρίσει να του πει κάποιος τι; Θα γυρίσουν οι ίδιοι του οι φίλαθλοι να γκρινιάξουν; Θα το κάνουν γιατί είναι οι πιο αδηφάγοι και λυσσασμένοι να τα έχουν όλα δικά τους και τους ενοχλεί να χαίρονται και οι άλλοι, αλλά προφανώς δεν θα είναι το φυσιολογικό και το όμορφο αυτό.
Έχουμε πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από αυτό που θέλουμε να νομίζουμε
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον τοξικότητας, ζήσαμε το μυθικότερο βράδυ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι ήταν η κορύφωση μιας ανόδου που προέκυψε μέσα από τον εγχώριο ανταγωνισμό από την περσινή χρονιά και συνεχίζεται φέτος. Έχουμε ένα πρωτάθλημα με 4 διεκδικητές του τίτλου, με διαφορετικές, σαφώς πιθανότητες. Αλλά κανείς δεν είναι ακόμα ξεγραμμένος. Πέρσι είχαμε μια μάχη 4 που μετά τη 2η αγωνιστική των play offs έγινε μάχη ΑΕΚ-Παναθηναϊκού και κράτησε μέχρι την προτελευταία αγωνιστική. Φέτος, δύσκολα θα έχουμε πρωταθλητή πριν την τελευταία αγωνιστική.
Σε αυτό το περιβάλλον τοξικότητας, ο ΠΑΟΚ έριξε πεντάρα στη Ντινάμο Ζάγκρεμπ που τον Αύγουστο έβγαλε την ψυχή της ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός πήγε με το βαρύ 1-4 στην πλάτη του στη Σερβία και διέλυσε τη Μακάμπι, έχοντας ένα τρομερό στατιστικό αποτελεσματικότητας που έφερε και το τελικό 1-6.
Μόλις πριν 3 μέρες στον ΠΑΟΚ έκαναν λόγο για αγωνιστική κρίση και πως η ομάδα και ο Λουτσέσκου πρέπει να λύσουν τα προβλήματα ή κατηγορούσαν τον Λουτσέσκου που δεν πήρε σέντερ φορ τον Ιανουάριο.
Μόλις πριν 3 μέρες ο Ολυμπιακός έβλεπε όλους τους φιλάθλους του να ζητάνε να μην ανανεώσει ο Μεντιλίμπαρ, να λένε πως δε θα ξαναδούν ματς και πολλά άλλα τέτοια. Δηλαδή, αν οι φίλαθλοι μιας ομάδας με τόσες κατακτήσεις τα τελευταία 20 χρόνια, γκρινιάζουν για μια διετία πτώσης, που ακόμα και σε αυτή την πτώση έφτασαν στους 8 του Conference, τι να πουν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού για παράδειγμα;
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως αν θέλουμε να βλέπουμε μόνιμα τα αρνητικά, μόνο αρνητικά θα παράγουμε. Θετικά πάντως υπάρχουν, άσχετα που τα αγνοούμε. Για παράδειγμα, μόνο εντός του 2024 είδαμε δύο φάσεις κυπέλλου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό-ΠΑΟΚ που κρίθηκαν στα πέναλτι και είχαν το στοιχείο της ανατροπής, ειδικά το ματς στη Λεωφόρο με ΠΑΟΚ. Είδαμε αυτές τις σπουδαίες ανατροπές στο Conference.
Ας επιτρέψουμε και στον αντίπαλο φίλαθλο να μπορεί να χαρεί το ποδόσφαιρο, δεν είμαστε μόνο εμείς
Πίσω στον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο είχαμε βραδιές που βλέπαμε 4 ματς και πηγαίναμε για 4 νίκες. Κι ακόμα κι αν δεν έρχονταν, είχαμε συναντηθεί ως φίλαθλοι 4 διαφορετικών ομάδων σε έναν κοινό τόπο, εκεί όπου κατοικεί η ελπίδα, η προσμονή, το όνειρο.
Κι η δική μας στάση απέναντι σε όλο αυτό ποια είναι; Να πανηγυρίζουμε τις σπουδαίες βραδιές στο ποδόσφαιρο, επιδιώκοντας να μειώσουμε τον αντίπαλο. Δεν λέμε «η ομάδα αυτή με έκανε σήμερα να χαρώ, να νιώσω περήφανος με το ποδόσφαιρο που έπαιξε». Λέμε «τι λέτε τώρα βαζελάκια/γαυράκια/χανουμάκια/παοκια που είστε ανύπαρκτοι». Θέλουμε να μειώσουμε τον άλλο για να αυξήσουμε τη χαρά μας. Έτσι όμως, δε θα βρούμε ποτέ ικανοποίηση.
Οι άλλοι δεν έχουν ψυχή; Μόνο η ομάδα μας παίζει ποδόσφαιρο; Δεν αξίζει ένας Παναθηναϊκός να πάρει μια χαρά; Δεν αξίζει ένας ΑΕΚτζής, ένας ΠΑΟΚτζής, ένας Ολυμπιακός; Πρέπει να τα έχουμε όλα μονίμως εμείς, κι όταν δεν τα έχουμε, να προσπαθούμε να μειώσουμε αυτούς που τα έχουν;
Αυτό που έγινε χθες βράδυ, θα έπρεπε να γίνει φάρος για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα έπρεπε να μας κάνει να αγνοήσουμε μια για πάντα τους τοξικούς προέδρους και τους αυλικούς τους και να ασχοληθούμε με τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή. Να αγνοήσουμε τους αγράμματους αρθρογράφους και δημοσιογράφους που εμπορεύονται την τοξικότητα και να κοιτάμε τον διπλανό μας φίλαθλο, με το διαφορετικό χρώμα, και να του λέμε «μπράβο ρε σεις, παίξατε ωραία, μας κερδίσατε, ελπίζω την επόμενη φορά να χαρώ εγώ».
Είναι όμως μια ουτοπία. Σε 15 μέρες, θα βλέπουμε ποδόσφαιρο και θα θέλουμε να διαλυθούν τα πάντα αν δεν κερδίσουμε ή αν τυχόν ένας διαιτητής μας αδικήσει. Δε θα μας νοιάξει αν νιώσαμε γεμάτοι από το ποδόσφαιρο που είδαμε. Γιατί παράπονο από αυτό, επίσης δε μπορούμε να έχουμε. Είναι λίγα τα ντέρμπι-σούπα φέτος. Η συντριπτική πλειοψηφία είχαν φάσεις, ανατροπές, είχαν σασπένς.
Κι έχουμε μπροστά μας ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις και ευκαιρία για να αναπτύξουμε το αίσθημα της ευγενούς άμιλλας. Κι αν στο τέλος μπορούν να είναι όλοι χαρούμενοι, μακάρι.
* Εικονογράφηση Κεντρικής Φωτογραφίας: Πέγκυ Δαδάκη
