Το να και να παίζεις μπάσκετ στις ΗΠΑ, σε οδηγεί αυτομάτως σε μια υπέρμετρη αλαζονεία. Το να παίζεις στο ΝΒΑ, σε κάνει να θεωρείς όλο τον υπόλοιπο κόσμο κατώτερό σου. Αυτό βέβαια, εδώ και 4-5 χρόνια έχει αλλάξει, τόσο γιατί στο ΝΒΑ βλέπουν Γιόκιτς και Ντόνσιτς, αλλά και γιατί είδαν και με τη Γερμανία πέρσι, πως μπορούν να υπάρξουν ομάδες που σε διοργανώσεις με νοκ άουτ θα τους κερδίσουν χωρίς να είναι γεμάτες από υπεραθλητές που λόγω βιολογίας, υπερέχουν στην αθλητικότητα των λευκών.

Δεν είναι παράλογο να βλέπουμε τους παίκτες που απαρτίζουν την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ στις διεθνείς διοργανώσεις, σε κάθε διοργάνωση, να μιλάνε με τρομερή έπαρση και να δείχνουν πως θεωρούν όλες τις ομάδες κατώτερες. Το οικοσύστημα του ΝΒΑ τους έχει πείσει πως είναι αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι δε μετράνε, το ίδιο περνάει κι από τους ρεπόρτερ της Ευρώπης προς τους Αμερικάνους μπασκετμπολίστες.

Γι’ αυτό και σοκάρονται πολύ όταν τους αμφισβητούν, ειδικά μέσα στο παιχνίδι. Έπαθαν σοκ με την Ελλάδα το 2006, βρέθηκαν αρκετές φορές κοντά στο να πάθουν σοκ με την Ισπανία, το έπαθαν το καλό τους το κάζο και το 2019 με τη Γαλλία στο Μουντομπάσκετ, αλλά και πέρσι με τη Γερμανία, πάλι σε Μουντομπάσκετ.

Οι ίδιοι λένε πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες μετράνε περισσότερο γι’ αυτό και φέτος κατέβασαν όλους τους αστέρες τους. Λεμπρόν, Ντουράντ, Κάρι, Έντουαρντς, Μπούκερ, Ντέιβις, Εμπίντ, Αντεμπάγιο, Τέιτουμ, Γουαίτ, Χολιντέι, Χαλιμπέρτον, είναι μια 12άδα που τα έχει όλα. Και απέναντι στο ματς με τη Σερβία το απέδειξε. Το απέδειξε βέβαια έχοντας ένα από εκείνα τα ματς που ο Ντουράντ τα βάζει όλα. Κι αυτό δε συμβαίνει συχνά τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι επομένως κριτήριο. Τουλάχιστον όχι για όσους βλέπουν το μπάσκετ αντικειμενικά.

Στην Εθνική των ΗΠΑ όμως, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Μόνο έπαρση από παίκτες που τα στατιστικά τους λένε πολλά, αλλά με εξαίρεση τον Λεμπρόν , που στα 39 του κάνει τέτοιες εμφανίσεις και είναι το πρόσωπο του μπάσκετ παγκοσμίως, και τον Κάρι, ίσως και τον Ντουράντ, δεν δικαιολογεί η πορεία τους τέτοια έπαρση και υποτίμηση των αντιπάλων. Ειδικά όταν έχουν κλασικά πάντα μαζί τους τη διαιτησία που, παρόλο που στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι κανόνες είναι της FIBA, βλέπουμε σωρηδόν να κουνιούνται σταθερά ποδαράκια και τα βήματα να δίνουν και να παίρνουν.

Όχι ότι Λεμπρόν και Κάρι δεν δείχνουν συμπεριφορές αλαζονικές. Απλά είναι πιο μετριασμένες και το μπασκετικό τους legacy το επιτρέπει. Των υπολοίπων, ειδικά Έντουαρντς, Εμπίντ, Τέιτουμ, Χαλιμπέρτον, από πού εκπορεύεται η ψηλωμένη τους μύτη; Επειδή στον μικρόκοσμο των Ιντιάνα, της Βοστόνης, της Φιλαδέλφειας και της Μινεζόταν τους έχουν σαν θεούς;

Ο αθλητισμός κερδίζει όταν χάνουν ομάδες όπως η Εθνική των ΗΠΑ στο μπάσκετ

Είναι προφανές πως η Εθνική των ΗΠΑ έχει πλεονέκτημα λόγω βιολογικών προσόντων της 12αδας της. Αλλά στα νοκ άουτ παίζεται πάντα άλλο μπάσκετ και έχει φανεί πως όταν έρθει η στιγμή, θα πρέπει να τους βγει η γλώσσα για να περάσουν τη Γαλλία, τον Καναδά, τη Γερμανία και τη Σερβία που έτυχε χθες να την κερδίσουν με 26 πόντους. Προφανώς, μια ομάδα με το ταλέντο των ΗΠΑ, ένα τέτοιο ματς θα το βρει. Και 2ο λογικά. Θα είναι όμως αρκετά; Θα φανεί.

Δεν ετέθη όμως ποτέ ζήτημα ταλέντου και ικανοτήτων. Τίθεται πάντα ζήτημα συμπεριφοράς και σεβασμού προς τον αντίπαλο, κάτι που οι παίκτες των ΗΠΑ δεν έδειξαν σε κανένα σημείο του αγώνα με τη Σερβία και δεν φήμιζονται γενικά πως δείχνουν. Αν δηλαδή βλέπεις αλαζονεία πέρσι από κάτι Μπανκέρο, Μπράνσον και Μπρίτζες, τότε πολύ φυσιολογικά συμπεριφέρονται οι Τζέιμς-Κάρι-Ντουράντ κλπ.

Πάντα όμως το ωραίο είναι να βλέπεις την πτώση, τη Νέμεση αυτού που διαπράτει την Ύβρη, να τυφλώνεται από τον ναρκισσισμό του, να του αρέσει τόσο ο εαυτός του που ξεχνάει ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που σε μια στιγμή θα είναι πιο όμορφος. Κι όποιος αγαπάει τον αθλητισμό, ξέρει πως η μαγεία του είναι στο να φεύγουν ηττημένοι αυτοί που υποτιμούν τον αντίπαλο και το ίδιο το άθλημα. Κι οι ΗΠΑ είναι πάντα η καλύτερη ομάδα για να την βλέπεις να φεύγει με σκυμμένο κεφάλι!

Όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά παντού, διότι η έπαρση είναι ίδιον τους σε όλα τα επίπεδα. Από τη μπαρούφα το NFL τους, μέχρι το μπέιζμπολ που έχουν πείσει τον υπόλοιπο πλανήτη ότι είναι κορυφαία αθλητικά events. Ε προφανώς, αν ήταν κι η Ελλάδα μια χώρα 400 εκατομμυρίων, το πρωτάθλημα πόλο της θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά events παγκοσμίως. Και στην Ινδία, που είναι χώρα 1.5 δισ. ανθρώπων, τρελαίνονται με το κρίκετ. Την αλαζονεία των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα δεν την έχουμε δει πουθενά όμως.

Αν αυτή είναι η εικόνα που θέλουν να δείχνουν, χάρισμά τους όλα τα χρυσά μετάλλια. Όσοι αγαπούν το αγνό στον αθλητισμό, θα υποστηρίζουν πάντα τις Σερβίες, τις Γερμανίες, τις Ελλάδες και τις Γαλλίες!

* Κεντρική φωτογραφία: Instagram/Paris2024