Άλλο ένα μεγαλείο υποκρισίας ζούμε σε αυτή τη χώρα το τελευταίο 24ωρο με αφορμή το ξέσπασμα του αθλητή της άρσης βαρών Θοδωρή Ιακωβίδη σχετικά με την παντελή έλλειψη στήριξης της προσπάθειας του από το ελληνικό κράτος. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης, δικαίως βγήκε και είπε όσα είπε, έβγαλε το παράπονο, τον πόνο του τον ίδιο γιατί βλέπει ότι το όνειρο του να δοξάσει τη χώρα του δε μπορεί να συμβεί με τα μηδαμινά μέσα που του δίνονται.
Συγκινητικός ο Θοδωρής Ιακωβίδης, εξίσου συγκινητική και η στήριξη όλων των ανθρώπων, θεσμικών ή μη, που θέλησαν με πράξεις και λόγια να του τονώσουν το ηθικό και να τον πείσουν να αλλάξει γνώμη και να μην τα παρατήσει.
Μόνο που, σε αντίθεση με τον Θοδωρή, τη δική τους συγκίνηση έρχεται να σιγοντάρει και μια υποκρισία.
Ας ξεκινήσουμε με κάποιες παραδοχές. Κάθε χρόνο βγαίνει ένα συγκεκριμένο μπάτζετ από το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο πάει στη στήριξη του αθλητισμού στην Ελλάδα. Σωστά; Σωστά.
Δεύτερη παραδοχή. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως οι προτεραιότητες της πολιτείας πρέπει πάντοτε να είναι: παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, προστασία, πολιτισμός και μετά ο αθλητισμός. Επειδή λοιπόν όλοι μας ζούμε σε αυτή τη χώρα, ποιο από τα πεδία που προηγούνται του αθλητισμού είναι τόσο ορθά δομημένο και με οικονομική στήριξη από το κράτος, ώστε να πούμε με ευκολία «δώσε λεφτά Αυγενάκη στους αθλητές»; Κανένα, θα έλεγα εγώ.
Ειδικά η υγεία, σε αυτούς τους 18 μήνες, χρειάζεται μπόλικη οικονομική στήριξη και είναι γεμάτη από ανθρώπους που έτυχε να δουλεύουν μέχρι και 3 μήνες χωρίς ρεπό και να βαράνε 14ωρα στα νοσοκομεία για να φροντίσουν τους 600 και βάλε διασωληνωμένους λόγω Covid, χώρια όλες τις άλλες ασθένειες. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που κάθε καλοκαίρι μετράει τρομακτικές απώλειες εκτάσεων γης, σπιτιών κλπ., ξέχωρα κάτι πλημμύρες που σκάνε στη Μάντρα και τη Θεσσαλία.
Τρίτη παραδοχή. Σε αυτή τη χώρα τα αθλητικά μας ενδιαφέροντα, αν μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε μερίσματα ποσοστών, διανέμονται ως εξής: 70% ποδόσφαιρο, 20% μπάσκετ, 4% βόλεϊ, 3% τένις και 3% όλα τα υπόλοιπα. Κι όλα τα παραπάνω ομαδικά σπορ αφορούν μόνο τον ανδρικό αθλητισμό. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για γυναικείο ποδόσφαιρο, υπάρχει παραπάνω ενδιαφέρον, κυρίως φέτος, στο γυναικείο μπάσκετ, άντε και στο βόλεϊ.
Είναι προφανές, ότι σε αυτό το οικονομικό σύστημα που ζει ο κόσμος εδώ και κάτι δεκαετίες, όλα κρίνονται με βάση τη ζήτηση και την προσφορά. Το ποδόσφαιρο μονοπωλεί το ενδιαφέρον, άρα λογικά η πολιτεία θα διανείμει περισσότερα ποσά προς τα ποδοσφαιρικά σωματεία, είτε με χορηγίες είτε με τηλεοπτικά συμβόλαια.
Όλοι εσείς λοιπόν που ζητάτε βοήθεια για τον Ιακωβίδη και κάθε Ιακωβίδη, πώς θα αισθανόσασταν αν η πολιτεία δεν έδινε στα επόμενα χρόνια ούτε ευρώ στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό; Πώς θα νιώθατε αν τα χρήματα σε αυτά τα 2 σωματεία δεσμεύονταν με στόχο να πάνε στα ατομικά αθλήματα και μόνο, για να στηρίξουν τον κάθε Θοδωρή; Γιατί κάτι μου λέει ότι θα διαμαρτυρόσασταν..; Γιατί κάτι μου λέει ότι θα στεκόσασταν το ίδιο υποστηρικτικά προς τις διαμαρτυρίες των προέδρων των σωματείων..; Μη σας πω ότι μέχρι και συλλαλητήριο θα κάνατε κάποιοι!
Με τι μούτρα βγαίνουμε λοιπόν να ζητήσουμε από το κράτος να βοηθήσει; Εκτός κι αν νομίζουμε ότι υπάρχει κανένας πακτωλός χρημάτων που μπορεί να αυξηθεί ο προϋπολογισμός για τον αθλητισμό και να μην επηρεαστεί κάτι άλλο…Χώρια δε που σε αυτό το 18μηνο πανδημίας το κράτος κλήθηκε να δίνει μισθούς σε αναστολές εργασίας και έπρεπε να υπάρξει τόνωση και του πολιτισμού.
Είναι αναμφίβολα άσχημο και πικρό να βλέπεις ένα παλικάρι που έχει προσόντα, προοπτική και ήθος να μη μπορεί να διεκδικήσει αυτό που θέλει με τα σωστά μέσα. Αλλά δε γίνεται να είμαστε αιθεροβάμονες και ουτοπιστές. Χρειάζεται ρεαλισμός. Κι ο ρεαλισμός λέει ότι όσο υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά από τον αθλητισμό πράγματα που πρέπει να φτιαχτούν, δε γίνεται να αποτελεί προτεραιότητα στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων και της δόξας.
Πολύ περισσότερο, δε γίνεται να χαιρόμαστε με την οικονομική στήριξη του ποδοσφαίρου και μετά να αντιδρούμε που δεν συμβαίνει το ίδιο με τον κλασικό αθλητισμό. Είναι κάτι άλλωστε που συμβαίνει 15 χρόνια τώρα. Με κάθε κυβέρνηση είδαμε αναξιοποίητες εγκαταστάσεις και προπόνηση των αθλητών σε κάκιστες συνθήκες σε σχέση με τον ανταγωνισμό τους..
Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα. Μακάρι να αλλάξει. Μακάρι τα επόμενα δάκρυα που θα ρίξει ο Θοδωρής Ιακωβίδης να είναι χαράς για κάποιο επίτευγμά του. Αλλά μακάρι να αλλάξουν πρώτα όλα τα υπόλοιπα κι ας είναι αυτή η μόνη μας έγνοια!
