Όταν ανακοίνωσε η κυβέρνηση την πρόθεσή της να κλείσει τα γήπεδα στο ποδόσφαιρο μετά την δολοφονία του Λυγγερίδη, κάθε νοήμων άνθρωπος συμφωνούσε πως το να κλείσουν τα γήπεδα δεν είναι λύση και πως με το που ανοίξουν, η συσσωρευμένη οργή θα ξεσπάσει με χειρότερο τρόπο. Οι ίδιοι νοήμονες άνθρωποι όμως, που δεν έβρισκαν νόημα στο κλείσιμο των γηπέδων, είμαι βέβαιος πως ταυτόχρονα κατανοούν και συμφωνούν πως θα έπρεπε το ποδόσφαιρο να κλείσει συνολικά, όσο διοικείται από τέτοιους παράγοντες κι όσο υπάρχει αυτό το κλίμα.
Πώς αλλιώς μπορείς να σκεφτείς όταν ακούς παράγοντες ομάδας να βγαίνουν και να λένε πως αν υπήρχε κόσμος χθες στο Καραϊσκάκης, θα είχαμε θύματα βίας λόγω των αποφάσεων του διαιτητή (ποιος διάλεξε έναν διαιτητή σε τόσο κακή φυσική κατάσταση, με κοιλιά, που δε μπορούσε να πάριε τα πόδια του ήθελα να ‘ξερα);
Πώς αλλιώς μπορείς να σκεφτείς όταν βλέπεις διαιτησίες από ξένους διαιτητές που δεν μειώνουν στο ελάχιστο την καχυποψία του μέσου φίλαθλου και του μέσου παράγοντα, αλλά αντιθέτως της δίνουν πάτημα να εξελιχθεί από καχυποψία σε οργή και πίστη πως εξυφαίνεται μια «παράγκα» που θέλει να τον αδικήσει;
Κι όχι γιατί όντως πρόκειται περί τέτοιας, διότι στην χειρότερη των περιπτώσεων μπορεί να μιλάμε για απλά μια κακή διαιτησία και τέλος. Απλά γιατί ο μέσος παράγοντας θέλει να πιστέψει ο ίδιος πως τον αδικούν και να μπορέσει να πείσει με το ίδιο αφήγημα και τους φιλάθλους.
Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε μια χρονιά που σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο ήταν η καλύτερη που είχαμε ζήσει, με αυξημένο ενδιαφέρον, με 4 ομάδες στην Ευρώπη και με 4 ομάδες να διεκδικούν το πρωτάθλημα (δεν θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα βγει εκτός διεκδίκησης), είναι από τις πιο τοξικές που μπορώ να θυμηθώ και υπάρχουν ξεκάθαροι υπεύθυνοι για αυτή την τοξικότητα, οι οποίοι κιόλας δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φαίνονται. Δεν κρύβονται δηλαδή, αντιθέτως βγαίνουν στις κάμερες και είναι λαλίστατοι. Και φέρνουν και την παρέα τους για να μιλήσει κι αυτή κι επηρεάζουν και τον τρόπο που μιλάνε οι ποδοσφαιριστές.
Ζούμε λοιπόν σε μια συνθήκη όπου υπάρχει μια διαρκής εκτόξευση τοξικότητας, τώρα λένε κάποιοι πως θα πάνε στα δικαστήρια και πως έχουν στα χέρια τους στοιχεία για εγκληματική οργάνωση στο ποδόσφαιρο, ενώ άλλοι απαντούν με μηνύσεις και ταυτόχρονα υπάρχει απαίτηση να εμπλακεί η κυβέρνηση, ενώ δεν υπάρχει πουθενά δική της δικαιοδοσία.
Το ποδόσφαιρο έγινε φόβος
Επιπλέον, υπάρχει κόσμος και μάλιστα πολύς που υποστηρίζει πραγματικά ότι στις Ευρωεκλογές το καλοκαίρι θα ψηφίσει με γνώμονα το ότι πολεμάνε την ομάδα του (τον Ολυμπιακό εν προκειμένω γιατί Ολυμπιακοί το λένε) και σκέφτεσαι αν τελικά όλες οι επιλογές μας σε ψήφους όλα αυτά τα χρόνια έγιναν με ποδοσφαιρικό κριτήριο, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως η κυβέρνηση θέτει απέναντι της τον μισό πληθυσμό της χώρας γιατί έτσι θέλουν να πιστεύουν.
Όλα αυτά δεν είναι αποκυήματα, συμβαίνουν όντως στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι εμείς καθόμαστε να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτό; Αλήθεια τώρα; Αν υπάρχει ένας λόγος να ασχοληθεί η κυβέρνηση με το ότι 4 βουβάλια δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, είναι για να το κλείσει εντελώς το ρημάδι, να φάμε και ένα σουτ εκτός Ευρώπης και να τελειώνει το αστείο με αυτό που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ξέρουμε προφανώς πολύ καλά ότι για κάποιους επιχειρηματίες οι ομάδες λειτούργησαν κάποτε ως μέσα πολιτικής πίεσης και μόχλευσης, ίσως και να τις χρησιμοποιούν ακόμα έτσι. Οι εποχές όμως έχουν περάσει και δε γίνεται να καθόμαστε να συζητάμε για το αν θα ψηφίσουμε κάτι με γνώμονα το πόσες φορές μας αδίκησε η διαιτησία. Λουκέτο ολοκληρωτικό επομένως στο ελληνικό πρωτάθλημα, αφού δεν υπάρχει διάθεση για βαρύτατες χρηματικές ποινές σε ιδιοκτήτες και ομάδες.
Κοροϊδεύουμε την Ευρωλίγκα, αλλά ο κανονισμός της για να μην σχολιάζονται οι διαιτησίες, όσο κακοί κι αν είναι όλοι οι διαιτητές στη διοργάνωση, έχει βοηθήσει ώστε να μην ποτίζεται ο Έλληνας φίλαθλος με τοξικότητα.
ΥΓ. Στο γκολ του Μασούρα δεν θεωρώ ότι έπρεπε να ακυρωθεί, το πέναλτι στον Ναβάρο θεωρώ πως ήταν, αλλά θεωρώ πως ήταν πέναλτι και στον Πινέδα, οπότε στα δύο πέναλτι βλέπω κοινή φιλοσοφία στον διαιτητή, επομένως όλη η κουβέντα για σφαγή γίνεται για το γκολ του Μασούρα που δεν είναι και η πιο ξεκάθαρη φάση για το ότι δεν ήταν χέρι, ειδικά από την πίσω κάμερα.
