Περιεχόμενα
Δεν το φωνάζουμε δυνατά ούτε είναι politically correct να το εγκρίνει κανείς, αλλά το trash talking συνιστά εγγενές στοιχείο του ομαδικού αθλητισμού. Ένας αγώνας, κάθε αγώνας, είναι μια μάχη για το πώς θα αποκτήσεις αβαντάζ απέναντι στον αντίπαλο. Πώς θα μπεις στο μυαλό του και θα τον κάνεις να νιώσει αμφιβολία, να χάσει την αυτοπεποίθησή του. Αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητές σου να είσαι εσύ με τη μεριά των νικητών. Mind games, μάθαμε να τα λέμε…
Υπάρχει και μια γοητεία σε όλο αυτό. Είναι ένα τεστ χαρακτήρα. Μπορείς να το αντέξεις; Από τι υλικό είσαι καμωμένος; Διαθέτεις την (αυτό)πειθαρχία που χρειάζεται ο πρωταθλητισμός; Οι απαντήσεις κρίνουν το αποτέλεσμα.
Οι τερματοφύλακες θα πρέπει πλέον να είναι… παγοκολόνες
Φαίνεται όμως πως λίγο λίγο, φεύγουμε από τέτοιες νόρμες. Πάμε σε μονοπάτια διαφορετικά. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η κίνηση του IFAB, του Διεθνούς Συμβούλιου Ποδοσφαίρου δηλαδή, να εισηγηθεί την αλλαγή των κανονισμών που έχουν να κάνουν με το τι επιτρέπεται και τι όχι να κάνει ένας τερματοφύλακας πριν από ένα πέναλτι.
Από 1ης Ιουλίου κι έπειτα, ένας γκολκίπερ δεν θα μπορεί να κάνει το οτιδήποτε για να αποσυντονίσει τον εκτελεστή. Με πιο απλά λόγια, δεν θα επιτρέπονται οποιουδήποτε είδους κινήσεις, χοροί, χειρονομίες και φωνές. Ο τερματοφύλακας θα πρέπει να είναι.. στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο και αγέλαστο!
Ήταν η συμπεριφορά του Εμιλιάνο Μαρτίνες στη διαδικασία των πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ του Κατάρ που, ας το πούμε, ξεχείλισε το ποτήρι για τους αποφασίζοντες. Ο Αργεντινός κίπερ δεν άφησε τρικ εκτός, στην προσπάθεια του να βγει από πάνω στα τετ α τετ με τους Γάλλους. Εκ του αποτελέσματος, πολύ καλά έκανε. Αλλά ενόχλησε. Πολλούς και πολύ. Όπως ξεκάθαρα φάνηκε.
Ο φόβος του τερματοφύλακα για το πέναλτι – Χάνει εντελώς τα όποια αβαντάζ μπορούσε να έχει
Το θέμα όμως, το πρόβλημα αν προτιμάτε, είναι αν η βαλίτσα του «καθωσπρεπισμού» αρχίζει σιγά σιγά να σκοτώνει την ουσία του αθλήματος. Μην μπλεκόμαστε. Δεν εννοούμε αυτά που έκανε ο Μαρτίνες μετά τη λήξη, τους προκλητικούς πανηγυρισμούς και πάει λέγοντας. Αυτά, ναι, είναι προβληματικά, εν δυνάμει επικίνδυνα αφού φουντώνουν τη φωτιά της αντιπαράθεσης.
Αλλά το να πάρεις αβαντάζ στο πέναλτι στο face to face, αυτό, συμπαθάτε μας, αλλά είναι απολύτως νόμιμο και ηθικό. Θα έπρεπε, έστω. Ένα πέναλτι είναι και μία νοητική άσκηση. Ακόμα περισσότερο στη λεγόμενη «ρώσικη ρουλέτα» που πολύ λάθος επιμένουμε τόσα χρόνια να συγχέουμε με την τύχη. Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο σε μια διαδικασία που δοκιμάζει αντοχές, όρια και προετοιμασία στο μέγιστο δυνατό. Κούραση, στρες, συναίσθημα μπαίνουν στην εξίσωση για τα καλά και οφείλεις ως επαγγελματίας να βρεις τρόπο να τα ελέγξεις προς όφελός σου.
Οι τερματοφύλακες είναι τα θύματα του νέου αυτού κανονισμού. Τους στερούν ένα βασικό εν δυνάμει όπλο για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Τους στερούν από το μοναδικό ίσως τρόπο που είχαν για να αποκτήσουν αυτοί πλεονέκτημα σε μια κατάσταση του αγώνα που a priori το πλεονέκτημα το έχει αυτός που σουτάρει.
Το ποδόσφαιρο έχει την τάση να γίνεται όλο και πιο politically correct. Να περιοριστούν οι επαφές, να εξαφανιστούν οι συμπεριφορές «αλάνας», η καλώς εννοούμενη πονηριά. Να είναι όλα κατηγοριοποιημένα, δομημένα, σε «κουτάκια». Μόνο που έτσι χάνεται μεγάλο μέρος της ουσίας. Το θέαμα είναι που σε τελική ανάλυση θα χάσει – δεν είναι μόνο τα γκολ αυτό το (κάτι παραπάνω από ένα) άθλημα.
